Eretiki τηλεοπτική πρόταση με την ταινία “Death Proof”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η ταινία “Death Proof” (2007) του σκηνοθέτη Κουέντιν Ταραντίνο προσφέρει στους θεατές μια διδακτικά κοντρολαρισμένη κινηματογραφική αδρεναλίνη, μέσα από το κυρίαρχο συναίσθημα της τρομακτικής διαπάλης των αντίθετων φύλων.

Με τις ακραίες διαδρομές αυτού του έργου του, χρησιμοποιώντας τον πιο ασυνήθιστο τρόπο, ο ίδιος αναζητά την Ισότητα των αντίθετων φύλων, διαπερνώντας όμως παραδόξως μέσα από τα πιο απομακρυσμένα δρομολόγια εκείνης. Φτάνοντας έως και τη νοηματικά αντεστραμμένη, τελική εφιαλτική ευθεία.

Την απευκταία, παρανοϊκή σύγκρουση! Μέσα από ένα μηχανικά αιματοβαμμένο, μετωπικό μίσος. Και όμως, από τη μελετημένη, ώριμη ματιά του προκύπτει τελικά ένα ειρηνικό μήνυμα…Η ταινία προβάλλεται από την Cosmote Tv και συγκεκριμένα μέσω του καναλιού TCM την Παρασκευή 4/8/2023 στις 22:30. Και την Κυριακή 6/8/2023 στις 02:00.

Υπόθεση

Ο στάντμαν Μάϊκ είναι ένας πραγματικά επικίνδυνος τύπος! Εκμεταλλευόμενος την καριέρα του στο Χόλιγουντ, ντουμπλάροντας επικίνδυνες σκηνές, έχει κρατήσει στην καθημερινότητά του ένα ιδιαίτερο αμάξι. Το όχημα αυτό εξασφαλίζει προστασία από τον θάνατο, ακόμη και σε πανίσχυρες συγκρούσεις με άλλα αυτοκίνητα. Αλλά με μία διαφορά.

Η ασυνήθιστη προστασία αυτή εξασφαλίζεται μόνο στην ιδανικά οχυρωμένη θέση του οδηγού. Ο Μάϊκ χρησιμοποιεί το αμάξι, όπως δεν θα φανταζόταν κανείς με σώας τας φρένας. Διαλέγει σαν ανθρώπινους στόχους νεαρές ελκυστικές κοπέλες και επιλέγει να τις σκοτώσει, χωρίς να αφήνει ποτέ ίχνη αποδείξεων. Φαινομενικά όλα γίνονται μόνο υπό μορφή τροχαίου ατυχήματος στην άσφαλτο…

Ο ίδιος επέλεξε τώρα τις Αρλίν, Σάνα και D.J. “Jungle” Τζούλια. Θα τις εντοπίσει σε ένα μπαρ. Θα παρευρεθεί μαζί τους. Μια πρόσφατη, τολμηρή ραδιοφωνική δήλωση της Τζούλια θα οδηγήσει τον πανούργο στάντμαν Μάϊκ στο να κερδίσει αισθησιακό χορό από την Αρλίν. Κατά τα άλλα, οι κοπέλες θα ειρωνευτούν τον Μάϊκ. Όμως εκείνος θα φύγει οδικώς με μια άλλη φίλη τους, την Παμ. Η θέση του συνοδηγού για εκείνη δεν ήταν καθόλου προστατευμένη όμως…

Επιπλέον, η προμελετημένη μετωπική σύγκρουση με το αμάξι των υπολοίπων γυναικών απέβη εξίσου μοιραία, αλλά πιο αιμοβόρα. Ο χωρίς αλκοόλ στον οργανισμό του, Μάϊκ, θα τη γλυτώσει από του Χάρου τα δόντια και από του Νόμου τα χέρια. Μετά από λίγους μήνες θα κυνηγήσει τις Κιμ, Αλμπερνάθι, Λι και τη σταντγούμαν Ζόϊ. Ωστόσο, εκεί ο έκπληκτος πια δολοφόνος Μάϊκ θα πάρει ένα γερό μάθημα…

Κινηματογραφικός Χάρτης

Συγκρίσεις Φιλμογραφίας & Grindhouse

Εάν κάποιος νομίζει, ότι η συγκεκριμένη ταινία του σπουδαίου Κουέντιν Ταραντίνο δεν διαθέτει στοιχεία καλλιτεχνικής έκφρασης, τότε κάνει μεγάλο λάθος. Σίγουρα δεν μπορεί να αναμετρηθεί καλλιτεχνικά με το μετέπειτα άφταστο τρίπτυχο “Άδοξοι Μπάσταρδη” (κατά το χιουμοριστικά ανορθόγραφο “Inglourious Basterds”, 2009), “Ντζάνγκο ο Τιμωρός” (2012) και “Κάποτε…Στο Χόλιγουντ” (2019). Όσες/όσοι θέλετε να θυμηθείτε από αυτό το αξεπέραστο καλλιτεχνικό τρίπτυχο στη φιλμογραφία του Ταραντίνο την τελευταία ταινία (2019), μέσα από μια επικεντρωμένη ανάλυση-κριτική στη σημασία του έργου, μπορείτε να μπείτε εδώ (https://eretikos.gr/ellada/eretiki-kritiki-tis-tainias-kapote-sto-hollywood/243763/).

Ωστόσο, στη δική του κατηγορία το ωμά χιουμοριστικό, περιπετειώδες και επιπροσθέτως θριλεροειδές με στοιχεία σλάσερ, προηγηθέν “Death Proof” (2007), μολονότι ξεκίνησε σαν φόρος τιμής σε έργα τύπου b-movies, τελικά έκανε κάτι πολύ περισσότερο. Και αν θέλουμε να μιλάμε με ένα πιο πανοραμικό σκεπτικό, διαπιστώνουμε, ότι έπαιξε και σημαντικό ρόλο εξελικτικών σκέψεων του Κουέντιν Ταραντίνο για το επερχόμενο καλλιτεχνικό τρίπτυχο, που σας προανέφερα. Διότι η ταινία “Death Proof” κέρδισε το προσωπικό της στοίχημα ουσιώδους καλλιτεχνικής εξέλιξης μέσα στη σκέψη του δημιουργού της. Τον βοήθησε δηλαδή να κάνει βήματα Προόδου, πηγαίνοντας έπειτα σε άλλο επίπεδο. Ένα παράδειγμα είναι, ότι ο συγκυριακός Ρεαλισμός της Ζόϊ (Death Proof, 2007), που σώθηκε άθιχτη και μπόρεσε να εκδικηθεί άμεσα τον Μάϊκ, θα μετεξελιχθεί αργότερα σε παρόμοια “μοιραία” διαφυγή της μικρής Σοσάνα (Inglourious Basterds, 2009), η οποία όμως όταν ενηλικιώθηκε, εκδικήθηκε πιο υπομονετικά, μεθοδικά, συνειδητοποιημένα και συλλογικά. Επομένως, έχει καλλιτεχνική προοπτική το Death Proof, είτε από μόνο του, είτε επηρεάζοντας τον τρόπο σκέψης στη μετέπειτα φιλμογραφία του δημιουργού.

Απλώς έχει τέτοια προοπτική, που δεν θα τη φανταζόταν κανείς, πέραν του απρόβλεπτου δημιουργού Ταραντίνο. Πράγματι, αρχικώς υλοποιήθηκε σαν κινηματογραφικός διπλός στόχος, κυκλοφορώντας υπό τη συμπληρωματική ονομασία “Grindhouse.” Με συμπεριληπτικό κινηματογραφικό σκεπτικό θέασης των 2 συνυπαρχουσών ταινιών, “Death Proof” του Κουέντιν Ταραντίνο και “Planet Terror” του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, στην τιμή του ενός έργου. Αμφότεροι ήθελαν να αναβιώσουν την έννοια “Grindhouse”, όπως παιζόταν ένα αντίστοιχο εγχείρημα σε κινηματοθέατρα της δεκαετίας 1970. Το διπλό τούτο εγχείρημα βέβαια στο έτος 2007 απέτυχε παταγωδώς. Με αποτέλεσμα οι δύο ταινίες μίας κοινής σινεματικής βραδιάς, να διασπαστούν τελικά με ξεχωριστές προβολές σε πολλές χώρες (όπως συνέβη και στην Ελλάδα). Το “Death Proof” ήταν δικαίως η διακριθείσα εκ των δύο ταινιών. Ας δούμε λοιπόν παρακάτω, τι πέτυχε από μόνο του. Στον πυρήνα του.

Τι εστί κινηματογραφικά το “Death Proof”

Ο οξυδερκής Ταραντίνο απέδωσε κινηματογραφικά την αφήγηση δύο συνδεδεμένων ιστοριών με κοντρολαρισμένη αδρεναλίνη, όπου εκεί ουσιαστικά αναδεικνύει σαν κυρίαρχο συναίσθημα την ακραία διαπάλη μεταξύ των αντίθετων φύλων. Αλλά για να καταλήξει σε ένα διδακτικό συμπέρασμα. Έστω και με ωμό τρόπο, χωρίς να είναι δα και πυρηνική φυσική. Με τις ακραίες διαδρομές αυτού του έργου του, χρησιμοποιώντας τον πιο ασυνήθιστο τρόπο, ο ίδιος αναζητά την Ισότητα των αντίθετων φύλων, διαπερνώντας όμως παραδόξως μέσα από τα πιο απομακρυσμένα δρομολόγια εκείνης. Φτάνοντας έως και την νοηματικά αντεστραμμένη, τελική εφιαλτική ευθεία. Την απευκταία παρανοϊκή σύγκρουση! Μέσα από ένα μηχανικά αιματοβαμμένο, μετωπικό μίσος. Το εν καιρώ έξυπνα αποκεκαλυμμένο, αντιφατικό μήνυμά του είναι σημαντικό. Διότι διαθέτει μελετημένη στρατηγική, φέροντας ουσιαστικά ειρηνική πρόθεση.

Καταληκτικά, μέσα από το πέρας δύο ιστοριών σοκαριστικής συγκρουσιακής εκτράχυνσης, αποδεικνύει έτσι στον θεατή, ότι τα δύο φύλα μπορούν κάλλιστα εξίσου να αντιμετωπίσουν ή ακόμη και να πληγώσουν θανάσιμα το ένα το άλλο. Με αποτέλεσμα να δει ο θεατής τις καταστροφικές-αποτρεπτικές συνέπειες αυτής της ακραίας σύγκρουσης. Μάλιστα, ο Ταραντίνο δεν χρησιμοποιεί τα στερεότυπα μυϊκής και εγκεφαλικής δύναμης, αλλά αντιθέτως τα παραλλάσει. Επιπροσθέτως, δεν εκθειάζει, ούτε και κατηγορεί κανέναν και καμία από τις περσόνες του έργου του. Τουλάχιστον, όχι στην πρώτη από τις δύο ταραχώδεις ιστορίες ακραίας εναντίωσης μεταξύ συμμαχικών ομάδων γυναικών και του στάντμαν Μάϊκ. Τον/τις βάζει σε μια τρομακτικά αξιόμαχη διάσταση προσωπικοτήτων. Τη διαφορά μέχρι στιγμής κάνει το αμάξι του θανάτου…Ο Νόμος μιλά βέβαια για τα αίσχη του Μάϊκ. Γενικώς στην πρώτη ιστορία, είναι πραγματικά σκληρή η οπτική του Ταραντίνο.

Αρχικά, με τη ζοφερή εικονοποιημένη παρουσίαση ανισότητας προστατευμένων/απροστάτευτων θέσεων και αντιστοίχως ανθρώπων (Μάϊκ/Παμ) στο ίδιο αμάξι. Έπειτα, σε συνδυασμό με το μοντάζ εκείνος “φωτογραφίζει κατ’ επανάληψη” τη φρίκη της άνισης σύγκρουσης των δύο αμαξιών. Με τις απανωτές φρικτές συνέπειες στην κάθε δύστυχη κοπέλα, στο κάθε σώμα, στο κάθε ανθρώπινο μέλος. Πριν φτάσουμε όμως σε όλα αυτά τα ασυνήθιστα σοκαριστικά συμβάντα, πρωτύτερα το ταξίδι της καθημερινότητας μάς συντροφεύει με εκρηκτικό περιεχόμενο μη λογοκριμένου Ρεαλισμού κοινωνικό-ατομικών συμπεριφορών. Με κωμικές αποχρώσεις ανάδειξης αποτυχημένων συναναστροφών τότε η κινηματογραφική αφήγηση και το σενάριο περνούν από το βραδινό αντιφλέρτ του Μάϊκ με τις κοπέλες, σε έναν ρόλο απενοχοποιημένης λίμπιντο των περσόνων. Αλλά και μη ενοχικής ηδονοβλεψίας του θεατή, που συμπορεύεται με τον σπάνιο αισθησιακό χορό, τον οποίο κέρδισε ο Μάϊκ από τη θελκτική Αρλίν “Πεταλούδα.”

Τα πράγματα σαφώς τότε δεν προμήνυαν, αυτό που θα συμβεί ύστερα. Μέχρι τότε ο Σινεφίλ ενδέχεται να υποστηρίξει τον Μάϊκ στις υγιείς στιγμές του. Γιατί δεν τον ξέρει ακόμη καλά! Αυτό αποτελεί ενδιαφέρον παιχνίδι της σκηνοθεσίας. Αργότερα, όλα θα αλλάξουν δραματικά (όπως θα δούμε παρακάτω στη δεύτερη ιστορία)…Α! Και ένα κοινωνικό σχόλιο για μια ανεξαρτητοποιημένη λεπτομέρεια: Αν και ο Μάϊκ δεν πίνει αλκοόλ στο μπαρ, επειδή έχει στρατηγική φονικού (η οποία θέλει να περάσει τους επακόλουθους ελέγχους του εγκληματολογικού τμήματος), ωστόσο απομονωμένα η αντι-εθιστική άποψή του έχει ενδιαφέρον. Διότι υπάρχει έγκυρο μήνυμα μη ηθικοπλαστικής αντιμετώπισης του αλκοολισμού τότε, καταδεικνύοντας ότι η ουσία σε ένα μπαρ είναι οι άνθρωποι, η μουσική, η επικοινωνία, ο χορός και το φλερτ-ερωτισμός. Όχι κάτι άλλο. Έκανε κουλ η εν λόγω άποψη του έργου τη ζωή χωρίς αλκοόλ, εν έτει 2007 παρακαλώ!

Πρώτη Ιστορία

Φέρει δύο μεθοδικές ιδιαιτερότητες.

Α) Αρχικώς, ο δημιουργός δεν προσπαθεί να μεταπείσει τον θεατή, ότι τα αδικοχαμένα θύματα του Μάϊκ ήταν τίποτα χρυσά κορίτσια, με αγνή ψυχή. Όχι. Επηρμένες, κακομαθημένες, χειριστικές και εδώ που τα λέμε μασκαρεμένα “καθαρματάκια” ήταν εκείνες οι Αρλίν, Σάνα, D.J. “Jungle” Τζούλια και Παμ. Χωρίς όμως φυσικά αυτό να σημαίνει επ’ ουδενί, ότι άξιζαν τρομοκρατία, ακόλουθη βία και τα τελικά φονικά. Όχι. Καμία σχέση. Άλλο να μην συμπαθείς καθόλου ή να αντιπαθείς κάποια και εντελώς διαφορετικό πράγμα αποτελεί το να είσαι εχθρικός, απειλητικός, βίαιος ή ακόμη χειρότερα δολοφόνος. Απεναντίας, ο δημιουργικός Ταραντίνο με μελετημένη ωριμότητα ενός διακριτικά ειρηνικού σκεπτικού δεν καθαγιάζει τις κοπέλες της πρώτης ιστορίας. Για να αναδειχτεί η τεράστια διαφορά μεταξύ αντιπάθειας και παράνοιας!

Αυτή ακριβώς η αντικρουόμενη παράμετρος έλλειψης συμπάθειας θα φέρει το ειρηνικό σκεπτικό και στο μυαλό του θεατή λίγο αργότερα. Ο Ταραντίνο σκοπίμως βάζει λοιπόν τον θεατή να διαβλέπει τις πρώτες αυτές κοπέλες του έργου του κάπως σαν χειριστικές “βασίλισσες” της καθημερινότητας, που έχουν την ενοχλητική δόξα τους. Έπαρση λόγω απήχησης με ιδιότητα D.J. ή εξαιτίας απρόσβλητης νιότης με αψεγάδιαστα καλλίγραμμα πόδια συν θελκτικές καμπύλες και παρουσιάζοντας αγένεια σε αγνώστους ή άνιση συμπεριφορά σε υποχείρια-ερωτικούς συντρόφους. Κατά αυτόν τον τρόπο, σε σενάριο και σκηνοθεσία παρατίθεται αρκετά πλαγίως ο εσωτερικευμένος θυμός του Μάϊκ απέναντι σε αυτές. Από έναν στάντμαν του Χόλιγουντ μεν, που όμως από άποψη φήμης εκτός επαγγελματικού χώρου ο ίδιος ήταν στα αζήτητα. Μέχρι αυτό το σημείο ο θεατής μπορεί κάπως να τον καταλάβει.

Β) Εν συνεχεία, υπάρχει μια τεράστια απόσταση μεταξύ θεατή και Μάϊκ. Την προπλάθει ένα άλυτο μυστήριο, στο τι ακριβώς μετέτρεψε κάποτε τον Μάϊκ, ώστε να σκέφτεται από ένα καθοριστικό σημείο και έπειτα δίχως επιστροφή στην Ηθική-Λογική, δυστυχώς με τέτοιες δολοφονικές τάσεις εναντίον των Γυναικών. Μα είναι εύστοχη αυτή η απουσία επεξήγησης επί του καθοριστικού ξεπεράσματος της λεγόμενης τρομακτικής λεπτής γραμμής…Διότι εδώ ακριβώς έρχεται η επιτευχθείσα καθοριστική ψυχολογική διαφοροποίηση μεταξύ θεατή και Μάϊκ. Και αυτή συνιστά τη δεύτερη μεθοδική ιδιαιτερότητα του καλλιτέχνη Ταραντίνο. Καθότι το αμοραλιστικό παρόν του δολοφόνου δείχνει επί της ουσίας στο θεατή την ίδια την τελεσίδικη (κάποτε παρελθοντική) παράβαση αυτή. Από τα τωρινά φονικά με ένα αμάξι εργαλείο του θανάτου και παράλληλη ασπίδα εκείνου που μοιράζει τον θάνατο, έχοντας απροκάλυπτη δολοφονική επιτάχυνση.

Αμέσως σου έρχεται τότε στο μυαλό το ερώτημα, σαν μετωπική σύγκρουση Μοραλισμού/αμοραλισμού. Θες να γίνεις στα αλήθεια ποτέ σου έτσι; “Μάλλον” όχι. Θα ήταν τουλάχιστον ντροπιαστικό, παρανοϊκό για εσένα αλλά και τους άλλους ανθρώπους, εξαπλώνοντας τον αμοραλισμό. Γιατί τελικά είναι ψυχικά ακόμη πιο βαθύ και συνάμα πιο απλό. Απλώς δεν είσαι έτσι. Με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποιείς αρκετά γρήγορα, πως όντως διαφοροποιείσαι από τον χαρακτήρα Μάϊκ. Με άλλα λόγια, η Κάθαρση του θεατή έρχεται συνεπώς κατευθείαν από την πρώτη κιόλας ιστορία, μέσα από την απώλεια κάθαρσης του ίδιου του αμοραλιστή αντιήρωα. Κατευθείαν σε απωθεί η δολοφονική φύση του αντιήρωα, από το να γίνεις εσύ ως θεατής έτσι. Για άλλες ψυχοσυνθέσεις θεατών δεν ξέρω και ειλικρινά ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω…Το πρώτο μέρος του συνολικού ειρηνικού μηνύματος έχει λοιπόν ήδη επιτευχθεί.

Δεύτερη Ιστορία

Φέρνει στο προσκήνιο ως ηρωίδες κάποιες άλλες γυναίκες. Ήδη, χωρίς να τις γνωρίζουμε, τις έχουμε κιόλας συμπαθήσει και ευχόμαστε να γλυτώσουν από τον Μάϊκ. Όμως ο προσεκτικός Ταραντίνο κάνει κάτι απρόβλεπτο ξανά. Αυτή τη φορά δίνει ζωντάνια στις μαγνητικές, καθόλου καθημερινές οντότητες, που δεν επιζητούν δόξα, αλλά αντιθέτως τον ίδιο τον κίνδυνο. Ζωντανεύει τις ατίθασες τύπισσες, που δεν μασάνε τα λόγια τους. Τις αλλιώτικες! Τι γοητευτικά κινηματογραφικά πλάσματα! Κιμ, Αλμπερνάθι, Λι και η πιο ακραία όλων, η στάντγουμαν Ζόϊ! Αυτές οι γυναίκες χορεύουν με τον κίνδυνο στην καθημερινότητά τους, ανάλογα με τη διάθεσή τους…Ειδικά η Ζόϊ, που επιζητά με χαρά ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ακροβατικό κόλπο επάνω στο καπό του αμαξιού τους, εν κινήσει του επιταχυνόμενου οχήματος! Εδώ ο έκπληκτος Μάϊκ θα ανακαλύψει, ότι δεν έχει τον έλεγχο. Επιπλέον, από θηρευτής θα μετατραπεί σε θήραμα.

Έτσι επέρχεται μια αίσθηση Δικαιοσύνης στους θεατές ανεξαρτήτως φύλου. Το δεύτερο μέρος αυτού του αποκεκαλυμμένου συνολικού ειρηνικού μηνύματος αλλάζει όλη τη διάθεση της θέασης. Έρχεται από το πουθενά κάτι ελπιδοφόρο, μα και τρομακτικό. Διότι η βία, παρόλα αυτά, δεν εκθειάζεται. Αυτό αποτελεί μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία! Διότι μπορεί να αλληλεπιδράσει ακόμη και σε 20χρονα παιδιά θεατές, που θα ανακαλύψουν με απότομη χαρά, ότι καλλιεργήθηκε προοδευτικά μέσα τους η Ειρήνη μεταξύ των δύο αντίθετων φύλων, από το ακραίο δρομολόγιο του πιο απρόβλεπτα διδακτικού, κινηματογραφικού τρόπου. Της τελικής αίσθησης Δικαιοσύνης, μα με προβληματισμό για όλη την προερχόμενη βία εκατέρωθεν. Αυτό είναι το Σινεμά του Ταραντίνο! Αρκεί ο θεατής να διαθέτει τις σχετικές προσλαμβάνουσες…

Συμπερασματικά

Η σκηνοθεσία και το σενάριο δουλεύουν μαζί διακριτικά και πετυχαίνουν μια νοηματική αναβάθμιση για όλο το έργο, με έγκυρη αντανάκλαση στην ψυχολογία του θεατή. Το έργο είναι επίτηδες “πειραγμένο” οπτικά σε σημεία. Η ατμοσφαιρική θέαση με φιλμ των 35mm και επεξεργασία βοηθά σε ένα σχεδόν αχρονικό ταξίδι, καθημερινών και μη, ηρώων και αντιηρώων, ταυτόχρονα. Οι ερμηνείες έχουν αποδοθεί πολύ σωστά, σε απαιτητικούς ρόλους με ριψοκίνδυνη μοναδικότητα, δίχως να υπάρχει για αυτούς πουθενά κάποιο εγχειρίδιο κατανόησης (με μία *εξαίρεση εν μέρει). Ο Κερτ Ράσελ (στάντμαν Μάϊκ) πρωταγωνιστεί σε μια ενδιαφέρουσα ερμηνευτική διάσταση κωμικότητας, τρόμου και τραγικότητας. Ξεχωρίζει πρωταγωνιστικά η Ζόϊ Μπελ (υποδυόμενη μέρος του εαυτού της, ως αληθινή *σταντγούμαν Ζόϊ, έχοντας και στοιχεία ενσάρκωσης) με εκρηκτική ζωντάνια, ανατρεπτική θηλυκότητα και απρόβλεπτη γοητεία.

Και φυσικά, οι Τρέϊσι Τομς (Κιμ) με ασυμβίβαστο δυναμισμό της περσόνας, Ροζάριο Ντόσον (Αλμπερνάθι) με τρυφερό συναισθηματισμό και Σίντνεϊ Ταμία Πουατιέ (D.J. “Jungle” Τζούλια) με ενσάρκωση κακομαθημένης συμπεριφοράς και αντισταθμισμένου υπερσεξαπίλ. Ο δε χορός της Βανέσα Φερλίτο (Αρλίν) είναι αξέχαστα σαγηνευτικός…Αλλά δεν ξέρω πια, εάν σας μιλώ τώρα για ερμηνεία, γοητεία ή αληθινή σαγήνη (αυτό το σχόλιο το 2007 θεωρούταν χιουμοριστικό, ενώ εν έτει 2023 έως και “κρυπτοσεξιστικό”, χα χα). Αλλά σοβαρά τώρα, εκρηκτική είναι και η παιχνιδιάρικη κουβεντούλα της αμέσως πριν, με το εκφραστικά ανάλογο αποπλανητικό ύφος στην ποιοτικά εύστοχη ερμηνεία της ηθοποιού. Η μουσική, όπως πάντα στις ταινίες αυτού του δημιουργού κάνει αντικρουόμενη εικόνα και ήχο να ταιριάζουν, υπό το συσχετικά ωφέλιμο σκεπτικό ενός ευφάνταστου μυαλού. Το έργο αυτό του Ταραντίνο, μπορεί μεν να ξεκίνησε σαν μια ιδιόρρυθμη ταινία κατηγορίας “exploitation”, με ανθρώπινες εσωστρεφείς πλευρές, που εξωτερικεύονται απότομα.

Αλλά αυτό ήταν μόνο το δόλωμα. Η πραγματική ουσία γοητεύει και γίνεται κατανοητή μετά το τέλος της προβολής στην ταινία “Death Proof.” Υπάρχει ένα έξυπνα κρυμμένο, ειρηνικό μήνυμα Ισότητας, που αποκαλύπτεται μέσα από δύο ιστορίες ακραίας εναντίωσης των αντίθετων φύλων. Αλλά επιπλέον, στο έργο συναντάμε τις ηθικά συνδεδεμένες εξελικτικές έννοιες ανάμεσα στην αδικία (θύματα) και την επερχόμενη τιμωρία (θύτης)! Εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία εντοπίζονται, ακόμη και μέσα από το ασυνήθιστο καλλιτεχνικό δρομολόγιο μιας προσωποποιημένης, απευκταίας διαπάλης των δύο αντίθετων φύλων, μα έχοντας σε πιο πανοραμική σφαίρα ισόβαθμο μεταξύ τους τελικό αποτέλεσμα, τότε δεν μπορούμε να θεωρήσουμε, ότι πρόκειται απλώς για έργο κατηγορίας “exploitation.” Όχι, γιατί αποδεδειγμένα η ταινία αφορά πολλά περισσότερα. Αξίζει να τα ανακαλύψετε και κατά την παρακολούθηση!

Καλή Προβολή!