Η στερεοτυπία της αποδόμησης | Με αφορμή τους Σφήκες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Μια ιδέα αποδόμησης. Να γκρεμίσουμε το θέατρο της Επιδαύρου και να στήσουμε αντίσκηνο στο κέντρο της σκηνής του. Ποιος Αριστοφάνης; Ποιος Ευριπίδης; H τέχνη όπως τη μάθαμε είναι αχρείαστη; Συμφωνούμε; Αν συμφωνούμε, υποθέτω πως έχουμε νέα τέχνη να προτείνουμε. Έχουμε;

Η τελευταία παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου συζητήθηκε και συζητιέται. Όσοι την είδαν μιλούν για φιάσκο xxl διαστάσεων. Δικαίωμά τους. Τι, όχι; Το παρανοϊκό είναι πως στην κουβέντα γύρω από μια παράσταση προσαρτήθηκε και κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η αξία της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Η ομόθυμη άποψη των αγωνιούντων για την πιστότητα του πλουραλισμού και της ελεύθερης ανάσας που πρέπει να αποπνέει το καλλιτεχνικό έργο, όταν αναζητά στασίδι στη μοναξιά μιας θεατρικής παραγωγής μάς ξεπερνά. Η κουβέντα περί της ελεύθερης διακίνησης μιας καλλιτεχνικής ιδέας δεν θα γίνει με όρους ειδωλολατρίας.

Με αφορμή το πρόσφατο γεγονός στην Επίδαυρο, στο ίδιο – με το παραπάνω- σαδομαζοχιστικό πλαίσιο, απολαμβάνουμε και τα μοιρολόγια των αυτόκλητων εργοδηγών της υποτιθέμενης υγιούς καλλιτεχνικής κριτικής. Mon Dieu ολικής άλεσης. Απαιτούν με φινέτσα πονηρού επαίτη την κάθαρση του σιναφιού τους. Τέλεια. Η αφεντιά τους ας γίνει ο πρόλογος! Και όταν πετάξουν στον ουρανό της αυτοκριτικής να μην ξεχάσουν πως η κριτική τέχνης δεν έχει ημερομηνία γέννησης την ημέρα που συνέλαβαν το δημοσιογραφικό μικρόβιο…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr