Ζωγραφική – Ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος στην τρίτη του έκθεση “Έξω” σε προκαλεί να δεις έναν κόσμο γεμάτο δεύτερες αναγνώσεις

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Στέκεσαι μπροστά τους. Και μετά αλλάζεις γωνία. Ένα ή περισσότερα βήματα πίσω, ένα ή περισσότερα βήματα δεξιά ή αριστερά. Θα πάρει λίγο χρόνο. Εδώ πρέπει να διαθέσεις το οπτικό σου πεδίο σε ζωγραφική που το θεατό ανανεώνεται διαρκώς. Η, τρίτη ατομική έκθεση, ζωγραφικής με τίτλο “Εξω” του Αριστομένη Θεοδωρόπουλου θα διαρκέσει για λίγες ακόμα μέρες (6 Νοεμβρίου) στο Μετς Κέντρο Τεχνών. Όπως γράφει και το σημείωμα της επιμελήτριας της έκθεσης Φωτεινής Βεργίδου: “Τα έργα που παρουσιάζονται, δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της δύσκολης και απαιτητικής προηγούμενης περιόδου όπως αυτή διαμορφώθηκε από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση και τον υποχρεωτικό εγκλεισμό που τη συνόδεψε.”

-Η δουλειά που εκθέτεις σήμερα ήρθε μέσα από τη διάρκεια των λοκ ντάουν. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο “αχανής” χρόνος των λοκ ντάουν σε σένα, μέσω της ζωγραφικής, λειτούργησε λυτρωτικά δημιουργώντας;

Δεν θα έλεγα πως λειτούργησε λυτρωτικά κατά τη διάρκεια του λοκ ντάουν, αλλά σίγουρα βοήθησε στο να νιώσω πως η ζωή μου δεν μπήκε σε μια παύση εκείνη την περίοδο. Λειτούργησε ώστε να μη βρεθώ σε μια κατάσταση πλήρους απραξίας και στο να μη χαθεί η ενέργεια που θα διοχέτευα υπό κανονικές συνθήκες στην «έξω» ζωή. Αυτό που έχω παρατηρήσει από τις δύο προηγούμενες ατομικές εκθέσεις μου, αλλά και μέσω της τρέχουσας, είναι πως η λύτρωση είναι η αίσθηση πληρότητας, η οποία επέρχεται μετά την ολοκλήρωση όχι μόνο της δημιουργίας καθαυτής, αλλά και της παρουσίασης των έργων ως ενοποιημένων συμβάντων.

Πόσο δύσκολο είναι σήμερα για έναν εικαστικό καλλιτέχνη να αναπτύξει το προσωπικό του ύφος. Έχω, συχνά, την αίσθηση πως οι γκαλερί αγωνιούν να είναι εντός εποχής παρά να αναδείξουν προσωπικά στυλ καλλιτεχνών;

Η ταυτότητα του κάθε ατόμου, καλλιτέχνη ή μη, αποτελείται από άπειρα ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία. Αυτό που ονομάζουμε καλλιτεχνικό «ύφος», δεν είναι παρά η δημιουργική έκφραση της ατομικής ιδιαιτερότητας, η οποία προκύπτει μέσω δουλειάς, υπομονής και αφοσίωσης. Όταν λέω «αφοσίωση», δεν εννοώ μονάχα πίστη στο καλλιτεχνικό έργο, αλλά πίστη στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Ο καλλιτεχνικός χώρος οφείλει να παραμένει ανοιχτός και φιλόξενος στην εγγενή διαφορά των ανθρώπων, η οποία τελικά σώζει και την τέχνη.

-Το μαύρο, το απόλυτο λευκό και το χρυσό είναι τα χρώματα που κυριαρχούν στα έργα που εκθέτεις. Φαντάζομαι ότι και αυτά είναι μια δήλωση ή όχι;

Όλα τα χρώματα συνυπάρχουν ταυτόχρονα, κανένα δεν χρησιμοποιείται εργαλειακά έναντι κάποιου άλλου ώστε να συνυποδηλώσει ή να διδάξει κάτι.

Με το πέρας της δημιουργίας, τα ίδια τα έργα είναι που θέτουν διαρκώς ερωτήματα και υπαινιγμούς, ακόμα και σε εμένα, που γίνομαι τελικά παρατηρητής τους.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr