~ Μάρθα Κανάρη: Στο κατώφλι του νέου χρόνου ~
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Παρασκευή
10
Μαϊου
2024
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
~Οι eretikoi_poiites τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας ~
~Να αγαπάς τα σπασμένα κλαδιά που ξεγυμνώνονται σαν ψυχές. Ψυχές που δόθηκαν και λησμονήθηκαν στη παγωμένη τη δύνη.~
Η στιγμή εκείνη , που συναντάς εσένα , σε ένα ντέρμπυ κορυφής με την δική σου ανάμνηση.
Τα Χριστούγεννα χαμηλώνω πάντα το φως για να κάνω χώρο στα πιο βαθιά μου σκοτάδια. Ίσως από αντίδραση, ίσως κι από ελπίδα σε εκείνο τ' αστέρι των παιδικών μου χρόνων που θα μου δείξει το δρόμο..
Βραδυάζει.. Κι έχω ένα παράπονο, μεγαλύτερο κι απ την ίδια τη νύχτα που ‘ρχεται… Καμία πανσέληνος δεν μπορεί απόψε να κάνει θαύματα. Δυο ξαστεριές απρόσμενες κι ενας καινούργιος ουρανός γεμάτος φεγγάρια. Τόσο μικρά σαν τα παιδιά και τόσο μεγάλα και πολύτιμα, ως είναι η αγκαλιά τους… ως είναι το παράπονο… Σε ποιον να πω…και τι […]
Όλη μου η ζωή μια πάλη ατέρμονη με τους ανέμους. Καρτερώ τον Αίολο κάθε φορά να ανοίξει τον ασκό του και δεν ξέρω ποιον άνεμο θα αμολύσει… αν είναι αύρα ή θύελλα… Η Ιθάκη μου πλησιάζει, μπορεί να πλησιάζω εγώ σε αυτήν και το ταξίδι τούτη τη φορά, είναι το πιο δύσκολο … Φοβάμαι … […]
Σε είπαν Γυναίκα κι εσύ σχημάτισες καμπύλες πανσέληνους, να χεις ολόκληρους έρωτες, να γεύεσαι τα φθινόπωρα… Σε είπαν Γυναίκα κι εσύ χάραξες ασμίλευτα σώματα για να ‘ναι ο αισθησιασμός μέσα στο βλέμμα σου κι ο κόσμος όλος, ήλιος στα βλέφαρα σου. Σε είπαν Γυναίκα κι εσύ σφράγισες ηδονή, αιώνιο συμβόλαιο , μέσα στα δυο σου […]
Δεν υπήρξα ποτέ λάτρης των μισο-τελειωμένων πραγμάτων… Σιχαινόμουνα τις μισές δουλειές, τους μισ-άνθρωπους, τα μισά φεγγάρια, τις μισές πατρίδες και το άλλο μισό… Έμπαινα πάντα πανσέληνος μέσα σ’όλα κι αναζητούσα το ολόκληρο μου… Ώσπου μια μέρα βρέθηκα ερήμην μου να κοιτώ το φεγγάρι μισό και χαραγμένο στο βουνό της απόγνωσης… Από τότε αναζητάω χίμαιρες και […]
Είμαι η μαυρόασπρη εκδοχή μου… Είμαι το χρώμα που αδειάζει και ξεθωριάζει τη μορφή σε ενα διαδικό άσπρο και μαύρο που δεν το λες ουράνιο, μα μπορείς να το λες τόξο. Λυγίζω, τεντώνομαι…τεντώνομαι, λυγίζω.. Δεν δύναμαι να σπάσω, καθώς μου ωφείλω την αξιοπρέπεια μα όχι την ήττα. Είμαι το γιν και το γιανγκ της κοσμοθεωρίας […]
Τραγούδι: Πουλί μου διαβατάρικο Από το ομώνυμο ποίημα της Μάρθας Κανάρη 06/02/19 Για τα παιδιά…που τους κλέψαν τον ήλιο… Στίχοι : Μάρθα Κανάρη Μουσική : Ανδρέας Χούτρης Ερμηνεία: Ανδρέας Χούτρης Ενορχήστρωση – mastering Κωνσταντίνος Κωνσταντή Που να σε κρύψω μάτια μου Να σε κλειδαμπαρώσω Κι από του κόσμου τη θηλιά Καρδιά μου να σε σώσω; […]
Η άνοιξη μας προσπέρασε. Οι μήνες ήρθαν, μεσόκοποι κι αρρωστημένοι απο του καιρού την προτροπή, μα έπρεπε να ρθουν ως ώφειλαν. Δώστε μου ένα πουκάμισο. Δώστε μου ένα λευκό πουκάμισο , να ζωγραφίσω επάνω το κόκκινο. Να ‘ναι Απρίλιος, μα να γεννά καλοκαίρια. Ποιος είδε κόκκινη παπαρούνα να ανθίζει Ιούλιο; Ποιος είδε τον ήλιο να […]
Αχολόγαγε η άνοιξη κι ο Μάης κατακόκκινος έσταζε ιδρώτα. Ο αδερφός σημάδευε τον αδερφό κι όσα ποτά ήπιαν αντάμα έγιναν κώνειο , στης μιας στιγμής τ” ανάθεμα. Μάνα εδώ , μάνα κι εκεί… Ποιο δάκρυ να ποτίσει πρώτο τα λούλουδα του Μάη; Ποιας η αλμύρα θα κάψει πρώτη, την άνοιξη που δεν πρόλαβε να ανθίσει; […]
Θα έρθει κάποτε η ώρα, το ξέρω, που θα κάνω τη μεγαλύτερη αναμέτρηση των αιώνων κι αυτή δεν θα ναι άλλη παρά μονάχα με τον εαυτό μου…. Θέλω την ώρα που θα πάρει το σφυρί, να χω το σθένος να του φωνάξω να κάνει πίσω. Όχι λόγω αδυναμίας… Αλλά γιατί το καρφί που θα σφυρηλατήσει […]
Σε είπαν ΓΥΝΑΙΚΑ… …κι εσύ σκόρπισες έρωτα σε κάθε μεριά του ορίζοντα , να έχουν οι διψασμένοι νερό και φαγητό οι πεινασμένοι. Σε είπαν ΓΥΝΑΙΚΑ… …κι εσύ έκανες τη μήτρα σου καταφύγειο,να ριζώνει εκεί ο Ανθρωπος και να επιστρέφει πάντα όταν θυμάται. Σε είπαν ΓΥΝΑΙΚΑ… …κι εσύ ντύθηκες πόλεμος για να υποτάσσεις τα θεριά στις […]
Σ’ αγάπησα … Σ’ αγάπησα έτσι όπως αγαπούν οι κολασμένοι της γης , σκιά, που περιφέρεται αλύτρωτη, χωρίς πατρίδα και ουρανό . Είναι Φλεβάρης και ο πυρετός κάνει θραύσματα… Το σώμα φλέγεται και οι μνήμες αλληθωρίζουν… Το μυαλό κάνει παιγνίδια και δεν ξέρω αν φταίει ο πυρετός ή το λιόγερμα. Μην δύσεις Ήλιε μου, είναι […]
Αν σε ρωτήσουν , πες ότι με είδες… Μίλησε τους για μια τρελή, που ακροβατούσε σε τεντωμένο σκοινί κι ονειρεύοταν λαβωμένους παραδείσους… Μίλησε τους για μια τρελλή που μαδούσε τα σ’ αγαπώ και τα σκορπούσε σε κάθε γωνιά του ορίζοντα για να χουν προσφάι οι πεινασμένοι της γης… Ναι…μίλησε τους… μα μην ξεχάσεις να τους […]
Ξεχάσαμε Κύριε να αγαπάμε… Ισως πάλι, να μην μάθαμε το πως, ενώ ξέραμε το γιατί… Το κερί ανάβει Κύριε και είναι νύχτα. Κι εγω σε περιμένω Κύριε, όπως Σε περίμενα τόσα χρόνια, να γεννηθείς ξανά κι ας είναι το φως λειψό μεσ την υγρή κάμαρα μου… Το δάκρυ Κυριε νότισε την ελπίδα και έκανε τον […]
Γράφει η Μάρθα Κανάρη
Σαράντα παρά μία δέχτηκε και το ύστατο ράπισμα άφηνε οριστικά ανοικτή την πληγή. Το φραγγέλιο έτριζε και κάρφωνε τη σάρκα…πυρωμένος πυρσός σε νεκρά σώματα που ακόμη αιμορραγούν. Στάζει αίμα η αγάπη, στάζει πίκρα η αγάπη και παράπονο. Ο Δον Κιχώτης του ονείρου πορεύεται πλέον πεζός γιατί σαν ιππότης απέτυχε. Μα έχει την τρέλλα παραμάσχαλα και […]
Έλεγες πως θα ‘ρθεις, κι εγώ σε περίμενα στην πόρτα του στόματος μου … Μύριζε αγιόκλιμα και θυμάρι μαζί και σε ‘βλεπα να μαζεύεις τα άνθη και να πλέκεις στεφάνια τις ώρες…Η εποχή μαραινόταν μαζί με τα λουλουδια της και γινόταν όλο και πιο λίγη… Σε περίμενα… κι όσο περνούσαν οι ώρες τόσο πιο πολύ […]
