Η δημοσιογραφία που αντιστέκεται

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Της Ελένης Β. Σπανοπούλου*

«Το έγκλημα που αρέσει» είναι ο τίτλος βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ελληνική Παιδεία».  Προκαλεί να βρεις ποιο έγκλημα είναι αυτό. Και ο υπότιτλος αφήνει, από το εξώφυλλο κιόλας, πικρή γεύση στα χείλη:  Δολοφονώντας τη Δημοσιογραφία.

Είναι το θέμα μιας  επιστημονικά  συγκροτημένης και αξιοθαύμαστης. Δημοσιογραφικής έρευνας, με την έγκυρη υπογραφή του Νάσου Αθανασίου. Ο καλός συνάδελφος παραδίδει σε όλους όσους νοιαζόμαστε και κυρίως στους νέους, ένα σπουδαίο Τετράδιο Δημοσιογραφίας, καταγράφοντας σε 80 σελίδες το  «πιστεύω» του.

Γνωρίζω ότι την ίδια πίκρα για το επάγγελμα μας  έχει κι αυτός, όπως και συνάδελφοι  της ίδιας σειράς και κλάσης με  τους εκδρομείς του ‘60 στη Δημοσιογραφία,  τη γενιά του ‘70 και άντε να πω και τη δεκαετία του ’80. Μετά αρχίζει το έγκλημα που …αρέσει σε πολλούς. Εντός των  δημοσιογραφικών τειχών και εκτός φυσικά Κι αυτό είναι που ερευνάται  και επισημαίνεται στο βιβλίο.

Ο Νάσος Αθανασίου ξανασυστήνεται και καταδεικνύει,  ότι δολοφονώντας τη Δημοσιογραφία – ηδονικά σχεδόν- η ελληνική κοινωνία, η  καθεστηκυία τάξη των εχόντων, η διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική εξουσία και οι καπεταναίοι μιας  ,χωρίς έρμα , δημοσιογραφικής γαλέρας, έσκαψαν  τον ίδιο τους το λάκκο.

Και δεν θα αργήσει ο καιρός που στα αποκαΐδια της Δημοκρατίας, του Ήθους και  της Αλήθειας θα διηγούμαστε νοσταλγικά οι παλιότεροι στους νέους μας ιστορίες για τότε που…

Τότε που παλεύαμε για το ψωμί μας και δίναμε όλη μας τη ζωή στην επιβίωση. Και στο σπίτι και στη δουλειά, Νάσο! Τότε που πολεμούσαμε…

Για τούτο το λόγο έχει αξία  η γραπτή κατάθεση του Πιστεύω, ενός δημοσιογράφου. που ανατέμνει το φαινόμενο και το έγκλημα με τεκμηριωμένο υλικό, έξοχο γραπτό  λόγο και στη διεθνή, όχι μόνο την ελληνική του μορφή.

Έγραψα, αξιοθαύμαστη ερεύνα, παραπάνω. Όχι  γιατί έχω την πρόθεση να συνεκτιμήσω την δημοσιογραφική και την επιστημονική της επάρκεια και άξια . Αλλά γιατί θαυμάζω έναν πολιτικό- δημοσιογράφο που αγωνίστηκε στη δουλειά μας όλη του τη ζωή και συνεχίζει να αγωνίζεται γι αυτήν, ακόμη και τώρα που η ψήφος των πολιτών από τις  γειτονιές των απλών ανθρώπων  της Ανατολικής Αττικής τον φέρνει από το 2012  στη Βουλή με τον ΣΥΡΙΖΑ .

Κι αυτό  σημαίνει πολλές υποχρεώσεις και καθήκοντα.  Σιγανά,  σιγανά και ταπεινά , όπως στη δημοσιογραφία και την προσωπική του ζωή ο Νάσος  Αθανασίου δραστηριοποιείται ως  πολιτικός.

Με το βιβλίο του έρχεται ν αποδείξει, ότι νοιάζεται και  έχει πάντα  στην καρδιά του αυτό που τον έθρεψε μια ζωή. Τη Δημοσιογραφία, όχι της λάμψης , του «κύρους»  και της κατ΄ ευφημισμό λεγόμενης 4ης Εξουσίας. Αλλά  τη Δημοσιογραφία  που ο ίδιος στο βιβλίο του ορίζει ως Θρησκεία των γεγονότων και που υπηρετεί την Ενημέρωση των πολιτών. Και μαζί, την Πολιτική που υπηρετεί την Ζωή του Λαού.

Συμβατά και αλληλένδετα αυτά  τα δυο…. Ώρες μέσα στη Βουλή. Ώρες με τους ανθρώπους στο στη Ραφήνα τη Νέα Μάκρη, τον Μαραθώνα, το Κόκκινο λιμανάκι Κερατέας . Ώρες  για την δημοσιογραφική ερεύνα που καταθέτει τώρα. Και που κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί αβίαστα να ενταχθεί στην ύλη δημοσιογραφικών  σχολών.

Τι είναι δημοσιογραφία; Πού έχει καταντήσει σήµερα; Γιατί τόσο χαµηλά; Ποιοι ευθύνονται; Αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει ο Νάσος Αθανασίου στο πρώτο από τα δημοσιογραφικά τετράδιά του.

Γράφει για τη δημοσιογραφία που δολοφονείται κάθε μέρα, κάθε ώρα, σχεδόν παντού στον πλανήτη. Ένα ειδεχθές έγκληµα που… αρέσει στον κόσµο και, επειδή ακριβώς του αρέσει, γίνεται συνένοχος.  Βάζει το δάκτυλο στα σημάδια των καρφιών και κατονομάζει τους πρωταίτιους αυτής της δολοφονίας. Το φαινόμενο βρίσκει επιστημονική εξήγηση στην πολιτική ψυχολογία, αλλά για την ώρα δεν βρίσκει εκεί τη θεραπεία του. Το αντίθετο συµβαίνει: Εκεί βρίσκουν τις λύσεις τους οι καταστροφείς. Από εκεί, από την επιστήµη, οι δολοφόνοι  αντλούν  έµπνευση και  τεχνικές για να εξακολουθήσουν πιο επιθετικά τη νέα µορφή κατάκτησης, αλλοτρίωσης  και κατοχής των κοινωνιών. Η µελέτη αναφέρεται στην παγκόσμια διάσταση του φαινομένου.

Η ελληνική πτυχή, καρκινογόνα κι αυτή, αλλά κουκίδα στην υδρόγειο, δεν µπορεί ακόµη να σκοτώσει παρά µόνον την Ελλάδα. Η επικοινωνιακή δύναµη μεγάλων εταιριών «ενημέρωσης» και θεάµατος «αφανίζει» ήδη ηπείρους.

Στην εισαγωγή του ο συγγραφέας τονίζει την μεγάλη ποσότητα κακίας που μέσω των  fake news  διακινείται  στον πλανήτη. Θυμάται τον  Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που στη θέση του όρου «διπλωματικότητα»  έπλασε τον όρο «πολιτικότητα». Εννοώντας  την ευελιξία για την επίτευξη του σκοπού σου.

Ο Αθανασίου  με τη σειρά του χρησιμοποιεί τον όρο «διαβολικότητα». Το να εξισώνεις το πιθανό με το βέβαιο. Να παρουσιάζεις ως πραγματικό το υποθετικό και το φανταστικό.  Να γράφεις για  κάποιον που δέρνει κάποιον, ενώ ταυτόχρονα κραυγάζει «Βοήθεια με δέρνουν»…

Καταλήγει με πικρία, αγωνία κι ελπίδα: «Στους καιρούς μας τίποτε δεν είναι πιο απελπιστικά αναγκαίο από την  απλή, γνήσια, την έντιμη δημοσιογραφία.»

Νάξερες πόσο συμφωνώ μαζί σου συνάδελφε και πόσο σε συγχαίρω και σε ζηλεύω που τόλμησες!                                                                                                               (Σημ . -Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη  KONTRA news  στις 11/4/21

*Η  Ελένη Β. Σπανοπούλου είναι Δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ