Papercut – Ποτέ δεν αντιμετώπισα τη μουσική ως επάγγελμα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Γνωριστήκαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Cocteau Twins είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον. Τους λάτρευε. Ήταν η εποχή που ο Papercut έκανε οικονομίες για να πάρει το πρώτο του συνθεσάιζερ, ήθελε να πάει ωδείο πριν φτιάξει το πρώτο του συγκρότημα. Έγινε ο αδύνατος, ψηλός φίλος μου εύκολα.

Μετά, χαθήκαμε, κατά καιρούς βρισκόμασταν σε τρύπες της Κυψέλης που έπαιζαν New Wave μουσική. Εντάξει, δεν ξέρω αν η memorabilia έχει λόγο εδώ, αν βοηθά κάπου, αλλά να… θέλω να πω πως αυτή η συνέντευξη κύλησε περισσότερο σαν κουβέντα παρά σαν συνέντευξη που ανακαλύπτεις τον απέναντί σου μέσα από ερωτήσεις, αναμένοντας τη λέξη, τον μορφασμό που θα της δώσει ρυθμό.

Ο Papercut, ένας μάστορας του ατμοσφαιρικού ήχου, συνεργάστηκε με τον Νίκο Μωραΐτη στο νέο του άλμπουμ “Ουρανοξύστης”, που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες. Η όλη ιστορία της συνεργασίας τους αλλά και εκείνης που προέκυψε με τις σημαντικότερες ίσως φωνές της χώρας –Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώτα Νέγκα– έχει μόνο ενδιαφέρον. Η τελευταία φορά που κυκλοφόρησε άλμπουμ ήταν το 2015. Άραγε, γιατί τώρα επιστρέφει;

Κυκλοφορείς σήμερα νέο άλμπουμ. Το προηγούμενο δε θυμάμαι πότε βγήκε. Πρέπει να ήταν πριν έξι ή επτά χρόνια. Στην περίπτωσή σου η έννοια “καλλιτεχνική συνέπεια” δεν έχει κανόνες. Πώς το βλέπεις; Ηχογραφείς όποτε γουστάρεις; Όποτε έχεις κάτι να πεις; Σε παραδέχομαι, δεν ακολουθείς την τυπική σύμβαση που λέει “θα κυκλοφορώ συχνά κάτι για να μη με ξεχάσει ο κόσμος”, όμως εδώ είναι σαν να πρέπει να ξαναπιάσεις το πράγμα από την αρχή. Πώς πλάθεται η μουσική μέσα σου σε ό,τι αφορά τη σχέση της με τον χρόνο;

Από την αρχή που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική ποτέ μου δεν την αντιμετώπισα ως κάτι που πρέπει να το κάνω σαν επάγγελμα. Ποτέ. Ίσως αυτό απαντά εν μέρει σε αυτό που είπες γύρω από τη συχνότητα των κυκλοφοριών μου. Η μουσική σε μένα υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της ανάγκης. Η απουσία από τη δισκογραφία δε σημαίνει πως εγκαταλείπω τη μουσική. Το να τη δημοσιοποιώ είναι μια άλλη διαδικασία. Ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο που εμπλέκει και άλλους ανθρώπους. Για να νιώσω έτοιμος να βγω στον κόσμο πρέπει να προκύψει κάτι έντονο. Ένας έρωτας ή ένα απρόσμενο γεγονός, μια ανέλπιστη πρόταση. Έτσι συνέβη με το νέο άλμπουμ.

Πες μας λοιπόν τι το συγκλονιστικό συνέβη που σε κινητοποίησε ;

Ήμουν σε μια πολύ δύσκολη, στενάχωρη στιγμή της ζωής μου. Όλα γύρω μου φώναζαν “αδιέξοδο” όταν από το πουθενά πήρε τηλέφωνο ο Νίκος Μωραΐτης. Είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν για το το ρεμίξ που είχα κάνει σε δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη. Από εκεί με γνώριζε, είχε καλή εικόνα για μένα. Ο Νίκος είναι ευθύς άνθρωπος. Μετά τα βασικά, “τι κάνεις;”, “πού είσαι;” ρώτησε: “Bασίλη, θα σε ενδιέφερε να γράψεις κάτι και εγώ να βάλω τον στίχο;”. Του απάντησα πως δεν είναι στα ακούσματά μου το ελληνικό τραγούδι. Δεν έχω κάτι στα συρτάρια μου που να ακουμπά το ελληνικό άκουσμα, όμως ήθελα να δοκιμάσω. Η πρόκληση να κάνω κάτι που δε μου περνούσε από το μυαλό να εμπλακώ ήταν έντονη. Μείναμε σύμφωνοι πως όταν έχω κάτι θα του το έστελνα για να μου πει τη γνώμη του.

Εκείνο το τηλεφώνημα πότε έγινε;

Το 2018.

Και μετά;

Μετά άρχισα να δοκιμάζω μουσικές ιδέες που είχα φέρνοντάς τες στο κλίμα που ήθελε ο Νίκος. Λίγο αργότερα του έστειλα ένα έτοιμο κομμάτι. Το θυμάμαι σαν τώρα. Tου το ταχυδρόμησα στις δύο το μεσημέρι. Στις πέντε, τρεις ώρες μετά, μου έστειλε τους στίχους έτοιμος. Απίστευτο έτσι; Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως υπάρχουν άνθρωποι που οι λέξεις, οι εικόνες, οι ιδέες ρέουν στη σκέψη τους με τόση ορμή…

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr