Κριτική | «Παράλληλες μητέρες» – Η μνήμη και ο άντρας αποκαθίστανται στη φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Παύλου Θ. Κάγιου

Έχουμε εδώ την πιο ώριμη από την εποχή τού «Όλα για τη μητέρα μου» κοινωνική, πολιτική ταινία του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη και πολύ αγαπητού στους Έλληνες σινεφίλ.

Είναι αλματώδης η εξέλιξη του Πέδρο Αλμοδόβαρ που από τις ανάλαφρες, καυτές, αθώες και «αφελείς» κωμωδίες στην αρχή της καριέρας του πριν 40 χρόνια, πέρασε σε άκρως σύνθετα δράματα και καυστικές σάτιρες ηθών και θρησκευτικών ακροτήτων και υποκρισίας του καθολικισμού. Και φτάνει με τις φετινές «Παράλληλες μητέρες» να μιλήσει για πρώτη φορά για την ιστορική μνήμη της πατρίδας του, από τις μεσοπολεμικές αγριότητες των φασιστών του Φράνκο που αποδεκάτισε κάθε συνέχισή της. Ένα φιλμ που μου θύμισε το «ιδεολογικό νήμα» που διέτρεχε τα φιλμ του δικού μας Θόδωρου Αγγελόπουλου, κάτι που αν το έλεγες πιο παλιά το πιο πιθανόν να το εκλάμβανε κανείς ως αστείο ή… ανέκδοτο, κι όμως σε αυτό το φιλμ του Αλμοδόβαρ ισχύει, ειδικά στο τελευταίο πλάνο της ταινίας!

Ένα άλλο προχώρημα στη θεματολογία του Ισπανού σκηνοθέτη είναι πως αποκαθιστά και το άρρεν φύλο που ίσως για πρώτη φορά στη φιλμογραφία του δεν είναι στις «Παράλληλες μητέρες» υποχείριο του θηλυκού φύλου, δεν κινείται στη σκιά του, αλλά γίνεται ο μοχλός που κινεί τα νήματα της ιστορίας. Και θέλω να αναφέρω εδώ πως αυτή η προσέγγιση του υπαρξιακού σύμπαντος της ταινίας προέκυψε στη συζήτηση που είχα με τη συνάδελφο και φίλη Κυβέλη Χατζηζήση μετά τη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας που βγαίνει στους κινηματογράφους στις 28 Οκτωβρίου.

Εν ολίγοις, οι «Παράλληλες μητέρες» είναι μια απολαυστική ταινία γεμάτη συγκίνηση, σαρκασμό και ανατροπές, αλλά και ακόμη έναν χορταστικό ρόλο για την Πενέλοπε Κρουζ. Η ταινία έκανε την έναρξη του Φεστιβάλ Βενετίας. Και το στόρι της είναι το ακόλουθο: Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο μαιευτηρίου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους. Και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο (Πενέλοπε Κρουζ), Τζάνις, δε μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη – και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει. Η Τζάνις προσπαθεί να την ενθαρρύνει όσο και οι δυο τους διασχίζουν σαν υπνωτισμένες τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr