90’s – Η δεκαετία που δεν εκτιμήσαμε ποτέ;

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

του Μάρκου Ψυχάρη

Choose a job.
Choose a career.
Choose a family,
Choose a fucking big television
Choose washing machines, cars,
Compact disc players, and electrical tin openers

1990’s. Ήταν σίγουρα καλύτερα από τα 80’s. Στον τομέα του ευαίσθητου πολιτισμού, της νεανικής κουλτούρας, χειρότερη μεταπολεμική δεκαετία από τα 80’s δεν υπήρξε ποτέ και, πιθανώς, ούτε θα υπάρξει. Και δεν πα’ να γίνουν ένα εκατομμύρια θεωρητικές αναλύσεις γύρω από τη σημασία, την ειδική βαρύτητα, την πνευματικότητα της ελαφρότητάς τους. Αν τα 80’s σε πέτυχαν στην Ελλάδα γνωρίζεις πως είσαι κάτι σαν αδιάγνωστο περιστατικό. Μια πολιτισμική μαύρη τρύπα. Ανήκεις σε μια γενιά που δεν διεκδίκησε τίποτα και πήρε αυτό που της άξιζε. Δίκαια πράγματα. Μιλάμε για το ντέιτ με την περίοδο του χωροχρόνου που τα σινεμά γέμιζαν με μπλοκμπάστερ του Σεφερλή της δεκαετίας Στάθη Ψάλτη. Τα σκυλάδικα έδιναν τον τόνο ενός σουρωμένου σάουντρακ ζωής που ποπ είδωλο ήταν ο Κίμων Κουλούρης και δείγμα μπονβιβερά ο Γιώργος Κατσιφάρας. Στα 80’s η σιχαμένη Αυριανή κρέμασε στα μανταλάκια ως αμαρτωλούς γκέι τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Αλέξανδρο Ιόλα. Κάποιοι λένε, ναι ρε παιδί μου αλλά στα 80’s έγινε και το Rock In Athens, το πρώτο σοβαρό ροκ φεστιβάλ της χώρας. Σοβαρά; Μια δεκαετία κόντρα Vs δύο εικοσιτετράωρα. Σαν άνιση δεν σου ακούγεται αυτή η μάχη;

Στα 80’s στα παραπάνω μεγάλωσα και εγώ. Πώς τα θυμάμαι; Βιαζόμουν να περάσουν. Το θέμα όμως δεν είναι τα καταραμένα 1980’s. Δεν είναι οι βιντεοκασέτες του Κώστα Τσάκωνα, η φράντζα του Τσοβόλα, τα γλέντια του Ανδρέα στη Ρίτα (τη Σακελλαρίου), το σκάσιμο του Κλικ στα περίπτερα, οι βραδιές του Χάρρυ Κλυν στον Ζυγό του Μίμη Δομάζου, ούτε τα γυαλιά ηλίου που φορούσε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης όταν καθόταν στα επίσημα του Παναθηναϊκού. Στα 90’s, εξαντλημένοι ηθικά, πνευματικά από την κλεισούρα της προηγούμενης δεκαετίας δοκιμάσαμε να δούμε το μέλλον. Πειραματιστήκαμε με νέα ναρκωτικά που όταν κλείναμε τα ματιά βλέπαμε… κύκλους. Στα 90’s συνδεθήκαμε πρώτη φορά στο ίντερνετ. Στα 90’s ακούσαμε τους Massive Attack. Στα 90’s μάς σαγήνευσε το μηδέν των κινηματογραφικών ηρώων του Trainspotting. Στα 90’s έκαναν για πρώτη φορά τα πάρτι τους στη Μύκονο οι Magna. Στα 90’s έσκασε το grunge. Στα 90’s χορέψαμε πρώτη φορά Daft Punk.

Μια χούφτα στιγμές που συνέβησαν στα 90’s

-Οι συνεντεύξεις που έπαιρνε ο Πέτρος Κωστόπουλος από τον εαυτό του. Ναρκισσιστικό παραλήρημα θα το λέγαμε σήμερα αλλά ναι, τότε ο Πετράν αισθανόταν τόσο δυνατός, και ίσως ήταν, ώστε να παίρνει από τον εαυτό του συνέντευξη.

-Η είσοδος, το 1998, στη φαρμακευτική αγορά του Viagra από τη Pfizer. Πια το όνειρο του Έλληνα να πηδά χωρίς έλεος έγινε πραγματικότητα, έστω και αν ήταν ντοπέ.

-Το επικό ρεπορτάζ του Αργύρη Ντινόπουλου, τότε ρεπόρτερ του Αντένα, για τη γενιά των Ravers.

-Η συναυλία που έδωσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο Ηρώδειο και, κυρίως, το φινάλε της με την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου σε Chill Out στυλ.

-Οι εκπτώσεις του Prince Oliver που κρατούσαν έξι – επτά μήνες.

-Η έκδοση του περιοδικού 01 και η στήλη με παρουσιάσεις δίσκων που είχε στο ίδιο περιοδικό ο Κωνσταντίνος Β.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr