~ Χάρις Παρασκευοπούλου: Παραμονή Πρωτοχρονιάς ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Παραμονή Πρωτοχρονιάς…

κι έτσι μου έλεγαν από πάντα, πώς αυτή τη μέρα πρέπει να την περνάς με τους φίλους και την οικογένειά σου.
Έτσι πρέπει.

Κι αυτό το “πρέπει” καρφώθηκε στο νου και την καρδιά μου.

Και στην αρχή έμοιαζε με αστέρι, έτσι λαμπερό και υπέροχο, έτσι φάνταζε.

Κι εγώ το έβαλα ψηλά – ψηλά, να φαίνεται και να γεμίζει με το φως του όλο το μέσα μου.

Κι έτσι πορευόμουν.

Και έπειτα, δεν ξέρω πώς, κατάλαβα πως στεκόμουν και το έβλεπα πάντα από πολύ μακριά.
Και αποφάσισα πιο κοντά να πάω, να το δω στη λέπτομέρειά του, να το γνωρίσω καλύτερα.

Πλησιάζοντας είδα πως, λάμψη είχε, μα η λάμψη αυτή άφηνε πίσω της φωτιές, που σιγά αλλά σταθερά έκαιγε ό,τι ακουμπούσε αφήνοντας πίσω απροσδιόριστους πόνους, ανασφάλειες και σκέψεις, δύσκολες σκέψεις. Και φοβήθηκα. Φοβήθηκα που ζούσε μέσα μου τόσον καιρό, τόσα χρόνια κι εγώ έθρεφα αυτή τη φωτιά με το μέσα μου.

Κι ύστερα κατάλαβα πως εκεί που καρφώθηκε, άφησε ένα σημάδι, βαθύ σημάδι, ανεξίτηλο.

Πήγα κοντά, το άγγιξα, δεν περίμενα κάτι, απλά ήμουν εκεί. Ήμουν εκεί γι’ αυτό και για μένα. Κι είδα ένα δάκρυ.

Κι ένα κάτι που έμοιαζε με θυμό, παλιό θυμό, τόσο γνώριμο και οικείο, όσο και επώδυνο.

Όμως δε φοβήθηκα.

Γιατί κατάλαβα.

Κατάλαβα πως την αρχή του πόνου δεν την έκανα εγώ, μα τη δέχτηκα αναντίρρητα.

Κι έκλαψα πολύ.

Κι από το κλάμα γέμισε το σημάδι κι έγινε μια θάλασσα εντός μου κι εγώ βαρκούλα να γνωρίζω όλα τα μέρη μου, ένα – ένα, χωρίς βιάση, χωρίς αγωνία…

Οι δικοί μου σήμερα το βράδυ επέλεξαν να είναι χωρίς εμένα.

Οι φίλοι μου θα είναι μακριά, με τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

Μόλις άκουσα τη λέξη “μόνη”, τρόμαξα. Όμως μετά άκουσα τη λέξη “πρέπει”. Και κατάλαβα πως δεν είναι δική μου.

Όχι, δεν πρέπει να προστατεύσω πρώτα τους άλλους.

Όχι, δεν πρέπει να τρέξω και να παρακαλέσω. Θα βάλω τις πιο καλές μου πιτζάμες, θα μου πάρω μια σαμπάνια [την αγαπημένη μου], θα μου μαγειρέψω, θα χουχουλιάσω αγκαλιά με μένα και θα δω ταινίες.

Και ο καινούριος χρόνος θα με βρει κοντά μου. Εκεί που θα έπρεπε πρώτα να είμαι. Κι έπειτα όπου αλλού.

Και θα γελάσω με την καρδιά μου γιατί στα σίγουρα θα κερδίσω φέτος το φλουρί στη βασιλόπιτά μου!

Κι έτσι θα είναι η χρονιά μου στα σίγουρα. Στα σίγουρα, γιατί για πρώτη φορά θα με έχω γνωρίσει….

(Αφιερωμένο στην Κ που μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου εμπιστευτεί την ιστορία της…)

Χάρις Παρασκευοπούλου
Επιμέλεια Ενότητας: Αυγουστάτου Σόφη