Eretiki κριτική για την ταινία Quien Te Cantara

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σενάριο για την ταινία Quien Te Cantara . Στη μικρή πόλη Rota της Ανδαλουσίας στην Ισπανία, η ζωή της διάσημης πρώην τραγουδίστριας Lila Cassen τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο. Η Blanca Guerrero, καλή φίλη και πιστή μάνατζέρ της τα τελευταία 25 χρόνια, τη βρήκε λιπόθυμη στην αφρώδη παραλία, κάτω από το πολυτελές, απομονωμένο σπίτι της αινιγματικής καλλιτέχνιδας. Η τελευταία θα γλυτώσει τον κίνδυνο, όμως εν μέρει. Καθώς επανακτώντας τις αισθήσεις της στο νοσοκομείο, δυστυχώς δεν αναγνωρίζει πλέον ούτε τη Blanca, μα ούτε και την ίδια ως περσόνα Lila Cassen.

Η κυρία Guerrero είναι απογοητευμένη, καθώς σχεδίαζε τη μεγάλη επιστροφή της Ισπανίδας ντίβας μετά από 10 ολόκληρα χρόνια απουσίας  στη μουσική. Η Lila εξακολουθεί να έχει μια παράξενη και κατατονική συμπεριφορά. Αναζητά το παρελθόν της μέσα από τη δισκοθήκη της γυναίκας, που κάποτε ήταν ένα με την ύπαρξή της. Μάλιστα, μοιάζει να αιφνιδιάζεται από την όλη αύρα του τότε μουσικού της ρόλου. Η Blanca ωστόσο δεν τα παρατά, επεξηγώντας στην ιδιόμορφη τραγουδίστρια με το αδάμαστο ταμπεραμέντο, ότι μπορεί μεν να εγκαταλείψει το χώρο όπως πολλές άλλες, μα θα ήταν λάθος κάτι τέτοιο. Εφόσον έτσι, εκείνη θα μετατραπεί σε έναν από τους αχάριστους ανθρώπους, που αδικούν το αληθινό τους ταλέντο.

 

Ένα διαφορετικό video στο internet θα εντυπωσιάσει τη “σκιά” της Cassen και θα γεννήσει μια νέα ιδέα στο λαμπρό, ελπιδοφόρο πνεύμα της Blanca. Στην ίδια πόλη η Violeta, ζει μια διαφορετική πραγματικότητα. Δίχως μεγάλες οικονομικές απολαβές και μένοντας σε ένα απλό, αξιοπρεπές διαμέρισμα μόνο με την 23χρονη απολυταρχική, χειριστική κόρη της, Marta. Η ηρωική γυναίκα υπομένει σχεδόν κάθε κυκλοθυμική διάθεση της μικρής. Χωρίς να ξέρει πως να ελέγξει τις αμφισβητούμενες απειλές περί αυτοκτονίας της βίαιης και ασεβούς νεαρής, λειτουργεί ως μια ταπεινωμένη, αδρανής και ηττημένη ενήλικη.

Επιτρέποντας στο παιδί της να πάρει τα κοινά χρήματα του σπιτιού, χρησιμοποιώντας τα σε ανουσιότατες προτεραιότητες, όπως την αγορά καινούργιου κινητού. Η δυστυχισμένη μητέρα δουλεύει σε karaoke μπαρ στην παραλία, αποδίδοντας κάποιες φορές στον ελεύθερό της χρόνο με μεγάλη, φωνητική μαεστρία και μυημένη σκηνική παρουσία τα τραγούδια της Lila. Την οποία και θαύμαζε πάντοτε, όσο κανέναν άλλο άνθρωπο! Η έμπειρη μάνατζερ με την ευχάριστη διαύγεια θα εμφανιστεί εγκαίρως στη ζωή της Violeta, όταν εκείνη μέσα σε νοσηρή απόγνωση θα βαδίσει σε επικίνδυνα, σκοτεινά ύδατα…

 

Η πρόταση της Blanca είναι παράξενη, αλλά ξεκάθαρη. Η Violeta θα θυμίσει στη Lila, τη δύναμη του μαγνητισμού της φωνητικής ερμηνείας της Cassen!Ώστε η καλλιτέχνιδα να προετοιμαστεί καταλλήλως για τις πρώτες της συναυλίες, κάνοντας ένα καινούργιο ξεκίνημα. Όμως, οι λόγοι που οδήγησαν τη Lila να αφεθεί προ ολίγου χρονικού διαστήματος στις δυνάμεις της θάλασσας, ίσως να μην έχουν ξεχαστεί. Διότι φαίνεται να κρύβουν ένα επίπονο μυστικό, σχετικό με το παρελθόν της…

 

Σκηνοθεσία:  

Ξεκινά με ένα σκοτεινό πλάνο. Ακούμε πνευστά. Ο μυστηριώδης σκοπός από ένα είδος φλάουτου ξεχωρίζει, ενώ συνοδεύεται από μια βιόλα. Παρακολουθούμε σε μια παραλία, στο σημείο που καταλήγουν τα κύματα, δύο γυναίκες. Η μία είναι λιπόθυμη και η άλλη εναγωνίως της κάνει τεχνητή αναπνοή. Δεν διακρίνονται τα χαρακτηριστικά τους, καθώς ο φακός τις καταγράφει πίσω από την πλάτη τους.

Η κάμερα έρχεται όλο και πιο κοντά σε εκείνες. Φαίνονται οι όρθιες γόβες της μιας κυρίας στην άμμο. Η ξαπλωμένη γυναίκα, ίσως να αναπνέει. Περνούν τα ονόματα των συντελεστών με μπλε ανοικτή απόχρωση και πάλι σε μαύρο κάδρο. Η κάμερα καταγράφει το γυναικείο χέρι, που ακουμπά σε μια πετσέτα. Ακούμε κάποιες ανάσες. Το επόμενο πλάνο αποκαλύπτει ένα άλλο χέρι, όπου μερικά δάκτυλά του καλύπτουν τα χαρακτηριστικά ενός γυναικείου προσώπου, εκτός από τον ένα οφθαλμό. Μια γυναίκα κοιμάται στην καρέκλα ενός δωματίου νοσοκομείου. Είναι η Blanca.

 

Ξυπνά. Απέναντί της στο ίδιο δωμάτιο είναι η Lila, η οποία γλίτωσε από τον πνιγμό, μα παρουσιάζει αμνησία. Εξηγώντας στη Lila τι συνέβη, εκείνη, φαίνεται απλώς να ακούει τις παράξενες εξελίξεις. Εμφανίζεται σε μαύρο φόντο μια ανοικτής μπλε απόχρωσης γραμμή, συμβολίζοντας την καρδιά του εγκεφάλου της Lila. Ακολουθεί μια σκηνή με τους γιατρούς, χωρίς όμως να ακούγονται οι συνομιλίες.

Η Blanca δείχνει στην ασθενή φωτογραφίες. Έπειτα μία δική της, μέσω της συσκευής tablet. Η κλινήρης αναγνωρίζει την περσόνα Lila Cassen, μα όχι ως δική της. Τότε, σβήνει η οθόνη της συσκευής και διακρίνεται εκεί το καθρεπτιζόμενο είδωλο της Lila. Παρατηρούμε τους θαυμαστές της Cassen, ενώ εκείνη σε αργή κίνηση συνοδευόμενη από τη μάνατζέρ της μπαίνει σε ένα πολυτελές αμάξι. Ο τίτλος της ταινίας αναγράφεται, με τα ίδια ανοικτά μπλε, χρωματιστά γράμματα.

 

Γενικά, στο έργο θα αποδοθούν οι δύο διαφορετικές ζωές των Lila και Violeta αρχικά χωριστά και έπειτα θα ενωθούν. Ωστόσο, το παρελθόν και των δύο δεν θα περιγραφεί αναλυτικά με οπτικό τρόπο. Για τη Lila αυτό θα γίνει στιγμιαία με την “παγωμένη” εικόνα ενός παλιού videoclip της και την προσωπική αίθουσα μουσικών τροπαίων. Όπου, επίσης υπάρχει ένα πορτρέτο της. H Violeta δεν έχει παρελθόν, διότι από τότε που γέννησε τη Marta εγκατέλειψε τα όνειρά της για τη σύνθεση και το τραγούδι.

Οι δικές της αναμνήσεις αντικατοπτρίζονται σε υπογεγραμμένους δίσκους από την ίδια τη Lila Cassen. Η Violeta λοιπόν, έχει γνωρίσει τη Lila. Η δεύτερη θα έρθει σε αρχική επαφή με την άσημη, μα ταλαντούχα τραγουδίστρια, παρακολουθώντας μια πλήρως επιτυχημένη φωνητική απόδοσή της σε τραγούδι της Cassen. Στο “Unica” (μοναδική). Ο συνδετικός κρίκος έπειτα είναι φυσικά η Blanca. Η ομοιότητα μεταξύ τους είναι πως και οι δύο Ισπανίδες έχουν φτάσει σε ένα τέλμα. Η Lila με την αναμόχλευση του ένδοξου παρελθόντος της καριέρας της, καθώς τα τελευταία 10 χρόνια ζούσε από τα δικαιώματα των δισκογραφικών της πωλήσεων. Ενώ η Violeta με την αποπνικτική της μοναχικότητα, μεγαλώνοντας την καταστροφική Marta.

 

Φυσικά ξεχωρίζουν οι τελείως διαφορετικές ζωές των δύο γυναικών. Όμως υπάρχει και μια πιο συγκεκριμένη, έντονη αντίθεση. Η Lila δεν θέλει, μα ούτε και θεωρεί εύκολο το να πετύχει τη δυναμική, ειδική επιστροφή της περσόνας της στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Αντιθέτως η Violeta ήθελε πάντα το ίνδαλμά της να συνεχίσει αυτή τη μουσική πορεία, θεωρώντας πως η Lila Cassen είναι διαχρονική. Επιπλέον η ίδια ήθελε λόγω του ταλέντου της να κάνει καριέρα στη δισκογραφία και όχι να δουλεύει σε μπαρ. Άρα εισπράττει και αυτή την αχαριστία της Lila. Βεβαίως, υπάρχει ένα σκοτεινό μυστικό στη ζωή της Cassen, το οποίο επεξηγεί αυτή την αποστροφή από την έννοια της σκηνικής παρουσίας της “Lila”.

 

Η επιστροφή στο πολυτελές σπίτι της Cassen θα αποδοθεί σαν προσπάθεια εγκλιματισμού σε ξένο περιβάλλον. Έτσι, ο φακός θα καταγράψει τις Blanca και Lila να συζητούν για τη διατροφή της δεύτερης, με το μέσο (κάμερα) εντελώς ακίνητο και τις δύο ισχυρές προσωπικότητες να βρίσκονται πίσω στο κάδρο. Η αίθουσα των μουσικών τροπαίων και η σχέση της Lila μαζί τους, μετά το δυστύχημα στην παραλία, περιγράφεται σκηνοθετικά με τη σκόνη στο δάκτυλο της πρώην τραγουδίστριας.

Η αναζήτηση του χαμένου ταλέντου της Cassen αποδίδεται με ένα κοντινό πλάνο στο χέρι της ώριμης ντίβας. Αυτή κρατά ένα ποντίκι υπολογιστή και με φόβο πληκτρολογεί την εφαρμογή, ώστε να παίξει ένα παλιό της τραγούδι. Η εναλλαγή των χρωματισμών κατά την εισαγωγή αυτού του τραγουδιού, που με τα πιατίνια των ντραμς και τις φωνητικά ερμηνευμένες ανάσες θυμίζει μια έντονη δόση πνοής προς τη Lila, είναι εκπληκτική. Όπως και ένα μετέπειτα πλάνο, όπου ο προτζέκτορας πίσω της μοιάζει σαν μικρός ήλιος.

 

Ένα επίσης ομοιάζον ηλιοβασίλεμα στην καρδιά της νύχτας θα διακοσμήσει το φακό, όταν από τα αντανακλώμενα φώτα των απέναντι μαγαζιών η Blanca Guerrero θα το διαπεράσει, πηγαίνοντας προς την παραλία. Δίνοντας μια φωτεινή ελπίδα σωτηρίας στην απελπισμένη Violeta. Καλώντας την και πάλι στη ζωή. Η παρουσία της κόρης της, Marta, όμως, φέρνει πάντα τη δυστυχία στη ζωή της απογοητευμένης μητέρας.

Τη συναντούμε πρώτη φορά με αργή κίνηση όταν ως ξυπόλυτη, απειλεί πως θα πατήσει σε σπασμένα, κίτρινα γυαλιά. Η αντίθεση μεταξύ μητέρας και κόρης εκφράζεται σκηνοθετικά από μια σχέση υποτέλειας και κυριαρχίας αντίστοιχα. Η κόντρα τους φαίνεται επίσης από τη διαφορετική μουσική που ακούνε. Η παρουσία της Marta διακρίνεται ως αποπνικτική με την εμπορική, εκκωφαντική, instrumental της μουσική να καταλαμβάνει το χώρο. Η μουσική της Violeta αντιθέτως περιλαμβάνει λόγια και ερμηνεία με πάθος.

 

Η Lila θα έχει μια έντονη ονειροπόληση, βλέποντας πως κατά το ήμισυ βουλιάζει σε ένα τοίχο. Πολύ αργότερα όταν η Violeta αλλάξει άρδην τις οικογενειακές της ισορροπίες, η οντότητα Lila Cassen θα χαθεί ολόκληρη μέσα στον τοίχο της μουσικής της, αίθουσας τροπαίων. Οι όρθιες γόβες θα κάνουν την εμφάνισή τους αρκετές φορές στην ταινία, κάθε φορά που αντικρούονται ή συμμαχούν οι απόψεις και αύρες δύο γυναικών (Blanca με Lila 2 φορές, Violeta με Lila 2 φορές). Και ακόμη μία στο τέλος. Κατά την ολοκληρωτική αποδόμηση μιας προσωπικότητας. Η θάλασσα θα επηρεάσει τις ζωές των ηρωίδων και θα σαγηνεύσει με τα νερά της, μία εξ’ αυτών.

 

Ερμηνείες:  

 

Najwa Nimri: Υποδυόμενη τη διάσημη Ισπανίδα, πρώην τραγουδίστρια, Lila Cassen.

 

Αρχικώς αναφέρουμε ότι η ηθοποιός είναι και τραγουδίστρια. Στο νοσοκομείο μεταφέρει σωστά την άγνοια της πάθησης. Ο τρόπος που ανοίγει δειλά την πόρτα της μουσικής αίθουσας τροπαίων στο σπίτι, περιγράφει όμορφα την απώλεια μνήμης σε σχέση με την τέχνη της. Όπως και το άγγιγμά της στη δισκοθήκη. Χαιρετά ντροπαλά τη Violeta, όταν πρωτογνωρίζονται. Γενικά στο φακό είναι σαγηνευτική, αναπαριστώντας πειστικά μια πραγματική σταρ, που έχει αποσυρθεί. Σχολιάζει η ίδια αυστηρώς τη χορογραφία της μόλις προσπαθεί να επανέλθει καλλιτεχνικά και επίτηδες υποδύεται τις μη βελτιωμένες, χορευτικές κινήσεις της Lila, ενώ μιλά με τη Violeta.

Παρουσιάζεται ως αμείλικτη, μα ψύχραιμη, στον αποχωρισμό με τη Blanca. Εμφανίζει μια μυστηριώδη πλευρά, πηγαίνοντας προς την παραλία με τη Violeta. Ο συνδυασμός ονειροπόλησης και επαναφοράς στην πραγματικότητα είναι επαγγελματικός. Μέσα από την προσπάθεια των φωνητικών ασκήσεων μεταφέρει το δραματικό τόνο, μα και την αγωνία της γυναίκας, η οποία δυσκολεύεται να ξαναγίνει η Cassen. Η αφήγηση των αναμνήσεών της μόλις ξαναθυμηθεί τα πάντα, απορροφά την προσοχή του θεατή, έχοντας ένα γήινα τρομακτικό ύφος. Στο τέλος υιοθετεί επάξια την αύρα μιας μεγάλης ντίβας, δικαιολογώντας τη φήμη που της προσέφερε το επώνυμο του ρόλου.

 

Eva Llorach: Στο ρόλο της υπομονετικής (μέχρι ένα όριο) Violeta, που είχε τη δυνατότητα κάποτε να κάνει καριέρα στη μουσική.

 

Ξεκινώντας, απαντά αμυντικά και αφοπλιστικά στο Nicolas, μεταφέροντας την επιφυλακτικότητα του ρόλου. Χρησιμοποιώντας στίχους της αγαπημένης της καλλιτέχνιδας. Έπειτα ακριβώς έξω από το μικρό διαμέρισμα, βγάζει ως απογοητευμένη την περούκα, που εκπροσωπεί την ενέργεια του ινδάλματός της. Φαίνεται αρχικά να έχει τον έλεγχο με τη Marta, όμως ξαφνικά υποκύπτει σε μιας λαβωμένης μορφής ευγένεια απέναντί της. Βλέπουμε πως ολομόναχη  στο μπάνιο παραδίδεται σε μια απερίγραπτου πόνου κραυγή. Χωρίς όμως να την ακούσει η κόρη της, μα ούτε εμείς οι θεατές. Έπειτα έρχεται η ερμηνεία της υποταγής στις διαθέσεις της κακομαθημένης Marta. Η ηθοποιός γρήγορα μεταφέρει στο κοινό, πως είναι παγιδευμένη μέσα σε ένα φαύλο κύκλο.

 

Κατόπιν, από τη ρουτίνα της γυναίκας πίσω από το μπαρ, ξεσπά δίνοντας το είναι της ως Violeta, που ενσαρκώνει τη Lila στο τραγούδι “Como un Animal”. Δείχνει όντως απεγνωσμένη, πηγαίνοντας μέσα προς τη θάλασσα. Χαίρεται γνωρίζοντας τη Blanca. Συστήνεται με αξιοπρέπεια στη Lila. Αποδίδει την αναπόφευκτη, μητρική στοργή παρά τις αθλιότητες της 23χρονης θυγατέρας. Και έτσι την εμπιστεύεται, λέγοντας την αλήθεια για την Cassen.

Ακριβώς τότε πραγματοποιεί μια αγκαλιά διφορούμενων συναισθημάτων, καθώς αλλάζει αμέσως ερμηνεία, καταλαβαίνοντας την άσχημη ψυχή της Marta. Μια διαφορετικού τύπου απάθεια εμφανίζεται τώρα, από την εν δυνάμει τραγουδίστρια! Στο τέλος βάφεται ως Lila Cassen, απαλλαγμένη από εγωισμούς, μα χωρίς να νιώθει υπερήφανη. Η ηθοποιός συνολικά έχει κάνει την καλύτερη ερμηνεία του έργου.

 

Carme Elias: Ενσαρκώνοντας την οξυδερκή μάνατζερ με το λαμπερό βλέμμα, Blanca Guerrero.

 

Η υγιής αυτοπεποίθηση του ρόλου είναι εμφανής από τις πρώτες στιγμές στο νοσοκομείο. Έπειτα, επεξηγώντας στην υπό ασταθή μνήμη Lila πως η ίδια είναι επαγγελματικά στο πλευρό της τα τελευταία 25 χρόνια και ότι πλέον υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες επιλογές για τη διάσωση της καριέρας της, αποδίδει ωραία την προσέγγιση μιας έμπειρης καθοδηγήτριας. Φυσικά η σκηνή κατά την οποία προσεγγίζει με σωτήριο τρόπο και ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο τη Violeta, αποδεικνύει την κλάση της ηθοποιού! Η φυγή της μεταφέρει το στοιχείο της έκπληξης και της πνιγμένης θλίψης.

 

Natalia de Molina: Ερμηνεύοντας την κυκλοθυμική και ψυχολογικά αποδομημένη, Marta.

 

Η αρχική οργή της Marta τραβά την προσοχή. Μοιάζει να έχει μια πολύ επικίνδυνη ένταση απέναντι στη μητέρα της. Μας πείθει ότι την τρομοκρατεί για αρκετό χρονικό διάστημα. Στην πρώτη απειλή αυτοκτονίας αναρωτιούνται όλοι, αν θα το κάνει στα αλήθεια. Στην πρώτη ανακωχή μεταξύ μητέρας και κόρης μπορούν μερικοί να υποθέσουν, πως θα πάνε καλύτερα οι σχέσεις τους πλέον.

Στο νεανικό πάρτι η ηθοποιός μας παρέχει περισσότερα στοιχεία της προσωπικότητας του ρόλου: Μισεί τον εαυτό της και το λέει στη μοναδική της φίλη. Προκαλεί μια άλλη κοπέλα, εκβιάζοντας την οργή της. Χαμογελά με αναισθησία, προσπαθώντας να νιώσει ζωντανή. Εκφράζει την εσωτερική της θλίψη, μόνο στην ίδια φίλη της. Καταφέρνει με αυτή τη σκηνή να προκαλέσει αντικρουόμενα συναισθήματα στους θεατές. Αγκαλιάζει τη μητέρα της και τότε αποκαλύπτει την ολική της αλλοτρίωση, καθώς μόνο τα χρήματα την ενδιαφέρουν. Καταρρέει ωστόσο, μόλις η Violeta αποφασίζει να την αγνοήσει για πάντα.

 

Επιτυχής ή ανεπιτυχής η απόδοση σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών:

 

Το σενάριο έγραψε ο Carlos Vermut. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν τα Ισπανικά (με μοναδική εξαίρεση τη συνοπτική αναφορά των αγγλικών στίχων της Lady Gaga από τη Marta). Οι χαρακτήρες γενικά στο έργο είναι ολιγάριθμοι. Στην ταινία εμφανίζονται μόνο δύο άντρες. Ο Nicolas, επιχειρώντας να φλερτάρει τη Violeta στο μπαρ και ο Alvaro ελέγχοντας την αξιοπιστία της ίδιας ως προς την εχεμύθειά της, σχετικά με τις πληροφορίες που η θαυμάστρια της ντίβας αποκόμισε για τη Lila. Και οι δύο παίζουν ελάχιστα στο έργο. Αντιθέτως τέσσερις γυναίκες οριοθετούν τις κρίσιμες εξελίξεις της ταινίας. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε αυτά τα ζεύγη χαρακτήρων.

Η Blanca βοήθησε μέχρι και την τελευταία στιγμή τη Lila. Ενώ η Marta καταστρέφει την όποια ζωτικότητα απέμεινε στη Violeta. Επιπλέον η μικρή προσπαθεί να διαλύσει και τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των Lila-Violeta. Περιγράφονται καθαρά ρεαλιστικά, οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα μεγαλώνοντας μόνη της ένα επιθετικό παιδί, με ψυχολογικά προβλήματα. Το οποίο ξεσπά επάνω της και εκείνη ως μητέρα υπομένει σχεδόν τα πάντα συγχωρώντας τo, μέχρι… Θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικά στο έργο, αναδεικνύονται οι συμμαχίες. Υπερέχοντας της φιλίας και της συγγένειας. Σημαντική είναι η σιωπηλή απουσία του πατέρα της Marta. Αλλά και γενικά των πατρικών προτύπων. Όχι όμως σαν άποψη, μα πιο πολύ ως γεγονός.

 

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η γνωριμία της θαυμάστριας Violeta και της διάσημης τραγουδίστριας Lila Cassen. Το ίνδαλμα έρχεται σε επαφή με την πιο θερμή υποστηρίκτριά του. Και η τελευταία μάλιστα είναι κάποια που ασχολείται με τη μουσική, όντας σε υψηλό επίπεδο, για πολλές δεκαετίες. Έχοντας κάποτε τη δυνατότητα να κάνει επίσης μια αντίστοιχη καριέρα. Το δυνατό χαρτί λοιπόν της εξέλιξης στο έργο είναι η αλλαγή θέσεων μεταξύ των δύο γυναικών, εφόσον η Cassen έπαθε αμνησία.

Δηλαδή ότι η Violeta καλείται να εμπνεύσει τη Lila, δείχνοντάς της πως να βελτιωθεί στο τραγούδι και την επανάκτηση της καλλιτεχνικής ερμηνείας σε αυτό. Και βεβαίως ότι η άσημη, ταλαντούχα συνθέτρια και ερμηνεύτρια προέρχεται από την αφάνεια μιας κοινωνικής τάξης, που δεν θα της επέτρεπε ποτέ ούτε να ονειρευτεί μια τέτοια εξέλιξη. Ένα ακόμα ιδιαίτερο στοιχείο είναι πως και οι δύο διαφορετικές γυναίκες χορεύοντας με τον κίνδυνο, παρευρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκατέρωθεν οι χαρακτήρες διαθέτουν ένα πολύ προσωπικό ταμπεραμέντο, προσθέτοντας μια σπάνια δυναμική στο έργο. Όταν βρίσκονται στον ίδιο χώρο, η ένταση αυτής αυξάνεται. Η μυστηριώδης αρχή, όπως και οι εν εξελίξει ανατροπές, χρωματίζουν με γοητεία την πλοκή. Το τέλος ξαφνιάζει…

 

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε επίσης ο Carlos Vermut. Ο σκηνοθέτης με την οπτική καταγραφή του θα μας συστήσει τη Marta ως αρκετά αντιπαθή, αν και πρόκειται για μια όμορφη κοπέλα. Η ανισότιμη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης θα περιγραφεί ιδανικά, όταν η Violeta θυμώσει με την αναισθησία και τις απειλές της Marta. Τότε η πρώτη πηγαίνοντας να πάρει το τασάκι από το μπάνιο θα παραδοθεί σε μια κραυγή απόγνωσης, που μόνο η ίδια θα ακούσει. Έτσι, καταλαβαίνουμε πως κρατά καιρό αυτό το κλίμα στο σπίτι της. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται γενικά οι τέσσερις γυναίκες ωστόσο, δείχνει ότι η ταινία εκφράζει την ανθρώπινη σκέψη και όχι τη διάκριση του φύλου. Καθότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, θα μπορούσαν να συμβούν και στο αντρικό φύλο (ειδικά με το παιδί, που τιμωρεί με εκβιασμούς τον έναν του γονέα).

 

Οι τρεις γυναίκες διακρίνονται μέσα από τις ενασχολήσεις τους με το χώρο της μουσικής. Δηλαδή η Blanca έχει αλάνθαστο κριτήριο ως κυνηγός ταλέντων. Η Lila παρουσίασε στον κόσμο το μουσικό της οίστρο, ενώ η Violeta ήταν πάντα μια αφανής, εξαιρετική συνθέτρια και τραγουδίστρια. Μόνο η Marta δεν έχει καμία ιδιότητα και επαναπαύεται στο νεαρό της ηλικίας και το σεξισμό της. Βεβαίως, οι κυρίες εκφράζουν τη θηλυκότητά τους, αλλά πάλι με μια καλλιτεχνική ματιά. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά και άντρες ήρωες η ταινία, με αντίστροφα ρούχα, ετεροφυλοφιλία από την αντίθετη πλευρά και μια ελάχιστα διαφορετική προσέγγιση στις συνομιλίες. Εστιάζοντας λοιπόν στην ανθρώπινη περσόνα, η ταινία αποκτά άλλο ενδιαφέρον.

 

Σκηνοθετικά υπάρχουν όμορφες λεπτομέρειες. Το κοντινό πλάνο στη χάρτινη βαρκούλα, που τοποθετεί η Violeta στο ποτήρι του ποτού της. Η εστίαση στον έναν οφθαλμό της Lila, αντικατοπτρίζοντας στο βάθος του την απέναντι παρουσία της Violeta, μόλις πρωτογνωρίζονται. Η σκηνική παρουσία της Violeta, αναπαριστώντας τη Lila στο τραγούδι “Como un animal” με το σκοτεινό φόντο των λαμπερών, σκηνικών ψηγμάτων πίσω της, γεννώντας διάφορα συναισθήματα.

Η θλίψη της Blanca, που όταν η Lila την απολύσει και ταυτόχρονα απομακρύνει ως φίλη από τη ζωή της, δεν θα περιγραφεί σκηνοθετικά με κατάρρευση. Αντιθέτως θα δούμε από ψηλά το λευκό της αμάξι, να κάνει μια ξαφνική στάση. Η πρόβα της χορογραφίας των δύο ταλαντούχων γυναικών με το τραγούδι Quien Te Cantara να ακούγεται, δίνοντας μια ελπιδοφόρα νότα στο έργο.

 

Η κυκλική περιήγηση του φακού στην ενιαία καλλιτεχνική οντότητα Violeta-Lila είναι απολύτως αρμόζουσα, για μια σταρ της μεγάλης οθόνης. Ντυμένη ως Lila Cassen, η Violeta κοιτάζεται στον καθρέπτη της, ενώ βυθίζεται σε μια θολή παιδικότητα. Στη διεύθυνση φωτογραφίας είναι ο Eduard Grau. Στο έργο παρακολουθούμε διαρκώς μια σκοτεινή αισθητική, η οποία ακόμη και όταν βελτιώνονται οι συνθήκες, μοιάζει σαν να παραμονεύει. Οι δύο όρθιες γόβες περιγράφουν τη δυαδικότητα μιας έντονης προσωπικότητας. Το χάδι μεταξύ των δύο γυναικών δεν έχει κάποια σχέση με ερωτικό στοιχείο. Απλώς δείχνει την αποκτηθείσα εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Τα κύματα στοιχειώνουν τη συνείδηση των θεατών στο τέλος.   

 

Στο κομμάτι των ερμηνειών, αναφέρουμε πως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Η τεχνητή αναπνοή υπό το κράτος φόβου, που κάνει η Blanca στην αναίσθητη Lila, αναδεικνύει την κρισιμότητα της κατάστασης. Οι Violeta και Lila συγχρονίζονται τέλεια στην πρόβα της χορογραφίας τους. Μα επιπροσθέτως στη συμβολική και παράλληλα επίσημη παράσταση, τη στιγμή που οι κινήσεις της μιας εφάπτονται ως διαδεχόμενες στις αντίστοιχες της προηγούμενης ηθοποιού.

Παρατηρούμε ακόμη μια αντιθετική ερμηνεία μεταξύ των δύο κυριών, σε μια αρκετά δύσκολη, υποκριτική σκηνή. Ξεκινούν να θλίβονται μαζί. Τότε η Lila συνεχίζοντας να κλαίει, αντιλαμβάνεται πως η Violeta γελά με την κατάστασή της. Όχι ακριβώς με την ίδια, αλλά με τον άνθρωπο, που εκείνη έχει μετατραπεί. Η Lila νιώθει πιο άσχημα και η Violeta εξακολουθεί να γελά, χωρίς απαραίτητα να υποδηλώνει μοχθηρία κάτι τέτοιο. Περιγράφοντας έτσι σωστά, μια χαλάρωση από την αμηχανία που ένιωθε, εξαιτίας της έντονης παρουσίας του ινδάλματός της. Τώρα πλέον είναι απόλυτα ίσες.

 

Επομένως αποδεικνύεται ως επιτυχής η απόδοση σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών.

 

Επιλογή Casting/Σχεδιασμός κοστουμιών:

 

Υπεύθυνες του τμήματος είναι οι Sara Bilbatua και Maria Rodrigo. Οι πολύ καλές ερμηνευτικές αποδόσεις των τεσσάρων ηθοποιών (Najwa Nimri, Eva Llorach, Carme Elias, Natalia de Molina) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συμπλήρωσαν ομοιόμορφα την αντιθετική παλέτα της ενσάρκωσης των χαρακτήρων του σεναρίου, παίρνοντας μια ενδιαφέρουσα, ζωντανή μορφή στη μεγάλη οθόνη.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως η ηθοποιός Najwa Nimri (Lila) είναι και τραγουδίστρια. Επίσης είχε καιρό να εμφανιστεί στον κινηματογράφο. Όπως και ο χαρακτήρας της, σε μια άλλη τέχνη. Τη μουσική. Επιπλέον η ερμηνεία του Julian Villagran (Nicolas) σε δεύτερο ρόλο τροφοδοτεί σωστά την υποκριτική της Eva Llorach (Violeta), όταν οι ρόλοι έχουν αντίθετες προθέσεις περί γνωριμίας. Επομένως, οι υπεύθυνες για το casting πραγματοποίησαν εξαιρετικές επιλογές.

 

Τα κοστούμια σχεδίασε η Ana Lopez Cobos. Οι ενδυμασίες ανταποκρίνονται στην ιδιοσυγκρασία του κάθε χαρακτήρα. Εγκεφαλικής γοητείας για τη Blanca, μοιραίας παρουσίας για τη Lila, διακριτικής ομορφιάς για τη Violeta και μοντέρνας αυθάδειας για τη Marta. Τα ζευγάρια με τις αυτόνομες, αφόρετες γόβες έχουν διαφορετικά χρώματα ή και το ίδιο. Έξοχη δουλειά.

 

Μουσική/Ηχητική υπόκρουση:

 

Τη μουσική έγραψε ο Alberto Iglesias. Είναι πολύ ατμοσφαιρική, αισθαντική και μυστηριωδώς σκοτεινή σε σημαντικά τμήματα του έργου. Στο ξεκίνημα της ταινίας ακούμε αυτό το ιδιαίτερου τύπου φλάουτο να μας ξεναγεί στην αινιγματική ενέργεια, που πραγματοποίησε η Lila. Το ίδιο μουσικό όργανο θα δώσει θάρρος στη Violeta, προκειμένου να αντιμετωπίσει για μια ακόμη φορά τη χειριστική, βίαιη κόρη της. Όταν η δυστυχισμένη μητέρα μπει στο διαμέρισμά τους.

Επίσης το ατμοσφαιρικό πνευστό διακρίνεται στην πρώτη, ντροπαλή γνωριμία της Lila με τη Violeta, υπό τη συνοδεία ξυλόφωνου. Καθώς και σε ένα αλλιώτικο ξημέρωμα. Κάθε φορά που εμφανίζεται η Marta, η ηλεκτρονική, εκκωφαντική, instrumental μουσική της ορίζεται ως σήμα κατατεθέν, για την επιβαλλόμενη παρουσία της.

 

Θα ακουστούν τα τραγούδια “Unica”(μοναδική), “Como un Animal” (Ως ένα ζώο). Το πρώτο διακρίνεται στην αίθουσα μουσικών τροπαίων της Lila και έχει χαρακτήρα αφύπνισης. Το δεύτερο παρατηρείται από την ερμηνεία της Violeta στο karaoke μπαρ και αποτελεί μια ανθρώπινη έκκληση, αν και φέρει αντίθετο τίτλο. Ακούστηκε το παλιό τραγούδι Quien Te Cantara (ποιος θα σου τραγουδήσει) από τους Mocedades, όταν οι Lila και Violeta κάνουν πρόβα χορογραφίας στο διαμέρισμα της πρώτης. Τέλος, το τραγούδι της συνεργασίας των Violeta και Lila με τίτλο “Procuro Olvidarte” (προσπαθώ να σε ξεχάσω) θα τραγουδηθεί από τις Najwa Nimri, Eva Llorach και τη μουσικό Eva Amaral.

 

Ο ήχος ενισχύει τη δράση της ταινίας. Στο νοσοκομείο ακούμε τις ανάσες μιας γυναίκας, που ξυπνά. Τα πιατίνια μαζί με τις φωνητικά ερμηνευμένες πνοές στο τραγούδι Unica αφυπνίζουν τη Lila, μα και τους θεατές. Η σιωπηλή κραυγή της Violeta σοκάρει. Ομοίως και το σπάσιμο ενός ανεκτίμητου δίσκου από τη Marta. Ένα απρόβλεπτο γέλιο της άσημης τραγουδίστριας εκπλήσσει.

Η χειροδικία θα συναντήσει τη Marta, αλλά όχι από την αντίδραση της μητέρας της. Τα σπασμένα αντικείμενα του σπιτιού είναι ανίκανα να κλονίσουν τη Violeta, έπειτα από ένα κρίσιμο σημείο. Η ίδια ακριβώς μετά, εκφράζει μια λέξη, που ακούγεται απερίγραπτα τρομακτική. Όμως ο αληθινός τρόμος άρχει, όταν ο ήχος των κυμάτων της βραδινής θάλασσας βασιλεύει αμείλικτα, με αέναους ρυθμούς.

 

“Η επικίνδυνη ισορρόπηση μεταξύ ζωής και θανάτου, μέσα από το τραγούδι και τις αμφισβητούμενες, ανθρώπινες συμμαχίες”.

 

Μια διανομή της Weirdwave

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ