Πήλιο – Το μαγικό βουνό

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από την Αλεξάνδρα Βεκιάρη*

Δεν είναι υπερβολή, κι ας θυμίζει τίτλο παραμυθιού ή… όνομα Ινδιάνου.

Με δάση που αλλάζουν χρώματα κάθε εποχή, με χωριά-υπαίθρια μουσεία αρχιτεκτονικής, δύο θάλασσες, Αιγαίο και Παγασητικό, να το αγκαλιάζουν, με φιδογυριστά καλντερίμια και πέτρινα γεφύρια αιώνων να οδηγούν στην καρδιά της ελληνικής φύσης και… την αναζωογονητική μυρωδιά από φρεσκοκομμένα μήλα στη μύτη να συντροφεύει την ανακάλυψή του είναι σίγουρα μαγικό, ονειρεμένο, ανεξάντλητο. Πάνω απ΄ όλα, όμως, το Πήλιο είναι ένα “ζωντανό” βουνό!

Αν η Ελλάδα είχε πολλά κύτταρα σαν τον Συνεταιρισμό της Ζαγοράς θα ήταν μια άλλη χώρα. Κι ενώ η ελληνική ύπαιθρος φυλλορροεί, η Ζαγορά έχει καταφέρει να κρατήσει μεγάλο μέρος του νεανικού πληθυσμού. O συνεταιρισμός, από τους παλαιότερους και ισχυρότερους της Ελλάδας, κατάφερε να κάνει τα μήλα της ποικιλίας στάρκιν ντελίσιους, τα γνωστά ως “Ζαγορίν”, τα πρώτα μήλα ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης) της Ευρώπης. Να, λοιπόν, που το Πήλιο δεν “στρογγυλοκάθεται” στις φυσικές ομορφιές του, αλλά εξελίσσεται εκφράζοντας το σύγχρονο παραγωγικό πρόσωπο της Ελλάδας και μια ελπίδα για το μέλλον της. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι Πηλιορείτες, γενιές ανθρώπων που ρίζωσαν, έφυγαν, πλούτισαν στην Αίγυπτο κι ευεργέτησαν τον τόπο δεν τον έχουν εγκαταλείψει ποτέ.

Και, βέβαια, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στο αξιόλογο τουριστικό προφίλ του Πηλίου που, επίσης, τα τελευταία χρόνια εξειδικεύεται, φέρνοντας στο προσκήνιο χωριά και ομορφιές εκτός πεπατημένης.

Έχοντας ευτυχήσει να βρίσκεται στο μέσον της Ελλάδας και να είναι εξίσου επισκέψιμο από Βορρά και Νότο, το Πήλιο αποτελούσε ανέκαθεν πόλο έλξης για την ηρεμία και την ατμόσφαιρα που προσφέρει, όλες τις εποχές του χρόνου, πρώτα απ΄ όλα για ανθρώπους της διανόησης και των τεχνών -πολλοί από αυτούς έχουν αποκτήσει εδώ τη δεύτερη κατοικία τους ή το καλλιτεχνικό εργαστήρι τους.

Τελευταία, όμως, αποτελεί όλο και περισσότερο προορισμό για ανήσυχους εξερευνητές που δεν αρκούνται στη μυρωδιά της βροχής και στα… λουκάνικα μετά τσίπουρου στα γραφικά καφενεδάκια της πλατείας των χωριών. Αλλά γι΄ αυτούς που σκαρφαλώνουν βράχια, διασχίζουν φαράγγια, ανεβαίνουν γεφύρια με προορισμό έρημους οικισμούς και απόμακρες παραλίες. Γι΄ αυτούς που εξορμούν για να απολαύσουν το δάσος, να μεταλάβουν την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα της οξιάς, της αγριοκαστανιάς, της φλαμουριάς και να μαζέψουν άγρια χόρτα και μανιτάρια. Γι΄ αυτούς που θέλουν να ξανασυνδεθούν με τη φύση και την ιστορία και στο Πήλιο θα χορτάσουν και από τα δυο.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το σίγουρο είναι πως στο Πήλιο θα γράψετε πολλά χιλιόμετρα!

Εις το βουνό ψηλά εκεί…

…είναι αμέτρητα τα πράγματα που μπορεί να θαυμάσει, να μάθει και να γευτεί κανείς. Αποτελώντας ένα μωσαϊκό εικόνων και εμπειριών, ως άλλη μικρογραφία της Ελλάδας, το Πήλιο με τα 40 περίπου χωριά του έχει τόσες πολλές πτυχές που σχεδόν ποτέ δεν εξαντλείται! Σταχυολογήσαμε μερικές, άλλες ήδη ξακουστές και άλλες… νέας κοπής!

Το τρένο περνά! Ο ιστορικός Μουτζούρης, όπως τον έλεγαν παλιά από την κάπνα που έβγαζε η μηχανή του, που, κυριολεκτικά, έκαιγε κάρβουνο -σήμερα έχει αντικατασταθεί από ντιζελομηχανή- είναι ένα αξιοθέατο από μόνο του. Το τρένο αυτό από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι το 1971 αποτέλεσε τον μοναδικό σύνδεσμο της υπαίθρου με το λιμάνι του Βόλου, ενώ από το 1996 που ξανάρχισε να λειτουργεί για τουριστικούς λόγους, τελεί υπό την προστασία της UNESCO ως διατηρητέο μνημείο. Πατάει στις στενότερες σε πλάτος σιδηροτροχιές της Ευρώπης (60 εκατ.) ακολουθώντας μια διαδρομή μήκους 13 χιλιομέτρων και διάρκειας 90 λεπτών μέσα σε οργιώδη βλάστηση, πέτρινα γεφύρια, μικροσκοπικές σήραγγες και θέα στον Παγασητικό (πιάστε τα ξύλινα παγκάκια της δεξιάς πλευράς, αλλά τα κεφάλι μέσα γιατί… καραδοκούν σκαμπίλια από τα κλαδιά που φορές-φορές γλύφουν τα βαγόνια). Προσοχή, το τρένο εκτελεί τα δρομολόγιά του από την Άνοιξη μέχρι το τέλος Οκτωβρίου…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr