“Ο Πατριώτης” το νέο έμμετρο σχόλιο του Καστρινού

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

Προχθές φουριόζος πέρναγα,
στον Άγνωστο Στρατιώτη
και μια φωνή ακούστηκε
να λέει “πατριώτη”.

Κοίταξα πάνω στη Βουλή,
σ΄ αυτό το μοναστήρι,
μην άκουσε κανένας τους
κι άνοιξε παραθύρι.

Κοίταξα, παρασύρθηκα,
σε μία πλατεία δημόσια,
εγώ που ‘μαι μισόκουφος
κι αυτοί με αυτιά τριακόσια.

Δεν ξέρω αν ακούσανε,
κι αν πω θα είναι ψέμα,
μοιραίως συναντήθηκα
με του τσολιά το βλέμμα.

Ένιωσα υπερήφανος,
του Έθνους μου ο καθρέφτης,
ελπίζω να κατάλαβε,
οτι δεν είμαι ψεύτης.

“Πατριώτη”, ξαναφώναξε,
δεν γύρισε κανένας,
μέσα σε κινητόκοσμο
και εποχής μοντέρνας.

Μέσα σε παιχνιδόκοσμο
και μούτρα της οθόνης,
που κι αν τον κώλο πιάσουνε,
κάθεσαι• δεν θυμώνεις.

Εμένα όμως με άγγιξε,
δεν έχει πως και διότι,
δεν είπε, δεν ξεστόμισε
Ιούδα Ισκαριώτη.

Πλησίασα τον άνθρωπο,
ήταν ένας ζητιάνος,
δεν ήτανε κακόβουλος,
δεν ήτανε ρουφιάνος.

Βοήθεια μόνο ήθελε
εκεί που είχε φτάσει,
καθότανε για αγάπη τους,
εκεί να τους χορτάσει.

Μου είπε για το σπίτι του,
για τη σκηνή που στάει,
κι άλλα που δεν μου πρόδωσε,
πολλά που τους χρωστάει.

Για προδομένος έδειχνε,
δεν έδειχνε μαφιόζος,
κι εγώ μ΄ αυτά εξέχασα
πού πήγαινα φουριόζος.

Μ΄ έκανε και ξεχάστηκα,
το θύμα ο καημένος,
ο ζόμπι νεο Έλληνας,
ο καλωδιωμένος.

Των τουριστών ο θαυμασμός
και οι μοντέρνες θείες,
που δίπλα στ΄αγαλμάτινα
βγάζαν φωτογραφίες.

Ξεχάστηκα, θυμήθηκα,
και μία αναγούλα,
οφείλω κύριε να σας πώ,
χρεώνεται η σακούλα!

Καστρινός από το Τζάντε