Πότε ξεκίνησε ο πόλεμος των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους – Η πορεία μέσα στο χρόνο (βίντεο)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Όταν ρωτάνε τα αίτια και της ρίζες του πολέμου που εξελίσσεται ξανά και ξανά επί δεκαετίες στη Μέση Ανατολή, η απάντηση που θα λάβετε εξαρτάται από ποιον ρωτάτε.

Κάποιοι θα ξεκινήσουν με τους Ρωμαίους. Άλλοι θα ξεκινήσουν με την εβραϊκή μετανάστευση του τέλους του 19ου αιώνα στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία –για να ξεφύγουν από τα πογκρόμ και άλλες διώξεις στην ανατολική Ευρώπη– και την άνοδο του Σιωνισμού.

Ή τη διακήρυξη Balfour από τη βρετανική κυβέρνηση το 1917 για την υποστήριξη ενός «εθνικού σπιτιού για τον εβραϊκό λαό» στην Παλαιστίνη και τις επακόλουθες συγκρούσεις με τις αραβικές κοινότητες εκεί.

Αλλά το σημείο εκκίνησης για πολλούς ανθρώπους είναι η ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών το 1947 για διχοτόμηση εδαφών, κάτω από τη βρετανική εντολή, της Παλαιστίνης σε δύο κράτη -ένα εβραϊκό, ένα αραβικό- μετά την καταστροφή μεγάλου μέρους των Εβραίων της Ευρώπης στο Ολοκαύτωμα.

Ούτε οι Παλαιστίνιοι ούτε οι γειτονικές αραβικές χώρες αποδέχθηκαν ποτέ την ίδρυση του σύγχρονου Ισραήλ. Οι μάχες μεταξύ εβραϊκών ένοπλων ομάδων, μερικές από τις οποίες οι Βρετανοί θεωρούσαν τρομοκρατικές οργανώσεις, και των Παλαιστινίων κλιμακώθηκαν έως ότου οι στρατοί της Αιγύπτου, του Ιράκ, της Υπερορδανίας και της Συρίας εισέβαλαν μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ τον Μάιο του 1948.

Καθώς ο νέος στρατός του Ισραήλ κερδίζει έδαφος, μια συμφωνία ανακωχής το 1949 είδε νέα de facto σύνορα που έδωσαν στο νεοσύστατο εβραϊκό κράτος πολύ περισσότερη επικράτεια από ό,τι του παραχωρήθηκε στο πλαίσιο του σχεδίου διχοτόμησης του ΟΗΕ.

Τι απέγιναν οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν εκεί;

Περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν ή τράπηκαν σε φυγή –περίπου το 85% του αραβικού πληθυσμού της περιοχής που κατέλαβε το Ισραήλ– και δεν τους επετράπη ποτέ να επιστρέψουν.

Οι Παλαιστίνιοι ονόμασαν την έξοδο και την εξάλειψη μεγάλου μέρους της κοινωνίας τους μέσα στο Ισραήλ Nakba, ή «καταστροφή», και παραμένει το τραυματικό γεγονός στην καρδιά της σύγχρονης ιστορίας τους.

Οι Άραβες που παρέμειναν στο Ισραήλ ως πολίτες υπόκεινταν σε διακρίσεις. Τέθηκαν υπό στρατιωτική κυριαρχία για σχεδόν δύο δεκαετίες, γεγονός που τους στέρησε πολλά βασικά πολιτικά δικαιώματα. Μεγάλο μέρος της γης τους απαλλοτριώθηκε και οι αραβικές ισραηλινές κοινότητες διατηρήθηκαν σκόπιμα φτωχές και υποχρηματοδοτούμενες.

Τι είναι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης;

Το 1964, ένας συνασπισμός παλαιστινιακών ομάδων ίδρυσε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ για να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα και να ιδρύσει ένα αραβικό κράτος στη θέση του Ισραήλ. Η PLO επέστησε τη διεθνή προσοχή στην υπόθεση της με επιθέσεις υψηλού προφίλ και αεροπειρατείες.

Πώς κατελήφθησαν τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη;

Το 1967, το Ισραήλ ξεκίνησε, όπως είπε, έναν προληπτικό αμυντικό πόλεμο εναντίον της Ιορδανίας, της Αιγύπτου και της Συρίας, καθώς φαινόταν ότι ετοιμάζονταν να εισβάλουν. Η επίθεση αιφνιδίασε τις αραβικές κυβερνήσεις με το  Ισραήλ να πετυχαίνει γρήγορες νίκες, συμπεριλαμβανομένης της κατάληψης της χερσονήσου του Σινά και της Λωρίδας της Γάζας από την Αίγυπτο, των Υψωμάτων του Γκολάν από τη Συρία και της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία.

Ο πόλεμος των έξι ημερών ήταν μια θεαματική στρατιωτική επιτυχία για το Ισραήλ. Η κατάληψη ολόκληρης της Ιερουσαλήμ και ο πρόσφατα αποκτηθείς έλεγχος των Βιβλικών εδαφών που ονομάζονται Ιουδαία και Σαμάρεια από το Ισραήλ άνοιξε το δρόμο για την κατασκευή εβραϊκών οικισμών στη Δυτική Όχθη, ένα ζήτημα που έγινε κεντρικό στη σύγκρουση.

Το Ισραήλ έθεσε τον αραβικό πληθυσμό της Δυτικής Όχθης υπό στρατιωτική κυριαρχία, η οποία ισχύει μέχρι σήμερα.

Πότε μπήκε στην εικόνα η Χαμάς;

Η PLO ήταν μια γενικά κοσμική οργάνωση με πρότυπο άλλα αριστερά αντάρτικα κινήματα της εποχής, αν και οι περισσότεροι υποστηρικτές της ήταν μουσουλμάνοι.

Ισλαμιστικές ομάδες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα είχαν προηγουμένως αποφύγει τις ένοπλες συγκρούσεις και ήταν σε μεγάλο βαθμό αφοσιωμένες στο έργο του για μια πιο θρησκευτική κοινωνία. Αλλά αυτή η θέση άλλαξε υπό την ηγεσία του Σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, ενός χαρισματικού τετραπληγικού που ζούσε στη Γάζα, ο οποίος βοήθησε στην ίδρυση πολλών ισλαμιστικών οργανώσεων στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένης της Mujama al-Islamiya, η οποία κέρδισε υποστήριξη ιδρύοντας ένα δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων σχολείων, κλινικών και βιβλιοθήκης.

Λίγο μετά το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα, ο Γιασίν χρησιμοποίησε την υποστήριξη προς την Μουτζάμα αλ Ισλαμίγια ως θεμέλιο για το σχηματισμό της Χαμάς το 1987 σε συμμαχία με άλλους ισλαμιστές.

Το Ισραήλ πάντα αρνιόταν ότι ενθάρρυνε την άνοδο του ισλαμιστικού κινήματος στη Γάζα, αλλά ότι έβλεπε τις  ομάδες αυτές ως μέσο υπονόμευσης της υποστήριξης της PLO και αναγνώριζε τη Mujama al-Islamiya ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, επιτρέποντάς της να λειτουργεί ελεύθερα. Το Ισραήλ ενέκρινε επίσης τη δημιουργία του Ισλαμικού Πανεπιστημίου της Γάζας, το οποίο έγινε γόνιμο έδαφος υποστήριξης της Χαμάς.

Ποια ήταν η πρώτη ιντιφάντα;

Το Ισραήλ θεωρούσε τον παλαιστινιακό πληθυσμό υπό τον έλεγχό του ως σε μεγάλο βαθμό ήρεμο, ακόμη και όταν συνέχιζε να επεκτείνει τους εβραϊκούς οικισμούς στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και να απαλλοτριώνει αραβική γη. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονταν επίσης ως φθηνή πηγή χειρωνακτικής εργασίας στο εσωτερικό του Ισραήλ.

Αυτή η ψευδαίσθηση γκρεμίστηκε το 1987 καθώς ξεσηκώθηκαν νέοι Παλαιστίνιοι. Η εξέγερση σημαδεύτηκε από μαζικούς πετρπολέμους. Ο ισραηλινός στρατός απάντησε με συλλήψεις μεγάλης κλίμακας και συλλογικές τιμωρίες.

Η ιντιφάντα αναγνωρίζεται σε μεγάλο βαθμό ως επιτυχία για τους Παλαιστινίους, βοηθώντας στην εδραίωση της ταυτότητάς τους ανεξάρτητα από τα γειτονικά αραβικά κράτη και αναγκάζοντας το Ισραήλ σε διαπραγματεύσεις.

Ενίσχυσε επίσης το χέρι του Αραφάτ να κάνει συμβιβασμούς με το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της υιοθέτησης της αρχής της λύσης δύο κρατών.

Τι έγινε με την ειρηνευτική διαδικασία;

Καθώς η πρώτη ιντιφάντα έληξε το 1993, η ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο ξεκίνησε με μυστικές συνομιλίες μεταξύ του Ισραήλ και της PLO. Ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, υπέγραψε συμφωνία με τον Αραφάτ με στόχο την εκπλήρωση του «δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση», αν και ο Ράμπιν δεν αποδεχόταν την αρχή του παλαιστινιακού κράτους.

Οι συμφωνίες του Όσλο ίδρυσαν την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, παρέχοντας περιορισμένη αυτοδιακυβέρνηση σε τμήματα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Περαιτέρω διαπραγματεύσεις αποσκοπούσαν στην επίλυση ζητημάτων όπως το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, το μέλλον των ισραηλινών εποικισμών και το δικαίωμα επιστροφής για τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων που εξακολουθούν να ταξινομούνται ως πρόσφυγες αφού οι πρόγονοί τους δεν είχαν ποτέ άδεια να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Ορισμένοι εξέχοντες Παλαιστίνιοι θεώρησαν τις συμφωνίες ως μια μορφή παράδοσης, ενώ οι δεξιοί Ισραηλινοί αντιτάχθηκαν στην παραχώρηση εποικισμών ή εδαφών.

Μεταξύ των Ισραηλινών, η πολιτική κατηγορία εναντίον του Όσλο διαμορφώθηκε από τους μελλοντικούς πρωθυπουργούς Αριέλ Σαρόν και Μπέντζαμιν Νετανιάχου, οι οποίοι συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις στις οποίες ο Ράμπιν παρουσιάστηκε ως Ναζί. Η χήρα του Ράμπιν κατηγόρησε τους δύο άνδρες για τη δολοφονία του συζύγου της από έναν υπερεθνικιστή Ισραηλινό το 1995.

Τι προκάλεσε τη δεύτερη ιντιφάντα;

Οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν μέχρι την αποτυχία των προσπαθειών του Μπιλ Κλίντον να μεσολαβήσει για μια τελική συμφωνία στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000, γεγονός που συνέβαλε στο ξέσπασμα της δεύτερης ιντιφάντα.

Η εξέγερση ήταν αισθητά διαφορετική από την πρώτη ιντιφάντα λόγω των εκτεταμένων βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας εναντίον Ισραηλινών αμάχων που εξαπέλυσε η Χαμάς και άλλες ομάδες και της κλίμακας των ισραηλινών στρατιωτικών αντιποίνων.

Μέχρι τη στιγμή που τελείωσε η εξέγερση το 2005, περισσότεροι από 3.000 Παλαιστίνιοι και 1.000 Ισραηλινοί ήταν νεκροί.

Οι πολιτικές προεκτάσεις της Ιντιφάντα ήταν σημαντικές. Οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης των απλών Ισραηλινών και στην κατασκευή του φράγματος της Δυτικής Όχθης. Αλλά ώθησε επίσης τον τότε πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν να πει ότι το Ισραήλ δεν μπορούσε να συνεχίσει να κατέχει το έδαφος των Παλαιστινίων – αν και δεν είπε ότι η εναλλακτική ήταν ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Είναι ακόμα κατεχόμενη η Γάζα;

Μια συνέπεια της δεύτερης Ιντιφάντα ήταν η απόφαση του Σαρόν να «απεμπλακεί» από τους Παλαιστίνιους ξεκινώντας το 2005 με το κλείσιμο των ισραηλινών εποικισμών στη Γάζα και σε τμήματα της βόρειας Δυτικής Όχθης. Δεν είναι σαφές πόσο περισσότερο θα είχε προχωρήσει ο Σαρόν με αυτήν την πολιτική, καθώς έπαθε εγκεφαλικό και έπεσε σε κώμα την επόμενη χρονιά.

Το καθεστώς της Γάζας μετά την αποδέσμευση παραμένει αμφισβητούμενο. Το Ισραήλ λέει ότι δεν είναι πλέον κατεχόμενο. Τα Ηνωμένα Έθνη λένε το αντίθετο λόγω του συνεχούς ελέγχου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων από το Ισραήλ, καθώς και της πρόσβασης στο έδαφος, μαζί με την Αίγυπτο. Το Ισραήλ έχει επίσης αποκλείσει τον θύλακα από τότε που ανέλαβε η Χαμάς στην εξουσία το 2006.

Επιπλέον, πολλοί Παλαιστίνιοι στη Γάζα δεν βλέπουν τους εαυτούς τους ως ξεχωριστή οντότητα από τα υπόλοιπα εδάφη τους στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και έτσι υποστηρίζουν ότι στο σύνολό τους παραμένουν κατεχόμενα.

Γιατί η Χαμάς ελέγχει τη Γάζα;

Η Χαμάς κέρδισε τις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές του 2006, εν μέρει λόγω της αντίδρασης ενάντια στη διαφθορά και την πολιτική στασιμότητα του κυβερνώντος κόμματος Φατάχ. Ο ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια διορίστηκε πρωθυπουργός. Το Ισραήλ άρχισε να συλλαμβάνει μέλη της Χαμάς του παλαιστινιακού κοινοβουλίου και επέβαλε κυρώσεις κατά της Γάζας.

Η επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ οδήγησε σε βία. Η συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας κατέρρευσε και η Χαμάς ηγήθηκε της ένοπλης κατάληψης της Γάζας, ενώ η Φατάχ συνέχιζε να ελέγχει την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη. Έκτοτε δεν έγιναν εκλογές.

Η Χαμάς συνέχισε να επιτίθεται στο Ισραήλ από τη Γάζα, χρησιμοποιώντας κυρίως ρουκέτες μέχρι την τελευταία χερσαία εισβολή. Το Ισραήλ έχει επιβάλλει αυστηρό αποκλεισμό της επικράτειας, γεγονός που συνέβαλε στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και στην εμβάθυνση της φτώχειας.

Που είμαστε τώρα?

Αν και οι δυτικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να μιλούν για μια λύση δύο κρατών, δεν έχει σημειωθεί πρόοδος προς μια συμφωνία υπό τον μακροβιότερο πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θα δεχτεί ποτέ ένα παλαιστινιακό κράτος.

Η παρούσα κυβέρνησή του περιλαμβάνει ακροδεξιά κόμματα που υποστηρίζουν ανοιχτά την προσάρτηση ολόκληρης ή μέρους της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ και τη συνέχιση της διακυβέρνησης των Παλαιστινίων χωρίς πλήρη δικαιώματα ή ψήφο. Ισραηλινές και ξένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων λένε ότι το Ισραήλ έχει ολοένα και περισσότερο χαράξει μια μορφή απαρτχάιντ στα κατεχόμενα εδάφη.

Η δολοφονία περισσότερων από 1.200 Ισραηλινών από τη Χαμάς μεταφέρει τώρα τη σύγκρουση σε αχαρτογράφητο έδαφος.

Με πληροφορίες από theguardian.com/Chris McGreal