Άρης Βελουχιώτης: Όλη η αλήθεια για τον τρόπο που αυτοκτόνησε

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Άρης Βελουχιώτης: Ήταν και είναι μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες της Ελληνικής Ιστορίας: Άρης Βελουχιώτης! Ακόμα, 78 χρόνια μετά τον θάνατό του, η ημερομηνία του θανάτου του και ο τρόπος που αυτοκτόνησε περιβάλλονται από ομίχλη… Στις 16 Ιουνίου του 1945, δόθηκε το τραγικό τέλος στη ζωή μίας κορυφαίας προσωπικότητας της Αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης, του Άρη Βελουχιώτη.

Ο Θανάσης Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, υπήρξε ηγετικό στέλεχος του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) που αποτελούσε το στρατιωτικό σκέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) κατά την τριπλή κατοχή της Ελλάδας.

Οι εχθροί τον αποκαλούν δολοφόνο, ανώμαλο. «Ο Άρης είναι δολοφόνος, σαδιστής, σοδομίτης, και βασανιστής, του οποίου η προτιμούμενη διασκέδαση ήταν να γδέρνει ανθρώπους ζωντανούς», είναι η (αμφισβητούμενη) περιγραφή βρετανού αξιωματικού, που όμως περιγράφει απόλυτα το μίσος των εχθρών του Άρη.

Οι φίλοι, τον έχουν τοποθετήσει ευλαβικά στο εικονοστάσι τους πλάι στους αγίους τους! Ό,τι και να ήταν ο Άρης, η Ιστορία έγραψε, δια της γραφίδος του Νίκου Ζαχαριάδη: «Ο Άρης ήταν ένας άξιος καπετάνιος. Λαϊκός αγωνιστής. Ήταν και έμεινε θρύλος. Άξιος αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ένα ατίθασο και λογικό παλληκάρι. Ήταν ο νέος Καραϊσκάκης», αυτά τα γράφει ο άλλοτε ισχυρός Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ το 1962 από την εξορία, μακριά από τα πάθη της περασμένης 20ετίας…

Την επόμενη μέρα τον βρήκαν

Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος, ο βιογράφος του Άρη Βελουχιώτη, που διείσδυσε βαθύτερα από όλους στα σκοτεινά της ζωής και έριξε φως στο έργο του Καπετάνιου των Βουνών, γράφει για την τελευταία ημέρα της ζωής του Αρχηγού του ΕΛΑΣ στο βιβλίο του «Άτακτοι» εκδόσεις Τόπος: «15 Ιουνίου του 1945. Αυτή είναι η ακριβής ημερομηνία και χρονολογία του θανάτου του Άρη Βελουχιώτη. Την επόμενη μέρα τον βρήκαν. Η διευκρίνιση γίνεται γιατί κάθε φορά, στην επέτειο του θανάτου του, γράφονται αρκετές ανακρίβειες.
Είναι αναμενόμενο. Εκείνη την ταραγμένη εποχή, οι ειδήσεις ανακατεύονταν με φήμες και δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις την αλήθεια. Μία από τις στρεβλώσεις είναι και ο τρόπος αυτοκτονίας του. Αρκετοί ανέφεραν χειροβομβίδα· κατανοητό το μπέρδεμα.
Ο άνθρωπος με τα λυπημένα μάτια σκύλου και τη μόνιμη θλίψη στο βλέμμα δεν έκανε σχέδια για το μέλλον. Δεν είναι ούτε 40 χρονών και είναι πρόωρα γερασμένος. Ακόμη και αν επιζήσει, που δεν το πιστεύει, έχει επίγνωση πόσο ανώφελοι είναι οι πολεμιστές σε καιρό ειρήνης.

«Εμένα όμως δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο»…«Εμένα όμως δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο»…
«Εμείς είμαστε άνθρωποι του ντουφεκιού. Αν επιζήσουμε, θα είμαστε άχρηστοι για τον κόσμο», λέει μελαγχολικά. Ο Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια και τα απολάμβανε. Μια μέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
Ο πάντα ενήμερος αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: «Θυμάσαι το τέλος του;»
«Ναι», Απάντησε ο λοχαγός. « Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα».
«Εμένα όμως δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο».

Με το ατομικό του περίστροφο

»Ο Άρης αυτοκτόνησε βάζοντας το ατομικό του περίστροφο πίσω από το δεξί αυτί. (Υπάρχει σχετική ιατρική γνωμάτευση.) Αμέσως μετά ακόμα ο Τζαβέλας, που τον είχε θεό, έπεσε πάνω στο άψυχο σώμα του, τον αγκάλιασε και έβαλε ανάμεσά τους μια χειροβομβίδα να πεθάνει μαζί του. Όλα αυτά συνέβησαν το σούρουπο της 15ης Ιουνίου. Την επομένη ανακάλυψαν τους νεκρούς οι παρακρατικοί διώκτες τους. Και ασέλγησαν στις σορούς τους. Έκοψαν τα δυο κεφάλια και τα κρέμασαν στον φανοστάτη της πλατείας Τρικάλων. Στην εκδικητική μανία τους, τεμάχισαν και τον νεκρό αρχηγό, αποκόπτοντας χέρια και πόδια.

Την ίδια ημέρα της ραδιοφωνικής ανακοίνωσης του θανάτου του Άρη, στις 16 Ιουνίου, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την επίσημη διαγραφή του με τίτλο: «Η προδοσία του Βελουχιώτη» και ένα κατάπτυστο κείμενο με ύβρεις ακολουθούσε.
Πολλά χρόνια αργότερα ο μοιραίος Παρτσαλίδης της Συμφωνίας της Βάρκιζας, παρακοιμώμενος τότε του Ζαχαριάδη, θα κάνει την αυτοκριτική του: «μόνο η κατάσταση ενός είδους αλλοτρίωσης των στελεχών και μελών του κόμματος εξηγεί πώς ανέχτηκαν τους χαρακτηρισμούς εκείνους σε βάρος του καπετάνιου του γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ».
Αν η ακροδεξιά ελληνική κυβέρνηση και η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ τον εξόντωσαν και τον διαπόμπευσαν μετά θάνατον ο λαός θρηνεί τον θρυλικό αρχηγό.

»Η ηθοποιός Ολυμπία Παπαδούκα, όταν μετά τα Δεκεμβριανά είχε βρεθεί με άλλους καλλιτέχνες στα Τρίκαλα, φιλοξενήθηκε σε σπίτι ενός κοντινού χωριού: «Εκεί είδα στο εικονοστάσι του, μαζί με τις εικόνες και τη φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη. Πήγα σε πολλά άλλα σπίτια και πρόσεχα το εικονοστάσι τους. Όλα είχανε μαζί με τις εικόνες και τον Άρη». Η ετυμηγορία των ανταρτών και των χωρικών που τον έζησαν είναι λιτή και αμετάκλητη, όπως του αρμόζει: «Δεν ξανακάνει μάνα τέτοιο γιο»!

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν και τα λόγια ανθρώπων που βρέθηκαν απέναντι από τον Άρη Βελουχιώτη κυρίως ιδεολογικά. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος πολιτικός και πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε πει: «Άνδρες σαν τον Άρη Βελουχιώτη είναι ζήτημα αν γεννιούνται ένας κάθε 100 χρόνια». Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πολιτικός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας – και φανατικός αντικομμουνιστής – έχει γράψει για το Βελουχιώτη: «Γενναίος, καλός οργανωτής, φανατικός στο έπακρο, δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία, ούτε κατά την άποψή μου και το πνεύμα της δικαιοσύνης. Ο Άρης ήταν αγνός ιδεολόγος».

Για επίλογο; Χρειάζονται πολλοί απείθαρχοι για να απελευθερωθεί ένας λαός. Ο Βελουχιώτης ήταν ένας…