7 αξίες ζωής του ζωγράφου Εντγκάρ Ντεγκά που σαν σήμερα γεννήθηκε

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Για πολλούς λάτρεις της τέχνης, η κληρονομιά του Γάλλου καλλιτέχνη του 19ου αιώνα Eντγκάρ Ντεγκά ξεκινά και τελειώνει με μπαλαρίνες. Υπάρχουν ωστόσο πολλά περισσότερα να γνωρίσουμε για τον πολυσχιδή γλύπτη, ζωγράφο και χαράκτη κοιτάζοντας βαθύτερα τη ζωή του.

1 Οι μπαλαρίνες του Ντεγκά είναι αξεπέραστες
Γιατί; Επειδή έχουν σημασία. Αν και ο ίδιος ο ζωγράφος περιέγραφε τον εστιασμό του στους χορευτές μπαλέτου ως απλό ενδιαφέρον για την «απόδοση της κίνησης και τη ζωγραφική όμορφων ρούχων», οι χορευτές του ήταν στην πραγματικότητα κάτι πολύ περισσότερο. Οι πίνακές του τοποθέτησαν τον χορό στις αίθουσες των μουσείων τέχνης και των βιβλίων ιστορίας της τέχνης.

Ο Ντεγκά δημιούργησε ένα ολόκληρο είδος τέχνης που περιστράφηκε γύρω από τους φτωχούς, τους νέους και τις γυναίκες του Παρισιού. Πολλοί από τους χορευτές που απεικόνισε από την Οπερά Γκαρνιέ ανήκαν ακριβώς σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων.

Επινόησε επίσης νέες τεχνικές για το σχέδιο και τη ζωγραφική των χορευτών του. Κανείς δεν είχε προσπαθήσει ποτέ να συλλάβει οπτικά τέτοιες σωματικές κινήσεις και σώματα σε κίνηση. Ο Ντεγκά αναβίωσε επίσης το παστέλ ως υλικό τέχνης, το οποίο για δεκαετίες βρισκόταν εκτός μόδας.

Αφιέρωσε περισσότερο από το ήμισυ της καλλιτεχνικής του παραγωγής στο θέμα – χορευτές, χορός και παρασκήνια.

2 Δεν ήθελε να τον αποκαλούν ιμπρεσιονιστή
Αν και θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του ιμπρεσιονισμού, δεν του άρεσε πολύ ο όρος, καθώς και σε πολλούς από τους καλλιτέχνες που απαρτίζουν το κίνημα. Σκεφτόταν τον εαυτό του πρωτίστως ως ρεαλιστή. Αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ηγηθεί συλλογικών πρωτοποριακών εκθέσεων μαζί με ιμπρεσιονιστές από το 1874-86. Εν τω μεταξύ, είχε συνεχείς συγκρούσεις μαζί τους λόγω της επιμονής του να συμπεριλάβει στις εκθέσεις και μη-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους.
Aντιδρούσε στην ιδέα της ζωγραφικής σε εξωτερικούς χώρους, προσβάλλοντας τον Mονέ και τους άλλους ζωγράφους τοπίου της ομάδας ως αποτέλεσμα.

Δεν του άρεσε ο θόρυβος που συνόδευε τους ιμπρεσιονιστές, που άνοιγαν καινούργιο δρόμο σπάζοντας στερεότυπα, αλλά και που επιδίωκαν τη φήμη. Ο Ντεγκά ήταν πιο επιφυλακτικός και δεν του άρεσε η ιδέα να παρασυρθεί από τη φήμη.

3 Έμαθε αντιγράφοντας τους μεγάλους ζωγράφους και δασκάλους
Όταν έγινε 18 ετών, ο Ντεγκά μετέτρεψε ένα δωμάτιο στο σπίτι του σε στούντιο και γράφτηκε στο Μουσείο του Λούβρου ως αντιγραφέας, παρόλο που ο πατέρας του τον πίεζε να παρακολουθήσει τη νομική σχολή. Συνάντησε δυσκολίες στην εκπαίδευσή του αλλά επέμεινε. Όταν συνάντησε ένα από τα καλλιτεχνικά του είδωλα, τον Ζαν-Ογκύστ-Ντομινίκ Ένγκρ, εκείνος του είπε: “Σχεδίασε γραμμές, νεαρέ και ακόμα περισσότερες γραμμές, τόσο από τη ζωή όσο και από τη μνήμη, και θα γίνεις καλός καλλιτέχνης”.

Ο Ντεγκά εγκατέλειψε τη νομική για πάντα, όταν έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Ένγκρ. Τα επόμενα χρόνια θα ταξίδευε στην Ιταλία, συνεχίζοντας την καλλιτεχνική του εξέλιξη με αντιγραφές έργων του Μιχαήλ Άγγελου, του Τιτσιάνο και του Ραφαήλ. Επέλεγε συχνά δευτερεύοντα πρόσωπα ή φιγούρες που βρίσκονταν στο φόντο για να απεικονίσει και όχι τα κύρια θέματα των έργων.

Λέγεται ότι η καριέρα του Ντεγκά πήρε ώθηση μετά τη συνάντησή του με τον Eντουάρ Μανέ, όταν και οι δύο αντέγραφαν το ίδιο πορτρέτο του Βελάσκεζ στο Λούβρο το 1864.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr