Γιώργος Π. Αποστολόπουλος: Η Φώφη Γεννηματά, οι παρακαταθήκες και η αλήθεια

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η θλιβερή απώλεια της Φώφης αλλά και το φωτεινό πολιτικό και ανθρώπινο παράδειγμα ζωής που επέδειξε μας συγκλονίζουν.

Είναι πολλές οι παρακαταθήκες που μας αφήνει. Διδάγματα για το παρόν και το μέλλον που πρέπει να μας διδάξουν πολλά.

Φοβούμαι όμως ότι οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί δεν πρόκειται να τα κατανοήσουν ή να τα εφαρμόσουν.

Και μιλάω και ο ίδιος ως πολιτικός παραδεχόμενος την απογοητευτική αλήθεια.

Εντούτοις θα αναφερθώ σε ορισμένα από αυτά προσδοκώντας ότι η  αποδοχή τους από τον απλό κόσμο θα διαβρώσει τα «φίλτρα» της αναισθησίας του πολιτικού μας συστήματος.

Η πρώτη αφορά το συναίσθημα στην πολιτική. Αυτό που η ίδια εξέφραζε με πολλούς τρόπους και σε αρκετά επίπεδα.

Το ίδιο το χαμόγελό της ακόμα και μετά από «συντροφικά» ή μη μαχαιρώματα, αρκεί.

Ακολουθεί η αγάπη της στην πολυφωνία εντός και εκτός Κόμματος.

Αποδεχόταν όλες τις διαφορετικές απόψεις χωρίς κόμπλεξ και συνέθετε χωρίς καμία πολιτική αυταρχικότητα.

Η ακατάπαυστη μαχητικότητα  και το θάρρος, πολιτικό και προσωπικό, είναι ένα ακόμα πρότυπο που μας παραδίδει. Το ζήσαμε μέχρι τις τελευταίες τις στιγμές.

Ακολουθεί η απλότητα χαρακτήρα και ζωής. Αρχηγός του τρίτου Κόμματος στην ελληνική Βουλή και συγχρόνως μία σεμνή κοπέλα της καθημερινότητας.

Μεταξύ άλλων αξίζει ακόμα να υπογραμμιστούν οι αμιγώς πολιτικές παρακαταθήκες της ενότητας, της προοδευτικής πορείας, της αυτονομίας, του παραδοσιακού σοσιαλισμού και του πατριωτισμού.

Αφορούν τόσο το Κίνημα Αλλαγής-ΠΑΣΟΚ όσο και την Ελλάδα.

Από όσα συνέβησαν πάντως το τελευταίο χρονικό διάστημα, μπορούμε να διακρίνουμε και αρκετά άλλα ζητήματα που θα πρέπει να μας απασχολήσουν.

Ως πότε κοινωνία και επιστήμη θα κλείνουν τα μάτια σε όσους συνανθρώπους μας υποφέρουν και χάνονται από παρόμοιες ασθένειες; Μόνο ο Covid υπάρχει; Έλεος πια…

Ως πότε ο ελληνικός λαός δεν θα διακρίνει και δεν θα κατακρίνει την υποκρισία της πολιτικής ζωής; Όταν αντίπαλοι ή «σύντροφοι» τη χτυπούσαν κάτω από τη μέση ενώ τώρα δήθεν την εγκωμιάζουν;

Ως πότε η ελληνική κοινωνία θα ανέχεται υποτιμητική αποδοχή για γυναίκες πολιτικούς; Διότι ας μιλήσουμε ανοιχτά. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα υπήρξε ανάχωμα για την πολιτική της καταξίωση.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή την αναγνώριση που απολαμβάνει σήμερα, έπρεπε να τη ζήσει. Δεν ήταν μόνο δίκαιο, το άξιζε.

Το γιατί δεν συνέβη και γιατί οι περισσότεροι σημαντικοί Έλληνες καταξιώνονται μόνο μετά θάνατον, είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει τόσο ως κοινωνία όσο και ατομικά ως πολίτες και ως ανθρώπους…