Ιαπωνία: Η «συγγνώμη» της για την εκπόρνευση γυναικών στον ΒΠΠ -Οι περισσότερες ήταν Κορεάτισσες ή Κινέζες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η Ιαπωνία ζήτησε συγγνώμη, ο κόσμος ολόκληρος δυσφόρησε, αλλά κάποιος καθηγητής στο Χάρβαρντ δεν άκουσε, δεν είδε…

Μια μέρα σαν σήμερα, 11 Ιανουαρίου του 1992, επίσημα κυβερνητικά έγγραφα, που βγαίνουν από το σκοτάδι της λήθης, αποκαλύπτουν ότι ο Ιαπωνικός Στρατός υποχρέωνε με τη βία γυναίκες να εκπορνεύονται για να ικανοποιούνται οι στρατιώτες και αξιωματικοί του!

Το θέμα δεν μπορούσε να αποσιωπηθεί περισσότερο· 50 χρόνια συγκάλυψης ήταν πολλά. Έτσι η Ιαπωνική Κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ζητήσει συγγνώμη!

Αν και οίκοι ανοχής λειτουργούσαν για τον Ιαπωνικό Στρατό από το 1932, το μέτρο επεκτάθηκαν ευρέως έπειτα από ένα από τα πιο διαβόητα περιστατικά στην προσπάθεια της Ιαπωνίας να καταλάβει τη την Κίνα και την ευρύτερη περιοχή της Ασίας, το περιστατικό έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο Βιασμός της Nanking. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα επιδόθηκαν σε μια ανελέητη σφαγή που κράτησε έξι εβδομάδες και που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της κινεζικής πόλης Νανκίνγκ. Σφαγιάστηκαν 300.000 άνθρωποι ενώ βιάστηκαν περίπου 80.000 Κινέζες!

Οι μαζικοί βιασμοί θορύβησαν τον κοινή γνώμη και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο ανησύχησε για τον αντίκτυπό που θα είχαν στο προφίλ της Ιαπωνίας. Όπως καταγράφει ο νομικός – ιστορικός Κάρμεν Αγκιμπέι, ο Αυτοκράτορας διέταξε τους αξιωματικούς του να επεκτείνουν τους λεγόμενους «σταθμούς παρηγοριάς» ή πιο σωστά τους στρατιωτικούς οίκους ανοχής, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει περαιτέρω φρικαλεότητες, να μειώσει τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και να εξασφαλίσει μια σταθερή και απομονωμένη ομάδα ιερόδουλων, που θα ικανοποιούσε τις σεξουαλικές ορέξεις των ιαπώνων στρατιωτών.

Απαξίωση για την Κορέα

Η συντριπτική πλειοψηφία των «γυναικών παρηγοριάς», όπως τις αποκαλούσαν, ήταν Κορεάτισσες. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 200.000 έως 400.000 γυναίκες που χρησιμοποιούσαν οι Ιαπωνέζοι σε «σταθμούς ανακούφισης», τους οίκους ανοχής με πιο ξεκάθαρες λέξεις. Οι λεπτομέρειες της σκληρής μεταχείρισής εκείνων των άτυχων γυναικών, που αποκαλύφθηκαν χρόνια μετά, προκαλούν απέχθεια και μίσος για την Ιαπωνία. Τα αρχεία για τη σκλαβιά των γυναικών είναι ελάχιστα. Υπάρχουν επίσης ελάχιστες που ζουν ακόμη και επίσης εκτιμάται ότι το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» δεν έζησε να δει το τέλος του πολέμου!

Η «στρατολόγηση» των γυναικών για τους οίκους ανοχής προϋπέθετε βία, απαγωγές και εξαναγκασμό. Αυτές οι γυναίκες προέρχονταν από όλη τη νοτιοανατολική Ασία, αλλά οι περισσότερες ήταν Κορεάτισσες ή Κινέζες. Ειδικά οι Κορεάτισσες επιλέχθηκαν λόγω της περιφρόνησης των Ιαπώνων για τους Κορεάτες και τον πολιτισμό τους. Η ίδια η Κορέα βρισκόταν υπό ιαπωνική κυριαρχία περίπου από το 1910. Οι Ιάπωνες θεωρούσαν τους Κορεάτες ως κατώτερη φυλή ανθρώπων και τους αντιμετώπιζαν αναλόγως. Πολλοί έχουν αποκαλέσει την ιαπωνική κυριαρχία στην Κορέα ως πολιτιστική γενοκτονία.

Το τέλος του πολέμου δεν έφερε χαμόγελο στις άτυχες γυναίκες…Το τέλος του πολέμου δεν έφερε χαμόγελο στις άτυχες γυναίκες…

Οι Αμερικανοί πήραν τη σκυτάλη…

Και το χειρότερο; Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έκλεισε και τους στρατιωτικούς οίκους ανοχής στην Ιαπωνία. Το 2007, δημοσιογράφοι του Associated Press ανακάλυψαν ότι οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών επέτρεψαν να λειτουργήσουν «σταθμοί παρηγοριάς» πολλούς μήνες μετά το τέλος του πολέμου και ότι δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που βρίσκονταν στους οίκους ανοχής υποχρεώθηκαν να κάνουν σεξ και με αμερικανούς στρατιώτες έως ότου ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ έκλεισε την υπόθεση γύρω στο 1946.

Η ζωή των γυναικών εκείνων δεν άλλαξε μετά τη λήξη του πολέμου· πολλές εγκαταλείφθηκαν σε όποιον οίκο ανοχής έτυχε να βρεθούν με το τέλος του πολέμου· πολλές από τις οικογένειες αυτών των γυναικών ντρέπονταν τόσο πολύ για τις κόρες τους που τις εγκατέλειψαν επίσης!

Εκεί κάπου στη δεκαετία του ‘80, κάποιες γυναίκες άρχισαν να μοιράζονται τις ιστορίες τους. Το 1987, αφού η Νότια Κορέα έγινε φιλελεύθερη δημοκρατία, οι γυναίκες που είχαν επιζήσει από τα κολαστήρια άρχισαν να περιγράφουν δημόσια τις κακουχίες τους. Το 1991η Kim-Hak Soon ήταν η πρώτη «γυναίκα παρηγοριάς» που μίλησε δημόσια για την εμπειρία της.

Ο αρνητής-καθηγητής του Χάρβαρντ

Στις 3 Μαρτίου του 2021, η Γιονγκ Σου Λι συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Νότιας Κορέας Chung Eui-yong· ζήτησε από την κυβέρνηση της χώρας της να θέσει το ζήτημα της σεξουαλικής δουλείας από τους Ιάπωνες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ενώ αναφέρθηκε και στον καθηγητή Nομικής του Χάρβαρντ, Μαρκ Ραμσέιερ, ο οποίος έγραφε σε προδημοσιευμένο άρθρο του για το βιβλίο «Συμβόλαιο για σεξ στον Πόλεμο του Ειρηνικού», ότι οι Κορεάτισσες επέλεξαν οικειοθελώς να είναι γυναίκες παρηγοριάς! Η Γιονγκ Σου Λι δήλωσε: «Αυτός ο καθηγητής πρέπει να συρθεί στο Διεθνές Δικαστήριο».

Ο καθηγητής του Χάρβαρντ «ελέγχθηκε» και το βιβλίο του δεν εκδόθηκε ποτέ. Ο ίδιος χαρακτήρισε τους επικριτές του «σταλινικούς» και τους απάντησε με έωλα επιχειρήματα: «Οι Κορεάτισσες δεν επιστρατεύτηκαν συντονισμένα και βίαια από Ιάπωνες στρατιώτες. Θαρραλέοι μελετητές στην Κορέα κάνουν λόγο όλο και περισσότερο, ότι οι “γυναίκες παρηγοριάς” δεν εξαναγκάζονταν να εκπορνευτούν»…