«Ήρωες και αντιήρωες» – Γιατί η Διδώ Σωτηρίου θα λάμπει πάντοτε;

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

της Αγγελικής Κώττη //

Τα κορίτσια της τάξης της προορίζονταν για νυφοπάζαρα περιωπής. Όπως οι απόφοιτοι της Σχολής Γυναικείας Μορφώσεως, που αργότερα της είχαν δώσει οι ιδιοκτήτες τον πομπώδη τίτλο Ακαδημία Γυναικείας Μορφώσεως. Η σχολή, «δεν ήταν ούτε ανώτερη ούτε μέση ούτε καν παιδεία. Ήταν μια κερδοφόρα επιχείρηση, που δημιούργησαν στη δεκαετία του ’20, με πελατεία κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα που οι γονείς τους τα προόριζαν για νυφοπάζαρα περιωπής. Διδάσκονταν σ’ αυτή την ακαδημία ό,τι χρειάζονταν τα κορίτσια της “καλής τάξης” – γαλλικά, αγγλικά, πιάνο, χορό, ζωγραφική, λίγα πασαλείμματα ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, ιστορία της Τέχνης, γυμναστική, υγιεινή, κεντήματα και μαθήματα μαγειρικής, “Πώς να ικανοποιείτε τον στόμαχον του μέλλοντος συζύγου με γαργαλιστικά εδέσματα…”, όπως έλεγε και η στρουμπουλή καθηγήτρια των οικοκυρικών κυρία Φούλα. Τα περισσότερα κορίτσια την ανέχονταν αυτή την υποβαθμισμένη ψευτοπαιδεία.

Εκείνη όμως ήταν η Διδώ Σωτηρίου κι ο εαυτός της, ναι, ο εαυτός της, της φώναζε: «Γράφε, γράφε. Είναι το μόνο πασαπόρτι σου για τη ζωή». Με φαντασία οργιώδη, με ανθρωπιά ατέλειωτη, με εξυπνάδα αστραφτερή και με δεκάδες άλλα σχετικά επίθετα. Η Διδώ, που έλεγε τα βράδια παραμύθια από το μυαλό της στις μικρότερες ξαδέρφες της, μετατρέποντας τη σκάφη σε βάρκα και την ταράτσα του σπιτιού σε απέραντη θάλασσα, φέροντας δίπλα τους νεράιδες, ξωτικά και ό,τι άλλο έβαζε ο νους της. Και δεν ήταν πολύ μεγαλύτερή τους. Είχε όμως από τότε ένα ηφαίστειο μέσα της, ενεργό μονίμως, που εκσφενδόνιζε λάμψεις, χρώματα, ευωδιές, συναισθήματα, και στο τέλος σε τύλιγε σε ένα θερμό κύμα ασφάλειας και αισιοδοξίας. Μικροκαμωμένη, με τα μάτια της να κοιτάζουν με αγάπη και την ψυχή της να χαϊδεύει τους μικρούς, τους ανήμπορους, ένα κορίτσι στη ζωή της όλη, μια θαρρετή κοπέλα, που σήκωσε ό,τι της έλαχε στους ώμους της με δύναμη και αξιοπρέπεια. Που της άρεσαν οι υπερβολές, γιατί «είναι χορταστικές. Τα μετρημένα πράγματα θυμίζουν δασκαλίκι, στενό φουστάνι, στενό στηθόδεσμο». Κι από τέτοια, έμενε πάντοτε πολύ μακριά.

•Αυτή τη Διδώ βρήκα ξανά στο υπέροχο «Ήρωες και αντιήρωες», μέσα από κείμενα και σπαράγματα κειμένων που άφησε πίσω της

Τα κείμενα αυτά είναι γραμμένα σε διάφορα χρονικά διαστήματα. Διατηρούν τη φρεσκάδα της πρώτης έμπνευσης και ταυτοχρόνως καταδεικνύουν πόσο αυθεντικό ήταν το ταλέντο της…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr