Οι Ευρωπαίοι σκέπτονται μόνον την καλοπέρασή τους και έχουν χάσει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αυτός αρχίσει

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Την άποψη ότι η Ευρώπη έχει χάσει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αυτός αρχίσει, εκφράζει άρθρο γνώμης που φιλοξενεί η Telegraph, καθώς πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανυπεράσπιστες, ταλαντευόμενες και με έλλειψη αντοχής, έχουν ήδη αφεθεί στη μοίρα τους.

Ακόμη και ενόψει της επίθεσης της Ρωσίας κατά της Γεωργίας το 2008 και της Ουκρανίας το 2014, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απέτυχαν να λάβουν σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο, μια μέρα, ο πόλεμος στην ήπειρο να τις επηρεάσει άμεσα. Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν αναδιανείμει ευγενικά το λεγόμενο μέρισμα ειρήνης σε άλλους τομείς δαπανών, ενώ περικόπτουν τις ένοπλες δυνάμεις τους. Τα καμπανάκια αφύπνισης ήρθαν πριν από δύο χρόνια, όταν ο Vladimir Putin εισέβαλε στην Ουκρανία, αλλά δεν φαίνεται ότι ο συναγερμός ήταν αρκετά δυνατός.

Μήπως έχει χάσει η Ευρώπη τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο πριν καν αυτός αρχίσει;, διερωτάται ο αρθογράφος Richard Kemp. Και σημειώνει:

Παρά τα πεδία μάχης της Ουκρανίας τύπου Πρώτου και Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, τα οποία υπενθυμίζουν τη συνεχιζόμενη ανάγκη για χερσαίες δυνάμεις σε μεγάλη κλίμακα, η βρετανική κυβέρνηση συνέχισε να μειώνει το μέγεθος του βρετανικού στρατού. Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, η Γερμανία είπε ότι θα αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες για να επιτύχει το ΝΑΤΟ το ελάχιστο 2% του ΑΕΠ, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη επιτευχθεί και η φιλοδοξία είναι, σε κάθε περίπτωση, ισχνή σε σύγκριση με την κλίμακα της απειλής.

Παρόμοιες ιστορίες αφθονούν σε όλη την Ευρώπη, με μία από τις λίγες εξαιρέσεις που είναι η Πολωνία, η οποία αυξάνει τις αμυντικές της δαπάνες στο 4% του ΑΕΠ.

Στη συνέχεια, υπάρχει η εξασθενημένη βιομηχανία εξοπλισμών της Ευρώπης. Η ΕΕ υποσχέθηκε πριν από ένα χρόνο να προμηθεύσει ένα εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού στην Ουκρανία μέχρι τον επόμενο μήνα., αλλά μέχρι στιγμής έχει παραδώσει λιγότερο από το ήμισυ αυτού του αριθμού. Οι ευρωπαίοι κατασκευαστές μόλις και μετά βίας έχουν την παραγωγική ικανότητα να αποτρέψουν την πλήρη κατάρρευση των ουκρανικών δυνάμεων, πόσο μάλλον να επιτρέψουν στους δικούς τους στρατούς να πολεμήσουν.

Εν τω μεταξύ, η Ρωσία αύξησε μαζικά την παραγωγή πυραύλων μεγάλης εμβέλειας και βλημάτων πυροβολικού, παράγει 100 άρματα μάχης το μήνα και αυξάνει ραγδαία τις αμυντικές δαπάνες. Έχει συμπληρώσει τη δική της παραγωγή όπλων με περίπου 1 εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού από τη Βόρεια Κορέα και χιλιάδες επιθετικά drones από το Ιράν.

Ακόμη και τώρα, ορισμένοι Ευρωπαίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, ότι ο εφησυχασμός τους δεν θα έχει κανένα πρακτικό κόστος επειδή η Αμερική θα τους σώσει. Λοιπόν, αυτό μπορεί να μην είναι πλέον τόσο ασφαλές στοίχημα.

Πολλοί πρόεδροι έχουν παραπονεθεί για τους Αμερικανούς φορολογούμενους που πρέπει να επιδοτούν τις ελλιπείς ευρωπαϊκές δαπάνες, και όχι περισσότερο από τον Donald Trump. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αρχίσουν να κάνουν πραγματικά σχέδια για να πολεμήσουν για την ασφάλειά τους, εάν ο Putin αποφασίσει να στραφεί προς το ΝΑΤΟ.

Αλλά υπάρχει ίσως μια ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την αμυντική εξάρτηση της Ευρώπης από έναν δυσαρεστημένο πρόεδρο των ΗΠΑ. Αυτή είναι η Κίνα. Εάν ο Πρόεδρος Xi εξαπολύσει εισβολή, ή ακόμα και αποκλεισμό, κατά της Ταϊβάν, ο αμερικανικός στρατός πιθανότατα θα δεσμευθεί σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη του συμμάχου του.

Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι αυτή θα ήταν η στιγμή για τον Putin να κάνει μια κίνηση ενάντια σε ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ της Ανατολικής Ευρώπης, υπολογίζοντας ότι η Αμερική θα ήταν ανίκανη να αναπτύξει γρήγορες ενισχύσεις ακόμα κι αν το ήθελε.

Στη συνέχεια, παρατηρεί ο αρθρογράφος, προσθέστε το Ιράν στην εξίσωση. Η Τεχεράνη βρίσκεται στο κατώφλι της απόκτησης πυρηνικής ικανότητας και έχει ένα εκτεταμένο δίκτυο πληρεξουσίων τρομοκρατών στη Μέση Ανατολή που απειλούν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους εδώ και χρόνια. Έχουμε ήδη δει πώς το Ιράν καταφέρνει να συντονίσει τους πληρεξούσιους του ώστε να δεσμεύσουν τις αμερικανικές δυνάμεις.

Μία μόνο ημέρα επιθέσεων στο Ισραήλ από την αντιπρόσωπο της Χαμάς του Ιράν, μαζί με εκτόξευση ρουκετών από τον Λίβανο από τη Χεζμπολάχ, έναν άλλο πληρεξούσιο, ήταν αρκετή για τις ΗΠΑ να αναπτύξουν δύο ομάδες κρούσης αερομεταφορέων στην περιοχή ως αποτρεπτικό μέσο. Μια τρίτη ιρανική ομάδα πληρεξουσίων, οι Χούτι στην Υεμένη, ξεκίνησε τότε μια εκστρατεία επιθέσεων κατά της διεθνούς ναυτιλίας στην Ερυθρά Θάλασσα. Αυτή η επιθετικότητα έχει δεσμεύσει τεράστια ναυτικά και αεροπορικά μέσα των ΗΠΑ.

Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν σχηματίζουν έναν θανατηφόρο άξονα που, εάν ενεργήσει συντονισμένα, θα μπορούσαν να φέρουν στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ένα τρομερό δίλημμα. Εάν συμβεί αυτό τα επόμενα χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να μην έχουν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να σταθούν στα πόδια τους ή να υποχωρήσουν. Θα έστελναν όμως οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες τους νέους και τις νέες τους να πολεμήσουν και να πεθάνουν για να υπερασπιστούν ένα μέλος του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη, ακόμη κι αν κατάφερναν να οικοδομήσουν τη μαχητική δύναμη για να το κάνουν;

Όταν ο Jo Biden αποφάσισε να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από το Αφγανιστάν το 2021, ο τότε Βρετανός υπουργός Άμυνας Ben Wallas είπε ότι προσπάθησε να δημιουργήσει έναν συνασπισμό από τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ που είχαν αναπτυχθεί εκεί για να παραμείνει στη θέση του. Δεν υπήρχε κανείς πρόθυμος. Και παρά την τεράστια ζημιά στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο εμπόριο από τις επιθέσεις των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα, μόνο ένα ευρωπαϊκό έθνος, η Βρετανία, ήταν πρόθυμη να συμμετάσχει μαζί με τις ΗΠΑ σε επιθετική δράση για να το σταματήσει.

Εδώ και πολλά χρόνια, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν συνηθίσει υπερβολικά σε μια άνετη ζωή. Αξίες όπως η υπερηφάνεια για το έθνος έχουν αφεθεί να μαραίνονται, σε σημείο τέτοιο που πολλοί άνθρωποι δεν θα ήταν πλέον πρόθυμοι να κάνουν οποιαδήποτε θυσία για να προστατεύσουν την ελευθερία και τον τρόπο ζωής τους. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες στερούνται επίσης αντοχής: δείτε πόσο γρήγορα ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θέλησαν να ‘βγάλουν την ουρά τους απέξω’ για τον Putin, αντί να ριχτούν ολόψυχα στην υποστήριξη της Ουκρανίας.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ήθελαν τίποτα καλύτερο τώρα από το να τελειώσει ο πόλεμος, ακόμη και γνωρίζοντας ότι αυτό θα σήμαινε μια ήττα όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για το ΝΑΤΟ. Και μετά τη σφαγή της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν άργησαν καθόλου να αρχίσουν να ζητούν κατάπαυση του πυρός από το Ισραήλ προτού εξαλείψει την απειλή για τους πολίτες του. Ο συμβιβασμός και η ταλαιπωρία είναι η μόνη γλώσσα που φαίνεται να κατανοεί η Ευρώπη. Η ιστορία όμως δείχνει ότι αυτή η στάση εξυπηρετεί μόνο αντιπάλους όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν που δεν έχουν καμία διάθεση να αφήσουν ανεκμετάλλευτες τέτοιες αδυναμίες, καταλήγει ο αρθρογράφος.