Λευτέρης Παπαγιαννάκης: «Η μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος χάθηκε»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης είναι μέλος της γραμματείας του κόμματος ΚΟΣΜΟΣ

Λευτέρης Παπαγιαννάκης – Πιστεύω ότι η πρόταση που συμπυκνώνει τον πυρήνα της συνέντευξης μαζί του, στέκεται σ’ εκείνο το μεγάλο «κάτι» που ενώνει συνειδήσεις, μειώνει την ένταση διαφωνιών.

Όταν το μέλος της γραμματείας του νεότευκτου κόμματος ΚΟΣΜΟΣ λέει: «Η μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος έχει χαθεί», η ανάγκη για πολιτικές συγκλίσεις μοιάζει μονόδρομος.

Η συνέντευξη με τον, εκτός του πρώτου ρόλου, Διευθυντή του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες χαρτογραφεί τα επόμενα βήματα ενός νέου κόμματος που, με σεβασμό στην κεντροαριστερή καταγωγή του πράσινου κινήματος, έχει άποψη για το μοντέλο ανάπτυξης, κοινωνικής δικαιοσύνης που μπορεί να ακολουθήσει η χώρα.

– Την τελευταία φορά που κάναμε συνέντευξη ήσασταν αντιδήμαρχος μεταναστών – προσφύγων. Ήταν κατά τη διάρκεια δημαρχίας Καμίνη (σ.σ. δεύτερη περίοδος). Ήταν, επίσης, κατά τη διάρκεια συγκυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ. Θυμάμαι πως βρίσκατε το γεγονός εξοργιστικό.

Και συνεχίζω να το κάνω, θεωρώ πως αυτό που πολιτικά συμβαίνει σήμερα κάπως συνδέεται μ’ εκείνη την εποχή.

– Με ποιον τρόπο;

Στην πολιτική υπάρχει μια συνέχεια. Δεν είμαι αντίθετος στο να προσαρμοζόμαστε, να διαβάζουμε το πεδίο επανεκτιμώντας τις θέσεις μας. Το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η συζήτηση με τους όρους που έγινε, μας δίνει ένα καλό παράδειγμα. Αυτό το διχαστικό “ναι ή όχι” το 2024 γύρω από το νομοσχέδιο είναι ξεπερασμένο. Έχω σπουδάσει στο εξωτερικό σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Για πολλά χρόνια ο φορέας που θα αποφάσιζε για την αναγνώριση των σπουδών μου ήταν ουσιαστικά το υπουργείο Εμπορίου. Ακόμα συζητάμε το θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων ανθρώπων που σπούδασαν στο εξωτερικό στην Ελλάδα. Φανταστείτε δεν πάω καν στην αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Πάω πιο πίσω, στην αναγνώριση των πτυχίων. Το πτυχίο που πήρα από Γαλλικό πανεπιστήμιο, αναγνωρίζεται σε 190 χώρες αλλά δεν αναγνωριζόταν στην Ελλάδα. Και για να αναγνωριστεί έπρεπε να προϋπάρξει μια σχετική διαδικασία. Σε άλλες χώρες λες: “γεια σας, έχω αυτό πτυχίο”, γίνεται μια διασταύρωση και αυτό είναι όλο. Το  ΔΙΚΑΤΣΑ (σ.σ. σήμερα ΔΟΑΤΑΠ)  όμως έλεγε κατά διαφορετικό.  Ότι έπρεπε να δώσεις κάποια μαθήματα στα ελληνικά για να αναγνωριστούν οι σπουδές σου. Όλα αυτά τα ωραία. Στην παρούσα περίπτωση για το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων υπάρχει ζήτημα συνταγματικότητας. Επανέρχομαι, όμως στην αρχική σου ερώτηση. Η δημιουργία ενός πολιτικού προσωπικού ή μάλλον η ανάπτυξη ενός πολιτικού προσωπικού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ύφους τότε, νομίζω πως τώρα βλέπουμε τα απόνερά του.

– Το πήγατε μόνος σας στην ιδιωτική παιδεία. Το ουσιαστικό, το ερώτημα πίσω ή γύρω από τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι αν θέλουμε να κατασκευάσουμε ένα σύστημα που προσφέρει γενικώς πτυχία αδιαφορώντας για την ουσία της γνώσης.

Το αν φτάσαμε στο 2024 για να έχουμε έτσι γενικά και αόριστα ιδιωτική παιδεία είναι ένα ερώτημα. Το πώς υποστηρίζεις τη δημόσια παιδεία, χωρίς να νοιάζεσαι για το τι κάνει η ιδιωτική, είναι ένα άλλο ζήτημα. Η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής ένωσης για την εκπαίδευση.

– Το ενδιαφέρον είναι πως η πενιχρή χρηματοδότηση δεν συνάδει με την ποιότητα των σπουδών. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια είναι “ικανά” πανεπιστήμια.

Σαφώς είναι εξαιρετικά. Γιατί δεν ενισχύουμε τη δημόσια παιδεία; Γιατί στα σχόλια πέφτουν σοβάδες; Γιατί έχουμε κενά σε καθηγητές; Τα γιατί είναι πολλά. Το αν χρειαζόμαστε ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι θέμα μελέτης. Να μας πει κάποιος αν τα χρειαζόμαστε ή όχι. Θέλουμε έξτρα ή επιπλέον δομές εκπαίδευσης στην Ελλάδα; Εγώ δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό.

– Να το απαντήσω εγώ; Θέλουμε λέω. Δομές που θα εστιάζουν στην έρευνα, την καινοτομία είναι ευπρόσδεκτες απ’ όλους φαντάζομαι.

Έχει σημασία ο τρόπος που γίνονται κάποια πράγματα. Ο Σύριζα έκανε αυτή την ιστορία που σε μια βραδιά τα ΤΕΙ έγιναν ΑΕΙ. Διαφωνώ με αυτό. Πήγε όμως να κάνει εκείνο με την εκπαίδευση ενηλίκων. Τη δια βίου μάθηση γι’ ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που ήθελαν να μπουν στο πανεπιστήμιο. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το κατήργησε αυτό. Ήταν ένα κάλεσμα να μπουν τα ΙΕΚ στο κόλπο. Είναι θέμα τρόπου και αντίληψης που έχουμε για το ζήτημα της παιδείας. Αν είναι έτσι, να δημιουργούμε δηλαδή χώρο για να μπει η ιδιωτική πρωτοβουλία στο κόλπο για να βγάλει χρηματάκια, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε για το πού πάμε. Μπορεί να γίνει και το άλλο. Δίνουμε εμείς λεφτά για να ενισχύσουμε το δημόσιο σύστημα και μετά λέμε στην αγορά “κάνε ό,τι γουστάρεις, εγώ δεν σε βοηθάω, δεν σου κλείνω το μάτι”. Το λέω αυτό γιατί αυτό που γίνεται τώρα από την κυβέρνηση είναι ένα κλείσιμο ματιού. Το νομοσχέδιο που πια είναι νόμος δεν το έχω διαβάσει. Μιλώ για την αίσθηση που έχω. Υπάρχει όμως το σύνταγμα που δίνει τη δική του διάσταση, που απαγορεύει την Ιδιωτική Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση.

«Είναι και θέμα κουλτούρας, πώς προσεγγίζουμε την παιδεία γενικότερα. Τι κάναμε τώρα; Φτιάξαμε ένα συστηματάκι που θα κρατούσε εδώ τα παιδιά που θα έφευγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό.»

– Από την κυβέρνηση ακούγεται σταθερά ένα συγκεκριμένο αφήγημα γύρω από την νομοθέτηση της ιδιωτικής παιδείας. Το πλαίσιο λειτουργίας της θα είναι πολύ αυστηρό. Η αυστηρότητα στη χώρα μας είναι εξαιρετικά ευλύγιστη. Συνήθως καταφεύγουμε στην αυστηρότητα, όταν ενδόμυχα παραδεχόμαστε την ανεπάρκειά μας να ελέγξουμε κάτι. Στην Ελλάδα, όταν λέμε “αυστηρό πλαίσιο”, είναι σαν να λέμε “καλή απόλαυση”.

Το πλαίσιο αρχικά πρέπει να είναι λειτουργικό. Να μπορεί να δουλεύει στην ταχύτητα που εξελίσσονται τα γεγονότα. Παλιά τα κολέγια δούλευαν με άδεια του υπουργείου Εμπορίου. Μπορούμε να το φανταστούμε αυτό; Είναι και θέμα κουλτούρας, πώς προσεγγίζουμε την παιδεία γενικότερα. Τι κάναμε τώρα; Φτιάξαμε ένα συστηματάκι που θα κρατούσε εδώ τα παιδιά που θα έφευγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό

– Όχι μόνο από αυτή αλλά από όλες της κυβερνήσεις, όταν ακούμε “διάλογος με την κοινωνία” είναι σαν να περνάμε στη σφαίρα της ειλημμένης απόφασης με διπλωματική ευγένεια.

Ο πρωθυπουργός για τον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών αρχικά είπε ότι θα κάνουμε διάλογο για να καταλάβει η κοινωνία. Και μόλις άρχισαν να ακούγονται διαφωνίες -έβγαιναν βουλευτές του δηλώνοντας πως δεν το θα ψηφίσουν- το έφερε χωρίς να ρωτήσει κανένα. Εργαλειοποίησε ένα αίτημα παίζοντας με το μομέντουμ της στιγμής. Εννοείται ήταν θετικότατο αυτό για την κυβέρνηση. Εξέθεσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως τα δύο μεγάλα…

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο fragilemag.gr