Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: Πολιτικοποιημένος ήμουν, πονηρός δεν ήμουν

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος, Κώστας Β. Ζήσης

Είναι η εμπειρία ή το προσωπικό ύφος; Όπως και να έχει ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης δεν εκπέμπει ρήξη αλλά σαφήνεια και ηρεμία. Συναντήσαμε τον ηθοποιό με τα πολλά χρόνια πετυχημένης παρουσίας στο θέατρο, την τηλεόραση, το σινεμά στο φουαγιέ του Θεάτρου Τζένη Καρέζη. Είχαμε μια ώρα πριν την πρόβα του Αμπιγέρ που θ’ ανέβει στις 22 Δεκέμβρη στο κεντρικό αθηναϊκό θέατρο. Πέρα από τα λόγια, ο χρόνος μαζί του ήρθε και έφυγε νηφάλια και ψύχραιμα. Ακριβώς με τον τρόπο που υπόσχεται η σταθερότητα του βλέμματος και ο βαθύς τόνος της φωνής του.

-Ο Αμπιγέρ που ανεβάζετε στο Θέατρο Τζένη Καρέζη έχει τη γεύση του ταξικού έργου. Είναι κυριολεκτικά βρετανικής καταγωγής. Στο κείμενό του ο συγγραφέας του Ρόναλντ Χάργουντ στοχεύει τη σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου με ποιητική διάθεση. Εδώ, στην Ελλάδα, οι τάξεις μπερδεύονται. Η σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στον αφέντη και τον υπηρέτη του δεν γίνεται με Αγγλοσαξονικούς όρους. Πώς προσεγγίζετε το φαινόμενο αυτό στη δική σας παράσταση;

Η σχέση εργοδότη – υπαλλήλου, εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου, η σχέση κάποιου που έχει υψηλότερο στάτους από κάποιον άλλο υπάρχει σε χιλιάδες μορφές. Τη συναντάμε συνέχεια. Στη δουλειά μου το φαινόμενο είναι διαδεδομένο. Δεν μιλώ μόνο για τη σχέση ανάμεσα στον αμπιγέρ και τον σταρ αλλά και για τη σχέση του πρωταγωνιστή με τον ηθοποιό που ερμηνεύει δεύτερο ή τρίτο ρόλο.

-Δηλαδή, αυτό που ακούγεται συχνά πως στο θέατρο είμαστε όλοι μια οικογένεια, δεν ισχύει;

Ισχύει, αλλά έχει και τις σκοτεινές του γωνίες. Δεν είναι το πράγμα καθαρό. Έχω και εγώ τις δικές μου εμπειρίες. Έπρεπε να προσέχω πώς θα μιλούσα στον εργοδότη μου, έπρεπε να φροντίζω να του φτιάχνω το κέφι, να μη φέρομαι απότομα όταν είχε τις στραβές του, έπρεπε να έχει τον καφέ πάντα στην ώρα του. Σε όλες τις δουλειές που έχω κάνει, γιατί έχω κάνει διάφορα, πάντα υπήρχε αυτή η σχέση η οποία ήταν και αμφίδρομη. Γνώριζε ο άλλος πως θα του κάνω τα χούγια του, τα απαιτούσε και όλο αυτό το πλαίσιο νομιμοποιούνταν, γιατί έτσι… γιατί έτσι ήταν.

-Είστε ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές παράστασης που ανεβαίνει σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας, δέχεστε αυτή την παράδοση; Να σας φτιάχνουν τον καφέ; Να υπηρετούν τα χούγια σας;

Όχι. Δεν το επεδίωξα ποτέ, δεν το έκανα ποτέ. Το έβλεπα γύρω μου να συμβαίνει. Το μόνο που έκανα ήταν να σέβομαι αυτή την όποια ιεραρχία υπήρχε στον χώρο. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ πως όταν θα έπαιζα με έναν μεγάλο ηθοποιό, τον Γιώργο Κωνσταντίνου για παράδειγμα, θα του μιλούσα με την πρώτη στον ενικό. Υπάρχουν κάποια πράγματα που βγαίνουν από μόνα τους. Αλλά αυτή η διάκριση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου, ανώτερου – κατώτερου, γενικά δεν μου αρέσει. Συναντήθηκα μαζί της πρώτη φορά στον στρατό. Πάντα μου τη βάραγε, πάντα τη σιχαινόμουν. Ο σεβασμός, ως αναγνώριση απέναντι σε έναν άνθρωπο όμως που έχει χύσει αίμα σε αυτή τη δουλειά, έρχεται αυτονόητα.

-Στον θεατρικό Αμπιγέρ αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως ο αδύναμος είναι, τελικά, ο κυρίαρχος στη σχέση του με το αφεντικό του.

Έχω τις αμφιβολίες μου γι’ αυτό. Στη δική μας ανάγνωση ο αμπιγέρ, ο Νόρμαν, χωρίς τον Σερ, τον σταρ του θεάτρου που υπηρετεί, δεν έχει ζωή. Ο Νόρμαν είναι ένας καταθλιπτικός, έχει μπει σε ίδρυμα και κάποια στιγμή στη ζωή του το μόνο πράγμα που έκανε ήταν να κοιτά την γκρίζα θάλασσα. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που του ήρθε πρόταση για δουλειά. Αισθάνθηκε πως έτσι μπορεί να γίνει χρήσιμος και αυτό γίνεται η μεγάλη του παρηγοριά. Όσο ο Σερ, ο σταρ που υπηρετεί, τον χρειάζεται τόσο εκείνος βρίσκει λόγους να ζει…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr