~Της άλλης όχθης του βάλτου~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ προσπαθούσε μ’ ένα πόδι ν’ ανέβει τα σκαλιά μιας ευτυχίας. Ακούς έτσι τα έπιπλα να τρίζουν μες το σκοτάδι, τρέχεις να δεις ποιος κάθεται στον καναπέ και δεν είναι κανένας, ούτε καν ένας περαστικός κουρασμένος από τόσες απελπισίες, τόσες ανεπάρκειες, ούτε καν ένα φάντασμα που να ξεχάστηκε στον κόσμο μας. Σκέφτεσαι πως είναι ο έρωτας, κάποιος έρωτας που δεν τον άφησες να μεγαλώσει και τώρα γυρεύει μια παιδική κούνια να τρυπώσει έξω απ’ το κρύο, γι’ αυτό ακούς κάποτε ένα μωρό να κλαίει μέσα στη νύχτα, ενώ εγώ πάλι είναι φορές που με κοιτάζω από το παράθυρο του σκοτεινού μου γραφείου, απομακρύνομαι μ’ ένα δισάκι στον ώμο σαν πρόσφυγας ή σαν φυγάς σκέτο και δεν αναρωτιέμαι που φεύγω ή πού πάω μέσα στη νύχτα, παρά αναρωτιέμαι μόνο τι έχω πάρει μαζί μου μέσα σ’ εκείνο το δισάκι που κουβαλώ και σκέφτομαι πως μόνον η βροχή μπορεί να αποφασίσει τι μέλλει γενέσθαι, Μαρία. Βλέπεις έχει ο κόσμος τόσους λυπημένους πρίγκιπες και μόνον όταν πεθάνουν τους αναγνωρίζεται κάπου ένας θρόνος.

Σταύρος Σταύρου

Απόσπασμα από το βιβλίο:Μικρές ιστορίες που δε θα μεγαλώσουν, 2014

Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη