Ταξίδι | Ιταλία – Cinque Terre η αυτοκρατορία των χρωμάτων

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από την Αλεξάνδρα Βεκιάρη //

Στις Cinque Terre ξαναερωτεύεσαι τη ζωή και, εκεί, δεν πάει κανείς «by the way…».  Οι Cinque Terre, στο βορειοδυτικό μυχό της μπότας της Ιταλίας, είναι εκτός πεπατημένης. Αφήστε που δεν έχουν και shopping. Αν εξαιρέσουμε τα μπακάλικα που μοσχοβολούν βασιλικό (pesto) και βέβαια τα μπουκάλια κρασί, ντόπια κι αυτά, που τα βλέπεις ακουμπισμένα παντού. Κι ακόμα στις Cinque Terre δεν πας γιατί, λόγω γεωγραφικής θέσης, προϋποθέτουν καλή φυσική κατάσταση! Με τη γη να μην κατηφορίζει σταδιακά και ομαλά προς τη θάλασσα, αλλά να σταματά απότομα μπροστά σε έναν αδυσώπητο γκρεμό, με τα σπίτια γαντζωμένα στην άκρη του, προοιωνίζεται λυσσαλέο σκαρφάλωμα!  Όμως, εγώ έτυχε να δω μια… μοιραία φωτογραφία. Μια στενή γλίστρα, με βάρκες παρκαρισμένες εκατέρωθέν της, σφηνωμένη ανάμεσα σε πολυώροφα χρωματιστά σπιτάκια. Και κόλλησα.

Θυμάμαι πως στις Cinque Terre φτάσαμε, με το τρένο, ένα λαμπρό πρωινό. Και να φανταστείτε ότι αφήσαμε τη Γένοβα, που είχαμε ως ορμητήριό μας, με ψύχρα και βροχή. Νάτο το πρώτο σημάδι ότι ο τόπος αυτός είναι μαγικός. Γιατί ευλογημένο δεν τον λες. Όταν από τη ρωμαϊκή εποχή που ξεκινά η ιστορία του, οι ντόπιοι, άνδρες και γυναίκες, προκειμένου να επιβιώσουν χρειάστηκε να χτίσουν και να συντηρήσουν, κομμάτι κομμάτι, οκτώ εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα ξερολιθιές. Έτσι μπόρεσαν να τιθασεύσουν την κατηφορική γη, που λέγαμε, και να την καταστήσουν καλλιεργήσιμη, μετά αμπέλων κυρίως, δημιουργώντας, ακούσια, ένα μοναδικό στον κόσμο φυσικό τοπίο, που προστατεύεται από την UNESCO. Σημειωτέον, ότι μέχρι πρότινος πρόσβαση υπήρχε μόνο από τη θάλασσα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει από αποκλεισμούς και τα τοιαύτα. Όμως έτσι οι Cinque Terre έμαθαν να είναι αυτάρκεις και υπερήφανες.

Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza, Monterosso. Αυτές είναι οι Cinque Terre, αλλιώς Πέντε Γαίες. Δηλαδή, πέντε μικρά πανέμορφα χωριουδάκια, γνωστά και ως οι κρεμαστοί αμπελώνες της Λιγουρίας.

Riomaggiore. Τα σπιτάκια «μου» εκεί, σφιχταγκαλιασμένα και πολύχρωμα, ορθώνονται και ατενίζουν τη θάλασσα που, αν και ήρεμη, σφυροκοπά τα πυρακτωμένα βράχια που φιλοξενούν γλάρους και μαζί αδηφάγους για ήλιο βορειοευρωπαίους. Στάση για τον πρώτο –φθηνό- καφέ. Θέλεις να ανέβεις όσο πιο ψηλά αντέχεις, για να θαυμάσεις τη θέα κι ας ξέρεις πως αυτό που κάνεις ισοδυναμεί με ένα εναλλακτικό τεστ κοπώσεως.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr