Eretiki κριτική της ταινίας Μητρικό Ένστικτο (Duelles)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σενάριο για την ταινία Μητρικό Ένστικτο (Duelles). Βρισκόμαστε στα γαλλικά προάστια, κατά της αρχές της δεκαετίας του 1960. Οι Alice Brunelle και Celine Geniot είναι δύο αχώριστες, χαρούμενες φίλες και γειτόνισσες, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Οι ζωές τους φαίνονται πανομοιότυπες, ανήκοντας στη μεσαία τάξη. Η Alice έχει παντρευτεί το Simon Brunelle και μαζί μεγαλώνουν το παιδί τους, Theo, ενώ η Celine είναι η σύζυγος του Damien Geniot και με την ίδια αγάπη διαπαιδαγωγούν το δικό τους συνομήλικο γιο, Maxim. Τα παιδιά έχουν επίσης καλές, φιλικές σχέσεις. Τα όμορφα σπίτια των οικογενειών Brunelle και Geniot τα οριοθετεί μια μεγάλη, κοινή κεντρική πρόσοψη, όπου βρίσκονται τα δύο παράλληλα γκαράζ. Αντιθέτως, οι πίσω αυλές χωρίζονται μόνο από μια θαμνώδη έκταση. Οι δύο γυναίκες έχουν τόσο καλές σχέσεις, που διαθέτουν κλειδιά η μία για το σπίτι της άλλης.

 

Η Alice ετοίμασε κρυφά μια ευχάριστη έκπληξη γενεθλίων στη Celine, μόλις η δεύτερη επέστρεψε από τη δουλειά της. Όλα μοιάζουν ιδανικά ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Η Alice κάνει ξαφνικά μια έντονη παρατήρηση στο γιο της, επειδή κρύφτηκε και την έκανε να ανησυχήσει. Φαντάζει υπερβολική η ενέργειά της στα μάτια της Celine. Μετά από λίγες ημέρες, ενόσω η Alice ασχολείτο με την κηπουρική στην πίσω αυλή της, αντιλήφθηκε ότι ο Maxim βρισκόταν στο πρεβάζι του παραθύρου του σπιτιού της Celine, ισορροπώντας οριακά, χωρίς να τον προσέχουν οι γονείς του. Η λογική υπερέβη την παρορμητικότητα και έτσι η Κυρία Brunelle άφησε το απροσπέλαστο μονοπάτι του κήπου, προκειμένου να μπει από την μπροστινή είσοδο στο σπίτι της Celine και τρέχοντας να σώσει το γιο της φίλης της. Η τελευταία δεν πρόσεχε το Maxim. 

 

Δυστυχώς τα νέα είναι δυσάρεστα. Το μικρό αγοράκι έπεσε στο κενό. Οι γονείς βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση. Ειδικά ο Damien. Το ζεύγος Brunelle καλείται να τους συλλυπηθεί. Μα επιπροσθέτως, οφείλει να ενημερώσει το γιο τους, ότι πέθανε ο καλύτερος φίλος του. Την επομένη ο Theo πηγαίνει στον κήπο της Celine. Η Alice τον καλεί να επιστρέψει επειγόντως. Ξαφνικά η Celine κατηγορεί την καλύτερη φίλη της, ότι μπορούσε να αντιδράσει πιο γρήγορα για να σώσει το Maxim! 

 

O Theo μοιάζει να έχει δεχτεί το γεγονός της απώλειας, όμως εκφράζει ανησυχία στους γονείς για ένα παιχνίδι του. Η κηδεία του μικρού Maxim αποκαλύπτει μια παιδική, τρομακτικά εγωιστική αντίδραση! O Theo διαμαρτύρεται ουρλιάζοντας μπροστά στον κόσμο, ότι το αρκουδάκι που βρισκόταν στο φέρετρο, είναι το δικό του και ορμά να το πάρει. Εμφανίζεται έτσι μια έντονη διένεξη ανάμεσα στην οικογένεια Brunelle. Μα η Alice υποστηρίζει το γιο της λέγοντας, πως η Celine έβαλε εκεί το παιχνίδι, σφάλλοντας.

 

Μετά από ένα μήνα η ψυχοσωματική κατάρρευση της Celine είναι γεγονός. Η ίδια, ζητώντας συγχώρεση από την Alice για το άδικο φέρσιμό της, φαίνεται να έχει ωριμάσει. Ο μικρός Theo έχοντας την άδεια της μητέρας του, θα παίξει στο σπίτι της Celine. Η Alice βλέποντάς τον ξαφνικά επάνω στο ίδιο περβάζι, αντιμετωπίζει εναγωνίως πάλι το ίδιο σκηνικό. Μα τώρα επιλέγει, μετά από προσπάθεια κλάδευσης, τη συντομότερη οδό του κήπου. 

 

Η Celine ήταν δίπλα στον μικρό, προσέχοντάς τον, μα απλώς δεν φαινόταν. Κοιτά προσεκτικά και με οργή το μονοπάτι, που επέλεξε η Alice για το δικό της παιδί… Η τελευταία σκέφτεται, ότι αυτή ήταν μια σκόπιμη παγίδα από τη φίλη της, προκειμένου εκείνη να σχηματίσει γνώμη για τους χρόνους αντίδρασης της Alice, κατά την τότε πορεία προς τη διάσωση του Maxim. 

 

Οι σχέσεις των δύο γυναικών βρίσκονται πια σε μια δηλητηριώδη, γειτονική καχυποψία. Η Alice θα εκμυστηρευτεί το σκεπτικό της στο Simon, τονίζοντας, ότι η γειτόνισά τους διεκδικεί την προκληθείσα θλίψη των Brunnel. Όμως εκείνος θεωρεί παρανοϊκή αυτή την ιδέα…  

 

Σκηνοθεσία: 

Εναρκτήριο ύφος σκηνοθετικής αφήγησης:

 

Μετά το μαύρο φόντο ξεκινά να αχνοφαίνεται σε θολό, σκηνοθετικό κάδρο ένας χαρακτήρας με τιρκουάζ ενδυμασία. Αποδεικνύεται πως μια γυναίκα κατασκοπεύει αυτή τη μορφή, κοιτάζοντας μέσα από ένα παράθυρο. Η ξανθιά, αινιγματική, νέα γυναίκα αλλάζει έπειτα εναγωνίως δωμάτιο και στη συνέχεια εξακολουθεί να παρατηρεί πίσω από μια κουρτίνα την άλλη θηλυκή παρουσία, που φορά τα τιρκουάζ ρούχα. Εκείνη μπαίνει μέσα στο αμάξι της και φεύγει.

 

Το μέσο (κάμερα) κατευθύνεται προσωρινά μαζί της. Η ξανθιά κοπέλα συνωμοτικά μπαίνει γοργά στο ακριβώς διπλανό σπίτι. Η Celine ήταν η παρουσία με το έντονο, ενδυματολογικό χρώμα. Εργάζεται ως δασκάλα. Σχολώντας, επιστρέφει στην οικία της και παρκάρει το αμάξι στην ιδιαίτερη, κεντρική πρόσοψη των δύο γειτονικών σπιτιών. Ο τίτλος του έργου με κόκκινα γράμματα εισχωρεί στο κάδρο. Η Celine φτάνει στον κήπο της και βλέπει με απρόσμενη χαρά την Alice (ξανθιά κοπέλα) να έχει οργανώσει με επιτυχία ένα πάρτι-έκπληξη γενεθλίων, για την καλή της φίλη!

 

Απότομα μέσα στη γιορτή, η Alice αντιλαμβάνεται, πως αγνοεί την παρουσία του γιου της, Theo. Η κάμερα περιστρέφεται, μεταδίδοντάς μας τη ρίγη της φοβισμένης μητέρας! Τελικά Maxim και Theo εμφανίζονται. Η Alice κάνει συστάσεις στο παιδί της, ενώ η Celine χαμογελά. 

 

Μετά από κάποιες ημέρες διακρίνεται η παρουσία του Maxim στο πρεβάζι των Geniot, ως αντανάκλαση στο τζάμι της Alice, ενόσω εκείνη έκανε κηπευτικές δουλειές στην αυλή της. Πλέον τρομοκρατημένη, ξεκινά να σώσει μια αβοήθητη ψυχή…

 

Γενικώς στο έργο: 

 

Θα παρακολουθήσουμε δύο αγαπημένες οικογένειες γειτόνων και καλών φίλων να μεταστρέφονται ηθικά και να εγκαταλείπουν τη λογική, ακριβώς μετά από τη στιγμή του θανάτου του παιδιού των Geniot, λόγω ατυχήματος.

 

Η συναισθηματική μεταρρύθμιση της γειτονίας από υγιής σε δηλητηριώδης, θα απασχολήσει το φακό. Αυτό θα γίνει φυσικά με την ανάδειξη των σημείων του ίδιου χώρου και παράλληλα των διαφορετικών συναισθημάτων των αποστασιοποιημένων, εχόντων πλέον έχθρα, ανθρώπων. 

 

Η τριγωνικής μορφής, μεγάλη πρόσοψη της ένωσης των δύο κατοικιών θα εμφανιστεί αρκετές φορές στην ταινία κατά τη διάρκεια ημέρας και νύχτας.

 

Ουσιαστικά ως πρωταγωνίστριες του φακού και με προοδευτικά αλλαγμένη μεταφορά ψυχισμού από αγαπημένες φίλες σε υπολογίσιμες ανταγωνίστριες μεταξύ τους, εμφανίζονται δύο άτομα. Οι Alice και Celine. Αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα, όπως αποδεικνύεται, τη λογική και την παράνοια. Το παιχνίδι του σεναρίου και της σκηνοθεσίας αφορά την εν καιρώ αποκάλυψη στους θεατές για το ποια εκ των δύο γυναικών βαδίζει τελικά στην αντικειμενική πραγματικότητα.

 

Η κινηματογραφική διάσπαση θα μπορούσε να γίνει ως εξής:

 

1) Η Αlice ετοιμάζει μια έκπληξη γενεθλίων στην αγαπημένη της φίλη Celine. Παράλληλα επιπλήττει τον Theo, επειδή η παρουσία του προσωρινώς αγνοείτο.

 

2) Η υπερπροστατευτική μητέρα αγωνιά και για τον Maxim. Το μικρό γιο της φίλης της. Δυστυχώς δεν προλαβαίνει να διορθώσει την ανευθυνότητα της Celine.

 

3) Η απώλεια του Maxim διαταράσσει τον ψυχισμό του ζεύγους Geniot.

 

4) Η Celine μεταθέτει τις ευθύνες του άδικου, παιδικού θανάτου στην Alice, υποβάλλοντας τη δεύτερη σε μια αρρωστημένη δοκιμασία.

 

5) Η ζωή του Theo φαίνεται να αγκαλιάζεται, από χέρια που προσφέρουν εκδικητικό δηλητήριο ή απολυταρχική αγάπη… 

 

Η σκηνοθετική διακριτικότητα καλύπτει τις ίδιες τις στιγμές των θανάτων (με μία εξαίρεση) και μέσα από τις πράξεις δύο γυναικών τονίζει την παρουσία της καλοσύνης και της εχθρικής μισαλλοδοξίας. 

 

Σαφώς η καταγραφή του μοναχικού, συναισθηματικού δρόμου της Alice θα αρχίσει να εκθέτει τους λογικούς προβληματισμούς εκείνης στο κοινό, κατά την τραγική εξέλιξη των γεγονότων…

 

(περισσότερες πληροφορίες περί σκηνοθεσίας ακολουθούν σε σχετική, κάτωθι κατηγορία της στήλης)

 

Ερμηνείες:

 

Veerle Baetens: Στο ρόλο της Alice Brunelle. Μιας γυναίκας που μάχεται, προκειμένου να διασφαλίσει την οικογενειακή της γαλήνη. 

 

Στην αρχή του έργου, με τις σωματικές της κινήσεις θα μας μεταδώσει την παρατεταμένη αγωνία, για τη διακριτική παρακολούθηση της καλύτερης φίλης της. Αποσκοπώντας στην κατάλληλη οργάνωση μιας όμορφης γιορτής. Όμως επειδή το κοινό δεν το γνωρίζει αυτό στη συγκεκριμένη στιγμή, παράλληλα το γοργό βάδισμά της και η αινιγματική διάσταση της ανησυχίας της Alice, προσδίδουν και μυστήριο…

 

Στο ξεκίνημα της γιορτής εκφράζει την εκτίμηση του ρόλου προς το πρόσωπο της εορτάζουσας. Μαλώνει με έντονο ύφος το γιο της, Theo. Αργότερα ο τρόμος επηρεάζει την κρίση της και η ερμηνεύτρια επιπροσθέτως αποδίδει άμεσα την εκλογικευμένη επιλογή οδού της Alice, προσπαθώντας να σώσει τον απρόσεκτο Maxim.

 

Στην απρόβλεπτα προσβλητική, κατηγορηματική αντιμετάθεση ευθυνών περί διάσωσης του παιδιού, η ηθοποιός ως Alice βουρκώνει εν αμύνη, δεχόμενη ένα τέτοιο άτιμο, ψυχολογικό χτύπημα. Η υποστήριξη της απρέπειας του γιου της στην κηδεία του μικρού Maxim βοηθά το κοινό να αντιληφθεί τη δογματική θέση του ρόλου, εξαιτίας κάποιων τρομακτικών υποψιών. 

 

Ζώντας ξανά το ίδιο σκηνικό, αλλά αυτή τη φορά με απειλούμενη τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού της, βρίσκεται υπό το κράτος του φόβου. Η ένταση του μένους αναπαρίσταται ιδανικά από την ηθοποιό, καθώς επίσης και η υπεράσπιση του απογόνου της απέναντι στη Celine, στο νοσοκομείο. Η οριοθέτηση της οικειότητας και ο τερματισμός της χρόνιας εμπιστοσύνης μεταξύ τους αποδίδεται εκεί ορθά με το προειδοποιητικό χτύπημα στον τοίχο.

 

Anne Coesens: Στο ρόλο της Celine Geniot. Μιας μητέρας που έχασε την οικογενειακή της γαλήνη και διεκδίκησε με νοσηρό τρόπο τη συναισθηματική αντικατάσταση αυτής.

 

Μόλις η Alice μαλώνει το παιδί της, η ηθοποιός ως Celine χαμογελά, περιγράφοντας εκφραστικά μια πιο ψύχραιμη, γονεϊκή αντιμετώπιση. Η πτώση του Maxim στο κενό κάνει τη μητέρα του να πλησιάσει με θλίψη προς την αποκαρδιωτική θέα. Κατηγορεί την καλύτερη φίλη της, αποκαλύπτοντας (η ερμηνεύτρια) το πρελούδιο μιας ριζικής αλλαγής ψυχισμού.

 

Υποδύεται πειστικά σε δραματικό κάδρο, πως λιποθυμά. Αργότερα όταν η Alice ψάχνει για το παιδί της στην οικία Geniot, το ύφος της ερμηνεύτριας ως Celine μαρτυρά, ότι η ίδια ξέρει, που βρίσκεται ο Theo, αν και ξεστομίζει το αντίθετο. 

 

Η αποδιδόμενη, ερμηνευτική ψυχραιμία στα τελευταία μέρη του έργου σκιαγραφεί την τερατουργία μιας πληγωμένης μητέρας…

 

Επιτυχής ή ανεπιτυχής η απόδοση σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών: 

 

Το σενάριο γράφτηκε από τους Olivier Masset-Depasse και Giordano Gederlini. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα γαλλικά. Είναι βασισμένο στη νουβέλα Behind the Hatred της Barbara Abel. Όμως ο Olivier Masset-Depasse διαμόρφωσε το δικό του ύφος στο υιοθετημένο σενάριο, χρησιμοποιώντας προσωπικές, ελεύθερες ιδέες, κατά τη συγκεκριμένη διασκευή (πηγή:https://cineuropa.org/en/interview/360721/). Duelles στα γαλλικά σημαίνει διπλός.

 

Στην ταινία η ιστορία διαδραματίζεται στα γαλλικά προάστια των 60’s. Η σωστή σύνδεση της πλοκής με την ανάλογη χρονολογία απαντάται στο έργο από την επιβεβλημένη παρουσία οικογενείας στο τότε παρόν. Εκείνη την εποχή εθεωρείτο κοινωνικό κατόρθωμα και εκπροσώπηση ηθικών αξιών η πραγματοποίηση του γάμου και η απόκτηση τουλάχιστον ενός παιδιού από το εκάστοτε ζευγάρι. Ειδικά στην επαρχία. Εάν κάποια οικογένεια δεν μπορούσε να κάνει παιδιά ή βίωνε μια τραγική απώλεια, κάτι τέτοιο θα σήμαινε την ολοκληρωτική διάλυση της ιδανικής ζωής. Επιπλέον στις ενδοοικογενειακές, συζυγικές διενέξεις η παρουσία ενός παιδιού λειτουργούσε ως ζωτική πηγή εξασφάλισης ισοσταθμισμένης γαλήνης, ενόσω εκείνο μεγάλωνε. 

 

Ανεξάρτητα από αυτό όμως, ας μην ξεχνάμε και τη σύντομη περίοδο ειρήνης έπειτα από έναν όλεθρο. Είχαν μόλις περάσει κάποια χρόνια από το τέλος του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι περισσότεροι άνθρωποι λοιπόν ήθελαν απλώς να ηρεμήσουν και να δημιουργήσουν. Ουσιαστικά η δημιουργία της οικογένειας και η απόκτηση παιδιών σηματοδοτούσε την ίδια τη ζωή.

 

Κατά αυτόν τον τρόπο, στο έργο όταν η οικογένεια Geniot βίωσε την τρομερή απώλεια του γιου τους, ξεκίνησε να καλλιεργείται μέσα στο μυαλό της Celine μια παλλόμενη αντιζηλία για τη συνέχιση της ευτυχίας και συνεπώς της εξακολουθείσας σηματοδότησης της ζωτικότητας του γειτονικού, φιλικού ζεύγους με το συνομήλικο παιδί. Μια διαφορετική αντίδραση εκφράστηκε από τον άντρα της, Damien. Εκείνος βυθίστηκε στη θλίψη. Οι σεναριογράφοι εστιάζουν στην αίσθηση της μητέρας. Η οποία στην πραγματικότητα δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτό το θάνατο. 

 

Η ευστροφία στο σενάριο λοιπόν φαίνεται από την επιλογή έκφρασης μιας ενδόμυχης, αρνητικά διαμορφωμένης ψυχοσύνθεσης της Celine μέχρι εκείνη να εξωτερικευτεί, αλλάζοντας τις ισορροπίες της υπόθεσης του έργου. Κρίσιμη ως πράξη σεναρίου είναι η καταγεγραμμένη (και έπειτα μεταφερόμενη στη σκηνοθεσία) απόδοση της γνώσης -αυτής της αρνητικής εξέλιξης- πρώτα στους θεατές και μετά στην πρωταγωνίστρια Alice, για το αν αυτή έχει δίκιο να αποκτά βάσιμες υποψίες, σχετικά με το νοσηρό τρόπο σκέψης της ψυχικά διαταραγμένης Celine. 

 

Οι στιχομυθίες είναι κατάλληλα προσαρμοσμένες στους χαρακτήρες. Η παιδική κυνικότητα του Theo για το θάνατο του καλύτερου φίλου του, Maxim, θα μας τρομάξει. Η πιο ουσιώδης φράση έρχεται από τον Damien, κατηγορώντας τη γυναίκα του για ζητιανιά στοργής. Το τέλος κορυφώνει την ταινία, αποκαλύπτοντας την αστοχία των αστυνομικών αρχών και την αδιαφορία της κοινωνικής πρόνοιας. Μέσα στην παράνοια έρχεται μια ενήλικη συμφωνία…

 

Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Olivier Masset-Depasse. Η οπτική του μας μεταδίδει την κρισιμότητα των εξελίξεων με δραματική προσέγγιση και καλλιεργώντας ένα κλίμα αγωνίας ακόμη και σε κάποιες απλές στιγμές. Στο ξεκίνημα του έργου μοιάζει σαν ύποπτη και μυστηριώδης η Alice, μέχρις ότου να ετοιμαστεί η γιορτή των γενεθλίων της Celine. 

 

Η σκηνοθεσία θα κάνει στιγμιαία τους θεατές να αμφιβάλλουν για το θάνατο του μικρού Maxim, λειτουργώντας σε διαφορετικούς χρόνους, μέσα από τη μνήμη της ταραγμένης Alice και όχι της μητέρας του παιδιού. Η θέαση από ένα σημείο και μετά θα είναι μέσα από τα μάτια της άκρως ανήσυχης Alice (π.χ. εξετάζοντας με το βλέμμα της, εάν εμπεριέχεται κάτι ύποπτο στα σερβιρισμένα ποτά, κατά την επίσκεψη στους Geniot).

 

Στο έργο, αν και το ψυχολογικό περιβάλλον είναι ερεβώδες, η καθημερινότητα των δύο παντρεμένων ζευγαριών περιλαμβάνει αρκετά χρώματα (περισσότερα για τους Brunelle).

 

Η πίσω αυλή με το μικρό κήπο σηματοδοτεί έναν απειροελάχιστο διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Το μέσο (κάμερα) θα καταγράψει τα άνθη και τις διακλαδώσεις της αυλής των Brunelle και θα κατασκοπεύσει εκεί τον Theo, υπό το βλέμμα της μητέρας του, Alice. Η σκηνή της κηδείας αλλάζει συναισθηματική ατμόσφαιρα, κατά τη στιγμή της απρέπειας του Theo.

 

Η επιγραφή για το πέρας ενός μηνός έπειτα από το θανατηφόρο ατύχημα του Maxim θα βοηθήσει το κοινό να αντιληφθεί, ότι οι Geniot βρίσκονται μόλις στο ξεκίνημα της συναισθηματικής κατάρρευσης. Δεν επαρκεί η επανάπαυση στις ανέσεις της οικονομικής επιφάνειας των δύο οικογενειών της μεσαίας τάξης, προκειμένου αυτές να επανέλθουν σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής και γειτονίας. Στο σαλόνι των Brunelle ένα μήνα μετά το τραγικό συμβάν, η ατμόσφαιρα μοιάζει ασφυκτική.

 

Θα παρατηρήσουμε την ηθική πρωταγωνίστρια Αlice να κοιτάζει τον εαυτό της μέσα από τρεις ομαδοποιημένους καθρέπτες στην κρεβατοκάμαρά της. Είναι πολλοί οι συνειρμοί, μα πιθανότατα η εικόνα αυτή να εκφράζει τη σκέψη της τρομαγμένης ηρωίδας, η οποία κατάλαβε το φθόνο της Celine για τη σύσταση της διπλανής οικογένειας από τρία άτομα: Δύο γονείς και ένα παιδί.  

 

Αν και από αυτό το δωμάτιο με το ανοιχτό παράθυρο θα παρουσιαστούν τρεις επικίνδυνες στιγμές πιθανού ατυχήματος, αυτή η επιλογή δεν θα κουράσει καθόλου το κοινό. Μα ίσα ίσα θα προσδώσει το χαρακτήρα μιας σταδιακής ενσυναίσθησης. Εξαιτίας της επεξηγηματικής, τραυματικής αναβίωσης του δυστυχήματος του Maxim και από τις δύο μητέρες, που κάποτε ήταν και καλές φίλες.  

 

Μοντάζ και φωτογραφία υποβοηθούν την άχρονη αίσθηση νοσηρότητας, που ήθελε ο σκηνοθέτης:

 

Η αγωνία της Alice, ζώντας ακριβώς το ίδιο σκηνικό, αλλά αυτή τη φορά με το δικό της παιδί να βρίσκεται κοντά στο περβάζι, παρουσιάζεται προσδίδοντας τη δραματική και τρομακτική ατμόσφαιρα της στιγμής. Σαν να μην υπάρχει κανένα αύριο για την απεγνωσμένη μητέρα, μα ούτε και η αίσθηση του χρόνου για τους θεατές. Η “ματιά” της Celine όμως έπειτα, με τη λήψη του φακού να εξετάζει το διαφορετικό μονοπάτι που επέλεξε η φίλη της, ώστε να σώσει τον Theo, κατορθώνει να μας δημιουργήσει ακόμη και αμφιβολίες για την επιλογή της Alice.

 

Την απώλεια της οικογένειας Geniot θα τη βιώσουμε αρχικά ως θεατές μέσα από τα “σκιερά βήματα” της επίσκεψης με χαρακτήρα συμπαράστασης από τους Brunelle, πηγαίνοντας το βράδυ προς το σπίτι του φιλικού, τεθλιμμένου ζεύγους.

 

Υπάρχουν δύο καθοριστικές στιγμές με εναλλασσόμενες, αντιφατικές σκηνές ανάμεσα στις δύο οικογένειες: 

 

1. A) Η πρώτη αφορά τις διαμορφωμένες από τα γεγονότα σχέσεις των ζευγαριών στις κρεβατοκάμαρές των. 

 

1. B) Ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει κάποια στοργικά χάδια σε ζοφερό, υπαρξιακό φόντο, μικρών εκλάμψεων ιδιοτελούς αγάπης. 

 

Μοντέρ υπήρξε ο Damien Keyeux. Ενώ στη διεύθυνση φωτογραφίας ήταν ο Hichame Alouie. 

 

Το μαύρο φόντο θα κάνει για δεύτερη φορά την εμφάνισή του, υποδεικνύοντας τα νέα δεδομένα.

 

Τα τελευταία πλάνα στον αχανή ορίζοντα μιας παραλίας καταδεικνύουν, ότι ο χρόνος, η άγνοια και τα ψέματα υπερνικούν τα πάντα.

 

Στις ομαδικές ερμηνείες ξεχωρίζουν:

 

-Η οικογένεια Brunelle όταν αποσύρεται εκτάκτως από την κηδεία, λόγω της απαράδεκτης συμπεριφοράς του Theo. Ο πατέρας θα τον χαστουκίσει, η μητέρα θα τον υπερασπιστεί, αλλά ο μικρός έτσι και αλλιώς πιστεύει, ότι έχει δίκιο.

 

-Η σύγκρουση στο νοσοκομείο. Κατά το ξέσπασμα της Alice, η οποία απωθεί την κάποτε καλή της φίλη, ο σύζυγος διώχνει τους Brunelle από το χώρο, ενώ η Celine φρικάρει. 

 

-Η προσπάθεια πειθούς από τις δύο γυναίκες προς τον Theo, ώστε να μην πηδήξει από το παράθυρο.

 

Στα ντουέτα διακρίνονται:

 

-O Theo, ακούγοντας υποτακτικά την ισχυρογνώμονα Alice να του κάνει παρατήρηση στον κήπο.

 

-Η προσπάθεια των Celine και Alice να παραδεχτούν τα λάθη τους και να αναζωογονήσουν την ήδη υπάρχουσα, πληγωμένη φιλία.

 

-Η συνάντηση της Alice και του ταραγμένου, θρηνούντος Damien.

 

-Η απότομη απειλή του Simon προς τη σύζυγό του, Alice. Λέγοντας εμμέσως μα και με άμεσο τρόπο ταυτόχρονα (“Κανονικά θα έπρεπε να σε κλείσω μέσα!”), πως αν εκείνη συνεχίσει τις θεωρίες της, ενδέχεται να την κλείσει σε φρενοκομείο. 

 

{Αυτή η στιγμή μας μεταφέρει την απόλυτη, κοινωνική εξουσία, που είχε εκείνη την εποχή ο άντρας επάνω στη γυναίκα, αλλά και τη μεγάλη επιρροή του στο τότε νομικό σύστημα. Καθώς εάν ο οποιοσδήποτε έλεγε σε ειδικό φορέα, επιμένοντας, πως η σύζυγός του πάσχει από σχιζοφρένεια, το πιθανότερο ήταν δυστυχώς εκείνη να καταλήξει σε ίδρυμα, χωρίς να ακουστεί καν η άποψή της}.

 

Συνεπώς αποδεικνύεται ως επιτυχής η απόδοση σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών.

 

Επιλογή Casting/Σχεδιασμός Κοστουμιών: 

 

Υπεύθυνος του τμήματος υπήρξε ο Michael Laguens. Το συγκεκριμένο casting ήταν ολιγάριθμο. Έτσι λοιπόν οι επιλογές των πρωταγωνιστικών ρόλων και της χημείας τους επηρεάζουν όλη τη φύση του έργου. Οι αποδόσεις των Veerle Baetens (Alice Brunelle) και Anne Coesens (Celine Geniot) αφήνουν απόλυτα ικανοποιημένους τους θεατές και το σκηνοθέτη, καθώς οι ίδιες μετέτρεψαν τους ρόλους σε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ερμηνευτικής ψυχής τους. Το κοντράστ τους είναι εκπληκτικό! Ο σκηνοθέτης βεβαίως είχε συνεργαστεί ξανά με την Anne Coesens στην ταινία  “Illégal” (2010). Επομένως θα έπαιξε ρόλο και η δική του κρίση. 

 

Ο Arieh Worthalter (Damien Geniot), {γνωστός και από τη συμμετοχή του στην ταινία “Η Μέρα της Βαστίλης” (2016)} θα καταφέρει στο έργο να τρομάξει το κοινό, εξαιτίας της πολύ καλής εκφραστικής μετάδοσης του ταραγμένου ψυχισμού του ως  Damien. 

 

Ωραία ερμηνεία από τον Jules Lefebvres (Μικρός Theo)! Είναι η πρώτη του συμμετοχή.  

 

Τα κοστούμια: 

 

Σχεδιάστηκαν από τον Thierry Delettre. Θα απασχολήσουν περισσότερο το κοινό οι ενδυμασίες των πρωταγωνιστριών. Τα χρώματα είναι μέσα σε ατμόσφαιρα των 60’s και φέρουν διαρκώς αντιθέσεις μεταξύ των Alice και Celine. Επιλέχτηκαν κατά κύριο λόγο μονά, δυναμικά χρώματα στα φορέματα των δύο Κυριών. Ειδικά η γραμμή των ρούχων της Alice, υποδεικνύει τη φινετσάτη παρουσία και το ακριβό γούστο εκείνης, ως ευκατάστατης Κυρίας της μεσαίας τάξης.

 

Τα συγκεκριμένα κοστούμια είναι το Α και το Ω, για να ταξιδέψουν οι θεατές χωρίς προσπάθεια σε εκείνη την εποχή των 60’s. Έγινε καλή δουλειά από τον υπεύθυνο. 

 

Μουσική/Ηχητική υπόκρουση:   

 

Η μουσική γράφτηκε από τους Frederic Vercheval και Renaud Mayeur. Λειτουργεί πιο πολύ σαν μουσικό χαλί στη συνολική διάρκεια της ταινίας.

 

-Καθώς ξεκινά το έργο με μαύρο φόντο, ακούμε το φλάουτο να μας κατευθύνει στο θολό κάδρο, όπου αχνοφαίνεται η Celine με το τιρκουάζ φόρεμά της. 

 

-Μόλις η ίδια μπει στο αυτοκίνητο, οδηγώντας προς τη δουλειά της, το φλάουτο, τα ορχηστρικά έγχορδα και κάποια πνευστά συνοδεύουν τη σκηνή.

 

Στον ήχο:

 

Διακρίνεται η αναφώνηση όλων των αγαπημένων φίλων, κατά την έκπληξη των γενεθλίων της Celine. Η εγωιστική φωνή του μικρού Theo στην κηδεία του Maxim δεν ησυχάζει, διεκδικώντας μέσα από το φέρετρο, το αρκουδάκι που ανήκε στον πρώτο.

 

Ένα μήνα μετά το θάνατο του γιου της η Celine καταρρέει και σωματικά, λιποθυμώντας. Βιώνοντας το ίδιο σκηνικό, μα πλέον με το δικό της παιδί να βρίσκεται σε θέση κινδύνου, η Alice θα κλαδέψει εκείνα τα ακανθώδη εμπόδια προς την άμεση σωτηρία του Theo. Ο τελευταίος θα υποστεί αργότερα αλλεργικό σοκ στην κουζίνα των Geniot. 

 

Στο νοσοκομείο η Alice, χτυπώντας το χέρι της στον τοίχο, στέλνει ένα ηχηρό, προειδοποιητικό μήνυμα στη Celine να μείνει μακριά από την οικογένειά της. Κατόπιν, χωρίς να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη, θα πετάξει με ορμή το δώρο της πρώην οικογενειακής φίλης στη διπλανή εξώπορτα, ώστε να μην το ανοίξει ποτέ ο Theo.  

 

Οι σιωπηλές ενέργειες μιας διαταραγμένης γυναίκας επηρεάζουν τέσσερις ζωές.

 

“Η κατακρήμνιση των ονείρων μιας πανομοιότυπης ευτυχίας, αναδύει στην επιφάνεια τη σφετεριστική, νοσηρή προσέγγιση του πυρήνα της πρωτότυπης”

 

Μια διανομή των Seven films/Danaos films

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ