Eretiki κριτική της ελληνικής ταινίας “Αγέλη Προβάτων”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Το έργο του Δημήτρη Κανελλόπουλου (σενάριο-σκηνοθεσία), σκοπίμως με ακαθόριστη, ηθική αύρα, παρατηρεί προσεκτικά τις κλιμακωτές πτυχές της ανθρώπινης σύγκρουσης.

Ο μοραλιστικός κώδικας θα κάνει την εμφάνισή του, αλλά κοιτάζοντας έπειτα κατάματα την απρόβλεπτη Άβυσσο της Ψυχής!

Η δυναμική, αισθαντική σκηνοθεσία μεταδίδει πιστά αυτό το ενδιαφέρον βίωμα στο θεατή, υπερέχοντας του μεστού σεναρίου.

Υπόθεση

Στην Αθήνα, μια ακόμη συνηθισμένη ημέρα (ή μάλλον νύχτα) στη “δουλειά” ξεκινά για τους νέους γκάνγκστερς, Σωτήρη και Παραδείση. Ο πρώτος περιμένει στο αμάξι, ενόσω ο δεύτερος πηγαίνει να ολοκληρώσει μια ακόμη άθλια, θρασύδειλη συνθήκη του “επαγγέλματος.” Ο σκληροτράχηλος Παραδείσης επιστρέφει τελικώς, κουτσαίνοντας. Ο Σωτήρης τον περιμένει και έπειτα επιταχύνει με το αμάξι αμέσως…

Ο οικογενειάρχης Θανάσης ζει στην επαρχία. Δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις οικονομικές του υποχρεώσεις, όπως θα ήθελε. Έτσι έμπλεξε. Δυστυχώς, χρωστά πολλά χρήματα σε έναν τοκογλύφο, ονόματι Στέλιο. Εκείνος θα επισκεφτεί απροειδοποίητα και με βίαιες διαθέσεις τον Θανάση στις απέραντες εκτάσεις του όμορφου φυτωρίου του. Το μήνυμα είναι απλό! Δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμος χρόνος. Τα χρήματα πρέπει να επιστραφούν επειγόντως. Μπορεί ο Θανάσης να επικράτησε μεν στη σύντομη, σωματική πάλη, αλλά ο Στέλιος έχει στην πραγματικότητα το πάνω χέρι! Διότι ζητάει τα διπλά.

Μέσα σε λίγες στιγμές, σε ένα καφενείο στην Αθήνα κανονίζεται από τον απτόητο Μάκη, παλιό φίλο του Στέλιου, να επιληφθούν του θέματος οι ετοιμοπόλεμοι, βίαιοι τύποι, Σωτήρης και Παραδείσης. Εκείνοι θα ξεκινήσουν οδικώς για τον τόπο του Θανάση. Ωστόσο, ο Παραδείσης έχει πλέον σπασμένο πόδι και χρησιμοποιεί πατερίτσα. Παρόλα αυτά, δεν κάνει πίσω. Ο Σωτήρης του λέει, πως εάν κάτι δεν πάει καλά στην αποστολή, δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει.

Ο Θανάσης θα μιλήσει εμπιστευτικά στον Αποστόλη, έναν ντόπιο φίλο του που διαθέτει παντοπωλείο σε κεντρικό σημείο αυτής της επαρχιακής πόλης. Ο Αποστόλης χρωστά επίσης πολλά χρήματα στον Στέλιο. Ο Θανάσης προσπαθεί να του πει να συμμαχήσουν μαζί με άλλους συντοπίτες, οι οποίοι έχουν μπλέξει παρομοίως στα απειλητικά “δίχτυα” του Στέλιου, έχοντας αποκτήσει μεγάλα χρέη. Μοιάζει αρχικώς ειρηνική και εκλογικευμένη η προσέγγιση του Θανάση για τη θέσπιση αυτής της σημαντικής, μα δυσπρόσιτης συμμαχίας.

Οι Παραδείσης και Σωτήρης μόλις κατέφθασαν στην περιοχή. Κατασκοπεύουν τους Θανάση και Αποστόλη. Οι δύο αποφασισμένοι εγκληματίες θα νοικιάσουν δωμάτιο, ώστε να δράσουν πιο μεθοδικά, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα…Ξέρουν όμως, ότι ο Θανάσης απατά τη γυναίκα του με τη σύζυγο του Αποστόλη. Τη Γεωργία.

Η τρομοκρατία των γκάνγκστερς ξεκινά, ενόσω ο Θανάσης μεγαλώνει τη συμμαχία των χρεωμένων φίλων. Οι περισσότεροι παραμένουν σκεπτικοί και διστάζουν. Η ομαδική δράση που εξακολουθεί να τους προτείνει ο αποφασισμένος Θανάσης, δεν φαίνεται πια και τόσο ειρηνική…

Ανάλυση

Γενικώς…

Περί Γουέστερν αύρας στο “Αγέλη Προβάτων”

Όπως έχω γράψει παλιότερα, τα πράγματα στο συγκεκριμένο θέμα αποδεικνύονται αρκετά απλά, εάν τα εξετάσουμε προσεκτικά. Δεν χρειάζεται να μπαίνουμε στη διαδικασία αναλυτικής εξακρίβωσης, περί Γουέστερν αύρας ή όχι, για μια ταινία του σύγχρονου Σινεμά, η οποία προέρχεται από οποιοδήποτε άλλο μέρος πλην των Η.Π.Α. θίγοντας αρχέγονες ρίζες δραματικών συγκρούσεων. Το Γουέστερν είναι πάντοτε κάτι πολύ συγκεκριμένο! Έχει κανόνες, για το τι επακριβώς πραγματεύεται (για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, ρίξτε μια ματιά στη γενική εισαγωγή, περί Γουέστερν αύρας, σε αυτή την παλιότερη ανάλυση για την ελληνική ταινία “Digger” εδώ: https://eretikos.gr/politismos/eretiki-kritiki-gia-tin-elpidofora-elliniki-tainia-digger/422335/). To “Digger” (2020), ακολουθώντας κάποιους από αυτούς τους κανόνες, έφτασε κάπως κοντά στην αύρα των Westerns.

Παρόλα αυτά, για όποιον/όποια Σινεφίλ ενδιαφέρεται επί του θέματος, στο έργο “Αγέλη Προβάτων” (2021) υπάρχουν επίσης σχετικά σημεία τέτοιων κανόνων. Πράγματι, για την απόφαση του προσδιορισμού περί σωστού ή λάθους, διακρίνεται μία διαρκής γκρι ζώνη ηθικής. Αυτό αυτομάτως αφορά το είδος “Revisionist Western.” Ωστόσο, παρατηρείται ένα πρόβλημα. Σε τούτη την κατηγορία ανήκουν, κατά κανόνα, αρνητικοί πρωταγωνιστές. Όμως εδώ πέραν των γκάνγκστερς και του τοκογλύφου, που είναι οι ξεκάθαροι, αρνητικοί πρωταγωνιστές, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε στον αντίποδα το Θανάση, τον Αποστόλη και τη συμμαχική παρέα τους, ούτε ως αντιήρωες, μα ούτε και με ηρωική υπόσταση. Δεν μας αποκαλύπτεται, τι έκαναν στο παρελθόν…Όσο για το παρόν και μέλλον τους…Ε, δεν κολυμπούν και μέσα στην αγνότητα…

Οπότε, εάν επιμένετε οπωσδήποτε για προσδιορισμό αύρας Western στο έργο “Αγέλη προβάτων” τότε μάλλον εδώ παρεισφρέει και το είδος των “Neo-Westerns.” Διότι η παράτολμη πρωτοβουλία του Θανάση, είτε χάνοντας τον έλεγχο, είτε χρησιμοποιώντας μεθοδικότητα, χωρίς να αποκλίνει από κλασικές συμβάσεις (προστατεύει τη γη και την οικογένειά του,) επαναπροσδιορίζει κατ’ ανάγκην νέες αξίες, σε ειδικές συνθήκες…Επιπροσθέτως, έχουμε την τροποποίηση σε υποκατηγορία “Ranch Story,” όπου εδώ ο Θανάσης διαθέτει εκτάσεις φυτωρίου.

Τέλος, σημαντική είναι η κλασική κόντρα προβληματικής συνύπαρξης, περί ταυτότητας γηγενών, με τη σημαντική διαφορά ότι στο “Αγέλη Προβάτων” μεταφέρεται αυτή η διένεξη στο ελληνικό στοιχείο αρκετά αλλιώτικα. Σαν δηλητηριώδης φιλονικία μεταξύ *πρωτεύουσας και επαρχίας. Δεν γίνεται δηλαδή η κόντρα μόνο λόγω “επαγγελματικών,” συγκυριακών συγκρούσεων. Υπάρχει καλλιτεχνική αναφορά σε ρατσιστικό κατάλοιπο της χώρας μας. Ωστόσο, αυτή είναι η αποκλειστική, προσωποποιημένη, οπτική γωνία του αντιήρωα Παραδείση και όχι του τοκογλύφου Στέλιου ή της αντίπερα όχθης στην παρέα του Θανάση.

Η ουσία του έργου “Αγέλη Προβάτων”

Η συγκεκριμένη ταινία του δημιουργού (σενάριο-σκηνοθεσία) Δημήτρη Κανελλόπουλου βρίσκει μια ωφέλιμη ισορροπία στον καλλιτεχνικό πυρήνα της. Το μεστό σενάριο αποτελεί συμπληρωματική ενίσχυση της υπερέχουσας, δυναμικής σκηνοθεσίας. Το έργο, επί της ουσίας, ανταποκρίνεται περισσότερο στο αισθαντικό, οπτικό κομμάτι της ψυχής του θεατή! Τον κάνει να αναρωτηθεί για τα ηθικά μονοπάτια των περσόνων. Έχει κατανοήσει ο δημιουργός εδώ το καθοριστικό, επικοινωνιακό κομμάτι του σύγχρονου Σινεμά. Δηλαδή, τη μύηση στο βιωματικό ταξίδι του Σινεφίλ. Και στο χρόνο που χρειάζεται απαραιτήτως αυτή, ώστε να αναπτυχθεί.

Με άλλα λόγια, στη συγκεκριμένη ταινία η σκηνοθεσία επικρατεί συνολικά του σεναρίου στις καλλιτεχνικές πτυχές αυτού του δημιουργού. Αυτό φυσικά συμβαίνει, γιατί ο σκηνοθέτης βρήκε και εξαιρετική, καλλιτεχνική χημεία στις πιο κρίσιμες, κινηματογραφικές παραμέτρους, προκειμένου να φωλιάσουν τα ουσιώδη, επιλεγμένα πλάνα του. Επομένως φυσικά πρόκειται, για τη συνολική επιτυχία που προσφέρει ένα αξιοσημείωτα οργανωμένο, κινηματογραφικό τρίπτυχο (σκηνοθεσία/μοντάζ/διεύθυνση φωτογραφίας) στο έργο αυτό.

Σε μια ειδική ατμόσφαιρα, την οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης ήθελε και πέτυχε τελικώς να ορίσει. Μπορείς να το πεις “neutral” με σημερινούς όρους, ως προς την πολυεδρική παρατήρηση του κώδικα ηθικής. Σκοπίμως ακαθόριστο φάσμα Ηθικής μεν, αλλά με εκλάμψεις υπερέχουσας αίσθησης Δικαίου, μέσα σε ακραίες συνθήκες! Εκεί το μοραλιστικό στοιχείο επιχειρεί να αντεπιτεθεί δυναμικά στον αμοραλισμό. Αλλά και ο ίδιος ο μοραλιστικός κώδικας έπειτα πνίγεται γρήγορα στην απρόβλεπτη Άβυσσο της Ψυχής!

Με αυτά τα εντυπωσιακά εφόδια η ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία εξερευνά μέσα σε αρκετά διαστήματα μαζί με το κοινό, ποιες ακριβώς είναι οι υπάρχουσες δυναμικές των περσόνων στο χώρο. Ο άνθρωπος στον εγκλωβισμένο, κοινωνικό ιστό ή στο αχανές, μαγευτικό τοπίο. Οι πράξεις του ανθρώπου στον κόσμο! Η σκηνοθεσία κινείται ή παρατηρεί ακίνητη. Δεν είναι πρωτότυπο φυσικά κάτι τέτοιο, αλλά λειτουργεί. Επιλέγει όμως και κάποια απρόβλεπτα σημεία υπόδειξης στο θεατή, αποδίδοντας την αγωνία, τη χαλάρωση, το πιθανολόγημα διενέξεων ή τον επερχόμενο τρόμο στις αναπόφευκτες, ανθρώπινες συγκρούσεις. Μάλιστα, ειδικότερα το συναίσθημα του επερχόμενου τρόμου, που καλλιεργείται υπομονετικά στην ψυχή του Σινεφίλ, το χειρίζεται περίτεχνα η σκηνοθεσία. Αφουγκράζεται ωστόσο και τη σιωπή. Την ίδια τη σιωπή ή τη μεταφορική σιωπή, πριν από τη βίαιη έξαρση. Η μουσική με μυστηριώδη, απροσδιόριστη παρουσία ηχητικών ρυθμών κινείται ακριβώς σε τέτοιο μοτίβο. Πλαισιώνοντας αυτή την αναμονή μιας άγνωστης, μελλοντικής βιαιότητας.

Το σενάριο ελευθερώνει ορθά με συμπληρωματικό τρόπο στο προσκήνιο ισχυρές, εσωτερικές συγκρούσεις του ανθρώπου, ανάμεσα σε Έρωτα και Φιλία. Διαπραγματεύεται επίσης τα όρια του ανθρώπινου μίσους. Οι ερμηνείες υποστηρίζουν επάξια το καλλιτεχνικό μοτίβο.

Η ταινία αξίζει την προσοχή σας! Αποτελεί μια σεβαστή, ποιοτική πρόταση του σύγχρονου, ελληνικού κινηματογράφου!

Πιο Αναλυτικά…

Κινηματογραφικές Παράμετροι

Σκηνοθεσία

Βλέπουμε τις περιπλανήσεις των κινήσεων του μέσου (κάμερα) από τη μία κατεύθυνση προς την άλλη, σε διάφορα διαστήματα. Από τη μία περσόνα προς την άλλη. Παρατηρούμε, επιπροσθέτως, μέσα στο μαγαζί του Βαγγέλη το ψυχολογικό άγχος εκείνου, μέσω της οπτικής επικέντρωσης στη σωματική έκφραση-κίνηση των ποδιών (διστακτικότητα & χαλάρωση) του. Αυτή είναι μια αποκλειστική επικοινωνία δευτεραγωνιστή/σκηνοθέτη/θεατή. Διότι ο πρωταγωνιστής Θανάσης δεν το βλέπει ποτέ αυτό. Η μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία όμως είναι, ότι μας παρουσιάζονται με ισάξιο τρόπο οι εντελώς διαφορετικές, οπτικές γωνίες των περσόνων. Παραβλέπει σε στιγμές, με καλλιτεχνική απενοχοποίηση ο σκηνοθέτης, ποιος όντως έχει δίκαιο ή άδικο. Μεταδίδει τότε την ισχυροποιημένη πεποίθηση, με έντονη έκφραση προσωπικής δυσαρέσκειας του καθενός (π.χ. Παραδείσης/Θανάσης, Γεωργία/Μαρία), σε διάφορες αντιπαραθέσεις. Υπάρχει η αποδιδόμενη ένταση σε αυτές τις -αλλιώτικων κινήτρων- ζωντανές, δραματικές συγκρούσεις.

Τοποθετεί ακόμη η σκηνοθεσία ορισμένες προσωπικότητες (όλη η παρέα του Θανάση ή από την άλλη πλευρά ο Σωτήρης) σε ρόλο αμφισβήτησης ή επαναδιαπραγμάτευσης βασικών στόχων. Μας μεταδίδει την έκταση μιας ενδεχόμενης καταστροφής (ορατή απειλή, πιθανού εμπρησμού). Η σκηνοθεσία, επιπλέον, αφουγκράζεται υπομονετικά τη δράση του ανθρώπινου κυνηγιού, καθώς και τη σιωπή με τις αναρίθμητες πιθανότητες εναντίωσης μέσα στο μαγευτικό δάσος. Η οπτική γωνία είναι τότε του Θανάση. Υπάρχει λογική; Προδοσία; Εκ φύσεως ανταγωνισμός; Η σιωπή θα λύσει και τις πιο ακραίες ανησυχίες του…

Κατ’ εμέ, το πιο σημαντικό βήμα έκφρασης έρχεται στο τέλος. Σε αυτό το έργο, ο ανίκητος Έρωτας και η απρόβλεπτη ζήλια που εκείνος προκαλεί, επικρατούν έναντι της συμμαχικής λογικής, την οποία ορίζει η Φιλία. Η ερωτική εξαπάτηση απασχολεί περισσότερο τον άνθρωπο, από ό,τι οι οικονομικές οφειλές. Η σκηνοθεσία το αποδίδει όχι μόνο σε ατομικό βαθμό, αλλά και σε πανοραμικό επίπεδο, με τα ανάλογα πλάνα της. Φέρει Πανανθρώπινη δυναμική αυτή η ανεξέλεγκτη πυροδότηση ισχυρών συναισθημάτων, που ξεκινούν θετικά και καταλήγουν να έχουν αρνητικό πρόσημο!

Σενάριο

Διακρίνεται ο Ρεαλισμός πολλών χαρακτήρων: Με πρώτο παράδειγμα τον αλκοολισμό του φαινομενικά αδύναμου Αποστόλη. Η αξιοπρόσεκτη, εκρηκτική προσωπικότητα, η οποία βγαίνει εκτός από το σκηνικό της απειλητικής διένεξης και το σταματά προσωρινώς για όλους, είναι ωστόσο του Κωστή. Ιδιοκτήτη του ντόπιου μπαρ. Εκείνος αποτελεί κάτι ανάμεσα στον κυρίαρχο ορθολογισμό ενός πολίτη και ενός ρόλου ο οποίος δεν ανέχεται ακριβώς και τα πάντα! Μπορεί συνεπώς ο θεατής να ταυτιστεί αρκετά μαζί του. Ο δε Θανάσης παγιδεύεται ανάμεσα σε αρχηγία και ομαδικό πνεύμα. Ενώ ο Παραδείσης πνίγεται ψυχολογικά, στο να αποδείξει στον εαυτό του, πόσο σκληροτράχηλος είναι. Διότι δεν του έχει απομείνει άλλος στόχος στη ζωή. Είναι ζωντανοί αυτοί οι χαρακτήρες!

Σαφώς, εκείνο που εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι η μεταστροφή της εξουσίας. Η αλλαγή κυριαρχίας και υποτέλειας δηλαδή. Αλλάζουν οι ισορροπίες, κάνοντας το θεατή να αμφιταλαντεύεται, έστω και στιγμιαία, σχετικά με το ποιον να υποστηρίξει, μόλις οι καταστάσεις έχουν εκτραχυνθεί. Η κουβέντα του Παραδείση, περί αγέλης λύκων ή προβάτων θα συνοδεύσει την αύρα του έργου από εκεί μέχρι και το τέλος. Αλλά θα ορίσει και ένα νέο πλαίσιο στον Σινεφίλ να σκεφτεί έτσι, ακόμη και για πρωτύτερες στιγμές των αντιπάλων στρατοπέδων (Παραδείσης-Σωτήρης / Θανάσης-Αποστόλης-υπόλοιποι σύμμαχοι). Η ανατροπή ρόλων “προβάτων-λύκων” περιγράφεται επιπροσθέτως ιδανικά με τη νυχτερινή (φεύγοντας από το μπαρ) και ύστερα ημερήσια (εγκαταλείποντας τη διαμονή στο ξενοδοχείο) φρίκη του νεαρού γκάνγκστερ Σωτήρη. Εκείνος φοβάται, πως πλέον τον κυνηγούν.

Η διακριτική αναφορά στην κόντρα επαρχιωτών και *πρωτευουσιάνων (ή τέλος πάντων, ανθρώπων πιο κοντά στη νοοτροπία της πόλης) προσωποποιείται από τους Θανάση και Παραδείση, αντιστοίχως. Σωστά γίνεται αυτό μόνο εξατομικευμένα, χωρίς να μεταδίδει στο κοινό το παραμικρό μίσος το σενάριο. Άλλωστε, τέτοιοι τυφλοί διχασμοί είναι άστοχοι, ανόητοι, επικίνδυνοι και ειλικρινά εκτός πραγματικότητας. Διότι ακριβώς, σε γενικότερο βαθμό, δεν έχει κάποια σημασία στην πραγματική ζωή η καταγωγή και η ντοπιολαλιά των ανθρώπων. Αλλά αντιθέτως, επειδή ενυπάρχει στη χώρα το καλό και κακό κομμάτι της πρωτεύουσας και φυσικά τα ανάλογα της επαρχίας, οι ανθρώπινες πράξεις είναι εκείνες, που διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Στο έργο τόσο τις συνειδήσεις των περσόνων, όσο και των θεατών.

Εκεί λοιπόν, όπου ο Παραδείσης ξεστομίζει φρικτές απειλές, λέγοντας, ό,τι πιο αμοραλιστικό-αηδιαστικό υπάρχει, φαντάζομαι, ότι όλοι μας υποστηρίζουμε ηθικά τότε τον Θανάση, ως ένα καλό κομμάτι της ελληνικής επαρχίας. Η ενέργειά του αμέσως μετά όμως είναι μια διαφορετική, πικρή ιστορία, εκτός λογικού-ηθικού ελέγχου…Μας βάζει να σκεφτούμε σοβαρά ωστόσο το σενάριο, το τι ακριβώς διακυβευόταν τότε σαν μελλοντική απειλή…Ο Ρεαλισμός των υπαρκτών λαθών του ανθρώπου δεν εγκαταλείπει ποτέ το έργο.

Θα δώσουμε τα εύσημα και στην καλή continuity του σεναρίου για τη συνεργασία του Δημήτρη Κανελλόπουλου με τη Νεφέλη Ράπτη. Ο ελαττωματικός αναπτήρας του Παραδείση, που εμφανίζεται σε διάφορα διαστήματα του έργου, θα παίξει σημαντικό ρόλο στις καθοριστικές εξελίξεις.

Μοντάζ + διεύθυνση φωτογραφίας

Ωραία η δουλειά της μοντέζ Μυρτώς Καρρά. Έχει επιλέξει σε κρίσιμα διαστήματα να εντάξει στο δυναμικό της και την κατηγορία του ελλειπτικού μοντάζ. Φερειπείν, όταν αιχμαλωτιστεί μετά από έντονο, βίαιο τσακωμό ο Παραδείσης, δεν θα δούμε αυτές τις στιγμές. Παρά μόνο την επόμενη συνθήκη της αιχμαλωσίας, με τα τραύματα στο πρόσωπο των δύο ανθρώπων που καυγάδισαν (Παραδείσης, Θανάσης). Έχει ακόμη σημασία η οργανωμένη ένωση πλάνων, όπου διεκδικείται η συμμαχική ενότητα των ντόπιων φίλων με χρέη, ενόσω στα ενδιάμεσα διαστήματα ο Παραδείσης απειλεί ατομικά τους Αποστόλη και Θανάση. Η απειλή από έναν άνθρωπο με πατερίτσα προς ανυποψίαστους κακοπληρωτές παρέχει δημιουργικά στο θεατή πολλές αντικρουόμενες πληροφορίες, μεταξύ παράτολμης πράξης και θρασυδειλίας! Σπάνιο φαινόμενο κοινωνικού προβληματισμού!

Σημαντικό είναι και το έργο του διευθυντή φωτογραφίας, Στέλιου Πίσσα. Οι ρυθμίσεις στη διεύθυνση φωτογραφίας θα κάνουν με κάποιο μαγικό τρόπο τις διαφορετικές καταγραφές εσωτερικών χώρων (παντοπωλείο του Αποστόλη, μαγαζί του Βαγγέλη, μπαρ του Κωστή) να ανήκουν στην ίδια, ενδιαφέρουσα οπτική ατμόσφαιρα! Παρέχοντας σινεματική γοητεία και την αίσθηση του ανήκειν στο μυαλό του θεατή. Η δε καταγραφή σε εξωτερικούς χώρους έχει αποκτήσει μια άλλη ελευθερία έκφρασης, στην οποία μεταδίδεται στο κοινό η απεραντοσύνη του τοπίου και των δολοφονικών πιθανοτήτων.

Ερμηνείες

Άρης Σερβετάλης (Αποστόλης) – Δημήτρης Λάλος (Θανάσης)

– Έχει βρει τον τρόπο να μας μεταδώσει προς το τέλος με μια ταλάντωση του σώματός του, τη διαχρονική μέθη του Αποστόλη. Βεβαίως, η ζάλη του ρόλου ενσαρκώνεται πιο ιδανικά από την κατατονική του φύση, κατά την ήπιων τόνων ομιλία. Έχει σημασία, ότι ο ηθοποιός βρήκε “το κοστούμι” του ρόλου μέσα σε αυτό το φαρδύ μπουφάν. Εντυπωσιάζει ο διατηρητέος έρωτας για τη σύζυγο του Αποστόλη, χωρίς να χρησιμοποιηθούν καν λόγια (μυρίζει το μαντήλι με το μεθυστικό άρωμά της).

– Σε κυρίαρχο, πρωταγωνιστικό ρόλο κάνει μια σημαντική ερμηνεία στην καριέρα του! Δεν υπάρχει στιγμή πραγματικής ευτυχίας, αλλά μια διαρκής ψυχολογική ανησυχία, λόγω των μεγάλων χρεών του Θανάση. Η προσήλωση στον παθιασμένο σκοπό της συμμαχίας από τον οργανωτή Θανάση είναι ενδιαφέρουσα. Η ψυχραιμία, η φρίκη των προσωπικών ορίων, η σιωπή και η επίγνωση στην ακολουθία μιας σκοτεινής πορείας αναβαθμίζουν όχι μόνο την περσόνα, μα και το έργο!

Λευτέρης Πολυχρόνης (Παραδείσης) – Γιάννης Βασιλώττος (Σωτήρης)

– Ακολούθησε ορθή υποκριτική, ερμηνεύοντας την αμείλικτη, σκληροτράχηλη, εφιαλτική περσόνα του γκάνγκστερ Παραδείση. Εξαιρετικά σημαντική είναι η συνδρομή του ερμηνευτή στην απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, ακόμη και στο “συνεργάτη” Σωτήρη. Επίσης, βγάζει ο ηθοποιός και ένα στοιχείο υποβόσκουσας αρχηγίας, εκτός πλάνων του “εργοδότη” Μάκη. Αν και ξεκάθαρα αμοραλιστής, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του ο Παραδείσης. Ωραία πινελιά.

– Κατορθώνει να υποστηρίξει εναρμονισμένα τις αλλαγές καθοριστικών ισορροπιών στο έργο, ως προσωποποίηση του γκάνγκστερ Σωτήρη. Η αντίφαση του φόβου με κατάρρευση και της επιβολής βίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Στο τέλος, μοιάζει σαν να είδε στιγμιαία πράγματι τον θάνατο ακριβώς μπροστά του!

Armando Dauti (Κωστής, ιδιοκτήτης μπαρ) – Βιβή Πέτση (Γεωργία)

– Ενσάρκωσε εκείνον, που επιλέγει συνειδητά τη γαλήνη για όλους. Αυτή η ερμηνευτική απόδοση της ψυχολογικής ισορροπίας του ανθρώπου, ο οποίος ξέρει τα καλά και τα κακά στοιχεία πρωτεύουσας και επαρχίας, που γνωρίζει τη βία και τη γαλήνη βαθιά από μέσα, τραβά την προσοχή του θεατή.

– Η ηθοποιός στην κόντρα των δύο γυναικών διακρίνεται σε κινησιολογία και έκφραση. Αποδίδει τότε έξοχα την έπαρση και δυσαρέσκεια της Γεωργίας, μολονότι εκείνη αδίκησε και δεν αδικήθηκε! Συνάδει, με το μη ηθικοπλαστικό πνεύμα του έργου, η ανάλογη, ποιοτική ερμηνεία.

Μια διανομή των Cinobo & Danaos Films

Συντελεστές

Σενάριο: Δημήτρης Κανελλόπουλος. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κανελλόπουλος. Μοντάζ: Μυρτώ Καρρά. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Στέλιος Πίσσας. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Δημήτρης Λάλος, Άρης Σερβετάλης, Λευτέρης Πολυχρόνης, Γιάννης Βασιλώττος, Δημήτρης Λιόλιος, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Κίμωνας Κουρής, Βασίλης Βασιλάκης, Γιώργος Βαλαής, Armando Dauti, Βιβή Πέτση, Δήμητρα Κούζα, Ντίνος Ποντικόπουλος, Κατερίνα Ρουσιάκη, Μηνάς Μαθέας. Casting: Άκης Γουρζουλίδης, Σωτηρία Μαρίνη. Σκηνικά: Μάχη Αρβανίτη. Κοστούμια: Χριστίνα Λαρδίκου, Μάρλι Αλειφέρη. Μουσική: Dejan Pejović. Ήχος: Περσεφόνη Μήλιου, Νίκος Έξαρχος, Νίκος Λιναρδόπουλος, Κώστας Βαρυμποπιώτης, Δημήτρης Ρουχίτσας. Οπτικά εφέ: Γιάννης Αγελαδόπουλος, Γιώργος Φουκαράκης. Μακιγιάζ: Dusica Vuksanovic.