Το ιδεολογικό κάστινγκ των αρχών καταστολής

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

του Γιάννη Παναγόπουλου //

Ο γύρος του κόσμου είναι πιο εύκολος απ’ όσο ποτέ στο παρελθόν και οι εικόνες – βίντεο που φτάνουν από την Ουάσιγκτον είναι αποκαλυπτικές. Κατά μία έννοια εδώ, στην Ελλάδα, είμαστε καλά προπονημένοι στο τι μπορεί να ονομαστεί “Αστυνομική Ανοχή”. Την ίδια στιγμή που ο κόσμος ονομάζει πρωτοφανές σοκ την μετριοπάθεια που έδειξαν οι αρχές της Ουάσιγκτον στο ντου των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο, εμείς ήδη μπορούμε να ποζάρουμε ως βετεράνοι της απαλής καταστολής ή της συνεννοημένης καταστολής που απολαμβάνουν ακροδεξιές, βαθιά συντηρητικές, φιλοναζιστικές ομάδες στη χώρα μας.

Ο κόσμος βοά και εμείς το έχουμε φανερό καμάρι χρόνια τώρα. Η αστυνομία δεν έχει ποτέ δεχτεί πως είναι μόνο θεσμός του κράτους. Θεσμός που χρηματοδοτείται από φορολογητέο πλούτο όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως πολιτικής άποψης. Η αστυνομία εδώ, όπως και πολλές αστυνομίες αλλού, έχουν ένα αγαπημένο παράδειγμα. Πως είναι μέρος της κοινωνίας. Πως η δράση της δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από εκείνη. Ως μέρος αυτής της κοινωνικής σχέσης μπορούν να ιδωθούν άπειρα παραδείγματα περιττής αστυνομικής, αυτόνομης, δράσης όπως τα λουλούδια που πήρε και πέταξε από το μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή, κάποτε, τις υποδείξεις Κασιδιάρη γύρω από τον τρόπο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί πορεία της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας.

Η παταγώδης αστυνομική αποτυχία των αρχών καταστολής στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε να είναι μια ενορχηστρωμένη απόπειρα, όπως ισόποσα ενορχηστρωμένη ήταν και η διαδήλωση των οπαδών του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Η πράξη τους ήταν ανακοινωμένη μέρες πριν. Ενώ ο τύπος των ΗΠΑ είχε καταδείξει με απανωτά δημοσιεύματα τους κινδύνους που εγκυμονούσε αυτή η πράξη.

•Η επιλεκτική άσκηση βίας δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Ίσως πρωτόγνωρη είναι η ενωμένη λογική των αρχών που μοιάζει να διαχωρίζει τον κίνδυνο σε φιλικό και λιγότερο φιλικό στις απόψεις της. Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό;