Ελλάδα

Πέθανε το μέλος του ΕΛΑ, Χρήστος Τσιγαρίδας

NEWSROOM 10.06.2019 | 23:21

Ακούστε το άρθρο

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών, το μέλος του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ), Χρήστος Τσιγαρίδας

Κοσμοπολίτης και ταυτόχρονα ένα από τα πρόσωπα της ιστορικής ηγεσίας του ελληνικού αντάρτικου πόλεων.

Ο Χρήστος Τσιγαρίδας κατά τη διάρκεια της δίκης των μελών του ΕΛΑ είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις της οργάνωσης για όσο καιρό ήταν ο ίδιος μέλος.

Ο Χρήστος Τσιγαρίδας έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο της Αλβανίας.
Αριστούχος φοιτητής, εγκαταστάθηκε στην Κάλυμνο μετά τις σπουδές του, όπου άρχισε να δουλεύει από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Κάποια στιγμή οι δουλειές του επεκτείνονται και στην Αθήνα, όπου ανοίγει τεχνικό γραφείο.

Το όνομά του αρχίζει να συζητείται μετά το 1990, λόγω της αναφοράς
του στα αρχεία της Στάζι…

Μετά τον θάνατο του Κασσίμη ο ρόλος του στην οργάνωση αναβαθμίζεται και
αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή μαζί με τον Αγαπίου.

Την περίοδο των επαφών με την ομάδα του Κάρλος, οι αρχές πιστεύουν ότι ο
Τσιγαρίδας ταξίδεψε στο Βελιγράδι και τη Δαμασκό. Ήταν από εκείνους που
διατηρούσαν τις λεγόμενες «διεθνείς σχέσεις». Όλο αυτό το διάστημα παραμένει ένας πολίτης υπεράνω υποψίας που ζει ανάμεσα στο Ψυχικό και την Κάλυμνο…

Τη δεκαετία του ’80 οι διεργασίες στις ελληνικές τρομοκρατικές οργανώσεις
είναι έντονες.

Είναι χαρακτηριστική η προκήρυξη της 17 Νοέμβρη με την οποία επικρίνει ουσιαστικά τον ΕΛΑ τόσο για την επιχείρηση στην AEG, όπου σκοτώθηκε ο Χρήστος Κασσίμης, όσο και για τους εμπρησμούς στο Μινιόν και τον Κατράντζο.

Αυτές οι διαφωνίες και οι διεργασίες καθόρισαν την πορεία των οργανώσεων:

O ΕΛΑ χάνει ένα σημαντικό κομμάτι του υπό τον Χρήστο Τσουτσουβή και η 17 Νοέμβρη αρχίζει να καθιερώνεται ως κυρίαρχη τρομοκρατική οργάνωση λόγω των στόχων που επιλέγει.

Σ’ αυτές τις διεργασίες αποδίδεται και πάλι πρωταγωνιστικός ρόλος
στον Τσιγαρίδα.

Η δεκαετία του ’90 βρίσκει τον ΕΛΑ να «συμπράττει» με την 1η Μάη.

Αργότερα, ωστόσο, ο ΕΛΑ χτυπά και πάλι αυτόνομα αλλά διατηρώντας την ίδια συνέπεια στην επιλογή των στόχων – κόντρα στην 17Ν που άρχισε να επιλέγει στόχους που αποτελούσαν ευθείες αναφορές σε εθνικά θέματα…

Βίντεο από την συνέντευξη τύπου της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡ. ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ, Τετάρτη 21.10.2009

… Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Οι προσωπικές μου επιλογές είναι ταυτισμένες με την πορεία της ζωής μου. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, ένα σύντομο βιογραφικό, μέσα από το οποίο θα φανεί το δίκαιο των επιλογών μου.

Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του 1939 στη Ξυλαγανή Κομοτηνής. Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα. Ηταν ένας από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος νεκρός του αλβανικού μετώπου. Μοναχογιός ενός πλούσιου γαιοκτήμονα στο Μπιλέτσι Τρικάλων, σημερινό Παλαιομονάστηρο, με πολύχρονες σπουδές στη Γαλλία.

Η μητέρα μου έζησε μέχρι τα 20 χρόνια της στη Σοβιετική Ενωση, στο Λένινγκραντ. Σπούδαζε Ιατρική, όταν οι μπολσεβίκοι έπιασαν την γιαγιά μου να μαζεύει κρυφά συνάλλαγμα, κατάσχεσαν τις επιχειρήσεις της οικογένειάς της και τους έδιωξαν. Η μητέρα μου δεν πρόλαβε να τελειώσει την Ιατρική, πρόλαβε όμως να γίνει κομμουνίστρια, να γίνει το «μαύρο πρόβατο» της συντηρητικής οικογένειας.

Για να τα βγάλει πέρα με την Κατοχή, η μητέρα μου πηγαίνει να ζήσει στο χωριό του παππού μου. Το Μπιλέτσι είναι ανταρτοχώρι. Η μητέρα μου γίνεται σύνδεσμος των ανταρτών. Επειδή μιλά ξένες γλώσσες, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή, αντιλαμβάνεται ότι ο αυστριακός γιατρός, που οι ναζί έχουν εγκαταστήσει στο αρχοντικό του παππού μου, επιτάσσοντας ένα τμήμα του, είναι αντιφασίστας. Τον πείθει να βοηθήσει τον απελευθερωτικό αγώνα και έτσι αρχίζει μια σταθερή ροή φαρμάκων προς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα κινίνης.

To 1945 επιστρέφουμε στην Αθήνα, όμως κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι ξαναγυρίζω στο χωριό. Η περίοδος αυτή είναι για μένα περίοδος όχι μόνο φυσικής, μα και κοινωνικής και πολιτικής ενηλικίωσης. Στην Αθήνα ακούω τη γιαγια μου να βρίζει τη μητέρα μου «μπολσεβίκα» και «συμμορίτισσα». Στο χωριό βλέπω τις συνέπειες του μοναρχοφασισμού πάνω στους περήφανους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για τη λευτεριά αυτού του τόπου. Oι «χαρακτηρισμένοι» ούτε σαν εποχιακοί εργάτες δεν μπορούν να δουλέψουν. Νέοι με πανεπιστημιακά διπλώματα κάθονται στο καφενείο ή δουλεύουν στα χωράφια, αν έχουν. Προϋπόθεση για την αλλαγή της ζωής τους είναι οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Η ανεργία θερίζει και φέρνει πείνα, πραγματική πείνα, όχι μεταφορική. Ο χωροφύλακας ορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Κι όμως, λίγοι λύγισαν.

Oλα αυτά τα γεγονότα τα έβλεπα και παρ’ όλες τις εξηγήσεις της μητέρας μου δεν μπορούσα, δεν ήθελα πιθανά, να τα συνδυάσω σε ένα κεντρικό πολιτικό μήνυμα. Μέχρι που 17 χρονών συνέβη ένα γεγονός που με συγκλόνισε, με ξύπνησε, με συνειδητοποίησε και σημάδεψε τη ζωή μου. Καθόμουν στην πλατεία του χωριού, όταν με πλησίασε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Κρατούσε ένα τετράδιο. Μου είπε: «Πάρτο, είσαι μορφωμένος, είσαι πρωτευουσιάνος, αξιοποίησέ το στη μνήμη του άνδρα μου». Hταν η χήρα του δασκάλου του χωριού, που τον εκτέλεσαν, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί αρνήθηκε να πει «Ζήτω η Αμερική, κάτω ο Κομμουνισμός». Hταν ένα γράμμα που ξεχείλιζε από αγάπη για τα παιδιά του, τη γυναίκα του, την ανθρωπότητα. Τους εξηγούσε γιατί έπρεπε να πεθάνει για τις ιδέες του.

Αυτό το γράμμα σφράγισε την προσωπικότητα και τη ζωή μου. Αυτή η περήφανη στάση του δάσκαλου, που δεν ήταν ο μόνος, αλλά ένας ανάμεσα σε χιλιάδες κομμουνιστές που αντιμετώπισαν περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα, δίνει την κατ’ αρχήν απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον ΕΛΑ, εγώ, ένας άνθρωπος 65 χρονών, όταν ο ανώνυμος κομμουνιστής 30 χρονών πέθαινε για να στηρίξει τις ιδέες του.

Το ξέρω ότι οι κωλοτούμπες σήμερα αποτελούν το εθνικό μας σπορ. Δεν είμαστε όμως όλοι για κωλοτούμπες, κύριε εισαγγελέα. Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ιδιότητες του χαμαιλέοντα. Αυτός ο τόπος γέννησε ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που είχαν ψηλά την έννοια της κοινωνικής στράτευσης, όπως και τις έννοιες της αξιοπρέπειας, της τιμής και του χρέους. Αυτά είναι που δεν μπορείτε να κατανοήσετε.

Τα δυο τελευταία χρόνια στο σχολείο διάβαζα ό,τι υπήρχε, στα ελληνικά ή στα αγγλικά, σχετικά με το μαρξισμό. Hμουν πεπεισμένος πλέον, πως για την αδικία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη βαρβαρότητα που έβλεπα γύρω μου, υπήρχε εξήγηση, υπήρχε αιτία, υπήρχε και διέξοδος.

Αιτία ήταν η ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, σχέσεων εκμετάλλευσης και κλοπής της απλήρωτης δουλειάς των εργαζόμενων. Αυτές τις σχέσεις παραγωγής προστάτευε το πολιτικό σύστημα, το κράτος, όλοι οι θεσμοί. Και διέξοδος ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού, η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Φορέας αυτής της μεγάλης επαναστατικής αλλαγής, που θα γίνει για λογαριασμό ολόκληρου του εργαζόμενου λαού, είναι η εργατική τάξη, η πιο πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας μας.

Φοιτητής στο Πολυτεχνείο εντάχθηκα στη νεολαία της ΕΔΑ. Με έπεισε ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη τότε, με συγκρότηση, με τεράστιες γνώσεις για τη μαρξιστική θεωρία, ταυτισμένο τόσο με τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος, που δρούσε μέσα και μέσω της ΕΔΑ, σε σημείο που δεν είχε προσωπική ζωή. Είναι ο γνωστός φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος. Τον αναφέρω, γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των οβιδιακών μεταμορφώσεων ενός πρώην κομμουνιστή. Εξελίχθηκε σε φιλόσοφο της Δεξιάς, σε σπόκμαν της Εκκλησίας, σε απολογητή των Αμερικάνων για τον πόλεμο στο Ιράκ, σε ψυχολόγο της επαναστατικής Αριστεράς…

Η πολιτική του κηδεία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 13 Ιουνίου.

Πηγές:tanea.gr/athens.indymedia

Επιμέλεια Ελένη Νιζάμη