Δώρα Παρδάλη: Η δυαδική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε “αρσενικό” και ” θηλυκό” μοιάζει πλέον εγκλωβιστική

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Η παράσταση Girls and Boys ανιχνεύει το παρόν των σχέσεων και της έμφυλης βίας. Καθόλου τυχαία, το έργο ανεβαίνει για τέταρτη χρόνια στο Θέατρο 104.

Girls and Boys. Τι έχουμε εδώ; Ας ξεκινήσουμε με το σενάριο του θεατρικού έργου.  Ένα ζευγάρι, αφού έζησε έναν κινηματογραφικό πρόλογο στη σχέση του και φούλαρε την κοινή του ζωή με μικρά και μεγάλα, τέρμα ματαιόδοξα, καταναλωτικά στολίδια, καταλήγει σε ένα εφιαλτικό φινάλε. Η Δώρα Παρδάλη ενσαρκώνει τη γυναίκα που μέσα της περνά όλο το φάσμα μιας εποχής που ολοκληρώνεται αφήνοντας βίαιο πάταγο. To Girls & Boys έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Φεβρουάριο του 2018 στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Lyndsey Turner, με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan, σοκάροντας το κοινό και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ένας συνταρακτικός μονόλογος για τη βία, την εξουσία, τις σχέσεις των δύο φύλων μέσα στη σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία. Η πρωταγωνίστρια της παράστασης έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούσαν την παράσταση, τις προεκτάσεις της αλλά και τα δικά της “μανιφέστο” γύρω από την άνθιση των ανθρωπίνων φύλων.

-Τι σημαίνει για σένα πως η παράσταση ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά σε σκηνή της Αθήνας;

Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Πιστεύω πολύ σε αυτή την παράσταση και πιστεύω πολύ σε αυτό το έργο από την πρώτη στιγμή. Νιώθω πως η ενασχόληση μαζί του και η συνεργασία μου με την Άννα Μαρία Στεφαδούρου, η οποία είναι μια πολύ έξυπνη και δημιουργική σκηνοθέτις, με έχουν μετακινήσει τόσο ως ηθοποιό όσο και ως άνθρωπο. Οπότε μόνο χαρά με γεμίζει το γεγονός ότι η παράσταση συνεχίζεται γιατί επικυρώνονται κάπως μέσα μου όλα αυτά που σκέφτομαι γι’ αυτή τη δουλειά.

-Ζούμε στην εποχή της ανθρωποποικιλίας. Η λογική των δύο φύλων είναι ένα φαινόμενο που ολοκληρώνει τον κύκλο του;

Αισθάνομαι και εύχομαι πως ναι. Αυτή η δυαδική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε “αρσενικό” και ” θηλυκό” μοιάζει πλέον εγκλωβιστική και δεν ανταποκρίνεται στην εξέλιξη της κοινωνίας. Υπήρχε πάντοτε μία εμμονή, ακόμη και στα νομικά έγγραφα, να επιλέγεις μία από τις δύο κατηγορίες, πρέπει να επιλέξεις αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το φύλο έπρεπε να είναι εκεί, σε αυτές τις κατηγορίες. Πέρα από το κομμάτι του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας ο καθένας να εκφράζεται όπως θέλει, αυτή η κατηγοριοποίηση για μένα συντηρεί κάπως και ζητήματα εξουσίας, διαιωνίζει έμμεσα ανισότητες γιατί διαχωρίζει πάρα ενώνει. Διαχωρίζει με τον ίδιο τρόπο που συχνά διαχωρίζει η θρησκεία για παράδειγμα κτλ. Από τη στιγμή που τα φύλα είναι μια κοινωνική κατασκευή, νομίζω πως είναι πολύ πιο αληθινό και χρήσιμο πλέον να μιλάμε για ένα “συνεχές” όσον αφορά το κομμάτι αυτό, παρά να απαιτούμε από κάθε άτομο να ενταχθεί σε μια από τις δύο κατηγορίες…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr