Eretiki κριτική της ταινίας “Dune: Μέρος Δεύτερο” (2024)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Ναι, πράγματι το δεύτερο Dune του Βιλνέβ είναι πολύ πιο ώριμο κινηματογραφικά! Και υπάρχουν λόγοι φυσικά για αυτή την πασιφανή βελτίωση. Η πραγματική επιτυχία ήρθε, επειδή ο Ντενί Βιλνέβ συμπεριφέρθηκε ορθά σαν σκηνοθέτης και όχι σαν οραματιστής μεταφοράς βιβλίου!

Ο Βιλνέβ κατάφερε στη δεύτερη ταινία να εναρμονίσει πιο εύστοχα τον ελεγχόμενο μινιμαλισμό του σε σχέση με τα στοιχεία θεάματος της Επιστημονικής Φαντασίας και την συνυπάρχουσα Ανθρώπινη Επικοινωνία ή Σύγκρουση!

Κατόρθωσε πλέον να δώσει αξία, στο πώς βλέπει ο θεατής αυτόν τον κινηματογραφικό Εκλεκτό, Πολ Ατρείδη.

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή…

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει ο θεατής το λάθος να συγκρίνει τις ταινίες “Dune” (όχι μόνο του Ντενί Βιλνέβ) με τα βιβλία του Φρανκ Χέρμπερτ. Διότι Κινηματογράφο βλέπουμε ισότιμα όλοι μαζί σε κλίμα μυημένης Θέασης και όχι μόνο οι μισοί ή ένα μέρος θεατών. Πρωτίστως πρέπει να σκεφτούμε λοιπόν, ποιο είναι το “Καθαρό” αποτέλεσμα της ταινίας σε τέτοιες περιπτώσεις μεταφοράς βιβλίων στη Μεγάλη Οθόνη, εάν θέλουμε να καταλάβουμε, ότι μας ταξίδεψε όλους πραγματικά ή όχι σε ένα αλλιώτικο, διδακτικό και ευφάνταστο, Σύμπαν.

Ειδικότερα, όταν πρόκειται για προερχόμενες θεματολογίες βιβλίων υπό το βλέμμα παρατήρησης που ανοίγει ενδιαφέρουσα συζήτηση για συνδεδεμένες αλληγορίες θρησκευτικού, κοινωνικοπολιτικού, οικολογικού, τεχνολογικού ή ψυχολογικού χαρακτήρα, όπως συμβαίνει στο Σύμπαν του Dune (“μεταξύ μας”, όλα αυτά εντοπίζονται κάπως αχνά στις ταινίες Dune του Βιλνέβ, αλλά παρόλα αυτά οφείλω να το επισημάνω). Άρα με άλλα λόγια, εάν δεν έχετε διαβάσει τα βιβλία, είναι πιο εύκολο να δείτε το καθαρό αποτέλεσμα της ταινίας. Εάν πάλι τα έχετε διαβάσει, είναι σημαντικό να μπορέσετε να απομονώσετε με το μυαλό σας, τι ακριβώς παρατηρείτε αυστηρώς στο Κινηματογραφικό Έργο.

Κατά την άποψή μου, γενικώς όταν μια ταινία αφορά μεταφορά από βιβλίο δεν πρέπει να συνιστά αντιγραφή ή δογματικά άμεση ανταπόκριση αυτού. Αντιθέτως, χρειάζεται πιο πολύ την αισθητή υπογραφή του σκηνοθέτη, με προσεκτική εκτίμηση στην αύρα του συγγραφέα. Μα σαφέστατα οφείλει να περιλαμβάνει ένα σεβαστό άθροισμα μεταξύ καθοριστικών παραγόντων, που δημιουργούν οι αντίστοιχοι συμπλεγμένοι κόσμοι, βιβλίου και ταινίας! Κατά συνέπεια, όταν πραγματοποιηθεί το σεβαστό αυτό άθροισμα, τότε λογικά θα έρθει και η πραγματική επιτυχία μιας ταινίας. Ας δούμε τώρα όμως, πολύ πιο συγκεκριμένα, τι συμβαίνει στις ταινίες Dune του Ντενί Βιλνέβ. Υπάρχει μία βασική διαφορά ανάμεσά τους. Σε πρώτο και δεύτερο μέρος. Ποια; Μα η πραγματική επιτυχία!

Και δεν εννοώ φυσικά με τον όρο “πραγματική επιτυχία” να κόψει πολλά εισιτήρια η ταινία, επειδή όλοι απλώς περίμεναν διακαώς το όραμα από τις σελίδες του ευφάνταστου Χέρμπερτ στον 20ο αιώνα να υλοποιηθεί από τον μελετημένο Βιλνέβ στη Μεγάλη Οθόνη του 21ου αιώνα, όπως ακριβώς κάποιοι Φρέμεν προσδοκούσαν με λαχτάρα τον Μεσσία τους. Όχι. Δεν μιλώ μόνο για τη γλυκιά προσμονή. Εννοώ και να φύγουν ευχαριστημένοι από την αίθουσα οι θεατές, αναγνωρίζοντας την σκηνοθετική υπογραφή στην ταινία του Βιλνέβ, αλλά παράλληλα αναζητώντας με εκτίμηση έπειτα και τα βιβλία του Χέρμπερτ. Και αυτό μπορεί όντως να γίνει, μέσα από την προσελκυστική ταινία “Dune: Μέρος Δεύτερο” του Ντενί Βιλνέβ. Εν αντιθέσει με την ανάλογη πρώτη…

Γενικώς…

“Dune” (2021) vs “Dune: Μέρος Δεύτερο” (2024)

Η τεράστια κινηματογραφική αντίφαση ποιότητας ανάμεσα σε ένα κακό πρώτο “Dune” (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) από τον Ντενί Βιλνέβ και σε ένα αντιθέτως πολύ ωραίο “Dune: Μέρος Δεύτερο” (αν επιθυμούμε να είμαστε δίκαιοι) έρχεται να αλλάξει τις καλλιτεχνικές ισορροπίες σε αυτή την απρόβλεπτη σεζόν, που ήδη διανύουμε! Θα ξεχωρίσει δικαίως μέσα στα εντυπωσιακά έργα της τρέχουσας σεζόν. Ναι, πράγματι το δεύτερο Dune του Βιλνέβ είναι πολύ πιο ώριμο κινηματογραφικά! Και υπάρχουν λόγοι φυσικά για αυτή την πασιφανή βελτίωση.

Στην πρώτη ταινία, τα ειδικά εφέ και κυρίως τα οπτικά εφέ αποκαλύπτουν ένα πολυάριθμο επιτελείο συντελεστών (σχεδόν σε αστείο βαθμό), που δούλεψαν πολύ, για να πετύχουν κάτι άπιαστο, με ουκ ολίγα παρακλάδια απαιτήσεων. Δηλαδή, να ξεπεράσουν την μερικώς μη επιτυχημένη ταινία του Ντέϊβιντ Λιντς (1984), να εκμεταλλευτούν την Τεχνολογία όχι απλώς μόνο των αρχών του 21ου αιώνα, αλλά και την τελευταία λέξη εκείνης από το 2020 και έπειτα στο αναβαθμισμένο Παγκόσμιο Σινεμά που τιμά την Επιστημονική Φαντασία, να βγάλουν κάτι καλλιτεχνικά προοδευτικό και μοντέρνο για τον θεατή του Σήμερα, να συνεισφέρουν στην κατηγορία ένταξης ιστορίας Εκλεκτών στη Μεγάλη Οθόνη, να γίνουν άξιοι επίγονοι ή εν πάση περιπτώσει κοινωνοί της φαντασίας του Φρανκ Χέρμπερτ…Σαν πολλοί και απαιτητικοί στόχοι όμως να μαζεύτηκαν, οι οποίοι έφεραν και πολύ άγχος πιθανότατα…Και το άγχος φυσικά φέρνει και αρκετά λάθη…

Τα σκουλήκια της άμμου, τα φτερά στα ορνιθόπτερα σκάφη, η πλάτη του Βαρόνου και πιθανότατα και τα μεγάλα διαστημόπλοια έχουν σχεδιαστεί με ένα εκνευριστικά κυρίαρχο CGI (Computer Generated Imagery) στο πρώτο έργο. Η πρώτη ταινία ασχολείται πάρα πολύ με το θέαμα. Αυτό το γεγονός περιορίζει την αυθεντικότητα της σκηνοθεσίας, η οποία συν τοις άλλοις στα ελεύθερα πεδία έκφρασής της επέλεξε τον αντιφατικό μινιμαλισμό (π.χ. εστίαση στη διαφυγή του Πολ με τη μητέρα του μέσω σκάφους κτλ). Αποτέλεσμα ήταν στο πρώτο έργο του Βιλνέβ, ο κόσμος του Dune να μην μπορεί να σε ταξιδέψει πέρα από τα όρια μιας κρυπτο-ατελέσφορης υπερπαραγωγής, η οποία σου θύμιζε διαρκώς ότι βρίσκεσαι απλώς μέσα σε αίθουσα προβολής. Και παράλληλα, σε έκανε να απορείς με γουρλωμένα μάτια δυσαρέσκειας, πώς δεν αξιοποίησαν τέτοιο διαστημικό budget στην παραγωγή έχοντας σούπερ τεχνογνωσία, μα δυστυχώς παρουσιάζοντας τελικά ωραία κάστρα στην άμμο του μυθοπλαστικού διαστήματος, εν έτει 2021.

Όμως τώρα πια, εδώ στη δεύτερη ταινία τα πράγματα ευτυχώς άλλαξαν άρδην! Η πραγματική επιτυχία ήρθε! Το αποτέλεσμα ήταν αποδεδειγμένα επιτυχημένο, επειδή ο Βιλνέβ συμπεριφέρθηκε ορθά σαν σκηνοθέτης και όχι σαν οραματιστής μεταφοράς βιβλίου! Αποφάσισε σωστά να εστιάσει πιο πολύ στη δυναμική των χαρακτήρων και στις δραματικές τους συγκρούσεις και όχι σε ένα εντυπωσιακό θέαμα, το οποίο παράλληλα κινδύνευε να εγκλωβιστεί ξανά στον ενοχικά συμπληρωματικό μινιμαλισμό του, προκειμένου να διασώσει την ελευθερία σκέψεων, που προσέφεραν στον αναγνώστη τα βιβλία του Χέρμπερτ. Η σκέψη του Βιλνέβ δεν ήταν τότε λάθος, απλώς δεν λειτουργούσε πρακτικά στην πρώτη ταινία. Στο κομμάτι ανάδειξης ωραίων αντιφάσεων μητριαρχικής και Φεμινιστικής παρουσίας τα πήγε τότε αρκετά καλά…

Όμως ο Βιλνέβ κατάφερε στη δεύτερη ταινία να εναρμονίσει πιο εύστοχα τον ελεγχόμενο μινιμαλισμό του σε σχέση με τα στοιχεία θεάματος της Επιστημονικής Φαντασίας και την συνυπάρχουσα Ανθρώπινη Επικοινωνία ή Σύγκρουση! Κατόρθωσε πλέον να δώσει αξία, στο πώς βλέπει ο θεατής αυτόν τον κινηματογραφικό Εκλεκτό, Πολ Ατρείδη. Ο θεατής που δεν είναι υποχρεωμένος να έχει διαβάσει τα βιβλία του Φρανκ Χέρμπερτ. Αυτός ο Εκλεκτός, εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό, στη δεύτερη ταινία του Βιλνέβ. Για αυτό το λόγο και πέτυχε το δεύτερο έργο! Διότι βλέπουμε την ενδιαφέρουσα μεταμορφωμένη διαδρομή του Εκλεκτού. Υπάρχει μια δόση αμφισβήτησης προς το πρόσωπό του, αλλά ταυτοχρόνως και η πιθανότητα να είναι όντως ο Εκλεκτός.

Εδώ επίσης γίνεται ορατή η αποτύπωση στρατηγικής, έως και πολιτικής, από τη μητέρα του Πολ και τον ίδιο. Αλλά διαφαίνεται και η αλλιώτικη ελπίδα του Στίλγκαρ, για να επαληθευτεί η προφητεία. Δεν έχουν σημασία εδώ το πώς δείχνουν τα σκουλήκια της άμμου, αλλά το αν ο Πολ θα ανέβει σε τούτο το επιβλητικά απειλητικό άρμα της διαστημικής ερήμου! Αυτό θα αποδείξει, εάν ο ίδιος ανταποκρίνεται στην προφητεία των Φρέμεν. Νιώθουμε τότε την αγωνία του, μαζί με την εξωστρεφή αγωνία του Στίλγκαρ και την αντιστρόφως εσωστρεφή της Τσάνι. Ο Στίλγκαρ εδώ συνολικά έχει προσωπικότητα, μέσα στην κοινότητά του. Είναι σημαντική περσόνα και για όλο το έργο. Ο Εκλεκτός Πολ καταλαβαίνει την τρομακτική δυναμική του εαυτού του! Η δε Τσάνι διαθέτει τσαγανό και αντιστέκεται ακόμη και στη δόξα του Πολ, όταν όλοι/όλες τον προσκυνούν. Όπου και αν τον προσκυνούν, εκείνη αρνείται να το πράξει!

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μοχθηρία του εμφανιζόμενου Φέϊντ Ράουθα είναι αισθητή. Ο Βιλνέβ εδώ λύνει έξυπνα την ισορροπία θεάματος και μινιμαλισμού, παρουσιάζοντας αδυναμίες και δυνάμεις του νεότερου ανιψιού του Βαρόνου Χαρκόνεν. Εξετάζει την ιδιωτική συνάντηση του Φέϊντ Ράουθα με την πλανεύτρα Λαίδη Μάργκο Φένρινγκ. Δείχνει την απομονωμένη κόντρα του Φέϊντ Ράουθα με τον Βαρόνο Βλαντιμίρ Χαρκόνεν, χωρίς να βλέπουμε ως θεατές το πολεμοχαρές πλήθος, που ζητωκραυγάζει στην αρένα! Τελικά, αυτό είναι ολόσωστη επιλογή. Διότι σημασία έχει τότε η πλεκτάνη που έστησε ο Βαρόνος στον νεότερο ανιψιό του, βάζοντάς τον να πολεμήσει στην αρένα. Προκειμένου να διαπιστώσει, εάν εκείνος θα ανταποκριθεί (ακόμη και χωρίς ασπίδα) στην πρόκληση πιο υψηλών στόχων για το άμεσο μέλλον. Σημασία έχει να αναδειχτεί τότε η προσωπική τους κόντρα. Και αυτό έγινε!

Ουσιαστικά, ο Βιλνέβ ξέρει να διαχειριστεί εδώ τη σκηνοθεσία και το σενάριο τα οποία (τουλάχιστον για την ώρα) κλείνουν αυτή την κινηματογραφική “Διλογία” του. Επομένως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και τη βελτιωμένη συνεργασία του Ντενί Βιλνέβ με τον Τζον Σπέϊτς, σε ένα πιο οργανωμένο κινηματογραφικό σενάριο σε τούτο το δεύτερο μέρος. Θα ήταν άλλωστε παράξενο, ο Ντενί Βιλνέβ να μην βελτιωνόταν στο εν λόγω εγχείρημα, μέσα από τούτες τις δύο ταινίες Dune. Και δεν το λέω αυτό, επειδή σκηνοθέτησε και το έργο “Blade Runner 2049” (2017). Όχι. Άλλο είναι το σκεπτικό μου. Το λέω, διότι ο σκηνοθέτης που έφτιαξε την υπέροχη ταινία Εξιχνίασης Ζοφερού Ρεαλισμού “Prisoners” (2013), δεν είναι φυσικά κάποιος τυχαίος Καλλιτέχνης. Εκεί φάνηκε το δημιουργικό μυαλό του, για εμένα προσωπικά. Οφείλουμε από τότε να του έχουμε γενικώς κινηματογραφική εμπιστοσύνη!

Απλώς, ήταν τεράστια και με ειδικές απαιτήσεις η ευθύνη της αινιγματικής μεθόδου σύγχρονης ανταπόκρισης στο σύμπαν του Φρανκ Χέρμπερτ. Αλλά ο Βιλνέβ βρήκε τον τρόπο του στη δεύτερη ταινία Dune. Ωστόσο, αντικειμενικά πάντα μιλώντας, δεν είναι και όλα τέλεια στο τωρινό έργο. Φερειπείν, κάποια πράγματα λύνονται ξαφνικά ως δια μαγείας, μολονότι το στρατόπεδο των Χαρκόνεν και ο Βαρόνος Βλαντιμίρ φάνταζαν μέχρι πρότινος ανίκητα. Ομοίως και η εξουσία του Αυτοκράτορα. Αυτό το απότομο μοτίβο αλλαγής δεν δικαιολογείται και αφήνει ενοχλητικά κενά. Το μοντάζ εδώ, σε σχέση με τις πράξεις του σεναρίου και τη σκηνοθεσία, δεν κάνει καλή συνεννόηση. Κάτι έχουν παραλείψει να διηγηθούν…

Στην υπόλοιπη ταινία το μοντάζ είναι αφηγηματικά απολαυστικό. Η αισθητική στη διεύθυνση φωτογραφίας δεν απογοητεύει ποτέ. Η μουσική του Χανς Ζίμερ ντύνει ωραία τις εικόνες με συγκρατημένο ρόλο δυναμικής. Είτε με χορωδιακή προσέγγιση, είτε με ηλεκτρικό τσέλο.

Εν κατακλείδι, η ταινία “Dune: Μέρος Δεύτερο” (2024) θα τραβήξει δικαίως την προσοχή σε μυημένους και μη αναγνώστες στη συγγραφή του Φρανκ Χέρμπερτ, σε γνώστες ή όχι της φιλμογραφίας του Βιλνέβ, σε λάτρεις ή μη της Επιστημονικής Φαντασίας. Η ταινία αποκατέστησε πλήρως την πικρία της πρώτης ταινίας του 2021. Άρα, ο Βιλνέβ βγαίνει συνολικά κερδισμένος από αυτή την παράτολμη, μα αξιοπρόσεκτη διασκευή!

Σκεπτικό…

Dune vs Κατηγορία Εκλεκτών σε Ταινίες

Εδώ αντιθέτως, μέχρι στιγμής τα Dune του Βιλνέβ δεν μπορούν να σταθούν απέναντι σε ταινίες της κατηγορίας των Εκλεκτών, που πρωτοστάτησαν σε Τριλογίες του Σινεμά. Δεν υπάρχει ουδεμία σύγκριση. Είτε σε ταινίες από μεταφορά βιβλίων, είτε σε αυτούσια κινηματογραφικά έργα. Και όχι φυσικά, επειδή έχουμε αριθμητικά άνιση σύγκριση Διλογίας με Τριλογίες…Αλλά για άλλους λόγους…

Είναι ποτέ δυνατόν να συγκριθεί η κινηματογραφική σειρά από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Πίτερ Τζάκσον με τα Dune του Ντενί Βιλνέβ; Φυσικά και όχι! Σε κάθε ταινία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ταξιδεύεις αυτομάτως και δικαίως σε μάχες, σε συναισθήματα, σε πλάσματα, σε αλλαγμένη ατμόσφαιρα, σε μαγεία, σε μυθοπλαστική γεωμορφολογία, σε ανθρώπινες αδυναμίες, σε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη και καλοσύνη, σε αντίπαλη ζοφερή μοχθηρία, σε αλληγορίες, σε περιβαλλοντικές ανησυχίες και άλλα τόσα στοιχεία. Το ίδιο και στις ταινίες Χόμπιτ. Δεν χρειάζεται καν να έχεις διαβάσει τα σχετικά βιβλία. Και όμως, η υπερβατικά ποιοτική δουλειά του Πίτερ Τζάκσον θα κατορθώσει να σε γοητεύσει εκεί με το κινηματογραφικά οπτικοποιημένο Σύμπαν της, στέλνοντάς σε να διαβάσεις ύστερα και τα ανάλογα βιβλία.

Εκλεκτός είναι στον Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών ο Δαχτυλιδοκουβαλητής Φρόντο Μπάγκινς και όλη η θαυματουργή ταπεινή φύση των Χόμπιτ. Αλλά και ο προορισμένος σεμνός Βασιλιάς Άραγκορν για τους Ανθρώπους. Έπειτα, υπάρχουν και διακριθείσες πολεμικές μορφές. Ο υπερασπιστής της Γκόντορ και της συντροφιάς του δαχτυλιδιού μέχρι τέλους, Μπόρομιρ για τους Ανθρώπους. Ο Λέγκολας για τα Ξωτικά. Ο Γκίμλι για τους Νάνους. Στις δε ταινίες Χόμπιτ, ξεχωριστοί σε βαθμό Εκλεκτής συνδρομής είναι οι Νάνοι και ο Βασιλιάς Θόριν Δρυάσπις. Αλλά και το θαυματουργό Χόμπιτ Μπίλμπο Μπάγκινς. Μα κοσμεί το Σύμπαν αυτό και η διαφορά στην ψυχή των από τότε ρυθμιστικών Μάγων Γκάνταλφ, Σάρουμαν. Ακόμη και του εμφανιζόμενου Ράνταγκαστ. Ωστόσο, νικητής παραμένει μονίμως ο σκηνοθέτης Πίτερ Τζάκσον, που σε κάνεις να επιθυμείς να μάθεις, τι έγινε 60 χρόνια πριν από την πλοκή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ποια περσόνα από τα Dune του Βιλνέβ μπορεί άραγε να κοντραριστεί στα αλήθεια με αυτές τις πανίσχυρες προαναφερθείσες; Καμία!

Πάμε τώρα ακόμη πιο σύντομα και σε κατηγορία απευθείας κινηματογραφικού έργου, χωρίς προϋπάρχουσα ιστορία βιβλίων. Είναι ποτέ δυνατόν ο Εκλεκτός “Νίο” της Τριλογίας “Μάτριξ” των Γουατσόφσκι (μιλώ για τα ζωντανά Μάτριξ, όχι για τη στάχτη τους, εκτός εάν υπάρξει ποτέ βελτίωση στο τελευταίο εγχείρημα) να συγκριθεί σε ισχύ αύρας με τον Πολ Ατρείδη του Βιλνέβ; Η Τρίνιτι με την Τσάνι; Ο Μορφέας με τον Στίλγκαρ; Αποκλείεται! Δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκριση δυναμικής! Και το αστείο είναι, ότι πιθανότατα ο Μορφέας έχει επιρροές από τον Στίλγκαρ των βιβλίων (1965) του Χέρμπερτ…Αλλά σημασία έχει, το πώς παρουσιάζεται στην ανάλογη ταινία η κάθε περσόνα. Βλέπετε; Για αυτό το λόγο μίλησα στην αρχή του κειμένου μου για κρισιμότητα στην αισθητή υπογραφή σκηνοθέτη…

Όχι λοιπόν, τα Dune του Βιλνέβ μπορεί μεν να κέρδισαν τον δικό τους υπογεγραμμένο αγώνα, μέσα από τη δεύτερη εκπληκτικά βελτιωμένη ταινία, μα δεν θα υπερβούν σε δυναμική (μέχρι στιγμής ως Διλογία) αυτές τις Τριλογίες κατηγορίας Εκλεκτών. Οι οποίες μάλιστα προσμετρούν και άλλες χρονολογίες κατασκευής, πολύ πιο πίσω από άποψη τεχνολογικών μέσων (1999-2003 το Μάτριξ, 2001-2002-2003 ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και 2012-2013-2014 το Χόμπιτ). Άρα, σε τούτο το θέμα τα κινηματογραφικά Dune αυτού του σημείου (2021-2024) θα κοιτάζουν μονίμως την πλάτη των εκρηκτικών Τριλογιών.

Πιο Αναλυτικά…

Ερμηνείες

Χαβιέ Μπαρδέμ (Στίλγκαρ)

Και όμως! Από άποψη καλύτερης ερμηνευτικής απόδοσης σε όλο το έργο, αυτός είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής! Η αποδιδόμενη ερμηνεία απρόσκοπτης εμπιστοσύνης σε βαθμό θρησκευτικής πίστης, από τον Στίλγκαρ προς τον Εκλεκτό, θέτει για όλο το έργο και τις βάσεις επανεκτίμησης αυτού του Εκλεκτού από τον Στίλγκαρ προς τον απευθυνόμενο θεατή. Δηλαδή, το ερμηνευμένο Πάθος του Στίλγκαρ οδηγεί τον θεατή στην αξία του Εκλεκτού Πολ!

Επιπλέον, ο ηθοποιός δίνει μορφή και ζωντάνια σε έναν δύσκολο χαρακτήρα, κάνοντας τον θεατή να θέλει να γνωρίσει και τελικά να νιώθει περισσότερη οικειότητα με την εκπέμπουσα γνησιότητα στην παρουσία του Στίλγκαρ, κατά την εξέλιξη της δεύτερης ταινίας.

Βεβαίως υπάρχει -εκτός από την αυταπάρνηση του Στίλγκαρ- και ένας υποδόριος εγωισμός, με πνιγμένη περηφάνια του ρόλου προς τον Πολ (όταν του λέει μυστικά: “Κοίταξε, να μην με ντροπιάσεις”). Ο ερμηνευτής βγάζει ακόμη και ελεγχόμενη κωμικότητα, φωνάζοντας με χρονοκαθυστέρηση: “Λίσαν Αλ Γκαΐμπ” στο παραπάνω από πεπεισμένο πλήθος.

Τιμοτέ Σαλαμέ (Πολ Ατρείδης)

Σαφέστατα βελτιωμένος, συγκριτικά με το πρώτο Dune του Βιλνέβ. Εκεί τα πράγματα δεν του πήγαν ερμηνευτικά καθόλου καλά. Μπορεί μεν ο ταλαντούχος ηθοποιός γενικώς να επιτυγχάνει ενσαρκώνοντας μόλις σε νεαρή ηλικία εντυπωσιακά απαιτητικούς ρόλους σε ταινίες βαρυσήμαντων σκηνοθετών (π.χ. “Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη” του Γούντι Άλεν, “Η Γαλλική Αποστολή” του Γουές Άντερσον), αλλά στο πρώτο Dune του εξελιγμένου με τα χρόνια Βιλνέβ ήταν απλώς αδύνατον, ο Σαλαμέ να συνδράμει στην κατηγορία ταινιών με Εκλεκτούς στο Σινεμά.

Στη δεύτερη ταινία όμως, θα πάρει το αίμα του πίσω ξεκάθαρα! Οι στιγμές αλλαγής στην ιδιοσυγκρασία του Πολ είναι ερμηνευτικά εμφανείς. Από ψυχρόαιμη τακτική, σε θυμό που συνοδεύεται από αποφασιστικότητα, από πυγμή που περίμενε την ώρα της για να αναβλύσει, επαναστατικά ή αρχηγικά. Όλα αυτά όμως αφορούν μια σαφή βελτίωση μέσα στα Dune του Βιλνέβ. Αν τώρα συγκρίνουμε την ερμηνεία του με άλλες ταινίες κατηγορίας Εκλεκτών, τότε “Sorry mate, still Rejected!”

Μια διανομή της Tanweer

Συντελεστές

Σενάριο: Denis Villeneuve & Jon Spaihts (σενάριο ταινίας), Frank Herbert (συγγραφή της σειράς των βιβλίων Dune). Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve. Μοντάζ: Joe Walker. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Greig Fraser. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Javier Bardem, Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Dave Bautista, Austin Butler, Stellan Skarsgård, Charlotte Rampling, Christopher Walken, Giusi Merli, Florence Pugh κ.ά. Διανομή Ρόλων: Francine Maisler. Κοστούμια: Jacqueline West. Ειδικά Εφέ: Gerd Nefzer & ένα ολόκληρο επιτελείο. Οπτικά Εφέ: Stefania Cancemi, Ferenc Duralla, Cyrille Gohier, Heiðrún Tinna Haraldsdóttir, Max Hicks, Monesh Jadhav, Anirudh Iyengar, Hong Wei Kan, Victor Makali, Abhijeet Naware, Lisa Nolan, Oorjit Volvaikar, Seungjin Woo & η λίστα του επιτελείου “δεν σταματά.” Τμήμα Animation: Emil Simeonov κ.ά. Μουσική: Hans Zimmer. Ήχος: Ray Beentjes, Alexis Feodoroff, Richard King, Polly McKinnon, Stefanie Ng, Dave Whitehead κ.ά.