~Νίκος Γάμπαλης: Θα έρθει μια μερα που θα πουνε “ο Φοίνικας πέθανε” ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Λέγεται ότι ο Ήλιος έκανε το δώρο
της αναγέννησης και της αθανασίας στον Φοίνικα όταν τον άκουγε να τραγουδάει..

Είχε ήδη συμφωνήσει να τον συνοδεύει για χρόνια με το τραγούδι του και με μύρο από την ανατολή μέχρι την δύση του…

Σαν αντάλλαγμα λέγεται ότι τελικά ο Ήλιος ως Ζωοδόχος ήταν αυτός που του χάρισε την δύναμη της φλόγας για να μπορεί να καίγεται και να ξαναγεννιεται απο τις ίδιες του τις στάχτες…

Όμως ο Φοίνικας τον τελευταίο καιρό έγινε η μοναξιά και η κατάρα του…Αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να τον αγαπήσει κάποιος για αυτό που είναι..

Πάντα έβαζε σταθερά το ερώτημα στον εαυτό του “Αφού φέρω το πορφυρό της αγάπης πάνω μου γιατί να μην μπορώ να αγαπήσω;”

Ένα σούρουπο λοιπόν τον θαύμασε η Θάλασσα και του χάρισε την πιο όμορφη εικόνα που είχε..Την δικιά του…

Αυτός ο αντικατατροπισμός του ξύπνησε την αδιανόητη διψα του για να αγαπήσει στο πιο ακατόρθωτο “ταίριασμα”…

Αυτός φωτιά και αυτή νερό..

Όμως η Θάλασσα αγαπούσε τον Ουρανό και κάθε μέρα ντυνόταν με το απέραντο γαλάζιο το πρωί και τα φωτεινά άστρα του το βράδυ .

Μια μέρα ρωτάει την Θάλασσα “μπορείς να με αγαπήσεις;” και αυτή του απάντησε :”Όχι…μπορώ μόνο να σε θαυμάζω…”

Τότε ο Φοίνικας ρώτησε:΅”Γιατί;” και αυτή του απάντησε:”Εσυ έχεις ένα δώρο και μια κατάρα συνάμα…

Χωρίς να αγαπάς ή να αγαπιέσαι ,ξαναγεννιέσαι …

Εγώ πάλι και το φεγγάρι θαυμάζω και οταν γεμίζει αγκαλιάζω το φώς του αλλα δεν ξαναγεννιέμαι…

Δεν έχει νόημα ούτε η ζωή ούτε και η αγάπη αν δεν σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ζωντανός…

Για μένα μόνο ο Ουρανός θα μπορούσε αλλα δεν τον φτάνω…”

Ο Φοίνικας έφυγε πικραμένος αλλα και προβληματισμένος απο τα λόγια της Θάλασσας..

” Δεν έχει νόημα ούτε η ζωή ούτε και η αγάπη αν δεν σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ζωντανός”..

Αυτά τα λόγια του τρώγανε την ψυχή…

Στην αρχή δεν μπορούσε να δεχθεί το γεγονός οτι αν και αυτος διέσχιζε τον Ουρανό η Θάλασσα σχεδον παράβλεπε την αγάπη του…Είχε φουσκώσει ο εγωισμός μέσα του…

Με τον καιρό ομως η αγάπη του για την Θάλασσα έγινε τοσο μεγάλη που χάθηκε ο εγωισμός…

Έτσι μια μέρα της λέει:”Θα σου χαρίσω την αγάπη μου με τον καλύτερο τρόπο και θα με αγαπήσεις έστω για μια στιγμή γ αυτό…Θα σε κάνω να πετάξεις και να γίνεις ένα με τον Ουρανό”

Η Θάλασσα δεν κατάλαβε τι ήθελε να κάνει…Έτσι μια μέρα κλέβει την φλόγα απο τον Ήλιο και παίρνει φωτιά πέφτοντας πάνω της.

Ήταν ο ίδιος που την αγάπησε και παρόλο που το ξερε…

Την αγκάλιασε σαν να είναι η φύση του… Δεν μπόρεσε ουτε να καεί, ουτε να ξαναγεννηθεί απο τις στάχτες του…

Η Θάλασσα τοτε έγινε ατμός.Ένα σύννεφο που ενώθηκε με τον Ουρανό και η ίδια αγάπη του Ουρανού την εκανε βροχή για να ξαναγεννηθεί Θάλασσα ως αμοιβαία αγάπη..

Τον Φοίνικα τον βρήκε την άλλη μέρα ένας άνθρωπος να αργοπεθαίνει στην στεριά..

“Γιατι το έκανες;”, τον ρώτησε απογοητευμένος ο άνθρωπος..

“Για να μην ζήσω με τον εγωισμό ….Για να αλλάξω το αποτέλεσμα”του απάντησε..

Συνέχιζε ο άνθρωπος να τον κοιτάει με απορία και ο Φοίνικας αποκρίθηκε για τελευταία φορά..”Ακου ….Θα έρθει μια μέρα που θα πούνε ο Φοίνικας πέθανε…Γεννήθηκε η βροχή…Και τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι είναι αγάπη”..

Απο τότε μέχρι και σήμερα περιμένω να διαδοθούν τα τελευταία λόγια του Φοίνικα για να μπορώ να μοιράζομαι αυτην την ιστορία με εσάς…Που λεγεστε ακόμα “άνθρωποι”…

” Θα έρθει μια μέρα που θα πούνε “ο Φοίνικας πέθανε…”

Νίκος Γάμπαλης

Επιμέλεια Ενότητας: Αυγουστάτου Σόφη