Πως είναι η ζωή χωρίς τα social media

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

ΤΟ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ότι εγκαταλείπει τα social media ακούγεται εύκολη απόφαση, διαγράφεις μερικές εφαρμογές από το κινητό σου κι αυτό είναι όλο. Όμως τα πράγματα για τους περισσότερους από εμάς δεν είναι τόσο απλά, αφού στην πραγματικότητα οι καθημερινές μας δραστηριότητες είναι απόλυτα συνδεδεμένες μαζί τους.

Ψάχνουμε για εκδηλώσεις στο Facebook, αποδεικνύουμε ότι η ζωή μας είναι cool και διασκεδαστική στο Instagram, λιώνουμε με τις ώρες στο TikTok: Για πολλούς από εμάς το να φανταστούμε μια ζωή χωρίς social media είναι αδιανόητο και, ακόμη χειρότερα, το να φανταστούμε ποιοι είμαστε χωρίς αυτά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.

Οι αρχικές σελίδες σε Facebook, Twitter, και Instagram λειτουργούν με τέτοιον τρόπο ώστε να σκρολάρουμε ασταμάτητα στις οθόνες μας από τη μια κρίση στην επόμενη, με τον ίδιο τρόπο που πάμε από το ένα reel στο άλλο, σε ένα πιθάρι δίχως πάτο.

Πλέον πολλοί δεν τρώμε χωρίς να σκρολάρουμε, δεν πάμε τουαλέτα, δεν πλένουμε τα δόντια μας, δεν περιμένουμε κάπου χωρίς να σέρνουμε το δάχτυλό μας σε μια οθόνη.

Δεν επιχειρώ με αυτό το κείμενο να χτίσω κάποιο τεχνοφοβικό αφήγημα για το πώς τα social media μάς καταστρέφουν τη ζωή, αλλά ανέκαθεν με ιντρίγκαραν αυτοί οι νεο-νεάντερταλ των κοινωνικών δικτύων, παιδιά με κινητά με κουμπιά, που όταν τα συναντώ μου μιλούν με ενθουσιασμό για το ότι πλέον οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν like στα story του Instagram – λες και είναι κάποιο φρέσκο νέο, ιδιότυποι εξωγήινοι που κοπανάνε άγαρμπα και με δύναμη τους δείκτες τους πάνω στην οθόνη του κινητού τους.

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, και τα παιδιά που προσπαθούν να ψάξουν τη ζωή τους έξω από τα social δεν κατέβηκαν μόλις από τα δέντρα – μάλλον το αντίθετο, περπατάνε μπροστά μας και μας δείχνουν τον δρόμο σε μια post-social ζωή που λιγότερο ή περισσότερο αναζητούμε όλοι, γιατί ποιος δεν θέλει να θέσει τη σχέση του με τα κοινωνικά δίκτυα σε μια πιο υγιή βάση; Γιατί αν όντως βγάλουμε το κεφάλι μας από το πηγάδι που είναι τα social media, και ρωτήσουμε τον εαυτό μας τι κάνουμε εκεί, δεν έχουμε να μας απαντήσουμε κάτι. Γιατί σταματάω το γράψιμο αυτού του κειμένου κάθε λίγα λεπτά και τσεκάρω το Instagram, αν μου έστειλαν κανένα νέο μήνυμα στο Grindr, αν έκαναν like στο story μου;

Γιατί με το ένα χέρι, ενώ ακούω τις απομαγνητοφωνήσεις των συζητήσεών μου με τα παιδιά, βλέπω στο κινητό μου reels όπου ένας άνθρωπος κουρεύει το γκαζόν και ένας άλλος καθαρίζει χαλιά με κάποιο σούπερ-ντούπερ πιεστικό;

Ακόμη και αν δεν έχουν ξεφύγει απόλυτα από τα νύχια των κοινωνικών δικτύων –γιατί σε μεγάλο βαθμό οι ιστορίες αυτών των παιδιών είναι οι ιστορίες της αποτυχίας τους–, ακόμη λοιπόν και αν διατηρούν λογαριασμούς στη μια ή στην άλλη πλατφόρμα, ή κι αν πολλές φορές ξανακυλάνε –με την ευκολία που επιστρέφεις σε μια τοξική σχέση–, οι βιαστικές ματιές που ξεκλέβουν στη ζωή χωρίς social media είναι απελευθερωτικές για τα ίδια, γιατί τους θυμίζουν τι σημαίνει να είναι άνθρωποι, και παράλληλα πολύ χρήσιμες για όλους εμάς που θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.

«Είναι παγίδα το να νομίζουμε ότι η κοινωνικοποίησή μας εξαρτάται από το Instagram»

Κωνσταντίνα ή Κωννέ: «Εκτίθεμαι μόνο στις πληροφορίες που πραγματικά με ενδιαφέρουν»

30, αρχιτέκτονας-production manager

Η φάση στην οποία βρίσκομαι τώρα με τα social είναι ότι συνειδητοποίησα ότι πέρναγα πάρα πολύ χρόνο σκρολάροντας και μην κερδίζοντας απολύτως τίποτα από αυτό, οπότε αποφάσισα πως θέλω να αφήσω το Instagram και το Facebook και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε πράγματα τα οποία συνειδητά μου αρέσουν. Είναι κάτι που είχα προσπαθήσει και παλαιότερα με το Facebook, αλλά ήταν συνδεδεμένο με τόσα πολλά πράγματα, λογαριασμούς, σελίδες κ.λπ., που δεν τα κατάφερα, όμως αυτήν τη φορά έχω προετοιμαστεί και φρόντισα να συνδέσω τα πάντα πλέον με το mail μου.

Το γεγονός ότι φεύγω σε αυτήν τη χρονική στιγμή έχει να κάνει και με το ότι βρίσκομαι σε μια φάση επαγγελματικά που δεν χρειάζομαι ως εργαλείο το Instagram, αλλά και με το ότι νιωθω πλέον κατά κάποιον τρόπο πολύ πιο κατασταλαγμένη στις παρέες μου, στους κύκλους μου.

 

Γενικά ανέκαθεν ανέβαζα πολύ σπάνια, γιατί δεν έβρισκα και ποτέ κάτι το οποίο να ήθελα πραγματικά να επικοινωνήσω, ίσα ίσα τις περιόδους που έπιανα τον εαυτό μου να ανεβάζει πολλά story σκεφτόμουν ότι αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι η επικοινωνία, οπότε έλεγα «Κωνσταντίνα, κάτσε και πάρε τους φίλους σου ένα τηλέφωνο».

Αυτό που με προβλημάτιζε πάντα είναι το τι θα κάνω με τις εκδηλώσεις, τα events, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι έτσι όπως είναι η ζωή μου πλέον δεν νιώθω τόσο μεγάλο FOMO, ξέρω τα μέσα για να ανακαλύπτω τις εκδηλώσεις που με ενδιαφέρουν, και είναι στην τελική κι ένας στόχος μου το να αποδείξω ότι με ενδιαφέρουν πραγματικά κάποια πράγματα και να συνεχίσω να τα ακολουθώ έξω από την καταναγκαστική ροή πληροφορίας που φέρνουν τα story.

Νιώθω ότι πλέον θα εκτίθεμαι μόνο στα event και τις πληροφορίες που πραγματικά με ενδιαφέρουν και όχι τόσο σε αυτά που ο αλγόριθμος μού λέει ότι με ενδιαφέρουν. Είναι λίγο παγίδα να νομίζουμε ότι η κοινωνικοποίησή μας εξαρτάται από το Instagram.

Καλό είναι ο καθένας μας να αναρωτηθεί γιατί έχει τα social του, δεν είναι μεμπτό να σου καλύπτουν και κάποια ανάγκη προβολής ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να είναι κάτι συνειδητό. Νομίζω πρέπει να βάζουμε εκείνο το συνειδητό φίλτρο και να λέμε «τελικά τι κάνω εδώ, τι είναι αυτό στο οποίο αφιερώνω τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μου;».

Η συνέχεια εδώ