Show Biz

Νίκος Καμτσής: Υπάρχει πολύς «δηθενισμός» στο ελληνικό θέατρο (και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού για όποιον θέλει να τον δει)

Νίκος Καμτσής: Υπάρχει πολύς «δηθενισμός» στο ελληνικό θέατρο (και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού για όποιον θέλει να τον δει)
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Γιάννης Παναγόπουλος

Ο Νίκος Καμτσής είναι ένας εργάτης της τέχνης. Συγκεντρωμένος και βαθιά προσηλωμένος για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, υπηρετεί τη θεατρική πράξη σχεδόν από κάθε πόστο που απαιτεί το ανέβασμα μιας παράστασης στη σκηνή.

Το θέατρό του Τόπος Αλλού (Κεφαλληνίας 17, Κυψέλη) βρίσκεται σ’ ένα σημείο που επανανακαλύπτουμε ως θεατρικό πριγκιπάτο της πόλης. Ο σκηνοθέτης – ηθοποιός – συγγραφέας ηγείται του θιάσου που Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή ανεβάζει τον Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ. Η συνέντευξη μαζί του κυκλοφορεί ανάμεσα στην πρόκληση της καταγραφής του θεατρικού νέου, αλλά και την ανάγκη διατήρησης της δημιουργικότητας ως μιας από τις βασικότερες αρετές της ζωής μας.

Το “Ορλάντο” είναι μια παράσταση που φέρει τη δική σας υπογραφή κυριολεκτικά. Έχετε κάνει τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, συμμετέχετε υποκριτικά. Φαντάζομαι πως η οργάνωση της παραγωγής της παράστασης που ανεβάζετε στο θέατρό σας θα ήταν ένας μεγάλος αγώνας. Η συγκέντρωση τόσων καλλιτεχνικών αρμοδιοτήτων πώς προέκυψε;

Μπορεί να φαίνεται ως υπερσυγκεντρωτισμός αλλά τελικά δεν είναι. Τα σκηνικά φέτος δεν είναι δικά μου αλλά της Μίκας Πανάγου, μόνιμης συνεργάτιδας εδώ και πολλά χρόνια. Όμως είναι μοιραίο ως ένα σημείο. Από τη στιγμή που η παράσταση βασίζεται σε ένα μυθιστορηματικό κείμενο που πρέπει να γίνει θεατρικό και να μιληθεί από ηθοποιούς. Από τη στιγμή που το σχέδιο αυτό συνελήφθη στο δικό μου κεφάλι, είναι μοιραίο πολλά πράγματα να ξεκινούν από μένα διότι δεν υπάρχει κανένας άλλος κατάλληλος να υλοποιήσει το δικό μου όραμα. Παρ΄ όλα αυτά η μουσική, η κίνηση, οι φωτισμοί, η διεύθυνση παραγωγής δεν είναι δικά μου αλλά του Κώστα Χαριτάτου, της Κάλλιας Θεοδοσιάδη, του Γιάννη Ζέρβα και της Λαμπρινής Θάνου αντίστοιχα. Όλοι αυτοί οι στενοί συνεργάτες (μερικοί εδώ και αρκετά χρόνια με τους οποίους έχουμε κτίσει έναν κοινό κώδικα) εκφράστηκαν με ελευθερία αν και το αρχικό όραμα είναι δικό μου. Και πράγματι, αν κανείς είναι στις πρόβες, θα με πιάσει πολλές φορές να ρωτάω συντελεστές και ηθοποιούς και να ζητάω τη γνώμη τους. Για τον αγώνα και πόσο μεγάλος είναι είτε η δουλειά είναι ενός ανδρός είτε συλλογική, μην τα ρωτάτε. Κάθε παράσταση είναι μια γέννα. Έχει πολύ πόνο…
διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X