Καλό σινεμά στην καραντίνα με 5 υπέροχες ταινίες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σας προτείνουμε πέντε κινηματογραφικά έργα, τα οποία αξίζουν την προσοχή σας! Περάστε όμορφα κάποιες ώρες στην καραντίνα απολαμβάνοντας ταινίες υψηλού επιπέδου και αξίας. Αρχής γενομένης από το Σάββατο στις 10 το βράδυ ως τη Δευτέρα. Η αρχή γίνεται με την υπέροχη ταινία “Ο θάνατος του Στάλιν. Το πρόγραμμα των ταινιών

Σάββατο 2 Μαΐου:

-Cosmote Cinema 2HD: Στις 22:00 “Ο Θάνατος του Στάλιν” *

-Alpha: Στις 22:00 “Η Μαγική Ομπρέλα”

Κυριακή 3  Μαΐου:

-Cosmote Cinema 2HD: Στις 15:15 “Ο Γκριντς” * (Animation-Μεταγλωττισμένο)

-Ερτ 1: Στις 21:30 “Θανασάκης ο Πολιτευόμενος”

 

Δευτέρα 4  Μαΐου:

-Σκάϊ: Στις 00:40 ( = στη διάρκεια της 1ης πρωινής ώρας) “American Psycho”

 

Ακολουθούν οι πληροφορίες και αναλύσεις για όλα τα προτεινόμενα, κινηματογραφικά έργα:

 

1) “Ο θάνατος του Στάλιν” (The Death of Stalin, 2018) του Armando Iannucci.

 

Ο δημιουργός Armando Iannucci στις αρχές του 21ου αιώνα, έχοντας ιδιαίτερη τόλμη, επιτέλους έδωσε στο χώρο των Τεχνών στεντόρεια φωνή, σε συγκεκριμένα, ιστορικά γεγονότα, με τη φύση του κινηματογραφικού έργου του. Ώστε οι άνθρωποι να αποκτούν αληθινή, κριτική ικανότητα και να μην συγχέουν λανθασμένα την εξαιρετικά σημαντική, ανθρωπιστικής, κοινωνικής μορφής (και όχι πολιτικής), προηγηθείσα Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), με το επερχόμενο, αποτρόπαιο, κομμουνιστικό καθεστώς του φρικτού στάλιν (ουσιαστικά από το 1936 έως το 1953)…Και της ανάλογης διαδοχής εκείνου. Στο έργο βρισκόμαστε ακριβώς στο έτος 1953, το οποίο “έφερε” έναν αιφνιδιαστικό θάνατο για όλη την Ε.Σ.Σ.Δ. Σενάριο και σκηνοθεσία έχουν γίνει ένα, καθρεπτίζοντας κωμικοτραγικά, τρομακτικά, απάνθρωπα είδωλα. Το Χιούμορ επιτίθεται στα θεμέλια των απολυταρχικών εγκεφάλων του εν λόγω αρρωστημένου πολιτικού επιτελείου και παραδόξως σε κάνει τελικά να ηρεμήσεις. Οι ερμηνευτικές αποδόσεις, μετέφεραν στο κοινό την πραγματική αισθητική περσόνων του κινηματογράφου. Δηλαδή, την ενσάρκωση αισθητών δυνατοτήτων μετατροπής μιας ψυχής (Simon Russell Beale, Steve Buscemi, Jefrey Tambor, Michael Palin, Olga Kurylenko, Andrea Riseborough, Diana Quick κ.α.). Παραστατικός ήχος. Ενδεικτική μουσική για συγκεκριμένες συσχετίσεις εικόνων.

 

Το σενάριο είναι βασισμένο στη νουβέλα “La mort de staline.” Τα γεγονότα σε συνδυασμό με την ωφέλιμη ύπαρξη του μυθεύματος δημιουργούν τις κατάλληλες βάσεις για μια ταινία δύο κινηματογραφικών διαστάσεων: Α) Εκείνη της εξωτερικευμένης, κωμικής οντότητας, η οποία δεν φοβάται να ξεμπροστιάσει με έξυπνο τρόπο χρόνιες ατομικές και συλλογικές ενέργειες ανθρώπινων μικροτήτων, αλλά και τερατωδών εγκλημάτων σε αυτό το καθεστώς… Γελοιοποιώντας με άψογη, καλλιτεχνική έκφραση την άστοχη, θρασύτατη πεποίθηση των τότε σοβιετικών, υποτιθέμενων εθνοπατέρων και ιδεολόγων, οι οποίοι μπροστά στην αλαζονική λάμψη του επικίνδυνου μικρόκοσμού τους απολάμβαναν μεγαλειωδώς, εις βάρος πάρα πολλών θυμάτων, το ιδιωτικό, αναίμακτο βάθρο της εξουσίας. Β) Εκείνη της μετέπειτα άκρως δραματικής αισθητικής. Με την αποκάλυψη/έκθεση της ασταμάτητα εφιαλτικής βίας ακόμη και σε παλιότερες συμμαχίες. Περιγράφοντας τελικά την ανυπολόγιστη βαρύτητα του ιστορικά τραγικού αποτελέσματος όλων αυτών των διάδοχων, εγκληματικών πράξεων, για τον υποταγμένο ρωσικό λαό και όλο τον κόσμο…

 

Με τις κάτωθι φράσεις σας παραπέμπουμε οπωσδήποτε στην άκρως ενημερωτική eretiki κριτική του έργου. Εκεί θα βρείτε αναλύσεις για τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη μουσική και τα κοστούμια (https://eretikos.gr/eretiki-kritiki-gia-tin-tainia-o-thanatos-toy-stalin/120437 )

 

“Μια ιδιαιτερότητα που παρουσιάζει το σενάριο, είναι, πως αν και η ιστορία αφορά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ε.Σ.Σ.Δ. το έτος 1953 από τον Τζόζεφ Στάλιν και κυρίως από την πολιτική του ομήγυρη, η γλώσσα, η οποία χρησιμοποιείται, είναι τα Αγγλικά. Δηλαδή οι σεναριογράφοι δείχνουν, πως δεν έχει κάποια σημασία η χρήση της ρωσικής διαλέκτου, ούτε τόσο η περιγραφή των συνηθειών των Ρώσων πολιτών. Δεν επιδιώκουν να χλευάσουν το ρωσικό λαό. Αντιθέτως, σχολιάζουν, πως οι άνθρωποι της χώρας πέρασαν φρικτές στιγμές. Εστιάζοντας στην επίκριση και την πολιτική χλεύη των αποτρόπαιων πράξεων του δικτάτορα, των συνεργών του και όσων σχετίζονταν με το εν λόγω καθεστώς.” 

 

Έχει σχηματιστεί μια λάθος εντύπωση για την ταινία, ξεκινώντας από τα επίσημα trailers, που τη διαφημίζουν διεθνώς. Το συγκεκριμένο έργο δεν αποτελεί μια ευχάριστη κωμωδία με φρενήρη ρυθμό, η οποία έχει κατασκευαστεί προκειμένου να ξεκαρδιστούν γελώντας ασταμάτητα και ανεξέλεγκτα οι θεατές. Όμως, όποιος παρακολουθήσει την ταινία, αμέσως θα αντιληφθεί, ότι αφορά ένα έργο, που πραγματεύεται πολύ σοβαρά ζητήματα και γεγονότα, εξελισσόμενα λόγω ιδιωτικών συμφερόντων, εξαιτίας των οποίων καταπιέστηκαν, αφαιρέθηκαν, βασανίστηκαν και στιγματίστηκαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

 

Η ταινία λοιπόν έχει στο σύνολό της την αρετή του χιούμορ, μα με τη μορφή ενός στοιχείου που ευδοκιμεί και στις πιο φρικτές καταστάσεις. Όπως ακριβώς και στην πραγματική ζωή. Πετυχαίνοντας παράλληλα να καταγράψει κατακρίνοντας, τις εγκληματικές πράξεις της Ε.Σ.Σ.Δ., των συγκεκριμένων προσώπων, όπως και γενικά κάθε ηγετικού, πολιτικού κινήματος (γιατί πολλοί άνθρωποι για αρκετά χρόνια παρίσταναν, ότι δεν υπήρχαν αυτά τα γεγονότα από τη Σοβιετική Ένωση) και να τα χλευάσει, προσεγγίζοντας την αληθινά απάνθρωπη και αλαζονική τους οντότητα.” 

 

2) “American Psycho” (2000) της Mary Harron.

 

Το έργο είναι βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα (1991) του Bret Easton Ellis. Η ιδιαιτερότητα αυτής της ταινίας είναι η αποκαλυφθείσα τροπή της, όπως δεν τη φαντάζεται ο θεατής. Ο σινεφίλ βεβαίως λαμβάνει κάποια σημάδια της πραγματικότητας του βαθύπλουτου 27χρονου (αντί)ήρωα Patrick Beitman στο έτος 1988. Έτσι λοιπόν πέρα από το στοιχείο της έκπληξης υπάρχει και ένα ώριμο σκεπτικό, το οποίο μετατρέπει το έργο σε επαληθευτή του τέλους και προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον των θεατών, ώστε να το ξαναδούν, αποκωδικοποιώντας βήμα βήμα από την νέα αρχή του, τα όσα όντως γίνονται. Για αυτό το λόγο, δεν είναι λάθος, ήδη να αναφέρουμε, πως το φιλμ εκφράζει έντονα την πλήξη και δυσαρέσκεια των πολιτών οποιασδήποτε οικονομικής επιφάνειας, οι οποίοι καταφεύγουν σε δημιουργίες φοβιών, ώστε να αποκρύψουν ακόμη και από τον εαυτό τους τα αληθινά, προσωπικά προβλήματα (ένα από αυτά για τον Beitman ήταν η φοβία της δέσμευσης σε μια ερωτική σχέση).

 

Η σκηνοθεσία χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα και απλά μέσα, ώστε να μας μεταφέρει στην πολυτελή ζωή του μοναχικού επιχειρηματία (απλές σκηνές σε εσωτερικούς χώρους). Αλλά συμβάλλοντας και στην ανάδειξη της παράνοιάς του, μόλις εκείνη λαμβάνει πειστική δράση (αλυσοπρίονο, εργαλεία & εμφάνιση πιθανών θυμάτων). Ο ταλαντούχος Christian Bale παρουσιάζει από τότε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του! Με αποκορύφωμα την ποιοτική υποκριτική στο εξομολογητικό τηλεφώνημα προς τον δικηγόρο του. Ο Willem Dafoe κάνει τους θεατές να πιστέψουν, πως ο ντετέκτιβ είναι κοντά στα ίχνη του πρωταγωνιστή. 

 

Είναι μοναδικός, ο τρόπος που εντάσσεται η μουσική γνωστών συγκροτημάτων (όπως οι Genesis), καθώς επίσης και η ακόλουθη, προσωπική ανάλυση για αυτούς τους δίσκους από τον πρωταγωνιστή, προτού ο ίδιος αφήσει να εκτραχυνθεί η ψυχωτική φαντασία του.

 

3) “Η Μαγική Ομπρέλα” (Saving Mr. Banks, 2013) του John Lee Hancock.

 

Μια όμορφη απόδοση, σχετικά με την ιστορία της σημαντικής γνωριμίας του παραγωγού Walt Disney και της δημιουργού και κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου “Mary Poppins” Pamela Lyndon Travers. Ο επιτυχημένος παραγωγός και οι συνεργάτες του επιθυμούσαν να μεταπείσουν την αρνητική σε συμφωνία απαιτητικότατη συγγραφέα, προκειμένου να μεταφερθεί το αριστούργημά της στη μεγάλη οθόνη. Εκείνη δεν ήθελε καθόλου συμμετοχή του animation και γενικώς παρουσίαζε μεγάλη ευαισθησία, σχετικά με την κατάλληλη απόδοση στο σενάριο ή ακόμη και στη μουσική. Αυτή η εκπολιτισμένη κόντρα αποκτά χιουμοριστικό χαρακτήρα!

 

Η σκηνοθεσία θα μας οδηγήσει στο σωστό, χρονικό διάστημα στις επεξηγηματικές, άσχημες αναμνήσεις της ιδιαίτερης ηρωίδας. Η Emma Thomson υποδύεται με μεγάλη επιτυχία την εσωστρεφή και ευαίσθητη πλευρά της καχύποπτης πρωταγωνίστριας, η οποία έγραψε το βιβλίο, για να αποδράσει από την οικογενειακή της πραγματικότητα. Ο Tom Hanks ερμηνεύει με κινηματογραφική μαγεία τον Walt Disney. O Paul Giamatti ξεχωρίζει και πάλι με την απόδοσή του, ως ο μοναδικός άνθρωπος που κατορθώνει να κερδίσει την ανθρώπινη εμπιστοσύνη της συγγραφέα. Ο Jason Schwartzman (χωρίς γένια!) ενισχύει με το ρόλο του το κωμικό μοτίβο του έργου.

 

4) “Θανασάκης ο Πολιτευόμενος” (1954) του Αλέκου Σακελλάριου.

 

Αυτή είναι μια ελληνική ταινία, που θα έπρεπε να προβάλλεται περισσότερο! Το κινηματογραφικό σενάριο (υπήρξε και θεατρική παράσταση) των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου βρίσκει δύο αντικρουόμενους πρωταγωνιστές να μάχονται σταθερά υπέρ της γνώμης των, όμως υπό τη ζημία της τσέπης αποκλειστικά του ενός. Ο Θανασάκης επιστρέφοντας στην Ελλάδα από το εξωτερικό ως μορφωμένος νέος, απόφοιτος των πολιτικών επιστημών, επιλέγει να αφιερώσει την “ενέργεια και τις ιδέες του” σαν πολιτικό πρόσωπο της χώρας. Βεβαίως αυτό δεν είναι καλό, για τον δουλευταρά, μεγαλομπακάλη και άτυχο γαμπρό του, Μελέτη, που χρηματοδοτεί με πόνο ψυχής αυτή την προεκλογική εκστρατεία για χάρη της αδερφής του, ονειροπαρμένης Μαίρης, η οποία στηρίζει ακλόνητα το “όραμα” του συζύγου της, Θανασάκη…

 

Η φωτογραφία προσφέρει μια όμορφη αισθητική στο έργο, με την οποία διακρίνεται κατάλληλα η κοινωνική βιοπάλη και η υπερφίαλη ματαιοδοξία αντίστοιχα. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο ρόλο του μεγαλομπακάλη Μελέτη καταγράφει δραματικά, κωμικά, αλλά και αντιπροσωπευτικά στοιχεία μιας άτυχης κοινωνικής τάξης της εποχής, η οποία όμως δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Αν εξετάσετε προσεκτικά την ερμηνεία, θα διαπιστώσετε, ότι ο ίδιος από νωρίς στην καριέρα του διέθετε δυνατότητες για συμμετοχή στο παγκόσμιο σινεμά. Ο Βύρων Πάλης στο ρόλο του Θανασάκη αποδίδει ωραία το σιωπηλό άγχος της μελλοντικής, επαναλαμβανόμενης, μετεκλογικής αποτυχίας. Η Άννα Συνοδινού περιγράφει ερμηνευτικά την πεισματική αμφισβήτηση προς τον αδερφό, αν και εκείνος τη στηρίζει οικονομικά και συναισθηματικά.  

 

 

 

5) “Ο Γκριντς” (The Grinch, 2018) των Scott Mosier και Yarrow Cheney.

 

Το animation βασίζεται φυσικά στην πασίγνωστη ιστορία του βιβλίου του Theodore Geisel ή “Dr. Seuss.” Το χιουμοριστικό, τρυφερό και ανθρώπινο πνεύμα του έργου, εξυπακούεται, πως δεν αφορά παρακολούθηση ή ενσυναίσθηση αποκλειστικά κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Η ταινία παρουσιάζει στο σενάριο σημαντικά στοιχεία σε σχέση με την αποκαλυπτόμενη παιδική, τραυματική ηλικία του μοναχικού, αντικοινωνικού και αντιγιορτινού ήρωα Grinch. Διατηρείται η έμμετρη, ρυθμική γραφή στο ρόλο του αφηγητή. Ο σχεδιασμός έχει προσωπικότητα. Η μουσική είναι του μονίμως εμπνευσμένου Danny Elfman.

 

Πρόκειται για μια από τις καλύτερες, σύγχρονες ελληνικές μεταγλωττίσεις! Η ωραία προσαρμογή των διαλόγων στα ελληνικά έχει γίνει από την Πάνυ Ναούμ. Υπεύθυνος της ορθής σκηνοθεσίας αναπαράστασης ήταν ο Πέτρος Δαμουλής. Οι φωνές των ερμηνευτών/ερμηνευτριών ανταποκρίνονται επακριβώς στη δράση των ηρώων/ηρωίδων. Οι ηθοποιοί Γιώργος Καπουτζίδης (σε φοβερή πρωταγωνιστική ερμηνεία), Νίκος Νίκκας (με άλλη μια ενδιαφέρουσα, προσωπική φωνητική προσέγγιση) και Νίκος Αξιώτης (στον απαιτητικό ρόλο του αφηγητή με έμμετρη, μελωδική απόδοση) ξεχωρίζουν ανάμεσα σε ένα ολοκληρωμένο cast. 

 

Με τις κάτωθι φράσεις, σας προτείνουμε να διαβάσετε τη σχετική, κατατοπιστική eretiki κριτική της ταινίας για ολοκληρωμένη ανάλυση  (https://eretikos.gr/eretiki-kritiki-gia-ti-metaglottismeni-tainia-animation-o-gkrints/191059 ) 

 

“Είναι φυσικά κατάλληλο για τα παιδιά και σε μικρότερες ηλικίες. Το αφήνουμε όμως στην επίσης ενήλικη, κριτική ικανότητα κάθε γονέα. Για τους ενηλίκους που είναι λάτρεις των animation, αναφέρουμε πως ο συνδυασμός χιούμορ και σχεδίων σε κάποια σημεία είναι απολαυστικός!

 

Χρησιμοποιήθηκε o σχεδιασμός animation εξ’ ολοκλήρου στη Γαλλία από την Illumination Mc Guff. Συγκεκριμένα η εφαρμοσμένη τεχνική Autodesk Maya (3D Computer Graphics) πλαισίωσε το έργο. 

 

“Η όψη του Γκριντς δεν είναι τρομακτική. Αλλά έχει ακριβώς την εμφάνιση κάποιου, που έχει πληγωθεί και δεν χαμογελά με αληθινή ευτυχία (αρχικά). Όμως στη διάρκεια και στο τέλος της ταινίας ενδέχεται να γίνει ο αγαπημένος όλων των θεατών. Δεν εμπεριέχεται καθόλου το στοιχείο της βίας. Η γιορτή των Χριστουγέννων εστιάζει στο πνεύμα των ημερών και όχι σε κάποια χλιδή. Η ταινία προβάλει με όμορφο και αγνό τρόπο μια διδακτική ιστορία και όχι κάποιο κήρυγμα.”