To junk food του Μεσαίωνα και η βάφλα από την αρχαία Ελλάδα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Μετά από ένα βράδυ που έχεις «πετάξει» σαν αίλουρος από μπαρ σε μπαρ, χρειάζεσαι ένα «βρώμικο» σάντουιτς, ένα μπέργκερ ή ένα σουβλάκι, για να στρώσει το στομάχι. Η επιθυμία του φαγητού «απ’ έξω» υπάρχει από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα. Σύμφωνα με το κανάλι YouTube, Weird History, μιας μορφής καντίνες υπήρξαν αιώνες πριν γεννηθούμε. Ο Μεσαίωνας είχε το δικό του junk food!

Ανάγκη, όχι επιθυμία

Στο Λονδίνο, στο Νόριτς και στο Μπριστολ του 13ου -14ου αιώνα, συναντάμε τα πρώτα «μαγειρεία»: Ήταν χώροι που δικαίωναν τον τίτλο τους, δηλαδή μαγειρεύονταν, συνήθως σε ογκώδεις ξυλόφουρνους, φαγητά, τα οποία μπορούσε ο κάθε πελάτης να πληρώσει και να τα φάει κατά τη διάρκεια της βόλτας του. Καθότι η προσωπική κουζίνα ήταν κάτι που ελάχιστοι, συνήθως γαλαζοαίματοι διέθεταν, ο απλός κόσμος προσπαθούσε με διάφορους «από ‘δω κι από ‘κει» τρόπους να εξασφαλίσει το φαγητό του, και τα μαγειρεία ήταν μια σοβαρή λύση. Είχαν όμως και κινδύνους. Θα εξηγήσουμε αργότερα.

Τι έτρωγαν στα μαγειρεία;

Ο μεγάλος σταρ ήταν η κρεατόπιτα!  Αλεύρια για να δημιουργηθεί ζύμη υπήρχε, κρέας χοιρινό και μοσχαρίσιο υπήρχε, οπότε η κρεατόπιτα ήταν κάτι σαν το μπέργκερ του μεσαίωνα. Βέβαια, έπρεπε ο κάθε πελάτης να φανεί τυχερός, ώστε να γευτεί μια φρέσκια και νόστιμη κρεατόπιτα. «Ποιοτικός έλεγχος» στο κρέας, στα μυαλά των μαγείρων της εποχής ακουγόταν ως αστείο. Κανένα κομμάτι κρέας δεν ήταν άχρηστο, κανένας δεν έμπαινε στη διαδικασία να σκεφτεί «αυτό είναι σάπιο, ας το πετάξουμε». Ένα ρητό από το Μπρίστολ του 14ου αιώνα λέει «το κρέας είναι η τροφή των θεών. Οι μάγειρες είναι οι άνθρωποι του διαβόλου».

Σνακς και αλκοόλ

Οι έξυπνοι μάγειρες της εποχής έκαναν το έξης τέχνασμα: άνοιγαν τρύπες στο εσωτερικό ενός καρβελιού, και έριχναν μέσα λαχανικά, κρέας και ό,τι άλλο είχαν διαθέσιμο, δημιουργώντας έτσι τα λεγόμενα «μπολ ψωμιού». Με ζύμη και χοντρό αλάτι σκάρωναν επίσης «μαλακά πρέτσελ», ένα τύπό σνακ που ενέκρινε και η Καθολική Εκκλησία σε περιόδους νηστείας.

Γλυκά! (και βάφλες από την αρχαία Ελλάδα!)

Oι πρώτες βάφλες προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Ονομάζονταν «οβέλιος» και ήταν διπλά και τριπλά κομμάτια ζύμης που ψήνονταν και από τις δύο μεριές σε θερμές επιφάνειες. Αργότερα, στην Ιταλία των πρώτων ετών μ.Χ παρασκευάστηκε μια μετεξέλιξη του «οβέλιου» που παρέπεμπε σε άγλυκη γκοφρέτα. Στην εποχή των Σταυροφοριών  καταγράφηκε η πρώτη ολοκληρωμένη εκδοχή της γλυκιάς βάφλας, με κανέλα, μέλι, αλεύρι και κρέμα. Στην Αγγλία του μεσαίωνα, το μέλι – άφθονο σε κάθε πόλη – γινόταν βάση για τη δημιουργία γλυκών τηγανητών ζυμαριών, ανάμεσα τους και το “funnel cake” που υπάρχει ακόμα.

Πολλά από τα παραπάνω πιάτα, μοιάζουν πιο θρεπτικά απ’ όσα καταναλώνουμε σήμερα. Όχι;