Δημήτρης Μυστακίδης: Δεν με ενδιαφέρει το αυτονόητο

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος

Εικόνες: Δημήτρης Βαβλιάρας, Δημήτρης Μακρής, Τάσος Καρακούλιας

Ο Δημήρης Μυστακίδης μπορεί να σου μιλήσει για τη γεμάτη του ζωή στη μουσική, αλλά και έξω από αυτή, με μαγική απλότητα. Και μας αφήνει να μπούμε στα βαθιά των εμπειριών του με την ελευθερία του ανθρώπου που γνωρίζει να μοιράζεται.

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής, που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ -με καινούργια τραγουδια- “Μόρσο”, που έχει πάρει τη διάδοση και την εξέλιξη της λαϊκής μουσικής τόσο προσωπικά, τις Παρασκευές του Φλεβάρη θα εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου.

Είναι η δεύτερη φορά που συναντιόμαστε στην Αθήνα.

Και είναι η πρώτη φορά που είμαι εδώ με ξεχωριστό τρόπο. Είναι το συνέδριο για την Αστική Λαϊκή Μουσική, είναι και οι παραστάσεις, όλο τον Φεβρουάριο, στον Σταυρό του Νότου. Πήρα την απόφαση να μείνω, για λίγο, εδώ. Το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα, Αθήνα – Θεσσαλονίκη με κούρασε. Βέβαια είναι και κάτι ακόμα. Θέλω να πάρω μυρωδιά τι γίνεται στην πόλη, γιατί εμείς από “χωριό” είμαστε.

Είχα ανέβει πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη. Πέρασα τέλεια. Ένα από αυτά που θυμάμαι από το ταξίδι ήταν και, εκείνη, η σταθερή ερώτηση: “Είσαι από την Αθήνα; Το κατάλαβα από την προφορά, το στήσιμό σου”. Και όταν η κουβέντα άνοιγε ερχόταν και το: “Εμείς εδώ δεν έχουμε τα ίδια με σας”.

Σε ποιες περιοχές κινήθηκες;

Στο κέντρο.

Κοίτα, ο κομπλεξισμός για την Αθήνα υπήρχε πάντα. Από πιτσιρίκι το θυμάμαι να συμβαίνει αυτό. Μπορεί να είσαι από τη Θεσσαλονίκη, να κάνεις πράγματα και ο κόσμος να αδιαφορεί. Αν σε αποδεχτεί η Αθήνα, όταν γυρίσεις πίσω τότε αυτομάτως γίνεσαι παραδεκτός και εκεί. Καταλαβαίνεις τι λέω; Ο κομπλεξισμός πάντα υπήρχε, υπάρχει, θα υπάρχει. Ξέρεις όμως κάτι; Αυτή τη φορά είναι δικαιολογημένος.

Γιατί;

Γιατί η πόλη περνά την πιο μίζερη περίοδό της. Είμαι 53 ετών, πρώτη φορά το βλέπω τόση ανέχεια. Η Θεσσαλονίκη υπέστη μεγάλη φτωχοποίηση. Όλοι οι περιφερειακοί δήμοι έχουν φουσκώσει από την εσωτερική μετανάστευση. Υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την τύχη τους στην πόλη, όχι από επιλογή, αλλά λόγω της οικονομικής κρίσης που παραμένει ενεργή. Ο πρωτογενής τομέας έχει εξαφανιστεί. Οι περιοχές πέριξ του κέντρου της πόλης πια είναι στα όρια της φτώχειας ή, αν θες, τα έχουν ξεπεράσει. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η ακροδεξιά μέσα από τη διογκούμενη απελπισία είναι η μόνη κερδισμένη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι από απελπισία μετακινούνται προς τα εκεί, δεν είναι φασιστές από πεποίθηση. Στο φαινόμενο έχει μεγάλη ευθύνη και ο Σύριζα. Τα χρόνια που κυβέρνησε χάθηκε στο κεντρικό πρόβλημα, την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, τη γραφειοκρατία. Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα δεξιόστροφη. Στο κέντρο ζουν οι παλιοί αστοί που δεν υπάρχει περίπτωση να μετακινήσουν την πολιτική τους άποψη ό,τι και να γίνει. Το ξαναλέω, όμως, η Θεσσαλονίκη ζει την πιο μίζερη περίοδο που έχω δει στη ζωή μου. Να φέρω ένα παράδειγμα από τη δική μου πλευρά; Ζήτημα είναι αν στην πόλη υπάρχουν δύο χώροι για live. Λίγοι δεν είναι για ένα μέρος που κατοικούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι;

Έχεις νέο άλμπουμ, Μόρσο το λένε.

Η καραντίνα φταίει.

Την πέρασες δημιουργικά;

Πολύ, πάρα πολύ. Στους μουσικούς ο χρόνος δε διαχωρίζεται. Δεν υπάρχει το “τώρα κάνω τη δουλειά μου”, μετά “κάνω τη ζωή μου” και μετά “πάω σπίτι”. Υπάρχει μόνο η μουσική στη σκέψη μας. Στη διάρκεια των λοκντάουν το έχασα τελείως. Δούλευα διαρκώς πάνω στα τραγούδια που έγραφα. Ο εγκλεισμός ήταν μια καλή δικαιολογία, το ακλόνητο άλλοθι να είμαι πάνω τους διαρκώς. Ήταν μια περίοδος που μπήκα στη μουσική με πρωτόγνωρους όρους. Έτσι και αλλιώς δεν είμαι κανένας πετυχημένος που τα λεφτά τού τρέχουν. Αγωνίζομαι για το μεροκάματο. Η καραντίνα έφερε τη σιωπή και τον χρόνο να συγκεντρωθώ στη μουσική με απόλυτο τρόπο…

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr