Το μέγα παράδοξο των δημοσκοπήσεων

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Με διχασμό προσωπικότητας κινδυνεύουν όσοι εξετάζουν τις δημοσκοπήσεις. Τα ευρήματα
δεν συνάδουν με την κοινή λογική και απαιτείται ένας νέος τρόπος
προσέγγισης. Τα θεμελιώδη μεγέθη δείχνουν μία κοινωνία που δοκιμάζεται
σκληρά, αγωνιά, απορρίπτει την κυβερνητική πολιτική, θεωρεί
αναξιόπιστους τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, αλλά όταν απαντούν
στα ερωτήματα για τη δημοφιλία, την καταλληλότητα για πρωθυπουργός και
την πρόθεση ψήφου δεν παρατηρείται η παραμικρή ρωγμή στο κυβερνητικό
στρατόπεδο.

-Είναι τρομακτικό όταν το 96,1% των πολιτών δηλώνει ότι τους απασχολεί
πολύ ή αρκετά η ακρίβεια. Είναι ο εφιάλτης που δεν πρόκειται να
εκλείψει όσο δεν τιθασεύεται και δεν αυξάνονται οι μισθοί και οι
συντάξεις.

-Είναι ράπισμα στην κυβέρνηση όταν 70,8% θεωρεί ότι με την φορολογική
μεταρρύθμιση η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να περιορίσει συνολικά την
φοροδιαφυγή.

-Είναι τεράστια μομφή όταν το 84,1% δηλώνει ότι τα μεγάλα εισοδήματα
θα βρεθούν στο απυρόβλητο.

-Είναι μεγάλη αιχμή όταν το 65% έχει αρνητική γνώμη για τη φορολογική
πολιτική της κυβέρνησης. Μάλιστα σε ένα μήνα αυξήθηκε κατά 5%.

Μυστήριο πράγμα είναι η πρώτη αυθόρμητη απόκριση του μέσου πολίτη.
Ωστόσο απαντήσεις υπάρχουν και η πρώτη και πιο σημαντική είναι η
απουσία αντιπολίτευσης η οποία θα παρουσιάσει ένα συνεκτικό και
προπαντός πειστικό πρόγραμμα για τα προβλήματα που ταλανίζουν τη
συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.

Η δεύτερη απάντηση είναι πως δεν υπάρχει εκείνος ο ηγέτης στην
αντιπολίτευση που θα συγκινήσει και θα συνεγείρει τους πολίτες. Και
όπως έλεγε ο Μπαράκ Ομπάμα ο πολιτικός που δεν συγκινεί δεν έχει καμία
ελπίδα να αναδειχθεί.

Την αδυναμία των πολιτικών της αντιπολίτευσης την καταγράφουν όλες οι
δημοσκοπήσεις. Συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα λάθους πέραν του
στατιστικού.

Στη σημερινή συγκυρία, όπου ο φόβος και η ανασφάλεια είναι κυρίαρχα
συναισθήματα οι πολίτες αναζητούν τον ηγέτη πάνω στον οποίο θα
ακουμπήσουν και θα αισθανθούν ασφαλείς. Κι΄ αυτός που κερδίζει, όπως
έδειξαν οι εκλογές και δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι ο Κυριάκος
Μητσοτάκης και μάλιστα με σημαντική διαφορά.

Βεβαίως, στον τομέα αυτό ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολύ πρόσφατος,
ενώ έχει δεχτεί σφοδρότατες επιθέσεις από το μιντιακό σύστημα για να
έχει καταφέρει να δημιουργήσει το αναγκαίο υπόβαθρο.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι σχεδόν δύο χρόνια αρχηγός, ωστόσο δεν έχει
τη λάμψη ενός χαρισματικού ηγέτη. Είναι αρκετά γκρίζος για να
συγκινήσει τους πολίτες πέραν του χώρου που εκφράζει.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας με τις ατάκες του φιλοτέχνησε ένα συμπαθητικό
προφίλ με δημοφιλία πολύ υψηλή για ηγέτη του ΚΚΕ. Ωστόσο το κόμμα του
παραμένει κόμμα διαμαρτυρίας, χωρίς κυβερνητική πρόταση.

Συνεπώς το γήπεδο είναι ελεύθερο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος
έχει επενδύσει στην επικοινωνία και κατάφερε να περάσει στους πολίτες
το προφίλ του ικανού μάνατζερ.

Ωστόσο το έδαφος στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα είναι μία
κινούμενη άμμος και με την πάροδο του χρόνου το στοιχείο αυτό θα
μεγαλώνει, αφού οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν πρόκειται να
θεραπεύουν τα προβλήματα που τροφοδοτούν το φόβο και την ανασφάλεια
των πολιτών.