Η Λιβύη, το συμφέρον της Ελλάδας και οι αβελτηρίες…

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάσης Λυρτσογιάννη

Η Λιβύη μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Τα γεγονότα πύκνωσαν πάρα πολύ,
ο πολιτικός χρόνος έχει συσταλεί και η σχέση μας με την Τουρκία πέρασε
σε ένα άλλο στάδιο, πιο κρίσιμο.

Η κατάσταση είναι δύσκολη και για ορισμένους ακόμα και επικίνδυνη.
Ευθύνες έχει και η ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν έμαθε νωρίς και δεν
προέβλεψε αρχικά για τα σχέδια της Τουρκίας να υπογράψει μνημόνιο με
τον απελπισμένο και πολιορκημένο Σάρατζ στην Τρίπολη. Στη συνέχεια
ολιγώρησε να αντιδράσει. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να διακόψει τις
διπλωματικές σχέσεις, να σταματήσει να αναγνωρίζει την κυβέρνηση
Σάρατζ, να αναγνωρίσει τον Χαλίφα Χαφτάρ και να αποκαταστήσει μαζί του
διπλωματικές σχέσεις.

Τώρα αποφάσισε να αντιδράσει δυναμικά και καλώς κάνει. Μάλιστα ύστερα
από την παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά στη δημόσια σφαίρα και την
υπενθύμιση της απειλής βέτο προς την Ιταλία όταν το 2018 γινόταν η
σύνοδος του Παλέρμο για τη Λιβύη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να
απειλήσει τη Γερμανία με βέτο. Και πολύ καλά έκανε, έστω και
καθυστερημένα.

Γιατί η γερμανική αθλιότητα να αποκλείσει την Ελλάδα από τη σύνοδο του
Βερολίνου, ξυπνάει τις ιστορικές μνήμες και μας θυμίζει ότι ιστορικά η
Γερμανία ήταν συνήθως με το μέρος της Τουρκίας. Και αποκλεισμός της
Ελλάδας αποκτά ακόμα χειρότερες διαστάσεις, ύστερα από την πληροφορία
ότι η Γερμανία αποφάσισε να αποκλείσει τη χώρα μας ύστερα από βέτο του
Ερντογάν.

Κι΄ ας είναι η Ελλάδα χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επομένως η
ελληνική ΑΟΖ είναι και ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Κι΄ ας είναι η αλληλεγγύη ένας
από τους πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ομως, η
γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, φαίνεται πως δεν θέλει την αλληλεγγύη, αλλά
την υποταγή των άλλων κρατών στο τέταρτο γερμανικό Ράιχ.

Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από το Βερολίνο αποκαλύπτει ακόμα μία φορά
πόσο ορθή ήταν η φράση του πρώην υπουργού Αμυνας Ευάγγελου Αποστολάκη
ότι την κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι.
Φράση η οποία θα έπρεπε να έχει αλλάξει τον τρόπο προσέγγιση των
συμμαχιών, της εξωτερικής και της αμυντικής πολιτικής. Γιατί δεν
μπορείς να στηρίζεσαι σε κανένα σύμμαχο, πολύ δε περισσότερο στη
Γερμανία η οποία παρότι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιλέγει να
συμπορευτεί με την Τουρκία.

Και αναρωτιέται κανείς αν θα έπρεπε να συσφίξουμε πολύ περισσότερο τις
σχέσεις με τη Γαλλία σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Οχι γιατί μας αγαπούν περισσότερο. Αλλά γιατί έχουμε σύμπτωση
συμφερόντων, ενώ τα συμφέροντα της Γερμανίας βρίσκονται στην απέναντι
όχθη του Αιγαίου.

Επανερχόμενοι στα του Βερολίνου η κίνηση της κυβέρνησης να καλέσει
στην Αθήνα τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ ήταν μία έξυπνη και
δυναμική κίνηση. Πολύ περισσότερο σημαντική αποδεικνύεται ύστερα από
τη στήριξη που του προσφέρουμε διπλωματικά, ακόμα και στρατιωτικά
εφόσον χρειαστεί.

Γιατί είναι αναγκαίο να νικήσει ο Χαφτάρ στον εμφύλιο πόλεμο της
Λιβύης. Η νίκη του θα είναι ταυτοχρόνως και ήττα του Ερντογάν. Επίσης,
με την κατάργηση του συμφώνου Τουρκίας-Λιβύης θα αφαιρέσει μία μεγάλη
αφορμή (προσοχή όχι αιτία) για θερμό επεισόδιο ανάμεσα στην Ελλάδα και
την Τουρκία. Κι΄ αυτό γιατί θα πάψει ο Ερντογάν να έχει οποιοδήποτε,
έστω και ψευδές έρεισμα για να στείλει ερευνητικό σκάφος ή γεωτρύπανο
αργότερα στην ελληνική ΑΟΖ νότια ή ανατολικά της Κρήτης.
Και μην φανταστείτε ότι με τη συμφωνία στη διάσκεψη του Βερολίνου θα αλλάξει κάτι δραματικά. Υποκριτικά όλα όσα συμβαίνουν. Οι αλλαγές θα έλθουν μόνο από το πεδίο των μαχών και ας ελπίσουμε τελικός νικητής να είναι ο Χαφτάρ και ας επιδιώξει η κυβέρνηση με όλα τα μέσα που διαθέτει να τον κρατήσει σταθερό στη θέση της ακύρωσης του μνημονίου Λιβύης-Τουρκίας.

Απαραίτητο γιατί όταν ο Τάσος Παπαδόπουλος καλούσε την τότε ελληνική κυβέρνηση να οριοθετήσουν την ΑΟΖ, εκείνη πετούσε…αετό.