Η ΕΔΕΥ, οι παχυλοί μισθοί και οι υδρογονάνθρακες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η πράσινη μετάβαση αποτελεί ευρωπαϊκή και εθνική πολιτική δέσμευση, η οικονομική ανάκαμψη θεωρείται σχεδόν ταυτόσημη της πράσινης ανάπτυξης και η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει καν να ακούει για υδρογονάνθρακες και εξορύξεις στην ελληνική επικράτεια. Αυτό το είδαμε καθαρά πριν από έναν χρόνο όταν ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της Βουλής δήλωνε ότι «είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν υπάρχει πραγματικό επιχειρηματικό ενδιαφέρον για νέες εξορύξεις πετρελαίου στη χώρα μας» ή όταν πριν από λίγους μήνες ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας ανέφερε ότι «η Ελλάδα δεν θα γίνει χώρα παραγωγής υδρογονανθράκων». Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει προοπτικές να καταστεί χώρα (έστω μικρής παραγωγής) υδρογονανθράκων.

Κατά τον τελευταίο χρόνο έχουν σημειωθεί αποχωρήσεις εταιρειών από τα ελληνικά μπλοκ με πιο «τρανταχτή» εκείνη της ισπανικής Repsol, η οποία – παρά τις μεγάλες προσδοκίες – εγκατέλειψε τα μεγαλόπνοα σχέδιά της στην Ελλάδα, ενώ και οι ελληνικές εταιρείες οπισθοχωρούν με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποχώρηση των ΕΛΠΕ από τα χερσαία οικόπεδα «Άρτα – Πρέβεζα» και «ΒΔ Πελοπόννησος».

Οι επίσημες θέσεις των εταιρειών που αποχωρούν είναι ότι δεν ευνοεί η διεθνής συγκυρία των (τότε) χαμηλών τιμών και η στροφή στην πράσινη ανάκαμψη η οποία οδηγεί τις μεγάλες πετρελαϊκές σε αναθεώρηση των σχεδίων τους. Όμως στροφή στην πράσινη ανάπτυξη υπήρχε και το 2017 όταν η τότε ηγεσία της άλλοτε «συρρικνωμένης» και ολιγομελούς Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), η οποία διαχειρίζεται τα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο, είχε καταφέρει να προσελκύσει τα πιο δυνατά ονόματα της διεθνούς πετρελαϊκής αγοράς (Total, ExxonMobil, Repsol).  Και αν πάμε και ακόμη πιο πίσω, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, το 2010 με 2011, ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης άνοιγε στη χώρα μας μετά από πολλά χρόνια τον φάκελο της έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Στην Ελλάδα λοιπόν υπήρξε κάποτε και η πολιτική βούληση και οι άνθρωπο που κατάφεραν να προσελκύσουν επενδυτές υπό αντίξοες επίσης συνθήκες. Επομένως, αυτή τη στιγμή μιλάμε για καθολική αλλαγή πλεύσης και μια άλλη πολιτική γραμμή η οποία δεν θέλει τους «υδρογονάνθρακες», μια λέξη η οποία ακούγεται πλέον μόνο σε κάποια πάνελ συνεδρίων τα οποία είναι συνήθως «ολιγομελή», με περιορισμένο ενδιαφέρον σε επίπεδο ομιλητών και ακροατών και σίγουρα με ηχηρές απουσίες από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας.

Και γεννάται εδώ το ερώτημα. Εφόσον οι υδρογονάνθρακες βρίσκονται εκτός ατζέντας (με τις έρευνες στην Κρήτη να αποτελούν τη μόνη φωτεινή προοπτική (εάν και όταν ξεκινήσουν και αν βρεθούν κοιτάσματα εμπορικά εκμεταλλεύσιμα σε βάθος δεκαετιών …. ) και εφόσον αυτή τη στιγμή δεν έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από κάποια άλλη πετρελαϊκή για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες,  τότε το ελληνικό κράτος γιατί εξακολουθεί να πληρώνει μηναίο μισθό περί τις 8.000 σε καθένα από τα ανώτατα στελέχη της νέας διοίκησης της ΕΔΕΥ (το ένα μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες ζει και εργάζεται μόνιμα στο εξωτερικό) και μισθούς «παχυλούς» για κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της υπερστελεχωμένης πλέον ΕΔΕΥ, η οποία έχει πλέον ένα πολύ περιορισμένο αντικείμενο το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να καλυφθεί  από μια διεύθυνση του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (όπως συνέβαινε παλαιότερα) ή από έναν πιο «συμμαζεμένο» ως προς τα κόστη οργανισμό;