Eretiki κριτική της ταινίας “Η Μελωδία της Ελευθερίας”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Αρχικώς, επειδή εδώ υπάρχει μια απαιτητική αντικρουόμενη, διπλή κριτική-δημοσιογραφική ματιά, επιλέγω να γράψω για τούτη την ταινία. Καθώς και επειδή πληροφορήθηκα, ότι γίνονται ανάλογες συζητήσεις περί αυτής σε κύκλους Σινεφίλ. Έχουμε και λέμε λοιπόν…

Η δυστοπική περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ταινίας “Η Μελωδία της Ελευθερίας” δικαίως προκαλεί δυσαρέσκεια, σε όποιον πολίτη έχει υπόψιν του τι εστί αμερικανική οργάνωση “qanon.” Προσωπικά, εκτός ταινίας δεν εμπιστεύομαι τους Τζιμ Καβίζελ και Τιμ Μπάλαρντ.

Ωστόσο, η καθαρή δημιουργία του σκηνοθέτη Αλεχάντρο Μοντεβέρδε, δεν συνιστά προπαγάνδα αυτής της παρανοϊκής οργάνωσης. Μιλά συγκεκριμένα για τη σημαντική εναντίωση στο sex trafficking παιδιών! Έχει ενδιαφέρουσες τμηματικές στιγμές αφήγησης και αξιοπρεπή ροή! Δεν είναι ούτε αριστούργημα, ούτε αποκάλυψη. Ενώ διαθέτει κολλώδεις πινελιές, ύπουλου αμερικανικού συντηρητισμού.

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή…

Καταρχάς, εδώ υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικά σκέλη εξέτασης για τη συγκεκριμένη κριτική. Διότι εδώ θα έχουμε και κινηματογραφική δημοσιογραφία, εκτός από την ίδια την κριτική. Συνεπώς, σας παραθέτω τις απαραίτητες πληροφορίες και τη γνώμη μου. Από εκεί πέρα, βγάζετε τα δικά σας συμπεράσματα…Και εξηγούμαι…Το πρώτο σκέλος, αφορά το τι πιθανόν να συμβαίνει έξω από την ταινία και το δεύτερο το τι όντως πραγματοποιείται εντός της. Ξαναλέω, είναι εντελώς διαφορετικά τούτα τα δύο στοιχεία! Κοινό άξονά τους αποτελεί, το ότι η ταινία αργοπόρησε πέντε ολόκληρα χρόνια, για να κυκλοφορήσει…Στο πρώτο σκέλος παρατηρούμε μια δυστοπική περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις ενδεχόμενες προθέσεις της ταινίας από κάποιους συντελεστές και εμπνευστές της. Ενώ στο δεύτερο σκέλος, την ίδια τη δημιουργία, η οποία έτσι όπως κατασκευάστηκε δεν κάνει κακό στον θεατή. Και ίσα ίσα, περνά το ενδιαφέρον μήνυμά της ενάντια στο sex trafficking παιδιών!

Το *δεύτερο σκέλος, για την καθαρή δημιουργία της ταινίας, το αναλύω αμέσως παρακάτω από την κατηγορία “Γενικώς” και έπειτα, της Eretikis κριτικής…Όσο για το πρώτο σκέλος, σε αυτή την κατηγορία “Απαραίτητη Εισαγωγή” του κειμένου μου, έχω να πω το εξής. Εάν ο ηθοποιός Τζιμ Καβίζελ και ο αληθινός πρώην πράκτορας Τιμ Μπάλαρντ ασπάζονται νοοτροπίες από ακροδεξιές σέκτες, με θεωρίες συνωμοσίας και στοχοποίηση ανθρώπων υπό αντισημιτικό, τρανσφοβικό ή οποιοδήποτε άλλο φρενοβλαβές και θνησιγενές ακροδεξιό πρίσμα, όπως κάνει η αμερικανική οργάνωση “qanon” (η οποία από διαδικτυακό παραλήρημα τελικά γιγαντώθηκε, οδηγώντας πιθανότατα μέχρι και στην πρόσφατη επίθεση του 2021 στο Αμερικανικό Καπιτώλιο, ηρωοποιώντας ψευτοπατριωτικές περσόνες σαν τον Ντόναλντ Τραμπ), τότε ένα πράγμα ισχύει. Όχι μόνο δεν είναι καθόλου σοβαρή η όποια εκτός της ταινίας διαπροσωπική διαλεκτική δράση τους, με τέτοια φασιστικά λογύδρια, αλλά γίνεται και κοινωνικά επικίνδυνη.

Σε αυτή την περίπτωση, αναπόφευκτα αναρωτιόμαστε και για τις πραγματικές κινηματογραφικές προθέσεις των Καβίζελ και Μπάλαρντ. Εδώ υπάρχουν ένα καλό και ένα κακό “σενάριο.” Σχετικά δηλαδή με το διφορούμενο συμπέρασμα, που εύλογα προκύπτει: Εάν το δυναμικό εγχείρημα της ταινίας που συμπεριλαμβάνει τη σφραγίδα τους (για τη διάσωση παιδιών που κινδυνεύουν από σωματέμπορους, παιδόφιλους και παιδοβιαστές), αφορά όντως τελικά κάτι το αγνό και καλλιτεχνικό ενάντια στο sex trafficking παιδιών ή μήπως συνιστά κάτι δόλια μασκαρεμένο, ώστε να παριστάνουν ότι ταυτίζονται με την ηθική πρόοδο του Σινεμά, σιγά σιγά, πάρα πολλοί συγκεντρωμένοι οπαδοί της παρανοϊκής αμερικανικής οργάνωσης ονόματι “qanon”; (πηγές: https://www.theguardian.com/film/2023/jul/06/sound-of-freedom-movie-qanon-jim-caviezel, https://en.wikipedia.org/wiki/Sound_of_Freedom_(film)#cite_note-WaPo-67 και https://en.wikipedia.org/wiki/Qanon). Η οποία οργάνωση, σημειωτέον, απέκτησε και οπαδούς εκτός των Η.Π.Α. Διότι εάν ισχύει το κακό σενάριο, τότε θα αρχίσουν να καπηλεύονται σινεματικά και κοινωνικά οι φασίστες την εναγκαλισμένη ηθική της διάσωσης παιδιών από σεξουαλική δουλεία.

Και τότε όποιος πολίτης δεν ασπάζεται τις –εντελώς άσχετες με το όλο αγνό θέμα διάσωσης παιδιών από σεξουαλική δουλεία– ακροδεξιές απόψεις τους, μπορεί -σύμφωνα πάντα με το ό,τι έχει απομείνει από την κατακρεουργημένη λογική- δήθεν να αποτελεί μέχρι και εν δυνάμει ή εν ενεργεία σωματέμπορο, παιδόφιλο, παιδοβιαστή…Παλιά τακτική των ακροδεξιών, το μασημένο ανακάτεμα της λογικής…Θα μου πείτε όμως, έχουν οι ζυμομύκητες λογική, για να τη μασήσουν και έπειτα να την ανακατέψουν; Όχι. Έχουν όμως λογική οι φυσιολογικοί άνθρωποι, για να κλέψουν κάτι από αυτήν οι ζυμομύκητες-φασίστες! Και εκμεταλλευόμενοι τη συναισθηματική νοημοσύνη των άλλων πολιτών, να τους τη μασήσουν και ύστερα να τους την ανακατέψουν, βάζοντας στο προσκήνιο κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα, πανίσχυρης ευαισθησίας και αγνότητας. Με προβαλλόμενες συγκεχυμένες αντιπαραθέσεις υπεράσπισης/εναντίωσης, για το ποιος και τι είναι ηρωικό/απειλητικό γενικότερα μέσα σε μια κοινωνία. Καταλαβαίνετε βεβαίως, ότι μια τέτοια τεράστια σύγχυση πληροφοριών δεν απειλεί μόνο τις Η.Π.Α.

Και μιλώ, με επιφύλαξη έως και καχυποψία, μόνο για τους Καβίζελ και Μπάλαρντ, επειδή έχουν κάνει διάφορες σχετικές δηλώσεις, που ταυτίζονται με τη συνωμοσιολογία της “qanon.” Ο Μπάλαρντ φυσικά αρνείται τη συσχέτιση με την ακροδεξιά οργάνωση. Αλλά ας δούμε κάτι ακόμα παρεμφερές, που απαιτεί συσχέτιση πληροφοριών. Ο Καβίζελ μετά το τέλος της ταινίας, σε ακόλουθο εικονοποιημένο, ειδικό μήνυμα ως ο εαυτός του, λέει, χρησιμοποιώντας εμφανώς με τεχνική υποκριτικής στο φουλ τη δραματική αφήγηση: “Όσο αυτή η ταινία βρίσκεται στις αίθουσες, μπορεί να είναι πιο δυνατή από τους βασιλιάδες των καρτέλ…Μπορεί να γίνει η νέα αντίσταση στη δουλεία, στον 21ο αιώνα…Αρκεί να τη δουν εκατομμύρια ανθρώπων…” Και τότε σερβίρει την ατάκα να πληρώσετε το ειδικό εισιτήριο. Απαράδεκτο, να επηρεάζεις έτσι ψυχολογικά τους θεατές, αυξάνοντας με απροκάλυπτο μάρκετινγκ τη φήμη της ταινίας, μιλώντας ταυτόχρονα για ανιδιοτελές εγχείρημα, μολονότι προτείνεις καμπάνια επιπρόσθετου πληρωμένου εισιτηρίου για άλλους περισσότερους θεατές. Το εμπορικό αποτέλεσμα είναι να χτυπά δυνατά το αμερικάνικο box office η ταινία, χωρίς απαραιτήτως να γεμίζουν οι αίθουσες σε αυτήν (διότι ένας θεατής μετά την προβολή μπορεί να αγοράσει φερειπείν δέκα εισιτήρια για άλλους, που δεν είναι απαραίτητο να πάνε στην ταινία). Μολονότι λοιπόν έχουμε συνηθίσει γενικώς στο Σινεμά κατά καιρούς έναν extra επίλογο, προσωπικά αυτό το κομμάτι του συγκεκριμένου έργου “Sound of Freedom”, το θεωρώ εντελώς εκτός ταινίας!

Και μιας και λέμε για θέματα εκτός ταινίας (και τώρα έρχεται η συσχέτιση πληροφοριών), ο Καβίζελ –σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα- γενικώς είναι και δημοσίως εναντίον των εκτρώσεων. Έτσι, για να καταλάβετε για τι “καλλιτέχναρο”, με “προσωπικότητα”, μιλάμε. Επειδή και αυτό μάλλον του το ψιθύρισε κάποιος θεός στο αυτί…Θεωρώντας, ότι ο ίδιος έχει γενικότερα λόγο για τα παιδιά του θεού (όπως λέει στην ταινία) και όχι των ανθρώπων. Αγνοώντας “φυσικά” ότι πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν από βιασμό -μεταξύ φρικτών άλλων ψυχοσωματικών- ακόμη και τον επιπρόσθετο κίνδυνο να μείνουν έγκυες. Κάτι που απειλεί και ηλικιακά μικρότερα κορίτσια, βρίσκοντας έδαφος καί μέσα από αυτά τα καρτέλ βασιλιάδων, για τα οποία κόπτεται τόσο πολύ η ταινία (θυμηθείτε π.χ. τις ηλικίες κοριτσιών 14 ετών, που λέει ο ρόλος Βαμπίρο)…Να προσθέσω ακόμη, ότι ο έτερος Καππαδόκης Μπάλαρντ, παρά το ηρωικό-ανιδιοτελές παρελθόν του ως πράκτορας-διασώστης πολλών αβοήθητων παιδιών (κάτι το οποίο αμφισβητείται), στην πραγματική ζωή κατηγορείται για πάρα πολύ άσχημες πράξεις, τρομακτικού σεξουαλικού περιεχομένου (πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Ballard).

Σαφώς, στην πραγματική ζωή γενικώς οι κατηγορίες για ένα πρόσωπο δεν συνιστούν απαραιτήτως και γεγονότα, αλλά το γράφω, για να έχουμε πάντοτε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοικτά…Κατά την άποψή μου, αντιθέτως ο Μεξικανός σκηνοθέτης της ταινίας, Αλεχάντρο Μοντεβέρδε, δεν φαίνεται να έχει κάποια σχέση με ακροδεξιές απόψεις. Μα φαίνεται πιο πολύ, επειδή ο ίδιος είναι πολύτεκνος και κυρίως πάρα πολύ θρήσκος, να συμφώνησε να συνεργαστεί μαζί με τους Μπάλαρντ (εμπνευστής ιστορίας & βασικός εγκριτικός ρυθμιστής σεναρίου) και Καβίζελ (βασικός πρωταγωνιστής). Και να βρήκε κοινούς τόπους με το θρησκευτικό παραλήρημα του Καβίζελ. Επιπλέον, κοινωνικά τον Μοντεβέρδε ενδιαφέρουν πάρα πολύ και διάφορα βραβεία αμερικανικής παραδοχής-αναγνώρισης στις καλλιτεχνικές του δυνατότητες-επιδόσεις (“Outstanding American by Choice”). Τέλος, προφανώς και ο ντόρος της ταινίας ευνοεί εντυπωσιακά το ακόμη πιο αναβαθμισμένο επαγγελματικό όνομα του Μοντεβέρδε. Αλλά μάλλον μέχρι εκεί, η όποια δεύτερη σκέψη για το άτομό του…Το δε όνομα του σεβαστού Μελ Γκίμπσον στην παραγωγή εντάσσεται πιθανότατα στο παζλ, καθαρά λόγω του θρησκευτικού κομματιού…

Γενικώς…

Τώρα, όσον αφορά όμως το *δεύτερο σκέλος, οφείλω να επισημάνω πως δεν υπάρχουν καθόλου τέτοια πράγματα εντός της ταινίας. Ούτε η “qanon”, ούτε και η νοοτροπία της. Ούτε κάτι το εμπορικό. Καμία σχέση. Εδώ τα πάντα αλλάζουν! Η ταινία έχει μεν κάποιες **κολλώδεις πινελιές, ύπουλου αμερικανικού συντηρητισμού (δείτε παρακάτω στην κατηγορία “Σκεπτικό”), αλλά αυτές είναι εμφανώς υποδεέστερου κινδύνου παραπληροφόρησης. Από απογοητευτικές, έως και αστείες. Και κυρίως, δεν αναιρούν το προβαλλόμενο σοβαρό εγχείρημα της ταινίας, για την πραγματικά σημαντική διάσωση των παιδιών που, δυστυχώς, υπόκεινται σε sex trafficking! Αν δούμε λοιπόν μόνο το “in the box” (όπως μου αρέσει να αποκαλώ την ίδια τη φύση μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας), διαπιστώνουμε, ότι το μήνυμα ενάντια στο sex trafficking παιδιών περνά επιτυχώς στον θεατή. Άρα, μπορείτε να την παρακολουθήσετε. Η ίδια η ταινία πετυχαίνει, αυτό το οποίο υπόσχεται!

Σε ό,τι αφορά τώρα την ποιότητα, να θυμάστε βεβαίως, ότι το έργο αυτό από κινηματογραφική άποψη αφήγησης, φτιάχτηκε ώστε να γίνει επικοινωνιακό με εφικτό τρόπο, προσκαλώντας από έναν έμπειρο Σινεφίλ μέχρι και έναν εξοικειωμένο, μα απλό θεατή. Αυτό δεν είναι λάθος, ούτε και τόσο εύκολο να επιτευχθεί. Ιδίως όταν το έργο μέσα από μια βαρυσήμαντη θεματική κατορθώνει κινηματογραφικά εν συνόλω να ανατριχιάσει, να προβληματίσει, να συνταράξει, να δώσει ελπίδα και να συγκινήσει αμφοτέρους! Και η αφήγηση της ταινίας “Sound of Freedom” (2023), μέσα από το σενάριο, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, τη διεύθυνση φωτογραφίας και κάποιες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, το καταφέρνει συνολικά πράγματι αυτό!

Από εκεί και πέρα, η σκηνοθεσία του Μοντεβέρδε παρουσιάζει ενδιαφέρον και σε ορισμένες τμηματικές επιλογές της. Θα μας εντυπωσιάσει η εισαγωγή, με όλο και περισσότερη οπτική εγγύτητα στο δωμάτιο του κοριτσιού Ροσίο. Η ίδια αγαπά με αθωότητα τη μουσική, τραγουδώντας νότες και παίζοντας αυτοσχέδια κρουστά ταυτόχρονα, με επιτυχία. Όμως στο σπίτι της θα εισβάλει λίγο μετά μια αμφιβόλου εμπιστοσύνης, φίρμα κυνηγός ταλέντων και πρώην βασίλισσα ομορφιάς. Η ίδια θα αγνοήσει τα πραγματικά όνειρα της Ροσίο. Και θα θελήσει να τα μετατρέψει σε εφιάλτες…Θα κάνει αυτήν και τον αδερφό της, Μιγκέλ, εν αγνοία τους φωτογραφικά αντικείμενα για παιδόφιλους και παιδοβιαστές. Θα αφαιρέσει την αθωότητά τους, αρχικώς από το πώς θα τους πει να ποζάρουν σαν παιδικά μοντέλα στο φακό, παριστάνοντας ακατάλληλες για την ηλικία τους περσόνες…

Ακόμη πιο συγκλονιστική είναι όμως η εικονοποίηση της παραχωρημένης εμπιστοσύνης από τον Ρομπέρτο, πατέρα των παιδιών, στην κυνηγό ταλέντων, την οποία εκείνος είδε μόλις την ίδια μέρα, για πρώτη φορά μπροστά του. Αινιγματικός χώρος και συναισθήματα του πατέρα γίνονται ένα, κατά την απότομη εναλλαγή τους. Σκηνοθεσία και μοντάζ αποκτούν έντονη εκφραστικότητα! Το κτίριο για την οντισιόν, στο φως της ημέρας, παραπλανητικά, μοιάζει κάπως φιλικό. Η δε πόρτα, που διαχωρίζει τα παιδιά-ταλέντα από τον γονέα, εμπνέει αρχικώς ουδέτερα συναισθήματα. “Τα παιδιά μου”, θα πει ο ίδιος και η κυνηγός ταλέντων θα επικαλεστεί πλασματικά σεβαστά όρια, στην επικοινωνία μύησης επαγγελματία και υποτιθέμενων παιδιών-φωτομοντέλων.

Η πόρτα θα κλείσει. Ο πατέρας των Μιγκέλ και Ροσίο, που είχε φορέσει κοστούμι για να συνοδεύσει χαρούμενος τα παιδιά του σε μια υποσχόμενη, αξιοπρεπή ζωή μακριά από τη φτώχεια, θα φύγει προσωρινώς από το κτίριο. Κατά το βράδυ, θα πάει να τα παραλάβει. Νευρικά, αναπάντητα χτυπήματα στην πόρτα…Σπρώξιμο στην πόρτα και απόλυτη ανατριχίλα από πατέρα και θεατές…Ένα άδειο, ψυχρό, βρώμικο δωμάτιο, δίχως δικό του φως…Όλες οι διπλανές πόρτες νεκρές…Ένα ολόκληρο αδειανό κτίριο, σε μια ερημική γειτονιά, που αποκάλυψε η ψυχρότητα της νύχτας…Ο πατέρας τότε κατάλαβε με τρόμο, σε ποια γυναίκα εμπιστεύτηκε λανθασμένα τα παιδιά του…Καταπληκτική, καλλιτεχνική σκέψη και κινηματογραφική θέαση…

Από εκεί και έπειτα, το έργο ακολουθεί πιστά τις δράσεις του κεντρικού ήρωα, τον οποίο ενσαρκώνει επιτυχώς ο Τζιμ Καβίζελ (ναι, άλλο η προσωπικότητα και άλλο πράγμα είναι το κομμάτι της ανεπηρέαστης κριτικής για τα κινηματογραφικά καθήκοντα των καλλιτεχνών). Ο Καβίζελ λοιπόν εδώ κατορθώνει και παίρνει επάνω του τον ρόλο του κεντρικού ήρωα, παίζοντας σε αρκετά δύσκολα ερμηνευτικά μονοπάτια. Φερειπείν, το πώς ξεγελά τον παιδόφιλο-παιδοβιαστή, παριστάνοντας ότι δήθεν μοιράζεται κοινές επιθυμίες μαζί του (προκειμένου να τον παγιδεύσει νομικά), αποτελεί βασικό στοιχείο ρυθμισμένης έντασης στην όλη αντανακλώμενη ψυχολογία του θεατή. Εδώ θα δώσω τα εύσημα και στον σεναριογράφο Ροντ Μπαρ, ο οποίος επέλεξε να κάνει τον κεντρικό ήρωα να ρίξει εν κατακλείδι στο πρόσωπό του νερό, κοιτάζοντας το είδωλό του στον καθρέπτη. Προκειμένου ο ίδιος να συνέλθει μετά την προσποιούμενη ταύτιση με τον παιδοβιαστή (και να μην κάνει, φερειπείν, εμετό – κάτι το οποίο θα ήταν σεναριακά επιτηδευμένο και θα έφερνε πιθανή διακωμώδηση στον Σινεφίλ).

Σεναριακά θα ξεχωρίσει στο έργο και η αντιφατική περσόνα του ατμοσφαιρικού γλεντζέ, μα και άκρως σοβαρού, “Βαμπίρο.” Διότι τόσο ο ηθοποιός Μπιλ Καμπ, όσο και η περσόνα του, θα δώσουν νέο ενδιαφέρον στην ιστορία! Η επεξήγηση του Βαμπίρο, για τον λόγο που εκείνος άλλαξε στάση ζωής, επιλέγοντας τελικά την ηθική, ίσως να αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Κατά τα άλλα, γενικώς το κινηματογραφημένο “ψαλτήρι” μεταξύ σκηνοθέτη Μοντεβέρδε και πρωταγωνιστή Καβίζελ είναι απολύτως ελεγχόμενο στο έργο, ώστε να μπορεί να δει την ταινία με Δημοκρατικό τρόπο, πλάϊ πλάϊ και ανεπηρέαστα, ένας ένθεος μαζί με έναν άθεο θεατή. Έχει ενδιαφέρον για τη ροή της ταινίας, στο τέλος με τη ζούγκλα το πόσο επέμεινε ο ήρωας να διασώσει τη μικρούλα Ροσίο. Αλλά ο επίλογος με την Ροσίο κλείνει ακόμη πιο λυτρωτικά, έναν κύκλο διεκδικηθείσας αθωότητας και γαλήνης…

Σκεπτικό…

**Στα Αρνητικά Σημεία

1) Ο κεντρικός ήρωας μοιάζει σαν κοντομάλλης Jesus Christ με ντεκαπάζ. Ε, του βάλανε και λίγα ξανθωπά γένια, για να “μαγκέψει” κάπως. Λες και μόνο το “καλό” λευκό-ξανθωπό αμερικανόπουλο έχει θεία φώτιση ή την ηθική για να ακούσει ή για να ακολουθήσει την ιερή αποστολή του και να διασώσει τα παιδάκια. Μιλάμε για ακραία επιτήδευση και παραπληροφόρηση!

2) Έπειτα, ο ίδιος διαθέτει μια “μυριάδα” παιδιών στην οικογένειά του, λες και αυτό συνιστά το να αγαπάς πραγματικά τα παιδιά και να θες το καλό τους. Λες και όποιος άλλος θέλει να ζήσει με τη σύντροφό του, χωρίς να κάνουν παιδιά, είναι δήθεν κακός άνθρωπος ή λες και όποιος έχει ένα με δύο παιδιά ή όποιος είναι εργένης/εργένισσα ή άλλης σεξουαλικότητας ή άλλης κοινωνικής ταυτότητας δεν μπορεί να κατανοήσει τον μέγα ηρωισμό του πρωταγωνιστή…Ο οποίος λέει θα “τρελαινόταν”, εάν έλειπε έστω και ένα εξ’ αυτών των παιδιών από το ξεχωριστό δωμάτιό του, μέσα στο αμερικάνικου ονείρου, τεράστιο σπίτι εκείνου και της γυναίκας του…Επικές Μπούρδες! Και μην μου πει κανείς, ότι βάλανε τόσα παιδιά για οικογενειακή αναπαράσταση του αληθινού Μπάλαρντ.

3) Ενώ στοχοποιείται ως παιδόφιλος-παιδοβιαστής ένας χαρακτήρας πιθανότατα με αμερικανοπολωνικές ρίζες. Λες και δεν δούλεψαν χιλιάδες εργατικά χέρια Αμερικανοπολωνών ή γενικότερα ατόμων σλαβικής καταγωγής για τόσες δεκαετίες στις Η.Π.Α. Λες και δεν υπήρξαν Αμερικανοί πολωνικής-σλαβικής καταγωγής, Επιστήμονες. Και Καλλιτέχνες (ειδικότερα στο Σινεμά)! Λες και δεν ήταν αυτοί καλοί, νομοταγείς και ηθικοί πολίτες, χωρίς διαστροφές. Αυτό είναι λοιπόν το ευχαριστώ;! Και “φυσικά”, ο ρόλος έχει μυωπικά γυαλιά και λίγο μακρύ μαλλί. Έτσι, για να δαιμονοποιηθεί ακόμη και η μυωπία (!) στο σήμερα, μαζί με την οποιαδήποτε αντισυμβατική εμφάνιση. Αντιθέτως “φυσικά”, το “καλό” λευκό-ξανθωπό αμερικανόπουλο δεν έχει κανένα θέμα στα “αρίστης όρασης” μάτια του…Και το μαλλί κοντό, σε ψευτο-ελεύθερα πλαίσια δυνατοτήτων απατηλού χτενίσματος…Φθηνή οπτική, ύπουλου αμερικάνικου συντηρητισμού…

Πιο Αναλυτικά…

Στα Παραστατικά-Αληθινά Σημεία

1) Η μικρούλα Ροσίο μαζί με άλλα παιδάκια, δυστυχώς, βρέθηκε στον Αμαζόνιο να κάνει τυραννική εργασία πατώντας με τα πόδια της φύλλα, για να φτιαχτούν ναρκωτικές ουσίες. Αλλά και να είναι σεξουαλικά υποταγμένη σε έναν από τους πιο επικίνδυνους αρχηγούς εγκληματίες, μέσα στα βάθη της ζούγκλας. Ο θεατής αισθάνεται έντονα την ανάγκη του ήρωα να τη γλυτώσει επιτέλους από τούτο τον εφιάλτη…

2) Η ψυχολογική προστασία της Ροσίο στον μικρούλη Μιγκέλ, ενόσω τους χωρίζουν οι σωματέμποροι. Το κοριτσάκι δίνει στον αδερφό της ένα φυλαχτό. Ανθρώπινη έκφραση!

3) Οι πολύ καλές ερμηνείες των παιδιών στους ρόλους των Ροσίο και Μιγκέλ. Βασικό στοιχείο ενσυναισθητικής απόδοσης για το έργο!

4) Μοιάζουν με αληθινά, ασπρόμαυρα πλάνα αστυνομικών αρχείων, καταγράφοντας ανεμπόδιστη κλοπή παιδιών, στη μέση του δρόμου. Σου παγώνουν την ψυχή!

Μια διανομή της Feelgood Entertainment

Συντελεστές

Σενάριο: Rod Barr, Alejandro Monteverde. Σκηνοθεσία: Alejandro Monteverde. Μοντάζ: Brian Scofield. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Gorka Gómez Andreu. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Jim Caviezel, Bill Camp, Cristal Aparicio, Lucás Ávila, Gustavo Sánchez Parra, Yessica Borroto Perryman, Kris Avedisian, Mira Sorvino, κ.ά. Διανομή Ρόλων: Deanna Brigidi, Carla Hool. Κοστούμια: Juliana Poveda, Isabel Mandujano. Μουσική: Javier Navarrete. Ήχος: Nathan Efstation, Graunt Meuers, Tim Gomillion κ.ά.