~ Νόρα Ξένου: Μετέωρη ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Νιώθω μετέωρη
ανάμεσα στη χαρά και στη θλίψη.

Στο συναισθηματικό άδειασμα
και την απόλυτη ευτυχία.

Ακροβατώ δίχως να ξέρω
την κατάληξη αυτής της πορείας.

Εισβάλλει μέσα μου ο πόνος,
σαν σαράκι τρώει τα σωθικά μου.

Θέλω να πνιγώ από ευτυχία
και όχι από τα δάκρυα.

Μια αγκαλιά ζητώ, τη δική του,
που μέσα σ’ αυτήν έβρισκα
τον παράδεισο μου.

Τα λόγια στερεύουν απο τις ικεσίες,
γυρισμένη πλάτη σαν τοίχος
ορθώνεται μπροστά μου.

Πανικός με πιάνει στην ιδέα
να μην μπορέσω να αγγίξω πάλι
το πρόσωπο του, τα χείλη του.

Δίχως τη φωνή του ο κόσμος μουγκός.
Δίχως τα μάτια του η ζωή άχρωμη.

Παλεύω με ύαινες
ξεσκίζοντας τις αλήθειες μου.
Μα μόνο εκείνος μπορεί να με σώσει.
Μονάχα η πίστη που θα δείξει στα λόγια μου.

Γονατίζω εκλιπαρώντας
τα χείλη μου να φιλήσει
και ολόκληρος ο πάπυρος της ζωής μου
θα ξεδιπλωθεί μπροστά του.

Αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν
σε μια κάθαρση ψυχής
με την ευχή να τον οδηγήσουν
στην καρδιά μου που αιμορραγεί,
πριν αφήσω το μάταιο αυτό κόσμο
σαν πληγωμένος κύκνος.

Ποιήτρια:Νόρα Ξένου
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη