Eretiki Παρουσίαση της ταινίας Blinded by the Light 

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

*Σημείωση: Ίσως να μην το έχουν αντιληφθεί ακόμα όλες/όλοι, όμως ο Bruce Springsteen παραμένει ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς, εκφράζοντας πολλές γενιές. Υπάρχει μια εκπληκτική ισορροπία στη μουσική και τους στίχους του, η οποία ακριβώς τον καθιστά αληθινό καλλιτέχνη. Όμως επειδή σε όλο τον κόσμο έχει υποστηρικτές (ομοίως και στη χώρα μας), μοιράζομαι στο τέλος της ανάλυσης του “Blinded by the Light” κάτι, απευθυνόμενος σε εκείνον, εκφράζοντας παράλληλα και άλλους ανθρώπους. Μιλώντας ακόμα πιο ελεύθερα…Ενώνοντας το σήμερα με το τότε (πριν από 11 χρόνια). Διότι όπως και άλλα, πολλά παιδιά που μεγάλωσαν, ψάχνοντας με ενδιαφέρον αληθινά πρότυπα, έτσι και εμένα με βοήθησε η γνωριμία με το έργο του.

Σενάριο: 

Το έτος 1987 στην Αγγλία και συγκεκριμένα στην πόλη Λούτον, ο 16χρονος Άγγλος υπήκοος, πακιστανικής καταγωγής, Javed Khan, προσπαθεί να αναπτύξει το πνεύμα του. Και πριν από 7 χρόνια ήταν επίσης ένα πιο ώριμο παιδί από τα υπόλοιπα…Aνησυχώντας πάντοτε για τον αντίκτυπο των εκάστοτε κυβερνητικών πράξεων στους πολίτες και τα δικαιώματά τους, αλλά και παρακολουθώντας με καλλιτεχνικό ενδιαφέρον την παγκόσμια μουσική. Ο Javed σαν Πακιστανός 2ης γενιάς, στην ουσία σκέφτεται ως Άγγλος πολίτης, αλλά υπερασπίζοντας τα ανθρώπινα διακαιώματα όλων. Στα 16 του χρόνια γράφει ποίηση και δίνει επιπλέον στίχους με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο  στο μουσικό συγκρότημα του καλού του φίλου, Matt. Ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται, πως μπορεί αυτή η στιχουργική μορφή να βρει απήχηση.

 

Ο Malik Khan,  πατέρας του έφηβου Javed, έχει τελείως διαφορετικό σκεπτικό από το γιο του. Προσπαθεί να προκαθορίσει το μέλλον του ονειροπόλου Javed, επισημαίνοντας στο παιδί του, ότι ποτέ αυτή η κοινωνία δεν θα τον θεωρήσει πραγματικά ως Άγγλο πολίτη. Τα γενέθλια του απηυδισμένου γιου περιλαμβάνουν μια τριπλή, κρυφή ευχή. Η πρώτη ημέρα στο σχολείο κρύβει εκπλήξεις για τον εκκολαπτόμενο, ταλαντούχο έφηβο. Ο ίδιος παρακολουθεί διαφορετικό μάθημα, από ότι γνωρίζει ο πατέρας του. Η καθηγήτρια, Κυρία Clay, φαίνεται να αποτελεί πηγή έμπνευσης, καθώς θέλει να μεταδώσει αληθινή γνώση στους μαθητές/μαθήτριες, μέσα από τη μελέτη συγγραφέων. Ο ενθουσιασμένος Javed αντιλαμβάνεται, πως επιθυμεί πραγματικά να γίνει συγγραφέας! Βεβαίως διστάζει λίγο. Μια κοπέλα ξεχωρίζει στην αίθουσα. Παράλληλα ο Roops, με καταγωγή επίσης από το Πακιστάν, μιλά με θαυμασμό στον Javed για τη μουσική έκφραση της ξεχωριστής πορείας του Αμερικανού καλλιτέχνη, Bruce Springsteen. Δίνει δύο κασέτες του “Τhe Boss” στον όχι και τόσο εντυπωσιασμένο συμμαθητή του.

 

Δυστυχώς ο εθνικισμός κυκλοφορεί ελεύθερα στη γειτονιά του Javed, ο οποίος έχει μεν ορθωμένο σκεπτικό υπεράσπισης του εαυτού του, αλλά δεν το έχει θεσπίσει ακόμα. Όμως τα ρατσιστικά κρούσματα εμπεριέχονται ακόμη και σε μικρά παιδιά της Αγγλίας προς απογοήτευση του ειρηνιστή νέου. Η απόλυση του πατέρα Malik κάνει τον αποσβολωμένο Javed να αισθανθεί, πως η ποίηση όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μα ούτε καν να βοηθήσει τη δική του οικογένεια να βγει από τη δύσκολη, οικονομική θέση. Μέσα σε μια έντονη, καιρική καταιγίδα ο μικρός αποφασίζει να πετάξει όλα τα ποιήματά του στα σκουπίδια. Οι κασέτες του Springsteen βγαίνουν από τη σχολική τσάντα ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Η πρώτη θα μπει μέσα στο walkman χωρίς πολλή σκέψη…

 

Το τραγούδι “Dancing in the dark” αποτελεί την πρώτη γνωριμία με τον διαφορετικό, μουσικό εκφραστή. Απότομα οι λέξεις καταγράφονται στην ορατή πραγματικότητα του Javed Khan, καθώς με αποκαλυπτικό τρόπο αποδεικνύονται ως ταυτόσημες με τα πνιγμένα του όνειρα και ό,τι τα απειλεί. Όλα αλλάζουν! Ο νέος ανοίγει το παράθυρο. Τα ποιήματά του ξαφνικά ανεμίζουν υψωμένα σε έναν ανίκητο, μικρό στρόβιλο ώριμης αφύπνισης. Μετά ακούει το “Price you Pay.” Όλη του η σκέψη διαποτίζεται από τη μουσική έκφραση κάποιου ανθρώπου, που γνωρίζει…Γνωρίζει τι περνά ο Javed! Μα πως γίνεται να γνωρίζει ένας άνθρωπος, ο οποίος ζει σε άλλη ήπειρο, τι συμβαίνει σε έναν πολίτη άλλης εθνικότητας και γενιάς;     

 

Ο έφηβος έχει τώρα δύο πρότυπα έμπνευσης!! Σώζει τα ποιήματά του και τα εμπιστεύεται με θάρρος στην καθηγήτρια Κυρία Clay. Η μουσική του Bruce Springsteen θα τον βοηθήσει μέσα από έναν δύσκολο δρόμο να υπερασπιστεί γενναία την πακιστανική καταγωγή του, να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία σπουδάζοντας και να φλερτάρει με επιτυχία τη συνομήλικη ακτιβίστρια, συμμαθήτριά του, πανέμορφη Eliza. Ο Roops είχε δίκιο για τη μουσική του Bruce…

 

Γενικά στο έργο:

 

Θα παρακολουθήσουμε μια ταινία, στην οποία αναδεικνύεται η ελευθέρωση των γήινων ονείρων! Το έργο αποτυπώνει την αύρα του Bruce Springsteen με τον πιο σωστό τρόπο. Δηλαδή με την ανάδειξη του μουσικού και λυρικού περιεχομένου των τραγουδιών του.

 

Οι στίχοι των τραγουδιών του Αμερικανού εκφραστή της διεκδίκησης των υλοποιημένων ονείρων θα πλημμυρίσουν με γαλήνιο, αλλά ταυτόχρονα και ορμητικό τρόπο, τη σκέψη του πρωταγωνιστή, Javed Khan, ο οποίος βρισκόταν πρωτίστως “με την πλάτη στον τοίχο.” Η ιστορία είναι μέσα από τη δική του εμπνευσμένη ακρόαση. Αλλά και από την οπτική γωνία της -μέχρι πρότινος- απογοητευτικής καθημερινότητάς του. Τα δεδομένα αλλάζουν με την ηχητική γνωριμία της καλλιτεχνικής έκφρασης του Bruce Springsteen. 

 

Γνωρίζουμε την οικογένεια του εφήβου, τους λίγους μα καλούς φίλους, Matt, Roops, Κύριο Evans, αλλά και την κοπέλα, την οποία o μεγάλος Αγγλοπακιστανός θαυμαστής του παγκόσμιου σκεπτικού του Bruce, ερωτεύεται έντονα. Την αληθινή ακτιβίστρια, Eliza. Το έργο μαζί με την εξίσου ελπιδοφόρα παρουσία της καθηγήτριας Κυρίας Clay μας δείχνει, ότι ο Javed Khan είναι ένας πολύ ώριμος άνθρωπος για την ηλικία του. Προκαλώντας αντίστοιχα ενδιαφέρον σε ανθρώπους διαφόρων ηλικιών.

 

Μέσα από τα τραγούδια του αγαπημένου του καλλιτέχνη ο κινηματογραφικός ήρωας θα αντιμετωπίσει όλους τους προσωπικούς φόβους, παλεύοντας με θάρρος, προκειμένου να ορίσει το δικό του -καλύτερο από την προηγούμενη γενιά- κοινωνικό μέλλον. 

 

Υπάρχουν ορισμένα σημεία ή υλικά αντικείμενα, που προσδιορίζουν τα εξελισσόμενα γεγονότα της ιστορίας:

 

1) Το ανοδικό σημείο με γρασίδι έξω από τον αυτοκινητόδρομο των ορίων της πόλης Λούτον θα μας παρουσιαστεί σε 3-4 καθοριστικές φάσεις της ταινίας, σε σχέση με την εξελισσόμενη ζωή του πρωταγωνιστή. 

 

2) Το κίτρινο αμάξι του πατέρα, Malik Khan, θα ενώσει σε διάφορες σκηνές τις δύο διαφορετικές γενιές της ομώνυμης οικογένειας, μέσα από διενέξεις, απογοητεύσεις, αλλά και διαυγή αλληλοκατανόηση.

 

3) Πολλά πρόσωπα λειτουργούν ως δείκτες της καθημερινότητας του εφήβου Khan είτε βρίσκονται κοντά είτε πιο μακριά στη ζωή του: Η ενθαρρυντική καθηγήτρια Κυρία Clay, ο αντι-εθνικιστής γείτονας Κύριος Evans, ο μουσικός Matt και ο προοδευτικός πατέρας του, μια πωλήτρια σε κατάστημα, ο υπεύθυνος της σχολικής εφημερίδας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός του σχολείου.   

 

Το έργο δεν περιορίζεται στην αγγλική πόλη Λούτον. Καθώς ο εν δυνάμει συγγραφέας/δημοσιογράφος Javed θα ταξιδέψει και στη γενέτειρα του Bruce Springsteen, στο New Jersey.

 

Θα δούμε τους υγιείς τρόπους διασκέδασης, που εφεύρισκε η τότε ασιατική νεολαία στο αγγλικό κράτος.

 

Ο Bruce θα κάνει την εμφάνισή του από αληθινή, τηλεοπτική συνέντευξη του 1988 με θέμα την έμπνευση του τραγουδιού *“The River.” Το έγραψε εμπνευσμένος από τις οικονομικές δυσκολίες της αδερφής του με τον σύζυγό της, όταν το ζευγάρι παντρεύτηκε.

 

Στην ταινία το περιεχόμενο των στίχων του μουσικού, αποδεικνύεται, πως μεταφέρει ιδανικά τον παντοτινό προβληματισμό εκείνου για τη διεκδίκηση της βελτίωσης των επόμενων γενεών, ξεκινώντας από τη δουλειά της καθημερινότητάς τους. “Μίλα για ένα όνειρο και έπειτα προσπάθησε να το  κάνεις αληθινό” Bruce Springsteen, “Badlands…” 

 

Στοιχεία Κινηματογραφικής Έλξης προς το κοινό:

 

1) Η μουσική

 

Ας μην ξεχνάμε, ότι η αύρα του συγκεκριμένου μουσικού διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις, ώστε να εμπνευστεί το πραγματικό πρόσωπο, γράφοντας το βιβλίο και έπειτα μαζί με συνεργάτες το σενάριο του φιλμ. Ακούμε στο έργο τη ζωή πριν και μετά από τη μουσική του Bruce Springsteen. Στην ταινία η μουσική ακούγεται όπως της αξίζει: Δυνατά και καθαρά, συστήνοντάς μας το σκεπτικό του καλλιτέχνη.

 

Α) Πριν: Η δεκαετία των 80’s θα εκφραστεί αρχικώς μουσικά από τα τραγούδια “It’s a sin” των Pet Shop Boys (ακούει o Javed) και “I just died in your arms tonight” από τους Cutting Crew (το επιλέγει ο ραδιοφωνικός παραγωγός του σχολείου).

 

Β) Μετά: Κατά τη διάρκεια της φοβερής καταιγίδας το πρώτο εμπνευσμένο τραγούδι που ακούμε μαζί με τον Javed από το walkman του, είναι το “Dancing in the Dark.” Έπειτα μέσα από το “Price you pay” ο έφηβος αναγνωρίζει, πως οφείλει να προσπαθήσει να βελτιώσει την καθημερινότητά του (ταπεινωτικές, ρατσιστικές στιγμές). Το “The River” εμφανίζεται από live εκτέλεση, την οποία παρακολουθεί μέσω τηλεοπτικής μετάδοσης ο Javed, παρατηρώντας παράλληλα την ταπεινότητα του προτύπου του. Με το “Badlands” οι Javed και Roops θα υπερασπιστούν γενναία την καταγωγή τους σε ένα κοινό έδαφος συμβίωσης με Άγγλους.

 

Οι δύο φίλοι μαζί με την Eliza θα ορμήξουν έξω από τις πόρτες του σχολείου, έχοντας ειρηνικές τάσεις μιας απελευθερωμένης νιότης, τρέχοντας με χαρά μέσα στους δρόμους του Λούτον…Τρέχουν όχι κυνηγημένοι, μα ελεύθεροι με το “Born to Run”  (σε μια μορφή ταύτισης, μα και αντίθεσης με τους στίχους ταυτόχρονα). To οποίο ακούγεται σε όλο το σχολείο από τα μεγάφωνα του σταθμού, προς δυσαρέσκεια του ραδιοφωνικού παραγωγού. Οι υποδείξεις του αυστηρού πατέρα Malik βρίσκουν τον δυσαρεστημένο Javed να ακούει το “Darkness on the edge of town.” Το “Hungry Heart” έρχεται σε μια σημαντική στιγμή (βεβαίως βεβαίως!) για τους Javed και Eliza. Ταξιδεύοντας σε αμερικάνικο έδαφος, ο πρωταγωνιστής έχει στο μυαλό του το “Blinded by the light” και στη γενέτειρα του Bruce ακούμε το “Independence Day.”

 

2) Το σενάριο

 

Είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία. Ο πακιστανικής καταγωγής συγγραφέας Sarfraz Manzoor έγραψε το βιβλίο “Greetings from Bury Park – Race. Religion. Rock ‘N’ Roll.“ το έτος 2007. Αφορά τη δική του ιστορία απόδρασης, κατά το 1987 από μια αγγλική πόλη, που θα τον “καταδίκαζε” (εάν ο ίδιος δεν διεκδικούσε να αναβαθμίσει τη ζωή του) να αφήσει τα όνειρά του και να ζήσει μια τυποποιημένη, γκρίζα ζωή, μεγαλώνοντας σε κοινωνία της τοπικής (σίγουρα όχι κατακριτέας, αλλά ομολογουμένως ούτε ελπιδοφόρας καθημερινότητας) εργατικής τάξης (πηγή: https://www.cbsnews.com/news/blinded-by-the-light-sarfraz-manzoor-interview-how-bruce-springsteen-inspired-new-film-2019-08-17/ ).

 

Το σενάριο λοιπόν της ταινίας γράφτηκε από τους Sarfraz Manzoor, Gurinder Chadha, Paul Mayeda Berges και αντλεί φυσικά έμπνευση από τους στίχους και τη μουσική του Bruce Springsteen. Η κυρίαρχη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα αγγλικά. Στην πραγματικότητα είναι ένα σενάριο άκρως κατάλληλο επί του θέματος, διότι η μουσική και οι στίχοι του καλλιτέχνη εμπνέουν διαρκώς με υγιή τρόπο την διεκδικήσιμη βελτίωση της ζωής του πρωταγωνιστή. Στις εγχώριες σπουδές, στην υπεράσπιση της καταγωγής, στους ανοιχτούς ορίζοντες υψηλών στόχων, στα ταξίδια σε άλλες πόλεις, στη διατήρηση ισοδύναμης φιλίας και φυσικά στον δυνατό έρωτά του.

 

Όμως υπάρχει και η επεξήγηση για την πορεία του προτύπου του. Γιατί πράγματι ο καλλιτέχνης για τον κεντρικό ήρωα της ταινίας αποτελεί μουσικό, αντρικό και τελικά ανθρώπινο πρότυπο. Το σενάριο μας ενημερώνει μέσα από τον πατέρα του Matt, ότι το “Born in the U.S.A.” γράφτηκε για τους ανθρώπους, που επέζησαν από τη φρίκη του Vietnam. Στους οποίους οι Αμερικανοί πολίτες και το ίδιο το κράτος φέρθηκαν με ολοκληρωτική, κοινωνική απαξίωση. Όπως προείπαμε, επεξήγηση υπάρχει και για το *“The River.” 

Ειδικώς στο σενάριο: Μόνο εκείνη η ομιλία του πρωταγωνιστή προς το τέλος του έργου ασθενούσε σαν ιδέα. Ήταν μια όχι και τόσο καλή επιλογή, βάσει της τροπής. Διότι ξαφνικά από τη μαγεία του σινεμά οδηγηθήκαμε στην ανταποκρίσιμη κατακλείδα μιας δοκιμασμένης, εκβιαστικά συγκινητικής πρότασης σεναρίου προς το κοινό, διεκδικώντας άκομψα την επιτυχία της ταινίας- (ενώ δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο, επειδή όλα ήταν πριν και συνεχίστηκαν μετά από αυτή τη σκηνή στη σωστή ροή).

Κατά τα άλλα όμως, οι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρον, υπήρξε χιούμορ και δράμα με την περσόνα του πατέρα του Javed, τα πρόσωπα καθρέφτιζαν τα γεγονότα και καταδεικνυόταν ο ρατσισμός στην τότε Αγγλία. Ας μην τα ζητάμε και όλα. Έγινε μια ταινία με χαρακτήρες ηθοποιών, σχετική με την επίδραση του Bruce σε αυτούς. Υπάρχει η νιότη και το κυνήγι των ονείρων, μαζί με την αύρα του καλλιτέχνη στον κινηματογραφικό ορίζοντα! Χαίρομαι ειλικρινά, που προβάλλεται η ιδέα της παγκόσμιας μουσικής και της δικαιωματικής ισότητας μορφωτικού και ανθρώπινου-πολιτισμικού επιπέδου ως ένα. 

 

3) Η σκηνοθεσία

 

Το έργο σκηνοθέτησε η Gurinder Chadha. Η δημιουργός συνέλαβε την ιδέα να αναπαραστήσει ως πιο σημαντικό όλων, το στιχουργικό περιεχόμενο της μουσικής πορείας του Bruce Springsteen. Ξεκινώντας από τη φράση του τραγουδιού “Badlands” περί αληθινών ονείρων. Έπειτα στο μυαλό του κεντρικού ήρωα “κολυμπούν” οι φράσεις των τραγουδιών του μουσικού του ινδάλματος. Αυτές οι λέξεις θα βρουν καταφύγιο, στις πρώτες σκηνές έμπνευσης, σε ένα μεγάλο τοίχο. Κατ’ εμέ αυτό είναι μια τολμηρή επιλογή! Διότι το εν λόγω πλαίσιο εύκολα μας θυμίζει οθόνη κινηματογράφου σε στενόμακρο σχήμα…Και παρόλα αυτά, αντί να μικρύνει τη φαντασία μας, λειτουργεί θετικά! Καθότι μας κάνει να συμμετάσχουμε ως ζωντανοί θεατές στην προβολή όμορφων σκέψεων του πρωταγωνιστή Javed. Ο οποίος ήταν με την πλάτη στον τοίχο μέχρι πρότινος. 

 

Επιπλέον, κατά αυτήν την επιλογή η σκηνοθέτις συνδύασε με ιδανικό τρόπο νοηματικά και οπτικά την ταύτιση του Javed με τον Bruce. Η οποία -εφόσον ο έφηβος ήταν ποιητής και ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας- υπήρξε δια της γραφής. Της γραφής των ιδεών μιας ελεύθερης έκφρασης, όχι μόνο για έναν, αλλά για πολλούς ανθρώπους. Τα ποιήματα του Javed Khan, μα και το ημερολόγιό του, ταιριάζουν απόλυτα με τη σύνδεση αυτού του σκεπτικού. 

 

Μοντάζ:

 

Κατά τη διάρκεια της μανιώδους καταιγίδας, αλλά αργότερα και του ελεύθερου τρεξίματος των Roops, Javed και Eliza στην πόλη, θα ξεχωρίσει περισσότερο το μοντάζ. Μοντέρ υπήρξε ο Justin Krish. 

 

Φωτογραφία:

 

1) Η αργή αποτύπωση της άκρως απογοητευμένης έκφρασης του κινηματογραφικού ήρωα, όταν μικρά παιδιά Άγγλων προσβάλουν με άσχημο τρόπο το σπίτι των Αγγλοπακιστανών.

 

2) Ο “ενθαρρυντικός” ανεμοστρόβιλος για το ποιητικό ταλέντο του Javed Khan.

 

Αναδεικνύουν, μέσα από την τραγικότητα και την αναγεννημένη φιλοδοξία αντιστοίχως, τη φωτογραφία. Διευθυντής Φωτογραφίας ήταν ο Ben Smithard.

 

-Τα πρόσωπα θα συνδεθούν με τα γεγονότα εν εξελίξει του έργου, στην εθνικιστική παρέλαση της πόλης του Λούτον, δείχνοντας ποιοι πολίτες ανήκουν σε ποια πλευρά ηθικής.

 

–Η αργή κίνηση της περιπλάνησης του Javed στους γεμάτους από κόσμο διαδρόμους την πρώτη ημέρα στο σχολείο, παρατηρώντας τις/τους συμμαθήτριες/συμμαθητές του, θυμίζει όντως σκεπτικό ώριμου εφήβου.

 

-Θα γίνουν γνωστά στο κοινό, κάποια έθιμα και πακιστανικές, παραδοσιακές ενδυμασίες ενόψει γάμου της ξαδέρφης του Javed, Yasmeen.

 

-Στο τέλος της ταινίας οι θεατές θα απολαύσουν την ενατένιση των ονείρων από την ώριμη, παιδική ηλικία του Javed, αλλά και φωτογραφίες από τα πραγματικά πρόσωπα.

 

4) Οι ερμηνείες

 

Viveik Kalra: Υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή του έργου. Τον εμπνευσμένο Javed Khan. 

Ο ερμηνευτής ως Javed αρχικά έρχεται σε αμηχανία, λόγω πειρασμού, αλλά και ανησυχία, εξαιτίας της επιρροής ενός αυστηρού, πατρικού προτύπου, όταν βλέπει τον Matt να φιλιέται με μια κοπέλα. Γιατί ο πατέρας Malik έχει απαγορεύσει -μέχρι ένα όριο ηλικίας- σε εκείνον να γνωρίσει κάποια δεσποινίδα. Έπειτα η τριπλή ευχή του Javed μας δείχνει μια έκφραση ταυτόσημη με την καθυστέρηση των πραγματικών “θέλω” του. Αρχικώς ο ηθοποιός αποδίδει τη δυσπιστία προς την ποιότητα του Bruce Springsteen, παίρνοντας τις αντίστοιχες, μουσικές κασέτες από τον Roops.

 

Ακούμε τη φωνή του ηθοποιού, με αποφασιστικότητα υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βλέπουμε ταυτόχρονα εκείνον να αποφεύγει έναν εθνικιστή, αναγνωρίζοντας ρεαλιστικά τον ορατό κίνδυνο. Η έκφραση της ακραίας απογοήτευσης του πρωταγωνιστή, ενώπιον ρατσιστικών κρουσμάτων σε φιλικό σπίτι Αγγλοπακιστανών, ξεχωρίζει. Κατόπιν, ο ίδιος μεταδίδει τον “καθαρό” θυμό, σχετικά με την οικονομική δυσπραγία των ποιημάτων του.

 

Η στιγμή της πρωταρχικής έμπνευσης είναι ιδιαίτερη. Η έκπληξη, η δημιουργική περιέργεια, ο θαυμασμός, η αναγνώριση των καταπιεσμένων “θέλω” του και η επερχόμενη ταύτιση είναι εκεί με ζωντανό τρόπο στην οθόνη. Στη συνέχεια παρατηρεί με αγωνία και ικανοποίηση την ταπεινότητα του ινδάλματός του σε τηλεοπτική συνέντευξη. Πόσο λυτρωτική για κάθε ειρηνιστή θεατή είναι η χειροπιαστή υπεράσπιση της καταγωγής του Javed σε εστιατόριο του εμπορικού κέντρου, λέγοντας με τόλμη στίχους της 3ης στροφής του “Badlands” σε εκκολαπτόμενους εθνικιστές! 

 

Είναι ο πιο ελεύθερος και χαμογελαστός από όλους, βγαίνοντας από το σχολείο, υπό τη μουσική υπόκρουση του “Born to run.” Δείχνει πραγματικά ευτυχισμένος, γνωρίζοντας ερωτικά την Eliza. 

 

(Μέσα από το ρόλο) Αντιμιλά πειστικά στον πατέρα του, όταν διαφωνούν μεταξύ τους για την παρουσία του Javed στη συναυλία του Springsteen.  

 

Kulvinder Ghir/Nell Williams: Στους αντίστοιχους ρόλους των: Malik Khan (πατέρας του  Javed) και Eliza (ακτιβίστρια, φιλενάδα του Javed).

 

– Ο πρώτος, εκφράζει (κατά κύριο λόγο) με επιτυχία την κωμική περσόνα του έργου. Τον παρατηρούμε εξ’ αρχής με τις θυμωμένες υποδείξεις στον Javed και την απαξίωση στον Matt (επειδή ο δεύτερος είχε φιλενάδα (!) ως “επιπόλαιος,” “αυθάδης” νέος). Αντιστοίχως στο ίδιο, κωμικό μοτίβο συνεχίζει, κάνοντας ρεζίλι τον Javed την πρώτη ημέρα στο σχολείο, φωνάζοντάς του με αυστηρότητα από το αμάξι: “Νο girls!”

 

Αργότερα όμως θα μας μεταδώσει και αισθήματα θλίψης, μην μπορώντας να ανταποκριθεί οικονομικά στις οικογενειακές απαιτήσεις. Αλλά και έντονης οργής της πατρικής, οπισθοδρομικής αντίδρασης, μόλις ο Javed επιθυμεί να πάει στη συναυλία του Bruce Springsteen ή να σπουδάσει στο Manchester.

 

– Η δεύτερη, ήταν γλυκιά και ενδιαφέρουσα. Στην αρχή μετέφερε στο κοινό την εσωστρέφεια του ρόλου. Έπειτα εκφράζει την εν καιρώ εμπιστοσύνη προς τον Javed.

 

Εν συνεχεία αποδίδει την προσωπική, οικογενειακή αγανάκτηση, ζώντας με {επιεικώς} απαράδεκτους γονείς. Κατόπιν στη διαδήλωση, πείθει με ρεαλισμό και όχι υπερβολές, πως είναι μια ανήσυχη ακτιβίστρια.

 

Φαντάζομαι, ότι όλα αυτά σας επαρκούν, για να δείτε με χαρά μια ταινία απολύτως σχετική με τις υγιείς επιδράσεις του συμπαθούς μουσικού. Σαφέστατα, είναι η ιδανική ταινία, για όποια/όποιον δεν έχει ανακαλύψει ακόμη το συγκεκριμένο καλλιτέχνη. 

 

Κάθε φορά πάντως, γεννιούνται εκτιμητές/εκτιμήτριες της αληθινής μουσικό-στιχουργικής δράσης του!

Μια διανομή από την Tanweer 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ

*Φίλτατε Bruce: Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, που έρχονται σε επαφή με τη μουσική σου, έτσι και εγώ την ανακάλυψα τελείως μόνος σε ένα δωμάτιο περίπου 35m2. Όμως αυτό έγινε, παρακολουθώντας μια ταινία, πριν από 11 χρόνια! Ήταν ένα δραματικό έργο με τους Don Cheadle και Adam Sandler. Το “Reign Over Me.” Μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον και οι δύο χαρακτήρες Alan Johnson και Charlie Fineman (με πολύ καλή, ερμηνευτική απόδοση επίσης). Κάποια στιγμή οι δυο τους ξέχασαν τη θλίψη, που βασάνιζε τον Charlie και διασκέδαζαν με τη μουσική σου και συγκεκριμένα με το τραγούδι “Out in the Street.” Ο Charlie είπε, πως “Το album The River άλλαξε τη ζωή μου Johnson.” Και το είπε με μια αίσθηση ευθύνης. Αναρωτήθηκα γιατί;! 

Σε δύο ημέρες είχα στο mp3 μου το “The River.” Θα πρέπει να το πρωτάκουσα σε διαδρομή εκείνων των θλιβερών, μεταφορικών μέσων των ΚΤΕΛ της ελληνικής επαρχίας, πηγαίνοντας προς Θεσσαλονίκη. Ήταν από τις λίγες, μα εξίσου δημιουργικές φορές, που έσπαγε ο επιβεβλημένος, “απαράβατος” κανόνας της ακρόασης της Heavy Μetal. Όμως αυτό που άκουσα, ήταν πράγματι μια διαφορετικά ευχάριστη μουσική! Με συνέδεε με άλλες δεκαετίες αμέσως. Όπως με αμυδρές αναμνήσεις στο πρώτο σπίτι των γονιών μου. Ή αντίστοιχα με τις εποχές, που εκφράστηκες εσύ. 

Με τη σειρά: “The Ties that bind,” “Sherry Darling,” “Jackson Cage”…Κάποια νοητική στιγμή το “Out in the Street,” το “Crush On You” και το “The River.” Εκεί αισθάνθηκα, ότι έφυγε η ευφορία και εστίασα σε εκείνη τη σκοτεινή ατμόσφαιρα με τη φυσαρμόνικα…Μετά από λίγες ημέρες άρχισα να σιγοτραγουδώ το “You Can Look (But You Better Not Touch)” κοιτάζοντας υπερόπτριες, ελκυστικές δεσποινίδες σε αστικό λεωφορείο. Πως ήταν δυνατόν να ήξερες, ότι με τις κοπέλες μερικές φορές είναι όντως δύσκολα τα πράγματα, σε ό,τι αφορά την αληθινή επικοινωνία και πως εκείνες (όχι φυσικά όλες=ευτυχώς) επιθυμούν να σου σπάνε τα νεύρα; Πως ήταν δυνατόν να είναι κάποιος τόσο ειλικρινής δημοσίως και να το τραγουδά με χαρά, νικώντας τα πάντα; 

Μετά υπήρχαν κοινωνικά, σοβαρά θέματα στους στίχους σου. Μιλούσες για την εργατική τάξη. Θυμήθηκα πολλές, σχετικές λέξεις συνολικά στα δύο cd του Album. Όμως από ποια σκοπιά το έβλεπες; Πήγα αμέσως με παράξενη διάθεση στο δισκοπωλείο και αγόρασα το The Essential Bruce Springsteen (Πλήρης συλλογή τραγουδιών). Γύρισα σπίτι, έχοντας ακόμα πιο παράξενα συναισθήματα. “Play.” Το ηλεκτρικό μπάσο για ακόμη μια φορά ξεχώρισε στα αυτιά μου, αλλά υπήρχαν πλέον πολλά, μουσικά όργανα. Το “Rosalita (Come Out Tonight)” διακρινόταν ανάμεσα σε τόσα ωραία κομμάτια! Και το “Badlands” με τέτοιο τίτλο, στίχους και αντιθέτως γιορτινή επικρατούσα, ειρωνική, μουσική ατμόσφαιρα…Σταμάτησα τη μουσική. Θύμωσα. Ναι, θύμωσα! Σκέφτηκα: “Τι μου έκανε τώρα;” Ήταν τέλεια όλα στη δική μου χώρα;! Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Έτσι κατανοείς έναν Καλλιτέχνη. 

Αντίστοιχα στο “Τrapped” (live έκδοση), τι απότομο, αποκαλυπτικό μάθημα ήταν αυτό, για τα πρόσωπα που χαίρονται να δεσμεύουν ερωτικά έναν άνθρωπο; Και πόσο όμορφα, άκρως συναισθηματικά φωνητικά από όλες/όλους στο ρεφραίν!

-Επίσης, θα ορκιζόμουν, ότι γενικώς έχεις μονίμως ένα σαξόφωνο στην τσέπη και καλείς κάποιον να παίζει στη σκηνή!!!

Λοιπόν, επειδή πολύ αργότερα κατάλαβα, ότι η άποψή σου είναι, πως αναγνωρίζεις μεν τις δυσκολίες της εργατικής τάξης (ή εν πάση περιπτώσει των κοπιαστικών επαγγελμάτων), τις οποίες πέρασαν οι περισσότερες, προγενέστερες, κοινωνικές τάξεις, αλλά υποστηρίζεις παράλληλα τη νέα γενιά, ώστε εκείνη να οδηγηθεί σε κάτι καλύτερο…Συμφωνώ απολύτως μαζί σου! Είναι σημαντικό να μην ξεχάσεις τι πέρασαν οι δικοί σου, αλλά να επιθυμείς να μην το περάσεις, λόγω μιας αίσθησης ενοχικού “καθήκοντος” και εσύ. 

Εφόσον λοιπόν εμείς -οι τότε φοιτητές/σπουδαστές- παραλίγο να οδηγηθούμε σε χειρότερη, κοινωνική θέση από τους γονείς μας, με ένα σύστημα παιδείας που νόμιζε, ότι είναι ικανό να προσδιορίσει το συνολικό φάσμα του εγκεφάλου μας, αλλά τα καταφέραμε διαψεύδοντας τις υποτιθέμενες αρχές του, ήθελα μόνο να σου πω, ότι επιτέλους κατάλαβα, σε ποιον ανήκει αυτό το “Ευχαριστώ!” για την έμπνευση της ανεξήγητης, λυσσαλέας υπεράσπισης των “θέλω” μας. 

Σε εσένα!       

Υ.Γ. Χαίρομαι, που υπάρχει και στην ταινία “Blinded By the Light” αυτό το πνεύμα!!!