Eretiki Ανάλυση της ταινίας “Το Λουλούδι της Ευτυχίας” (Little Joe)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η δημιουργός Jessica Hausner μας ταξιδεύει ατμοσφαιρικά και γήινα σε ένα προσεκτικά αντικρουόμενο έργο εικόνων και ήχων…   

 

Μπορείτε να απολαύσετε την ιδιαίτερη αυτή αισθητική της ταινίας στην άκρως κινηματογραφική αίθουσα του Cine Ideal (Πανεπιστημίου 46, Αθήνα) 

 

Υπόθεση: Η ζωή της Alice Woodard φέρει μια παράξενη ισορροπία…Δεν βρίσκεται σε συνηθισμένα πλαίσια καθημερινότητας, αλλά ούτε και περιλαμβάνει κάτι τόσο ξένο από τον κοινωνικό ιστό του Δυτικού πολιτισμού. Η Alice είναι βιολόγος και εξειδικεύεται στην καλλιέργεια φυτικών οργανισμών. Γενικώς, η ίδια δεν δίνει σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις. Έχει λάβει μία απόσταση από αυτές. Με τον Ivan, πατέρα του παιδιού της, έχουν πολιτισμένη, υγιή σχέση, μετά τη λήψη μίας κοινής απόφασης, τελεσίδικου χωρισμού. Η εργατική επιστήμων, κατ’ εξαίρεση αγαπά το γιο της, Joe. Εκείνος μένει μαζί της. Ο μικρός βρίσκεται προς το ξεκίνημα της εφηβείας. Η νέα γυναίκα πραγματοποιεί στον ελεύθερο χρόνο της κάποιες προσωπικές συνεδρίες ψυχανάλυσης με σεβαστή συχνότητα. Ωστόσο, η ασταμάτητη αφοσίωση στη δουλειά του εργαστηρίου διακατέχει το φάσμα της σκέψης της! Η Woodard ξεπερνά τις γνώριμες προσδοκίες ενός φιλόδοξου επιστήμονα.  Εργάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον σε τεχνολογικά υπερσύγχρονο εργαστήριο μαζί με μια έμπειρη, επιστημονική ομάδα, για την ανάπτυξη της καλλιέργειας κάποιου νέου λουλουδιού με ευεργετικές ιδιότητες. 

 

Με επικεφαλής τον ηλικιακά μεγαλύτερο, οργανωτικό Karl και πολύτιμους συνεργάτες τον 20χρονο Ric και τους ωριμότερους Chris, Alice, η καταρτισμένη συμμαχία ερευνητών έχει αυτή τη φορά ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων πραγματικά ψηλά. Η μεσήλικη συνάδελφος, Bella, μπορεί να μην κατόρθωσε να επιτύχει παλιότερους, αντίστοιχους στόχους στα συγκεκριμένα πειράματα, μα παραμένει σεβαστή από όλους. Καθώς γνωρίζει άριστα την απαιτητική καθημερινότητα της δουλειάς της. Είναι μοναχική και έχει σαν συντροφιά έναν σκύλο, τον οποίο ονόμασε “Bello.” 

 

Η Alice αφιερώνει ολοκληρωτικά την ενέργειά της στη δημιουργία ενός ισχυρού, όμορφου, νέου είδους λουλουδιού. Το άνθος με το ερυθρό, έντονο χρώμα απαιτεί μεν προσεκτική φροντίδα, στην κατάλληλη, υψηλή θερμοκρασία, αλλά προσφέρει χαρούμενα συναισθήματα σε όποια/όποιον το αποκτήσει. Ο συνάδελφός της, Chris, φαίνεται να συμπαθεί την γλυκιά, απρόσιτη Alice ιδιαιτέρως. Όμως εκείνη εξακολουθεί να αποφεύγει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πειραματικό στάδιο για το ξεχωριστό λουλούδι θα γνωρίσει επιτυχία επικονίασης (γονιμοποίηση άνθους). Η Alice θα κλέψει έναν από αυτούς τους ελπιδοφόρους, φυτικούς οργανισμούς, εντάσσοντάς τον στη διακόσμηση του σπιτιού της, χωρίς να ενημερώσει την υπόλοιπη ομάδα. 

 

Θα τον ονομάσει “Little Joe…”Η Bella κάποια ημέρα στη δουλειά θα χάσει προσωρινά τον σκύλο της. Εκείνος θα εισπνεύσει το άρωμα της συγκεντρωμένης καλλιέργειας του καινούργιου, υποσχόμενου άνθους προς μαζική παραγωγή. Το ίδιο και ο Chris. Η συμπεριφορά του σκύλου θα γίνει κάπως επιθετική, αγνώριστη…

 

Η Bella επικοινωνεί ιδιωτικά με την Alice, ομολογώντας σε εκείνη μια παράξενη σκέψη. Ισχυρίζεται, πως το άρωμα των λουλουδιών άλλαξε τον σκύλο της. Και κατηγορεί για πειραματικό λάθος την Alice. Το άγχος της συναδέλφου περνά στον τρόπο σκέψης της Alice. O γιος της θα εισπνεύσει επίσης το “Little Joe,” που βρισκόταν στο σπίτι. 

 

Η αλλιώτικη συμπεριφορά του, φέρνει αγχώδεις προβληματισμούς στην Alice. Ο Chris επισημαίνει στην ανήσυχη συνάδελφό του, ότι η Bella εμφάνιζε παλιότερα στην προσωπική της ζωή σοβαρά, ψυχολογικά προβλήματα, έχοντας κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.

 

Όμως η νέα επιστήμων μιλά ακόμα και στις συνεδρίες της ψυχοθεραπείας της, για όλη αυτή την τρομακτική θεωρία…

 

Ανάλυση:

 

Σενάριο

 

Το σενάριο γράφτηκε από τις Geraldine Bajard και Jessica Hausner. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα αγγλικά. Υπάρχει λοιπόν μια σημαντική σύνθεση. Το σενάριο ορίζει την κεντρική ιδέα μιας εκρηκτικής μίξης. Αφενός μας ξεναγεί σε ένα απόλυτα φανταστικό, κινηματογραφικό περιβάλλον με αυτό το τεχνολογικά προηγμένο, αλλά ταυτόχρονα και μίνιμαλ επιστημονικό ίδρυμα…Εστιάζοντας στην ύπαρξη του ιδιαίτερου λουλουδιού, που προσφέρει χαρά στους ανθρώπους. Αφετέρου μέσα σε αυτό το καθαρά κινηματογραφικό μοτίβο η ιστορία του σεναρίου μας επικοινωνεί απόλυτα βιώσιμες έννοιες ενός κοινωνικά δυτικοποιημένου, εκλογικευμένου πολίτη (δηλαδή η Alice είναι μεν αθεράπευτη εργασιομανής, αλλά πηγαίνει να κάνει συνεδρίες ψυχανάλυσης, γιατί η ίδια ως επιστήμων αναζητά πάντα τη λύση της λογικής). Αλλά και διανοητή διαφορετικής ηλικίας (δηλαδή, η ηρωίδα θεωρεί ως λατρεία την επιστημονική εργασία της, προσδίδοντας επικρατούσα ύπαρξη στη δημιουργικότητα του μυαλού της και αδιαφορώντας για την έννοια της σωματικής έλξης ενός ενστίκτου). 

 

-Στην αρχή, τα υπόλοιπα είδη φυτών παρουσιάζουν μια ειρηνική συνύπαρξη με τους επιστήμονες, μέσα σε αυτό το “εργαστήριο-θερμοκήπιο.” Όμως από τη στιγμή της συντήρησης, πολλαπλασιασμού και κατά το επερχόμενο σχέδιο μαζικής παραγωγής του ερυθρού λουλουδιού “Little Joe” η συνύπαρξη αυτή αλλάζει όρους: 

 

–Πρώτον, κυριαρχεί η φροντίδα=επιστημονική ενασχόληση με το άνθος, που προσφέρει χαρά. 

 

–Δεύτερον, η ανθρώπινη ζωή (ανησυχίες, φοβίες και αποκαρδιωτικές πράξεις της Bella/χτύπημα του Chris στην Αlice, λόγω απειλητικής καταστροφής του πολύτιμου άνθους) περνά έπειτα σε πιο αδιάφορη μοίρα από ότι κάνει το ενδιαφέρον για το ίδιο το ωφέλιμο (συναισθήματα χαράς), προσοδοφόρο (όταν ο Karl ανακοινώνει την εξασφάλιση παγκοσμίων πωλήσεων) λουλούδι. 

 

Αυτές οι δύο σημαντικές αλλαγές δείχνουν μια ενδιαφέρουσα, καταγεγραμμένη, καλλιτεχνική άποψη, σχετική με το φαινόμενο της “αλλοίωσης των επιστήμονα/επιστήμης.” Όπου τελικά εκτιμάται μόνο η επιστημονική αναγνώριση και η ανάλογη επιχορήγηση (Κarl, Chris) δίχως να υπάρχει ενδιαφέρον για την ίδια την έρευνα και για το αν αυτή επισύρει ανθρώπινη φθορά. Βεβαίως η Alice αντιστέκεται. Όλη αυτή η παράμετρος είναι μία μορφή καλλιτεχνικής διαμαρτυρίας από τις δημιουργούς.

 

Ανάπτυξη σεναρίου: 

 

Σε αυτήν την ταινία πρωταγωνίστρια είναι η Alice. Πράγματι, η ιδέα του σχεδόν αποστειρωμένου εργαστηρίου (από την ύπαρξη του λουλουδιού “Little Joe” και μετά), όπου οι συνάδελφοι επιστήμονες, χορηγώντας τροφή στα φυτά, έχουν έναν συγκεκριμένο ρόλο εκεί μέσα (κανόνες με μάσκες και εργαστηριακές ποδιές/πηγαίνοντας στην καλλιέργεια μόνοι/μόνες την ώρα του ταΐσματος), ταιριάζει με την γενική, ρομποτική συμπεριφορά της ηρωίδας. Η οποία αποστασιοποιείται από τους ανθρώπους (Το βλέπουμε, μόλις ο Chris επιχειρεί να τη φιλήσει δύο φορές και τότε εκείνη, όποια στάση και αν κρατά απέναντί του, σίγουρα δεν δείχνει ανταπόκριση, ούτε και δυσαρέσκεια. Μα πιο πολύ προκαλεί σε αυτόν αμηχανία). Γενικώς, μοιάζει σαν εκείνη να έχει φυλακίσει την οποιαδήποτε αίσθηση πάθους και ζωντάνιας μέσα σε κάποιο τμήμα του μυαλού της. Το σώμα στην προσωπική έκφραση της ηρωίδας δεν συμμετέχει με ζωντάνια, καθότι περιβάλλεται μονίμως από εκείνο το αυστηρό, επαγγελματικό και casual ντύσιμό του. 

 

Όμως ορισμένα χρώματα του ντυσίματός της είναι ζωηρά {*το εύστοχο αυτό, σκόπιμο, αντίστροφο παιχνίδι της συγκεκριμένης, ψυχικής διάθεσης, με την οξύμωρη προβολή των χαρούμενων χρωμάτων σε ενδυμασία, αλλά και σκηνικά, θα το αναφέρουμε παρακάτω στην σκηνοθεσία}. 

 

-Αντιθέτως όμως, υπάρχει ένας άνθρωπος, για τον οποίο θα ενδιαφερθεί η ηρωίδα. Η εναπομείνασα διεκδίκηση επικοινωνίας και αγάπης μιας διασωθείσας, ανθρώπινης σχέσης γίνεται από την Alice στον γιο της. Τον Joe. 

 

To σενάριο πολύ έξυπνα εδώ παντρεύει την εργασιομανία με αυτή την τελευταία, ανθρώπινη ελπίδα αλληλοκατανόησης. Διότι η Alice ονοματίζει στο ξεκίνημα του έργου ως “Little Joe” την κορωνίδα της δουλειάς της. Δηλαδή το πρώτο, αντιπροσωπευτικό δείγμα του πειράματος. Έφερε τη δουλειά της στο σπίτι. Και μάλιστα αυτή η στιγμή μας προλογίζει σιωπηλά με όμορφο τρόπο, ότι θα υπάρξει (μέσα από το μυαλό της Alice) ανταγωνισμός μεταξύ παιδιού και λουλουδιού. Γέννησης ανθρώπου και νοητικού επιτεύγματος. Σύγκρουση αναπαραγωγής και γόνιμης παραγωγής ιδεών. Στην πραγματικότητα λοιπόν, είναι ένα καλογραμμένο σενάριο! 

 

Επίσης γίνεται μια ωφέλιμη διαμάχη νοηματικής κατάληξης στην πλοκή. Δηλαδή ποια πλευρά ισχύει; Επηρεάστηκε απλώς από τις παρανοϊκές θεωρίες της Bella η Alice ή όντως έφτιαξε η ηρωίδα ένα λουλούδι, που αλλάζει/αλλοιώνει τους ανθρώπους και τα ζώα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, αν κοιτάξουμε και ακούσουμε προσεκτικά. **Τη δίνει η παρουσία της ψυχοθεραπεύτριας και ο ήχος μαζί με το μοντάζ σε συγκεκριμένα σημεία. Πρωτότυπη επίσης, ήταν η ανατροπή με την αρκετής, χρονικής διάρκειας υποστήριξη της άποψης από Selma και Joe, πως ίσχυε αυτή η μύηση στις προσταγές του αρώματος του λουλουδιού.  

 

-Κάτι ακόμα! Η Βella ονομάζει τον σκύλο της “Bello” και έτσι με μια απλή λέξη στο σενάριο καταλαβαίνουμε, πόσο μοναχική είναι εκείνη επίσης. Δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους καθόλου…

 

Σκηνοθεσία:

 

Την ανέλαβε η Jessica Hausner. Είναι αδύνατον να μην ξεχωρίσουμε τις λειτουργικές για την θεματική του έργου κινήσεις του μέσου (κάμερα) εντός αυτού του “εργαστηρίου-θερμοκηπίου.” Έχουμε πανοραμικές λήψεις, αλλά στο έργο πολλές φορές επικρατεί στο ύψος των ηρώων η κίνηση της κάμερας από τα δεξιά προς τα αριστερά [κοιτάζοντας την οθόνη ως θεατές] με μονοπλάνο (tracking shot), προσπερνώντας τους ερευνητές οι οποίες/οποίοι βρίσκονταν σε διαφορετικά σημεία αποστάσεων. Γενικώς αυτός ο κλειστός χώρος του εργαστηρίου θα μας απασχολήσει πολύ! Η συνολική έκταση των διατεταγμένων σκηνικών των “εκλεκτών λουλουδιών” θα χαρτογραφηθεί πολύ αναλυτικά. Και μάλιστα σε όλο της το φάσμα. Έτσι αποκτάται η δυνατότητα μετάδοσης ενός ελλοχεύοντος κινδύνου στο θεατή. Εξάπτοντας τη φαντασία του κοινού, χωρίς ωστόσο να του δείξεις ποτέ κάτι σχετικό με έντονες ενέργειες του πιθανού στρατού των λουλουδιών. Γιατί ακριβώς η πρόκληση της γοητείας συναντά τη θεματική του σεναρίου, δια της παραγωγής του παιχνιδιού της αμφισβήτησης…Μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και πραγματικότητας ψυχολογικών παιχνιδιών του μυαλού. Ακόμη και μπροστά στους ερευνητές/επιστήμονες, που έδωσαν ζωή σε αυτό το πείραμα (λουλούδι), αισθανόμαστε έντονα, κατά αυτόν τον σκηνοθετικό τρόπο, την απειλητική ιδέα του πολλαπλασιασμού της επικονίασης (γονιμοποίησης των ανθών). Κυρίως στις διαγώνιες, μακρινές λήψεις. 

 

–*Είναι εκπληκτική η αντιφατική, ψυχική διάθεση της αποστασιοποιημένης πρωταγωνίστριας, Alice, σε σχέση με τους χρωματισμούς του ρουχισμού της ίδιας, αλλά και της αντίστοιχης επίπλωσης του σπιτιού της. Φορώντας ακόμη και την όχι έντονων χρωμάτων εργαστηριακή ποδιά ξεχωρίζει η απόμακρη, αμυντική ιδιοσυγκρασία της ηρωίδας. Σε πιο σπάνιες στιγμές ωστόσο, κάποιες ενδυμασίες της Alice εκφράζουν μέσα στο πλάνο αυτή την επιφυλακτικότητά της για τους ανθρώπους. 

 

-Παρακολουθούμε γενικώς μια πανδαισία χρωματικών εκφράσεων σε σύνολο ένταξης κοστουμιών, αντικειμένων και σκηνικών μέσα στο κάδρο. Πάντοτε υπό το μελετημένο βλέμμα της κατάλληλης, χρωματικής ιεραρχίας και διάταξης μέσα στο εκάστοτε πλάνο από την σκηνοθέτρια. Μπράβο! 

 

Φωτογραφία:

 

-Βεβαίως όλη αυτή η θέαση απόμακρου μυστηρίου και αντικρουόμενων χρωμάτων (κίτρινο στην κουζίνα της Alice, κόκκινο στο σπιτικό λουλούδι “Little Joe,” μωβ μέσα στο εργαστήριο, λαχανί στις εργαστηριακές ποδιές των βασικών ερευνητών) γίνεται σε άμεση συνεργασία της σκηνοθεσίας με τη διεύθυνση φωτογραφίας. Οφείλουμε αρχικώς να αναφέρουμε λοιπόν την πολύ καλή ρύθμιση, κατάλληλης θέασης από τη συγκεκριμένη θέση. Καθώς αποδόθηκε μια ιδιαίτερη αισθητική στο έργο!

 

-Επίσης χρειάζεται να δείτε, το πως αποτυπώθηκαν στο φακό χαρακτήρες όπως ο Karl (με μια όψη παράξενης επιβολής σε άλλον άνθρωπο) ή η Alice (τόσο απόμακρη από την διεκδίκηση της προσωπικής ζωής). 

 

-Ήταν μια ωραία λεπτομέρεια, όταν παρακολουθούσαν από τις κάμερες ασφαλείας οι επιστήμονες, ότι εκλάπη ένα “Little Joe” και μόνο η Alice παρατήρησε τα κόκκινα παπούτσια του γιου της να προβάλουν κάτω από τον μεγάλο πάγκο των ερυθρών, ελπιδοφόρων λουλουδιών.

 

-Η απεικόνιση του σπιτιού του Ivan στην εξοχή και η βόλτα της επιστροφής της Alice αναδεικνύουν επίσης τη φωτογραφία.

 

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Martin Gschlacht

 

Μοντάζ:

 

–Σε αυτό το έργο έχει σημασία το σύνολο της αφηγηματικής σύνδεσης των τοποθετημένων σκηνών, σχετικά με την επαναλαμβανόμενη χαρτογράφηση (κατά φθίνουσα σειρά ενασχόλησης): 

 

Α) Του εργαστηρίου. Β) Του σπιτιού της Alice. Γ) Του χώρου της ψυχοθεραπεύτριας. 

 

-**Επιπροσθέτως, το μοντάζ σε συνεργασία και με το μιξάζ προσδίδει την αιφνιδιαστική ανάπτυξη φοβικών ιδεών στο θεατή/ακροατή! Και εν τέλει στις κατάλληλα συνδεδεμένες στιγμές του φιλμ, η ένωση αυτών των δύο παραμέτρων μας δίνει την επιθυμητή απάντηση της πλοκής (θα το αναφέρουμε σε κάτωθι κατηγορία, σχετική με τον ήχο) της ταινίας…

 

…Για το αν είναι όλη αυτή η ιστορία, μία ακραίας έκτασης φοβία της Bella, μεταδιδόμενη προς το μυαλό της Alice ή πράγματι ένα επικίνδυνο πείραμα, που θα εξαπλωθεί παγκοσμίως…

 

Άρα μοντάζ και μιξάζ συνεργάζονται απαραιτήτως με το σενάριο και τη σκηνοθεσία!  

 

Μοντέζ: Karina Ressler

 

Καλλιτεχνικές παράμετροι, που προσδίδουν γοητεία στο έργο:

 

1) Σκηνογραφία

 

Υπεύθυνη ήταν η Nicola Wake. Μπορείτε να φανταστείτε αυτήν την ταινία δίχως τα συγκεκριμένα σκηνικά των κομψών, κόκκινων λουλουδιών; Χωρίς την άψογη διάταξη μεγάλων επιφανειών μέσα στο χώρο του γυάλινου εργαστηρίου;

 

Η δουλειά των σκηνικών στο χώρο της ψυχοθεραπεύτριας και στο σπίτι της Alice παρουσιάζει ενδιαφέρον.

 

2) Σχεδιασμός Κοστουμιών

 

Ανέλαβε η Tanja Hausner. Οι εργαστηριακές ποδιές των βασικών ερευνητών αντί για άσπρο φέρουν ένα λαχανί χρώμα, με πιο πράσινη έμφαση στα μεγάλα κουμπιά τους. Το χρώματα αυτά είναι σύμφωνα με την συνειδητή ενασχόληση των επιστημόνων στην ανάπτυξη των ιδιαίτερων, φυτικών οργανισμών. 

 

Όλες οι ενδυμασίες της Alice δείχνουν μια γυναίκα, η οποία σέβεται τον εαυτό της, αλλά θέλει να προφυλαχτεί και να μην εκφραστεί σε άλλους ανθρώπους. 

 

Αντιθέτως, η ψυχοθεραπεύτρια, με το ιδιαίτερο ντύσιμό της, δείχνει στο κοινό, πως έχει κατακτήσει τα θέματα της γοητείας.

 

Γενικώς, οι ιδέες για τα χρώματα ήταν πολύ καλές και οι ενδυμασίες είχαν ευδιάκριτη αισθητική.

 

3) Μουσική/Ηχητική υπόκρουση

 

Μουσική:

 

(Δεν αναγράφεται κάπου ο/η συνθέτης/συνθέτρια αυτής της κινηματογραφικής μουσικής) 

 

Η μουσική εμφανίζει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αντιθέσεις. Διότι είναι ανατολίτικη και αντικρούεται με ενδιαφέροντα τρόπο δίπλα στην επιστημονική/τεχνολογική εξέλιξη μιας περισσότερο Δυτικής κοινωνίας (όπως μας δείχνει τουλάχιστον το έργο). Τα ρυθμικά κρουστά και τα ανήσυχα πνευστά δημιουργούν αυτήν την ατμόσφαιρα…Κάνοντας επιτυχώς τον ακροατή/θεατή να αναρωτηθεί με αγωνία, εάν το φιλμ αφορά επιστημονική φαντασία ή ψυχολογικό-κοινωνικό δράμα.

 

Ήχος:

 

Στο τμήμα του ήχου έχει γίνει πολύ καλή δουλειά! Υπεύθυνοι είναι 12 επαγγελματίες. Προσοχή! **Ήρθε η ώρα της απάντησης, σχετικά με την αποκαλυπτόμενη πλοκή, που επεξηγεί παράλληλα την (πιθανότερη) ταυτότητα του έργου. Δηλαδή, είναι ψυχολογικό-κοινωνικό δράμα ή επιστημονική φαντασία; Οπότε, μπορείτε να επιλέξετε (όπως πάντοτε άλλωστε) από εδώ και πέρα, πώς ακριβώς (πριν και μετά την ταινία) θα διαχειριστείτε το συνολικό διάβασμα αυτού του κειμένου…. 

 

…Εάν ακούσουμε προσεκτικά, θα αντιληφθούμε, πως μέσα στο μυαλό της Alice σε τρεις διαφορετικές στιγμές, κατά την εξέλιξη του έργου, υπάρχει ο  τρομακτικής μορφής ήχος από γαυγίσματα (μεταξύ άλλων ήχων). Είναι φυσικά η ανάμνηση των γαυγισμάτων της αλλιώτικης συμπεριφοράς του σκύλου της Bella. Τον οποίο εκείνη είχε ονομάσει “Bello.” Οι ιδέες της ψυχικά διαταραγμένης, μοναχικής Bella (η οποία είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας παλιότερα) διογκώθηκαν, μόλις εκείνη διαπίστωσε απλώς μία διαφορετική συμπεριφορά του σκύλου. Η μετάδοση αυτής της φοβίας γίνεται μέσα στο μυαλό της Alice! 

 

Έτσι η επιστήμων Alice Woodard κάθε φορά που υποψιάζεται με τρόμο, πως μπορεί να ισχύει όντως αυτή η εξωπραγματική θεωρία, νιώθει τότε να ανατρέπεται η συνήθης, εκλογικευμένη της θεώρηση και ζήση των πραγμάτων…Και ακούει τον φόβο. Όμως επειδή είναι γαλουχημένη με επιστημονική κατάρτιση, γνωρίζει πολύ καλά, ότι μία είναι η αποδεδειγμένη, αντικειμενική αλήθεια. 

 

Αυτές οι ηχητικές σκέψεις λοιπόν είναι στη χώρα του μέγα πανικού και η ίδια το γνωρίζει στην πραγματικότητα πολύ καλά. Διότι, ακόμη και τότε, ακούει μόνο τα πραγματικά γεγονότα: Το γαύγισμα ενός σκύλου και την φοβική ανάπτυξη ιδεών μιας άλλης γυναίκας (Bella) μέσα στο δικό της (Alice) επηρεασμένο, επίσης μοναχικό μυαλό. 

 

4) Μακιγιάζ

 

Υπεύθυνοι: Kerstin Gaecklein, Heiko Schmidt.

 

Το χτένισμα των μαλλιών του Joe είναι παρόμοιο με εκείνο της Alice. Αυτό μας δείχνει, πως ο μικρός, ανεξάρτητα από την αμφισβήτηση προς το πρόσωπο της μητέρας του (ως γονεϊκό πρότυπο, λόγω εργασιομανίας αυτής και συνεπώς έλλειψης προσοχής σε εκείνον), παραλλήλως σέβεται την Alice.

 

Ερμηνείες:

 

Emily Beecham: Υποδυόμενη την μοναχική, εργασιομανή πρωταγωνίστρια, Alice Woodard. 

 

Η απόδοσή της μαρτυρά την καλύτερη ερμηνεία του έργου! Ξεκινά, εκφράζοντας αμήχανη συμπεριφορά, όταν ο Chris λέει, ότι εκτιμά να συνεργάζεται με εκείνη. Μόλις βγαίνει μαζί του, μεταδίδει την ψυχοσύνθεση συμπεριφοράς απρόσιτης, αλλά και με αυτοσεβασμό. Στην ψυχοθεραπεύτρια είναι μεν λιγότερο εσωστρεφής σε σχέση με συναναστροφές άλλων ανθρώπων, αλλά πολύ πειστικά η ηθοποιός μας αποκαλύπτει και τη δυσκολία της Alice να εκφράσει τις σκέψεις της. Στην αρχή φέρεται γλυκά στον γιο της. Ανακαλύπτοντας, ότι ο μικρός έχει κιόλας την πρώτη του φιλενάδα, η ερμηνεύτρια μεταδίδει το συναίσθημα της μητέρας, η οποία προσπαθεί να συμφιλιωθεί με αυτήν την ιδέα.

 

Η σύγκρουση με το παιδί είναι ρεαλιστική στον μικρό καυγά, όπου χτύπησε η Alice. Ο ελευθερωμένος θυμός για την Bella είναι αισθητός, λέγοντάς της, πως βρίσκει ανόητη όλη αυτήν την ιδέα για την θανάσιμη απειλή του “Little Joe”. Παρατηρείται η πολιτισμένη συμπεριφορά με τον πρώην σύντροφό της, Ivan. Ως Alice έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στους Chris και Karl. Το απότομο γέλιο της, έχοντας έντονη αμφισβήτηση, το αποδεικνύει. Ομοίως και ο ορθά εκπεφρασμένος, μεγάλος τρόμος απέναντί τους.

 

Γενικώς, εκφράστηκε σωστά η άχρωμη, προσωπική ζωή της Alice, η οποία αντικαταστάθηκε ολοκληρωτικά από την εργασιομανία της…Δίχως η ίδια να το καταλαβαίνει. Αυτό ανεβάζει την απόδοση της ερμηνείας! 

 

Kit Connor: Στο ρόλο του Joe, γιου της Alice.

 

Είναι διακριτή η αλλαγή της συμπεριφοράς του Joe. Αρχικώς, βρίσκεται ακόμη σε παιδική, ψυχολογική συμπεριφορά. Έπειτα αποδίδεται η άμεση, εφηβική προσαρμογή, μεγαλώνοντας πιο γρήγορα από ότι πολλά παιδιά. 

 

Η στιγμή, κατά την οποία ως Joe φέρεται, σαν να έχει αλλοιωθεί από το λουλούδι, είναι σημαντική. Μιλώντας με ήρεμη φωνή, μα σταθερής αυτοπεποίθησης, αλλάζει ύφος και αποδεικνύεται τελικά, πως o ρόλος αστειευόταν. Αυτή η απόδοση δίνει ελπίδες στον ηθοποιό, για το μέλλον του σε αυτή τη δύσκολη δουλειά! Δεν είναι εύκολο, αυτό που έκανε. Γιατί υποστήριξε ερμηνευτικά το βάρος του παιχνιδιού της πλοκής στο σενάριο.

 

Lindsay Duncan: Υποδυόμενη την υπομονετική, ψύχραιμη ψυχοθεραπεύτρια.

 

Φυσικά η εμπειρία και κυρίως το αστείρευτο ταλέντο της ηθοποιού {μεταξύ πολλών έργων ξεχώρισε στην ταινία “Birdman: Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας” ως η Tabitha: Αμετανόητη κριτικός θεάτρου με πικρόχολη, ζηλόφθονη γραφή για δημιουργίες καλλιτεχνών=σε έναν διδακτικό ρόλο για όποια/όποιον θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με κριτική Τεχνών} εύκολα επιτρέπουν στην ίδια να μας δώσει στοιχεία για την ψυχοθεραπεύτρια, χωρίς να ειπωθούν πολλά. 

 

Εκείνη έχει υπομονή, γλυκύτητα, ψυχραιμία. Αν και είναι ηλικιακά μεγαλύτερη σε σχέση με την εργασιομανή αναλυόμενή της, Alice, παραμένει πιο ζωντανή και έχει κατακτήσει την εκπέμπουσα γοητεία του εαυτού της. Είναι εύστοχη ψυχοθεραπεύτρια, κατανοώντας το πρόβλημα της Alice. 

 

Παίζοντας ακόμη και σε ελάχιστες σκηνές, μένει η παρουσία της ερμηνεύτριας στη μνήμη του θεατή.  

 

Σημείωση: 

 

Εννοείται, ότι ο Ben Whishaw παραμένει πολύ καλός ηθοποιός. Εξάλλου, ο ίδιος το έχει αποδείξει πολλές φορές με τις ερμηνευτικές αποδόσεις του. Δεν έχει κάνει κάτι λάθος σε αυτό το έργο. Απλώς εδώ ο χαρακτήρας (Chris) έχει αυτόν τον ρόλο. Η Alice τον βλέπει σαν έναν συνεργάτη στη δουλειά της. Ακόμα και όταν τον φοβάται. Τίποτα δεν υπερβαίνει τη δουλειά της.}

 

Το κυνήγι της ψιθυρισμένης πλοκής του σεναρίου, η αισθητική μιας εξερευνητικής σκηνοθεσίας με μυστηριώδη χρώματα και η ωφέλιμα αντιφατική μουσικό-ηχητική υπόκρουση της έξυπνα διακριτικής επεξήγησης, προσφέρονται με το ταξίδι στην ταινία.  

 

Μια διανομή της One From The Heart

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ