~Νόρα Ξένου: Απώλεια ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Βρέχει….
Μελαγχολία διαγράφεται στην ατμόσφαιρα αποτυπώνοντας την ψυχολογία μου.
Σήμερα μου λείπει ο άνθρωπός μου πιο έντονα από ποτέ.
Θέλω να τον νιώσω, να πάρω κάτι από την αύρα του και ας ξέρω πως θα δυναμώσει το αίσθημα της απώλειας.
Κρατώ το κουτί που έχω φυλαγμένα πράγματα δικά του. Είναι ότι μου απέμεινε από εκείνον.
Νιώθω συστολή, δεν ξέρω αν θα αντέξει η καρδιά μου τον πόνο που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Κρατώ το μπουκάλι με το άρωμα του, τα χέρια τρέμουν, ρίγος διαπερνά το κορμί μου, μνήμες ξεπροβάλουν.
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι, αφήνω το άρωμα να με ταξιδέψει σε μέρη που βρεθήκαμε οι δύο μας.
Ακούω τη φωνή του, που σαν γάργαρο νερό κυλάει στα αυτιά, αφουγκράζομαι την καρδιά του,
καθώς με κρατά σφιχτά στην αγκαλιά νιώθοντας τα σπασμένα μου κομμάτια να ενώνονται.
Λόγια αγάπης χαράζουν την ψυχή, η ευτυχία και η τύχη μου χαμογέλασαν.
Τίποτα δεν δείχνει να απειλεί τη χαρά μας.
Η μυρωδιά εξασθενεί, σύννεφα εμφανίζονται παίρνοντας μαζί τις μνήμες.
Η βροχή ξεθωριάζει τις εικόνες,
μεταφέροντας με στη σκληρή πραγματικότητα.
Κοιτώ σαν χαμένη το πολύτιμο κουτί σαν να είναι εκεί κρυμμένη όλη μου η ευτυχία.
Η βροχή κοπάζει και ένα ουράνιο τόξο ξεπροβάλλει, λες και κάποιος χάρηκε με το ταξίδι στο παρελθόν.
Χαμογελώ, γιατί πια δεν νιώθω μόνη.
Μια ζεστασιά διακατέχει το κορμί σαν τότε που βρισκόμουν χωμένη στην αγκαλιά του.
Αυτό το ευλογημένο ταξίδι, χάρισε και πάλι το χαμόγελο στα χείλη,
έχοντας αναλλοίωτη τη μυρωδιά του στο κορμί μου.

~Νόρα Ξένου~

Απόσπασμα από το βιβλίο:”Μια κραυγή από Αναστεναγμούς”

Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη