Ο Αργύρης και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Σήμερα γνωρίζω γιατί είπε: «To Χαλάνδρι με έχει αγκαλιάσει». Ο Αργύρης έχει έμφυτη καλοσύνη. Έχει επίσης βλέμμα που σπινθηροβολά ζωή. Και αν σφίξεις το χέρι του έχει παλάμη μαλακή σαν μαξιλάρι. Είναι ένας από τους πωλητές του περιοδικού δρόμου Σχεδία. Συναντηθήκαμε στη συμβολή των πεζοδρόμων Χαϊμαντά και Πλάτωνος. Εδώ και χρόνια το ίδιο σημείο για εκείνον είναι κάτι σαν το κέντρο της γης. Τον αναγνωρίζεις εύκολα. Όπως κάθε πωλητή τού σημαντικότερου περιοδικού της χώρας. Φορά το κόκκινο γιλέκο. Στα δεξιά του υπάρχει μια ταυτότητα που γράφει τα στοιχεία του περιοδικού και τα δικά του.

-Ο Αργύρης δεν θέλει να απαντήσει την πρώτη ερώτηση: «Πώς έφτασε ως τη Σχεδία».

-«Θέλω να ξεκινήσουμε από τη στιγμή που βγήκα στον δρόμο» λέει. «Έφυγα ή με διώξανε από το σπίτι μου το Πάσχα του 2011. Από τότε ως σήμερα δεν έχω καμία επικοινωνία με την γυναίκα ή τα παιδιά μου. Το πρώτο βράδυ εκτός σπιτιού το πέρασα στο Λιμάνι του Πειραιά».

-Και το δεύτερο;

-«Πάλι εκεί. Έμεινα για πέντε μήνες στο λιμάνι. Έτρωγα από το συσσίτιο της εκκλησίας. Συντηρήθηκα από τις κοινωνικές δομές που αναπτύχθηκαν εκεί στον Πειραιά. Άρχισα να ψάχνω δουλειά αλλά, όπως και σήμερα έτσι και τότε, δεν υπήρχε τίποτα. Ποιος θα πάρει εμένα; Είμαι 49 ετών. Ακόμα και για να μοιράσω φυλλάδια, το πιο απλό πράγμα του κόσμου δηλαδή, πρέπει να έχω μέσο. Έφτασαν σε σημείο να μου προτείνουν να το κάνω με 1,5 ευρώ την ώρα. Το πιο φτηνό ωρομίσθιο είναι 3. Για μένα θα ήταν 1,5. Κάποια στιγμή χτύπησα την πόρτα της λαχαναγοράς. Ήταν αδύνατο να με πάρουν. Τα πόστα ήταν γεμάτα από ξένους. Πακιστανούς, Ινδούς, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ένας γνωστός μού είπε πως έπαιρναν 12 ευρώ την μέρα. Δούλευαν από τις τρεις τα ξημερώματα έως το επόμενο βράδυ στις 11. Οι ίδιοι που ζήτησα δουλειά είπαν πως ήταν κοροϊδία να το κάνω αυτό. Υπάρχει και ένα σωματείο εκεί. Δεν βρήκα άκρη. Κάποια στιγμή, έναν-δύο μήνες πριν βγει το περιοδικό, ήμουν στον Φάρο του Ψυχικού στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Πέρασε ένας σκηνοθέτης που ήταν και εκείνος άνεργος. Τάκη τον λένε. Δεν θυμάμαι το επίθετο του. Καλή του ώρα όπου και αν είναι. Μου είπε: «Ξέρεις βγαίνει ένα περιοδικό που μπορεί να σου δώσει κάτι. Θέλεις να πας να γραφτείς; Το έκανα. Ξεκίνησα. Ήμουν από τους πρώτους που το πούλησαν. Η «Σχεδία» μού έδωσε ώθηση να σταθώ στα πόδια μου. Το περιοδικό κάνει 3 ευρώ. Παίρνω τα μισά. Τα άλλα μισά πάνε για την έκδοσή του, το τύπωμά του, τα γραφεία του.

– Τα χρήματα που παίρνεις από το περιοδικό σε φτάνουν για να ζήσεις;

-Παράπονο δεν έχω. Είναι ένα ψεύτικο μεροκάματο. Αλλά είναι μεροκάματο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει δουλειά έξω και τα 5 ευρώ ή τα 10 ευρώ που θα βγάλεις, για παράδειγμα, είναι κάτι. Δεν μιλώ μόνο για μένα. Για σκέψου, ένα πακέτο μακαρόνια κάνει μισό ευρώ και άλλο μισό μια φρατζόλα. Με πέντε ευρώ μπορείς να φας εσύ και το παιδί σου κάτι. Αν είσαι άνεργος σκέφτεσαι ακόμα και το ευρώ. Το περιοδικό σού δίνει μια ώθηση να σταθείς στα πόδια σου. Δεν σου λέει πως θα βγάλεις, ξέρω γω, εκατομμύρια.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr