Η μεγάλη πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του Στέφανου Κασσελάκη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Και τώρα μόνοι. Μόνοι απέναντι στην κοινωνία και την ιστορία. Μπροστά
στις προκλήσεις να οικοδομήσουν ένα ΣΥΡΙΖΑ γειωμένο στην κοινωνία και
μία κυβερνώσα Αριστερά. Τεράστιο το διακύβευμα.

Η αποχώρηση της “Ομπρέλας” και των “6 συν 6” έλυσε με τον οδυνηρό
τρόπο της διάσπασης το μέγα δίλημμα ενός κόμματος εξουσίας ή ενός
μικρού “καθαρού” και περιθωριακού ΣΥΡΙΖΑ των χαμηλών εκλογικών
ποσοστών ή αν προτιμάτε ενός κόμματος εξουσίας ή διαμαρτυρίας.
Ηταν το καίριο και κρίσιμο ερώτημα «ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ποιο
ρόλο επιδιώκει να διαδραματίσει στο σημερινό πολιτικό σύστημα» που
αναζωπύρωσε και ανατροφοδότησε την κυρίαρχη αντίθεση. Και λύθηκε με
την αποχώρηση της “Ομπρέλας”. Για του “6 συν 6” δεν υπήρχε τέτοια
αντίθεση και η αποχώρησή τους δεν έγινε για ιδεολογικούς λόγους.
Τουλάχιστον αυτό διαχύθηκε στην κοινωνία στο διάστημα μετά τις εκλογές
για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως και να’χει το ζήτημα πλέον έχει ιστορικό ενδιαφέρον για όποιον
μελετήσει στο μέλλον το πως και γιατί ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα
διασπάστηκε.

Στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι πλέον κοινός στόχος και επιδίωξη η οικοδόμηση ενός
κόμματος από την Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, δηλαδή η διεύρυνση
που είχε αποφασιστεί στο συνέδριο, αλλά δεν υλοποιήθηκε γιατί
αντιμετωπίστηκε μέσα από δύο οπτικές γωνίες. Σύμφωνα με την πρώτη, η
διεύρυνση αποτελούσε στρατηγικής μορφής επιλογή ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να
εξελιχθεί σε μαζικό λαϊκό κόμμα με ισχυρή παρουσία και δράση στους
αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.

Σύμφωνα με τη δεύτερη οπτική, η διεύρυνση αποτελούσε εκλογικό
στρατήγημα τακτικής μορφής που αποσκοπούσε μόνο στην εκλογική ενίσχυση
του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως δεν θα άλλαζε ούτε τους εσωτερικούς
συσχετισμούς ούτε τις κατεστημένες οργανωτικές δομές, ούτε θα αλλοίωνε
την αριστερή ριζοσπαστική ταυτότητα του κόμματος.

Τώρα η πρώτη οπτική είναι κυρίαρχη. Ωστόσο η οικοδόμηση ενός μαζικού
κόμματος είναι και το μεγάλο ζητούμενο και το πιο δύσκολο εγχείρημα.
Γιατί η αδιαμεσολάβητη σχέση με τους πολίτες που υλοποιεί ο Στέφανος
Κασσελάκης και οι εγγραφές μελών στον iSyriza μπορεί να συνθέτουν τον
ένα πυλώνα της οικοδόμησης του κόμματος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν
μπορεί να στηρίξει ένα κόμμα εξουσίας, την κυβερνώσα Αριστερά. Είναι
εξίσου αναγκαίος ο δεύτερος πυλώνας που δεν μπορεί παρά να είναι η
γείωση στους χώρους δουλειάς, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους
κοινωνικούς φορείς.

Και για να έχουμε μία εικόνα του πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα θα
αναφέρουμε ότι και στα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε τη χώρα
οργανωτικά παρέμενε ένα μικρό κόμμα χωρίς ισχυρούς οργανικούς και
θεσμικούς δεσμούς με την κοινωνική συμμαχία που στήριζε την κυβέρνηση.
Κι αυτή ήταν μια κρίσιμη παράμετρος που απειλούσε το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ
και τώρα πήρε υπαρξιακή διάσταση.