Γιατί η αντιπολίτευση αδυνατεί να διεμβολίσει μία κακή κυβέρνηση

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Σε μία χώρα όπου τα κύρια συναισθήματα των πολιτών είναι ο φόβος, η οργή
και η ανασφάλεια, πως εκτιμάτε πως θα λειτουργήσουν σε μία κάλπη με
χαλαρή ψήφο, όπως οι ευρωεκλογές;

Στην ίδια χώρα το κυβερνών κόμμα παρά τις φθορές από τις
εθνικές εκλογές προηγείται με συντριπτική διαφορά και ο αρχηγός του
δείχνει αλώβητος, παρά τα τεράστια προβλήματα, τι στάση θα τηρήσουν οι
πολίτες στην κάλπη των ευρωεκλογών;

Στη χώρα που η αντιπολίτευση αδυνατεί να παίξει το ρόλο που τις
επιφυλάσσεται θεσμικά και παρά τις ηρωικές, αλλά μακριά από την
πραγματικότητα δηλώσεις των αρχηγών των αντιπολιτευόμενων κομμάτων τι
επιλογές θα κάνουν οι πολίτες;

Στη χώρα αυτή που ο πρωθυπουργός σε όλες τις δημοσκοπήσεις διατηρεί
ένα συντριπτικό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων του στην καταλληλότητα
για πρωθυπουργός και στη δημοφιλία, οι δεύτεροι είναι δυνατόν να
συγκινήσουν τους πολίτες και να ανατρέψουν τα προγνωστικά; Γιατί, όπως
έλεγε και ο Μπαράκ Ομπάμα αν δεν συγκινήσεις δεν πρόκειται να
κερδίσεις εκλογές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκινεί; Οχι, ασφαλώς.
Ωστόσο κερδίζει και φαίνεται πως είναι η εξαίρεση στον κανόνα του
Ομπάμα.

Η απάντηση σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα είναι αρνητική, παρότι στην
πολιτική ποτέ μην λες ποτέ.

Κανείς δεν μπορεί να δει στον ορίζοντα να αχνοφαίνεται κάποια αλλαγή,
έστω να ξεμυτίζει, ώστε να ελπίζει πως θα δούμε ανακατατάξεις και
ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Για την αντιπολίτευση είναι
θεοσκότεινος, παρότι το 86% των πολιτών δηλώνει αδυναμία να πληρώσει
όλους τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα και το 94,5% δηλώνει ότι
πολύ ή αρκετά έχει πληγεί από το κύμα ακρίβειας και η ζωή του είναι
πολύ δύσκολη. Και το χειρότερο είναι πως δεν βλέπουν να βελτιώνεται η
οικονομική τους κατάσταση το επόμενο δωδεκάμηνο. Το αντίθετο μάλιστα.
Θα επιδεινωθεί.

Αρνητική είναι η γνώμη τους και για την εγκληματικότητα σε ποσοστό
70%, όπως στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και άλλες παράμετροι της
καθημερινής ζωής των πολιτών. Κι΄ όμως, παρά τις υπουργικές αβελτηρίες
που έχουν πυκνώσει μετά τις εκλογές, παρά τις καταστροφές από τις
πυρκαγιές και τις πλημμύρες και παρά τις εκτιμήσεις των πολιτών πως το
μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα είναι κατώτερο του προεκλογικού, η
κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν
κλυδωνίζονται.

Τι στο καλό έχουν πάθει οι πολίτες και δεν αντιδρούν μπροστά σε μία
κατάσταση την οποία χαρακτηρίζουν άσχημη ως καταστροφική; Γιατί δεν
αποδίδουν ευθύνες σε εκείνους που άλλα τους έλεγαν προεκλογικά και
άλλα κάνουν μετεκλογικά; Γιατί παραμένουν στρατιωτάκια ακούνητα,
αμίλητα, αγέλαστα;

Αν στην εξίσωση βάλουμε τον ρόλο που παίζει το αντίπαλο δέος και
επιχειρήσουμε να αναζητήσουμε την απάντηση στις αδυναμίες των κομμάτων
της αντιπολίτευσης που πηγάζουν από την κρίση και τις διασπάσεις στον
ΣΥΡΙΖΑ, στην αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να διεισδύσει σε ευρύτερα στρώματα,
πέραν κάποιων μετανοημένων ΠΑΣΟΚων που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου
Κασσελάκη, δεν αρκούν για να δώσουν πειστική απάντηση στο ερώτημα, πως
δεν κεφαλαιοποιούν φθορές, ορατές και σημαντικές από μία μέτρια ως
κακή κυβέρνηση με πολλά λάθη και φάουλ, μία κυβέρνηση της οποίας οι
δηλώσεις υπουργών διακρίνονται από υπερβάλλουσα αλαζονεία, που τόσο,
υποτίθεται ότι προσβάλλει το λαϊκό αίσθημα; Τόσο χοντρόπετσοι πια;
Ούτε οι προσβολές στη νοημοσύνη τους δεν τους μετακινούν; Δυστυχώς
ναι.

Θα μπορούσε να αποδώσει κανείς το φαινόμενο στην εξοργιστική μέχρι
αηδίας και άκριτη στήριξη και υποστήριξη από τα συστημικά ΜΜΕ, που
φτάνουν στο σημείο να
διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να υπηρετήσουν και να στηρίξουν
το κυβερνητικό αφήγημα; Ασφαλώς, αλλά δεν είναι επαρκής εξήγηση.

Ακόμα και αν βάλουμε στην εξίσωση την παράμετρο του μάγου της
πολιτικής επικοινωνίας (που τόσο υποτίμησε και λοιδώρησε η Αριστερά)
Σταν Γκρίνμπεργκ, πάλι δεν θα έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα και μία
πειστική απάντηση.

Γιατί η απάντηση στο ερώτημα είναι πολυσύνθετη και αν λάβουμε υπόψη
την σύγχρονη πολιτική ιστορία πρωτόφαντη. Οπως, πρωτόφαντο είναι και
το πολιτικό σκηνικό, όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις εκλογές με την
ηγεμονία ενός κόμματος και ενός αρχηγού.

Συνεπώς η αναζήτηση απαντήσεων για τις πολιτικές εξελίξεις με στήριγμα
στα εργαλεία του παρελθόντος, ασφαλώς δεν είναι εφικτή. Αναζητούνται
νέες προσεγγίσεις και προπαντός πολιτικές πράξεις καινοτόμες οι οποίες
να είναι ικανές να συγκινήσουν τους πολίτες, να προβάλουν και να
εμπεδώσουν πειστικές εναλλακτικές στο κεντρικό νεοφιλελεύθερο
κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο δεν πρόκειται να δώσει στους πολίτες τις
χαμένες ζωές τους. Τέτοιες πειστικές εναλλακτικές προς το παρόν δεν
βλέπουμε, τουλάχιστον όχι τόσο ισχυρές, ώστε να προσελκύσουν πολίτες
που τώρα επιλέγουν το κυβερνών κόμμα.

Υπάρχει ωστόσο μία τεράστια παράμετρος, η δεξαμενή της αποχής, η οποία
υπό πολύ ιδιαίτερες προϋποθέσεις θα μπορούσε να παίξει ρόλο καταλύτη.
Αλλά πάλι δεν βλέπουμε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική των κομμάτων της
αντιπολίτευσης με στόχο να κινητοποιήσουν τους απέχοντες να πάνε στην
κάλπη. Οταν ένας στους δύο Ελληνες απέχει από τις εκλογές γίνεται
αντιληπτό πως η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος έχει πάρει
τεράστιες διαστάσεις, έχει διαβρωθεί η ελκυστικότητα του πολιτικού
τους λόγου και της πολιτικής τους πράξης, οπότε οι ελπίδες για
ενεργοποίησή τους είναι μηδαμινές στη σημερινή συγκυρία.