Η ναζιστική ιδέα του Σόιμπλε και η απάντηση του…Τσε Γκεβάρα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

“Κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας” αν πούμε πως ο κορονοϊός προκάλεσε
ανατροπές όχι μόνο στις ζωές μας, στις κοινωνικές συναναστροφές, στην
οικονομία, αλλά και στις ιδέες, τα αισθήματα. Αναδύθηκαν από τα πλέον
σκοτεινά βάθη, από την κόλαση που έζησε η ανθρωπότητα στο παρελθόν,
ακόμα και ναζιστικές αντιλήψεις προκαλώντας ανατριχίλα. Ιδίως όταν
προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι σε σημαντικά κέντρα λήψεις
αποφάσεων και ενδεχομένως καθορίζουν τις τύχες πολλών ανθρώπων.

Τώρα φτάνουν μέχρι του σημείου να καθορίζουν και τις ζωές τους και να
θέτουν με εκκωφαντικό τρόπο το ερώτημα πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή
στις μέρες του κορονοϊού. Αυτός ο κύριος λοιπόν, που μας θύμισε τις
πλέον μαύρες ιδέες του ναζισμού είναι ο δήμιος, ο χασάπης της Ελλάδας
και των Ελλήνων στα χρόνια των μνημονίων, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Στις δηλώσεις του για τον κορονοϊό, την ανθρώπινη ζωή, την πείνα, τη
φτώχεια, τη δυστυχία είχε ένα αιχμηρό δημοσίευμα μία γερμανική
εφημερίδα. «Το κόστος μιας ανθρώπινης ζωής» είναι ο τίτλος σχολίου της
Handelsblatt με αφορμή τις δηλώσεις του προέδρου της γερμανικής
βουλής, και πρώην υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος
εξέφρασε την ανατριχιαστική άποψη ότι η ιδέα πως μπροστά στην
προστασία της ανθρώπινης ζωής όλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα δεν είναι
σωστή στην απολυτότητά της.

Προφανώς ο πρόεδρος της Βουλής θέλει να δείξει ότι η προστασία της
υγείας και της ζωής σε καιρούς πανδημίας δεν μπορεί να είναι
μονόδρομος, προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας. H οικονομική εφημερίδα
παρατηρεί: «Στην πολιτική και την κοινωνία ο υπολογισμός του κόστους
μιας ανθρώπινης ζωής είναι συνήθως μια αφηρημένη διαδικασία. Σε
καιρούς πανδημίας ωστόσο σταθμίζουμε τα αγαθά συχνά ψυχρά, όπως δεν θα
κάναμε υπό κανονικές συνθήκες. Από τη μια θέλουμε να προστατέψουμε
τους ηλικιωμένους και ευάλωτους ανθρώπους και από την άλλη να μην
οδηγήσουμε στα όριά του το σύστημα υγείας. Με τι κόστος όμως; Κάθε
επιπλέον εβδομάδα με κατεβασμένα ρολά προκαλεί ζημιές δισεκατομμυρίων,
οι οποίες θα πλήξουν τους πάντες. Στη συζήτηση για τις οικονομικές
επιπτώσεις τίθεται το δίλημμα της ζωής και του θανάτου, έστω και
έμμεσα. Ένα αποδοτικό σύστημα υγείας δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί όταν
η οικονομία έχει παραλύσει. Και δεν συνιστά μόνο ο κορονοϊός απειλή
για την υγεία, αλλά και η ανεργία ή τα ψυχολογικά προβλήματα. Η υγεία
έχει και μια κοινωνική διάσταση. Ποιό είναι συνεπώς το κόστος μιας
ανθρώπινης ζωής; Την απάντηση τη δίνουμε πάντα όταν παίρνουμε
αποφάσεις για τη καταπολέμηση της πανδημίας. Είτε το θέλουμε, είτε
όχι».

Η απάντηση σε αυτή, τη ναζιστικής έμπνευσης κουβέντα έχει δοθεί από
έναν Αργεντίνο γιατρό πριν από δεκαετίες ο οποίος είπε «η ζωή ενός
ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο από την
περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη». Ο εν λόγω γιατρός δεν
ήταν άλλος από τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Την ίδια απάντηση δίνουν καθημερινά οι “ήρωες” της πρώτης γραμμής σε
όλο τον κόσμο. Γιατροί και νοσηλευτές οι οποίοι με κίνδυνο της ζωής
τους παλεύουν για να σώσουν ζωές. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που
χειροκροτούν όταν κάποιος ασθενής βγαίνει από την εντατική και το
νοσοκομείο. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές οι οποίοι σκουπίζουν ένα
δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο, όταν ένας ασθενής τους χάνει τη μάχη και
πεθαίνει.

Κι΄ όμως αυτούς τους ασθενείς, κυβερνήσεις, όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν,
τους αφήνουν χωρίς τα απαραίτητα προστατευτικά υλικά για να μπορέσουν
να κάνουν το καθήκον τους με μεγαλύτερη ασφάλεια. Οι ίδιοι, όμως, δεν
οπισθοχωρούν παρότι συνάδελφοί τους έχουν αρρωστήσει και έχουν πεθάνει
στον αγώνα τους να αντιμετωπίσουν τον κορονοϊό. Φανερώνουν με τη στάση
τους ότι η αξία της ζωής είναι υπέρτατη αξία, αποδεικνύοντας πως έχει
δίκιο ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και όχι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι
συνοδοιπόροι του.

Την ίδια απόδειξη έδωσε ο ιερέας στην Ιταλία όταν έβγαλε τον
αναπνευστήρα και τον έδωσε σε άλλον ασθενή, ξέροντας ότι ο ίδιος δεν
θα αντέξει. Αυτή η θυσία είναι και η απόδειξη για τη μεγάλη αξία της
ζωής, από ανθρώπους με αξίες, αλτρουισμό, ανθρώπους που δεν
υπολογίζουν τη ζωή με οικονομικά κριτήρια και οικονομικούς δείκτες,
αλλά με τις ιδέες και τις αξίες.

Ομως, δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε ο οποίος εμφορείται από τέτοιες ιδέες
και απόψεις. Είναι ακόμα και προηγμένες οικονομικά χώρες οι οποίες
επιλέγουν με λίστες ποιος είναι χρήσιμος να ζήσει και ποιος θα
πεθάνει, με εντυπωσιακότερο παράδειγμα την Πολιτεία της Αλαμπάμα στις
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου –παλαιότερη αλλά ισχύουσα –
οδηγία υποδεικνύει πως εν μέσω πανδημίας θα αποκλείονται από την
παροχή αναπνευστήρα άτομα με νοητική υστέρηση και καρκινοπαθείς…

Απόδειξη της ναζιστικής έμπνευσης προσέγγιση της ζωής και των ανθρώπων
είναι και το γεγονός που συνέβη στις 24 Μαρτίου του 2020. Εκείνη τη
μέρα έκανε τον γύρο του Διαδίκτυο η είδηση για έναν 17χρονο έφηβο από
το Λος Αντζελες που έχασε τη ζωή του –εξαιτίας του Covid-19 – αφού του
αρνήθηκαν τη νοσηλεία σε τοπικό νοσοκομείο επειδή ήταν ανασφάλιστος.
Δηλαδή τελείως κυνικά θα πούμε πως ο 17χρονος πέθανε για μία χούφτα
δολάρια. Τα δολάρια που δεν είχε για να ασφαλιστεί και να έχει
πρόσβαση στα νοσοκομεία.

Ενδεικτικές είναι επίσης οι δηλώσεις της Αlisson Arwady, γενικής
επιθεωρήτριας Υγείας στο Σικάγο, σύμφωνα με την οποία το 30% των
κατοίκων της πόλης είναι Αφροαμερικανοί, όμως αυτοί αποτελούν το 72%
όσων πεθαίνουν από Covid-19 στα νοσοκομεία ή και στα σπίτια τους.

Ενδεικτικό είναι και το γεγονός που ζήσαμε στην Ελλάδα στα χρόνια των
μνημονίων όταν δύο περίπου εκατομμύρια πολίτες ήταν ανασφάλιστοι -ελέω
Σόιμπλε και άλλων τσακαλιών της Ευρώπης που πετσόκοβαν τις κοινωνικές
δαπάνες- και ένας συμπολίτης μας πέθανε από καρκίνο όταν αρνήθηκαν να
τον περιθάλψουν σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί δεν είχε ασφάλιση.