Δύο νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σας προτείνουμε 2 ταινίες. Το έργο “Madre” του εγκεφαλικού παρατηρητή Rodrigo Sorogoyen και το Love: “Chained” (που αναμένεται να κυκλοφορήσει) του κοινωνικού σχολιαστή Yaron Shani.  

 

1) Madre – Εξαφανισμένος

 

Υπόθεση: Η Elena βρίσκεται στην Ισπανία, συζητώντας ήρεμα στο διαμέρισμα με τη μητέρα της. Όλα θα αλλάξουν, μόλις η Elena επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με τον εξάχρονο γιο της. Θα μάθει, ότι ο μικρός βρίσκεται ολομόναχος σε μια παραλία στη Γαλλία, χωρίς να γνωρίζει τη θέση του πατέρα του, Ramon, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την προστασία εκείνου. Το παιδάκι ακούγεται φοβισμένο και αγνοεί παντελώς και την τοποθεσία στην οποία βρίσκεται. Η επικοινωνία διακόπτεται προσωρινώς και το κινητό τηλέφωνο του παιδιού δεν έχει πολλά αποθέματα μπαταρίας. Η Elena αγωνιά και πανικοβάλλεται. Τηλεφωνεί στις αστυνομικές αρχές, αλλά της επισημαίνουν, ότι η διαδικασία είναι πιο σύνθετη, ορίζοντας να παρουσιαστεί η ίδια στο αστυνομικό τμήμα, συμπληρώνοντας μια γραπτή δήλωση. Ο γιος καλεί και πάλι την ταραγμένη μητέρα. Τονίζει στην Elena, ότι κάποιος άγνωστος άντρας τον πλησιάζει. “Τρέξε! Και κρύψου κάπου αγάπη μου!” τον συμβουλεύει εκείνη, κυριευμένη από φόβο, αλλά προσπαθώντας να μην φανεί αυτό στη φωνή της. Θα την ακούσει και θα κρυφτεί το παιδί για κάποιες στιγμές, μα έπειτα ο άγνωστος άντρας θα τον εντοπίσει. Έρχεται κοντά του. Η επικοινωνία θα διακοπεί…

 

Η Elena, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της σοκαρισμένης μητέρας της, παίρνει τα κλειδιά του αμαξιού και φεύγει κατευθείαν μανιωδώς με οδηγικό προορισμό εκείνη την άγνωστη παραλία της Γαλλίας, ακολουθώντας απλώς ένα ένστικτο…Δέκα χρόνια μετά η 39χρονη πλέον Elena δουλεύει σε καφετέρια-μπαρ της Γαλλίας, σε μια όμορφη παραλία. Μέσα σε δεκάδες ανθρώπους κάνει βόλτες μόνη στην απέραντη άμμο. Μια ομάδα παιδιών κοντά στα τέλη της εφηβείας προπονείται για έναν επερχόμενο αγώνα beachsoccer, τρέχοντας σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη. Η Elena κοιτάζει τον Jean. Η μορφή του της δημιουργεί έντονους συνειρμούς. Θεωρεί, πως ενδέχεται να είναι ο χαμένος γιος της. Τον ακολουθεί όσο πιο διακριτικά μπορεί, καταγράφοντας στη μνήμη της το σπίτι, όπου εκείνος κατοικεί. 

 

Η Ισπανίδα μητέρα με τη χρόνια ενοχή της απώλειας του εξάχρονου παιδιού, φαίνεται να προσπαθεί να προχωρήσει στη ζωή της, αλλά ταυτοχρόνως παραμένει και ψυχολογικά στάσιμη. Δεν είναι πια παντρεμένη με τον Ramon.  Έχει νέες παρέες και σαν καινούργιο σύντροφο τον Joseba, ο οποίος την αγαπά και γνωρίζει τον πόνο, που εξακολουθεί να τη βαραίνει. Όμως η ψυχικά τραυματισμένη γυναίκα βρίσκεται σε ένα μέρος, το οποίο προσομοιάζει διαρκώς μια φρικτή στιγμή της ζωής της. Ο έφηβος Jean με αρκετή τόλμη σε σχέση με τα παιδιά της ηλικίας του, προσεγγίζει την Elena, προσπαθώντας να κάνει παρέα μαζί της και να τη φλερτάρει. Ξέρει, ότι η ίδια προ ολίγων ημερών τον ακολούθησε.

 

Η Elena δεν φοβάται να τον γνωρίσει καλύτερα. Μα χωρίς να αντιλαμβάνεται και η ίδια, που ακριβώς θα οδηγήσει αυτή η επιλογή…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:  

 

Η σκηνοθετική αντίληψη του Rodrigo Sorogoyen επιτυγχάνει να ανταπεξέρχεται πλήρως στις απαιτήσεις των διαφορετικών θεματικών, που ο ίδιος τολμηρά πραγματεύεται στις ταινίες του. Αρκεί η παρακολούθηση δύο έργων, για να το καταλάβετε: Του “El Reino” (2018) και του “Madre” (2019). Ο δημιουργός αφοσιώνεται στην ατμόσφαιρα των εκάστοτε θεμάτων, με τα οποία επιμελώς ασχολείται. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο ίδιος κυριεύεται από την αύρα του ανάλογου έργου και τη μεταδίδει ορθώς, εκμεταλλευόμενος την οργανωμένη, εκπεφρασμένη εγκεφαλική του καλλιτεχνική διάσταση, αφήνοντας όμως το συναίσθημα να αποτυπωθεί εν τέλει πιο εμφανώς στο μέσο θεατή. Ενώ προσφέρει επιπροσθέτως, με ώριμο τρόπο και στο σινεφίλ τη δυνατότητα να εκτιμήσει την εξαιρετική αξιοποίηση των τεχνικών παραμέτρων. Στο “El Reino” υπήρχε μια απόλυτα οργανωμένη δομή σε σενάριο και σκηνοθεσία με ξεκάθαρο αντιήρωα πρωταγωνιστή, αλλά και ισχυρούς αντιπάλους. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε όποιον βρίσκεται στο πραγματικό, λασπώδες μονοπάτι της πολιτικής. Σε εκείνη την ταινία όλες οι κινηματογραφικές, καλλιτεχνικές παράμετροι (σενάριο/σκηνοθεσία/μοντάζ/φωτογραφία/μουσική/ερμηνείες/σκηνογραφία/casting) βρίσκονταν σε εντυπωσιακή αρμονία, με υπομονετική, εύστοχη ανάπτυξη και αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό κράμα δημιουργίας {Σας παραπέμπουμε να το (ξανά) ανακαλύψετε στην Eretiki κριτική του “El Reino” https://eretikos.gr/eretiki-kritiki-tis-tainias-el-reino-the-realm-o-ekptotos/239603}.  

 

-Στο “Madre” αλλάζει ο τρόπος σκέψης. Καταρχάς, επισημαίνουμε πως το έτος 2017 ο ίδιος δημιουργός είχε γυρίσει σχετική ταινία μικρού μήκους. Πλέον σε αυτό το έργο (2019), ανέπτυξε την ενδιαφέρουσα τότε αρχική ιδέα του. Το σκεπτικό λοιπόν (εν συγκρίσει με το “El Reino”) προσαρμόζεται στην αλλιώτικη πλοκή και το διαφορετικό άνθρωπο. Ηρωίδα, αυτή τη φορά! Μάνα. 

 

Υπάρχουν δύο συναισθηματικά μέρη, σε συνάρτηση με το χρόνο και τον τόπο, στην ψυχοσύνθεσή της. 

 

Α) Το παρελθόν στην Ισπανία: Όπου έγινε μεν ένα λάθος από τον πατέρα (Ramon, σε γαλλικό έδαφος), το οποίο δεν μπόρεσε να διορθώσει όμως η μητέρα (Elena, που βρισκόταν στην Ισπανία). 

 

Β) Το μέλλον στη Γαλλία, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά: Το ψυχικό τραύμα αναζητά με σιωπηλή φωνή, κάθαρση, σε έναν παρόμοιο τόπο, με εκείνον όπου εξαφανίστηκε το παιδί. 

 

Έτσι η ουσιώδης ανάπτυξη του σεναρίου μας προσδιορίζει τη διαμορφωμένη, τραυματική ιδιοσυγκρασία της πρωταγωνίστριας. Η Elena είναι το επίκεντρο της ιστορίας και η άγνωστη οδός προς την πιθανότητα της ελπίδας βρίσκεται για αυτήν στο πρόσωπο του Jean. Μόλις συναντηθούν οι δυο τους,  οι υπόλοιποι άνθρωποι αρχίζουν να φθίνουν σαν παρουσίες. Μόνο ως δυνατά εμπόδια στη γνωριμία τους μπορούν να εκληφθούν. Έτσι απομένει στην πλοκή η αίσθηση του κινδύνου, που αναζητούν και οι δύο χαρακτήρες, τρέφοντας μια ελπίδα, ότι η οποιαδήποτε, μελλοντικής διαμόρφωσης, ανθρώπινη μεταξύ τους σχέση δεν θα ισοδυναμεί με επικινδυνότητα. Μα αντιθέτως, με λυτρωτική εμπιστοσύνη! Μοιάζουν και οι δύο με εφήβους ή καταπιεσμένους ενηλίκους, που προσπαθούν να ανακαλύψουν τα όριά τους. Αξιοπερίεργο ενδιαφέρον παρουσιάζει η φήμη, η οποία κυκλοφόρησε στην παραλία για την Elena από τους ντόπιους. Αν και γνωρίζουν τι πέρασε, την αποκαλούν “Η τρελή της παραλίας.” Χρησιμοποιώντας έναν οριακό, κοινωνικό αποκλεισμό, εφόσον όλοι/όλες οι κάτοικοι της μιλούν, αλλά αυτή τη φράση τη λένε πίσω από την πλάτη της. Η Elena, μόλις ο Jean, έχοντας αγνό ενδιαφέρον, προσπαθεί να μάθει πληροφορίες για το παρελθόν της, λέει σε εκείνον: “Δεν θέλω να μιλήσω για τίποτα Jean!” Και έτσι, η ανθρώπινη σχέση τους διεκδικεί οποιαδήποτε μορφή, μα με αισθαντικό τρόπο και όχι τυπικώς!  

 

-Όμως αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις των θεατών είναι η απόδοση της σκηνοθεσίας, εξαιτίας της θαρραλέας απλότητάς της. Μεταδίδοντάς μας την αίσθηση της μητέρας, που προσπαθεί να συνέλθει από ένα κατακερματισμένο παρελθόν. Όπως προείπαμε, αυτό συμβαίνει σε δύο ενότητες. Αποδίδονται σωστά στη σκηνοθεσία: 

 

Α) Μία μητέρα χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της, μόλις κινδυνεύει το πιο σημαντικό πλάσμα, που εκείνη δημιούργησε. Έτσι λοιπόν η σκηνοθεσία πράττει αναλόγως. Δηλαδή, δεν χρειάζεται εδώ μια πολυεπίπεδη, οργανωμένη δομή. Όχι. Επαρκεί στην πρώτη ενότητα του έργου η σύνδεση/συναισθηματική ένωση μητέρας και παιδιού. Διαμέσου της φωνής στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Η σκηνοθεσία εκμεταλλεύεται στο διαμέρισμα της Elena τη χρήση πλάνου βάθους πεδίου, όπου η μητέρα της πρωταγωνίστριας προσπαθεί επίσης να τηλεφωνήσει κάπου για βοήθεια. Καθώς η ίδια είναι τις περισσότερες φορές στο βάθος του κάδρου ανήμπορη, ενώ η Elena πιο μπροστά στο φακό. Διότι η ηρωίδα διεκδικεί τη λύση! Η κίνηση της ηρωίδας τότε καθορίζει τα πάντα. Η Elena πηγαίνει στο υπνοδωμάτιο. Η μητέρα της τής μιλά στην πόρτα και τότε η κάμερα από αριστερά προς τα δεξιά (όπως κοιτάζουμε ως θεατές) περιστρέφεται προσωρινώς σε εκείνη. Μήπως τυχόν υπάρξει βοήθεια από την πλευρά της. Έπειτα, ενόσω η πρωταγωνίστρια επιχειρεί εναγωνίως να φύγει από το διαμέρισμα, τότε το μέσο (κάμερα) την ακολουθεί. Στο επόμενο τηλεφώνημα δημιουργείται πάλι οπτικά ο δεσμός μητέρας και παιδιού, μα αυτή τη φορά πιο δυνατά από ποτέ. Πώς; Απλά. Η εστίαση του μέσου (κάμερα) χρησιμοποιείται, στα κρίσιμα λεγόμενα της φωνής του φοβισμένου μικρού, προς το τρομαγμένο πρόσωπο της Elena. Η δε απομάκρυνση του φακού, στην ανάλογη διακοπή της επικοινωνίας.

 

Β) Στη δεύτερη, συναισθηματική ενότητα του έργου η σκηνοθεσία αλλάζει ύφος. Η Elena βρίσκεται πλέον σε άλλη χώρα και γνωρίζει πολλούς ανθρώπους. Οι βόλτες και οι παρατηρήσεις/παραστάσεις της στην παραλία είναι αρκετές. Έτσι η σκηνοθετική σύνδεση των δύο ενοτήτων (από την απώλεια προς το κλίμα των δέκα ετών μετά) πραγματοποιείται με την ανίχνευση της ηρωίδας, η οποία περπατά μέσα στο πλήθος της γαλλικής παραλίας. Από πολύ μακρινό πλάνο η κάμερα εστιάζει (από δεξιά προς τα αριστερά) ξεχωρίζοντας την Elena και ακολουθώντας την κίνησή της, ώστε να αντιλαμβανόμαστε πλέον την ευθεία αυτής. Με αντίθετη φορά έρχεται ο Jean και η ομάδα του.

 

–Θα μας απασχολήσει γενικώς η ακτή της παραλίας. Αλλά ακριβώς από το σημείο όπου θα την κοιτούσε ένας άνθρωπος περπατώντας σε αυτήν, με θέση κοντινή και αποστασιοποιημένη από το νερό…Κοιτάζοντας πλαγίως, κατά μήκος την έκταση όλης της παραλίας, ενώ σκάνε στο βάθος στην ακτή τα αφρώδη, μακρινά, αθόρυβα κύματα. Αυτό γίνεται από τη δεξιά πλευρά τις περισσότερες φορές και λιγότερο από τα αριστερά. Συνολικά είναι ίσως ο ιδανικός τρόπος παρουσίασης του βιώματος της τραυματικής απώλειας (του γιου) της Elena σε ένα παρόμοιο μέρος.

 

–Η εργασία της Elena έκανε εκείνη να βρίσκεται μακρυά και κοντά από τη θλίψη της για δέκα χρόνια. Η δυσκολία της δουλειάς της πρωταγωνίστριας, αλλά και η διάσπαση της ασφάλειας σε αυτή θα παρουσιαστεί με την καταγραφή των νευρικών κινήσεων της κοπέλας στην κυκλική μπάρα, μόλις η ίδια φτιάξει καφέ για τον τολμηρό επισκέπτη Jean.  

 

-Ο ήχος δίνει ταυτότητα στο έργο! Με μοναδικά έξυπνη ισορροπία κινηματογραφικής απόδοσης και πραγματικής αντίληψης, η χρήση του Voiceover αποκτά καινούργιο νόημα! Η Elena και ο Jean κρατούν τα χέρια τους και χαμογελούν με τρυφερότητα. Οι φωνές τους υπερβαίνουν την πραγματική ροή του χρόνου, μα παράλληλα είναι ακριβώς εκεί, αν και οι περσόνες δεν κουνούν τα χείλη, μιλώντας. Επικοινωνούν όμως με πρωτόγνωρη ενσυναίσθηση μεταξύ τους και αιφνιδιάζονται με χαρά. 

 

-Το μοντάζ κάνει βίωμα του θεατή την απώλεια της Elena: Μετά τη λήψη της ακολουθίας της πρωταγωνίστριας εκτός διαμερίσματος, το επόμενο cut ξεναγεί το κοινό πάλι αντιστρόφως μέσα στο σπίτι. Σαν να χάθηκε για πάντα κάτι εκεί μέσα. Γενικώς, το μοντάζ μας μεταφέρει όμορφα την εξέλιξη της γνωριμίας των Elena και Jean. 

 

-Η φωτογραφία θα είναι παρούσα στη συνεχή “κοιμωμένη, θλιμμένη όψη της ακτής” με τα αλλοιωμένα κύματα στο βάθος. Αλλά και στην αισιόδοξη θέαση της παραλίας από την ηρωίδα με προοδευτική απομάκρυνση του φακού, καταλήγοντας προς το παράθυρό της.

 

-Ο σκηνοθέτης δίνει προσοχή στους ήρωές του, αλλά απευθύνεται και στο κοινό ταυτοχρόνως:

 

Η Elena βιώνει τον κίνδυνο ηθελημένα στα όριά του, κάνοντας παρέα με άγνωστους φοιτητές. Καθώς ξυπνά πια σε ασφαλές περιβάλλον, ο σύντροφός της, Joseba, μιλά με συμβουλευτικό χαρακτήρα σε εκείνη. Αυτή κάθεται σε μια καρέκλα κοντά στο τραπέζι και ο Joseba μιλά όρθιος. Η Elena δεν θέλει να τον ακούσει, ούτε να τον κοιτάξει. Ο σκηνοθέτης πραγματοποιεί μια ωφέλιμη τεχνική τότε: Αντί να χρησιμοποιήσει υποκειμενικό πλάνο, δημιουργεί έναν διάλογο σεναρίου και σκηνοθεσίας “καθρεπτίζοντας” διακριτικά τη στιγμή και στο θεατή. Πώς το πετυχαίνει;! Πάλι με ώριμη, καλλιτεχνική απλότητα. Το κεφάλι του όρθιου συντρόφου της Elena, δεν φαίνεται στο πλάνο!

 

-Η κάθαρση της Elena, στο λευκό φόντο αποκαλύπτει σε εκείνη μια ωριμότητα, που η ίδια δεν είχε φανταστεί. Το παρελθόν νικιέται!

 

Ο καλλιτέχνης, Rodrigo Sorogoyen, κατορθώνει να χτίσει μια υπέροχη, επικοινωνιακή σχέση ανάμεσα σε σκηνοθέτη και θεατή! 

 

Ερμηνεία: 

 

Marta Nieto: Υποδυόμενη την Elena. Τη μητέρα, η οποία δεν κατόρθωσε να βρει το χαμένο παιδί της. Τη γυναίκα, που δέκα χρόνια μετά προσπαθεί να ανασάνει ψυχικά.

 

Ζωντανή, μυστηριώδης, απόμακρη, ερωτική, ανατρεπτική, ρομαντική, ευδιάθετη. Υπέροχη στο φακό! 

 

Μιλώντας στο τηλέφωνο με το παιδί της αγωνιά. Οι κινήσεις της στο διαμέρισμα καθορίζουν και την απόδοση αυτών των κρίσιμων, σκηνοθετικών στιγμών. Ανταποκρίνεται στην εστίαση του μέσου (κάμερα), ως τρομαγμένη μητέρα. Δέκα χρόνια μετά στην πλοκή, μέσω της έκφρασης και στάσης του σώματός της μας επεξηγεί, ότι θεωρεί, πως μοιάζει με το γιό της ο Jean στην παραλία. Χαμογελά η ερμηνεύτρια, σαν να αποκτά μια μοναδική ενσυναίσθηση με τον Jean, κατά το voiceover της επικοινωνίας τους. Η ηθοποιός μεταδίδει τη δυσαρέσκεια και εσωστρέφεια της Elena για το προσωνύμιο της ίδιας από την τοπική κοινωνία, λέγοντας στον Jean, ότι δεν θέλει να μιλήσει για τίποτα. Όταν η πρώην φίλη του Jean αποκαλεί την Elena “τρελή από την παραλία,” η ερμηνεύτρια τότε εκφράζει την επιλεκτική παράβλεψη της προσβολής, με χαμόγελο.

 

Χορεύει μαζί με τους φοιτητές, σαν μεθυσμένη, διεγερμένη. Έπειτα στο αμάξι καταγράφει τη ρεαλιστική αίσθηση του κινδύνου. Και ως Elena δείχνει, ότι έμαθε, ποια είναι τα δικά της όρια επικινδυνότητας. Συγκρούεται ήπια με τη Lea, τη μητέρα του Jean, όταν εκείνη έρχεται μόνη στην καφετέρια. Ξεσπά, σε μια εκπληκτική απόδοση δραματικής σύγκρουσης στη συνάντηση με τον πρώην άντρα της, Ramon. Με αποφασιστικότητα και ρομαντισμό επιχειρεί να δει τον Jean στο σπίτι του, αν και της το απαγόρευσαν.

 

Μια διανομή της Rosebud.21

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Isabel Peña,  Rodrigo Sorogoyen. Σκηνοθεσία:  Rodrigo Sorogoyen. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Marta Nieto, Jules Porier, Alex Brendemühl, Anne Consigny, Frédéric Pierrot, Raúl Prieto, Blanca Apilánez, Guillaume Arnault, Álvaro Balas. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Alejandro de Pablo. Μοντάζ: Alberto del Campo. Casting: Julie Navarro.

 

2) Love: Chained – Εγκλωβισμένος

 

Υπόθεση: Στο Tel Aviv, ο Rashi εργάζεται στο αστυνομικό σώμα για περισσότερα από 15 χρόνια. Ξεσκεπάζει ανθρώπους, που κακοποιούν παιδιά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, ενώ αντιθέτως στην κοινωνία διαθέτουν ένα προβεβλημένο προφίλ υποδειγματικών πολιτών. Είναι παντρεμένος με την πολύ νεότερη Avigail, η οποία είχε από άλλο σύντροφο μια 13χρονη κόρη, την Yasmin. Η τελευταία, φέρει όμορφα χαρακτηριστικά από πολύ μικρή ηλικία και επιθυμεί να κάνει καριέρα ως φωτομοντέλο. Ο Rashi είναι ένας πολύ αυστηρός πατριός, επειδή βλέπει κάθε μέρα στη δουλειά του επικίνδυνα περιστατικά εκμετάλλευσης ανηλίκων και έτσι αναλαμβάνει διάφορες πρωτοβουλίες προστασίας, επιβάλλοντας περιοριστικές, γονεϊκές τιμωρίες στη μικρή Yasmin. Εκείνη δεν τον συμπαθεί. Η Avigail πηγαίνει στο γιατρό μαζί με τον Rashi, όπου μαθαίνουν, ότι η ίδια απέβαλε και πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνει πλέον παιδιά. 

 

Εκείνη νιώθει πολύ άσχημα, όμως ο Rashi τη στηρίζει ψυχολογικά και πιστεύει, πως αν κάνουν προσπάθεια, θα καταφέρουν να αποκτήσουν και μαζί κάποτε ένα παιδί. Ένας έλεγχος ρουτίνας από τον Rashi για ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών, θα αποβεί μοιραίος για τον έμπειρο αστυνομικό. Ένας εκ των πολλών νεαρών, οι οποίοι ελέγχθησαν με επιβολή ατομικού γδυσίματος για ανεύρεση πιθανής κατοχής ναρκωτικών ουσιών, θα κατηγορήσει αδίκως τον Rashi για σεξουαλική παρενόχληση. Ο πατέρας του νέου εργαζόταν στις μυστικές υπηρεσίες. Έτσι, εκμεταλλευόμενος αυτή τη συγκυρία, ο γιος εκείνου είχε απειλήσει τον Rashi, κατά τη διάρκεια του εξονυχιστικού, αστυνομικού ελέγχου. Και η απειλή πήρε γρήγορα σάρκα και οστά. Η ζωή του ήρεμου μέχρι πρότινος οικογενειάρχη ανατρέπεται, καθώς ο ίδιος τίθεται προσωρινά σε διαθεσιμότητα και ανακρίνεται σαν να υπήρξε εγκληματίας. 

 

Η γνώμη του θυμωμένου Rashi περί σκόπιμης παγίδευσης, δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν από τους δύσπιστους ανακριτές. Χωρίς να έχει και εκείνος εμπιστοσύνη σε κανέναν, θα περάσει από ανιχνευτή ψεύδους. Όμως και η οικογενειακή του αρμονία τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:  

 

Το έργο αποτελεί τη δεύτερη ταινία της τριλογίας Love. Είχε προηγηθεί το  “Love: Stripped.” Στη συγκεκριμένη ταινία “Love: Chained” ξεχωρίζει ιδιαιτέρως το σενάριο και οι ερμηνείες. Είναι αξιοσημείωτο, ότι δεν έπαιξαν επαγγελματίες ηθοποιοί. “Όλοι οι βασικοί ρόλοι ενσαρκώνονται από μη ηθοποιούς, οι οποίοι υιοθέτησαν τη ζωή των χαρακτήρων τους για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο,” διαβάζουμε στην επίσημη ενημέρωση.  Μάλλον αυτή η φράση προσδιορίζεται πιο συγκεκριμένα, με τις πολύμηνες, εντατικές πρόβες των ρόλων.   

 

-Η κεντρική ιδέα του σεναρίου λοιπόν δίνει αξία στο έργο, διότι ένας αφοσιωμένος αστυνομικός με 15 έτη υπηρεσίας στο χώρο χάνει ξαφνικά την κοινωνική υπόληψή του, επειδή κάποιος αντίπαλος φέρει απλώς μια ισχυρή γνωριμία με τρομακτικές δυνατότητες. Ο νεαρός που ελέγχθηκε για διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, είχε ένα δυνατό χαρτί τακτικής, ώστε να καταστρέψει τον Rashi. Επιπλέον στο σενάριο της ταινίας γνωρίζουμε καλύτερα την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή. Εκείνος είτε απευθύνεται στη θετή του κόρη είτε σε πρόσωπα, που ανακρίνει στη δουλειά του, συμπεριφέρεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς να φωνάζει, διακόπτει την αμφίδρομη ροή του διαλόγου μονίμως και με ήπιο, μα επίμονο τόνο φωνής κατακτά τη θέση του ανθρώπου, ο οποίος επιβάλει την άποψή του. Αυτό ακριβώς κάνει και μόλις ο ίδιος ανακρίνεται. Παρουσιάζει ενδιαφέρον η προσκόλληση του ήρωα στην απόκτηση παιδιού, δείχνοντάς μας ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής από κάποια μερίδα πολιτών του κράτους. Σε κρίσιμο στάδιο της ιστορίας, η καινούργια κώμη της Avigail μεταφράζεται σαν τη σηματοδότηση μιας διαφορετικής εκτίμησης της οικογενειακής ζωής και της προσωπικής ελευθερίας από την ίδια. Προφανέστατα και ανήκει πιο πολύ στη δυτική κουλτούρα η νέα της κώμη. Το τέλος της ταινίας είναι απρόβλεπτο!

 

-Ο σκηνοθέτης θα εκμεταλλευτεί τις δραματικές συγκρούσεις των περσόνων  καταγράφοντάς τες σε κοντινά, γενικά, μα κυρίως σε μεσαία πλάνα. Ένα παράδειγμα είναι, όταν ο Rashi φρουρεί καθισμένος στο πάτωμα την πόρτα του διαμερίσματος, απαγορεύοντας στη θυμωμένη Yasmin την έξοδο. 

 

-Η ανάκριση σε λευκό φόντο περιλαμβάνει λήψη, η οποία καταγράφει πότε τον Rashi και πότε τους ανακριτές του. Εκεί βρίσκεται μια από τις πιο δυνατές στιγμές της φωτογραφίας.

 

-Το μοντάζ δημιουργεί τις προϋποθέσεις, ώστε να υπάρξει μια ζωντανή, σκηνοθετική αφήγηση. Σε ελάχιστα διαστήματα, το μοντάζ θα μας ταξιδέψει και σε πρόσφατες αναμνήσεις του Rashi, με αναβίωση κάποιων στιγμών της ανάκρισής του (σε αυτό βοηθά και η αλλαγή της εμφάνισης με γένια ή ξυρισμένο πρόσωπο από τον ίδιο).

 

-Η μουσική στο κινητό τηλέφωνο του Rashi, με στίχο “Σαν κεράσι, η ζωή μας η γλυκιά!” ξεχωρίζει. Φέρει ειρωνικό τόνο, όσο εκείνη επαναλαμβάνεται, διότι η αρμονία του ήρωα αντιθέτως διαλύεται ολοένα και περισσότερο.

 

-Εξαιρετική σε συντονισμό ερμηνειών είναι η σκηνή όπου: Η Avigail αποβάλει και κλαίει με έντονο συναισθηματισμό, ενόσω ο γιατρός μιλάει για την περίπτωσή της τυπικά, έχοντας επαγγελματική ψυχρότητα. Παράλληλα ο Rashi προσπαθεί να συνεφέρει ψυχολογικά τη γυναίκα του.

 

-Επαγγελματίες ή όχι οι ερμηνεύτριες/ερμηνευτές υποστήριξαν επάξια τη δυναμική του σεναρίου! Πολύ καλοί, με διαφορετική προσέγγιση, υπήρξαν οι δύο ανακριτές (γυναίκα & άντρας). Γενικώς στο έργο, οι συμμετέχουσες/συμμετέχοντες είχαν δυνατές στιγμές. Όμως ένας διακρίθηκε περισσότερο.

 

Eran Naim: Στο ρόλο του τραγικού προσώπου, Rashi.

 

Στις πρώτες στιγμές του έργου, κατά τη σύλληψη του άντρα που κακοποιούσε το ίδιο του το παιδί με ξυλοδαρμούς, ως Rashi μεταδίδει τη στοργή στο τρομαγμένο, ανήλικο πλάσμα. Γενικώς κατορθώνει να μας πείσει, ότι ο αστυνόμος και οικογενειάρχης Rashi συμπεριφέρεται με συγκεκριμένη φιλοσοφία, διαθέτοντας τον πλήρη έλεγχο στις συναναστροφές του. Εκφράζει με ήπιο τόνο μια ισχυρή αυτοπεποίθηση, η οποία δεν υποχωρεί. Όμως όταν η ζωή του ανατρέπεται, αυτό σταδιακά αλλάζει. Έχει εξοργιστεί, παρακολουθώντας τη 13χρονη Yasmin να βρίσκεται αργά έξω, πίνοντας αλκοόλ. Μετά ηρεμεί και συμβουλεύει την Avigail, πως να τιμωρεί την κόρη της. Ο απότομος θυμός του θα γίνει αισθητός, μιλώντας στο τηλέφωνο με την Avigail, μόλις εκείνη αργότερα τον απειλεί με αλλαγή κλειδαριάς. Μα αμέσως, η εκλογικευμένη τακτική του Rashi θα υπερισχύσει, κατεβάζοντας τους τόνους. 

 

Είναι ωραία η απόδοση της διακριτικότητάς του, μόλις μαθαίνει  τηλεφωνικώς άσχημα νέα (σχετικά με το πως τον αξιολογεί πια η γυναίκα του) και δεν τα καθρεπτίζει μπροστά σε συναδέλφους. Ερμηνεύει με ρεαλισμό την κρίση πανικού σε φιλικό χώρο και έπειτα τη θλίψη μέσα στο νοσοκομείο. Στη διάρρηξη στο ίδιο του το σπίτι ως αγχωμένος Rashi (παίζοντας ρόλο μέσα στο ρόλο) χαμογελά φιλικά σε αστυνομικούς συναδέλφους, υπεκφεύγοντας σε άκαρπες δικαιολογίες.

 

Ένας πραγματικά Άξιος πρωταγωνιστής, που διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού!

 

Μια διανομή της Rosebud.21

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Yaron Shani. Σκηνοθεσία: Yaron Shani. Πρωταγωνιστούν: Stav Almagor, Eran Naim, Stav Patay. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Nizan Lotem, Shai Skiff. Μοντάζ: Yaron Shani. Casting: Maya Kessel. Ενδυματολογία: Shiko Zioni.

Καλή, Ουσιώδη θέαση σε όλες και όλους!

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ