Σινεμά | Don’t Look Up – Πώς να χωρέσεις την παράνοια του δυτικού πολιτισμού σε μια ταινία

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Η ταινία Don’t Look Up είναι μια χρονική μινιατούρα της ζωής μας. Τερματισμένη αλαζονεία, αλόγιστος ναρκισσισμός, ντελιριώδης ηδυπάθεια. Ναι, έχουμε παραδοθεί στα κατώτερα ένστικτα της ύπαρξής μας. “Σταματήστε τη γη για να κατέβω” έγραφε κάποτε σύνθημα στη Νομική σχολή της Αθήνας. Πόσο προφητικό. Κάπως έτσι πάει και εδώ. Αυτή η παραγωγή που προβάλει το Netflix αξίζει κάθε της λεπτό. Δεν είναι το αριστούργημα της 7ης τέχνης. Ποιος άλλωστε βρίσκει χρόνο για να ξεχνιέται σε αριστουργήματα στις μέρες μας; Το Don’t Look Up σε ταράζει. Περιλαμβάνει κάθε στιγμιότυπο παράνοιας που ζει στην καθημερινότητα του ο Άπληστος Δυτικός, αυτοβαπτισμένος πολιτισμένος, τομέας του πλανήτη.

Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Τζένιφερ Λόρενς υποδύονται τους δύο ταγμένους στην επιστήμη αστρονόμους, που εργάζονται σε πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Στη διάρκεια μιας τυπικής παρατήρησής τους με τηλεσκόπιο στον ουρανό, ανακαλύπτουν την περίεργη τροχιά, με πορεία προς τη γη, κομήτη ικανού να φέρει τον κόσμο στο τέλος του. Και αυτό συμβαίνει με όρους φιλελεύθερης αγοράς. Οι Ντι Κάπριο και Λόρενς ενημερώνουν την πρόεδρο των ΗΠΑ που υποδύεται η, μοναδική για μια ακόμη φορά, Μέριλ Στριπ. Η τελευταία απλώς θεωρεί πως μια θεωρία για το φινάλε του πλανήτη μπορεί να αναβαθμίσει το προφίλ της, να κάνει πλουσιότερο τον ήδη πάμπλουτα και υπερφιλόδοξο, στα όρια του θεού, χρηματοδότη της.

Κάπως έτσι δε συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Ένα μάτσο εταιρείες ελέγχουν την ανθρώπινη σκέψη, τις ανάγκες αλλά και τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή στρατιές πρόθυμων επιστημόνων και πολιτικών που θέτουν την προσωπική τους ανέλιξη ως λαϊκό αίτημα, περιδιαβαίνουν καθημερινά στα μίντια ορίζοντας την περιφέρεια της αλήθειας χωρίς ποτέ να την “κατοικούν” με τις πράξεις τους…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr