Eretiki κριτική της ταινίας “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Ο Λάνθιμος κατόρθωσε κάτι μοναδικά υλοποιήσιμο και μαγευτικά κινηματογραφικό! Καθότι απέδωσε το απρόβλεπτο βίωμα ωρίμανσης της περσόνας Μπέλα, μέσα σε έναν φανταστικό και ρεαλιστικό κόσμο, σε ένα τραγικό και κωμικό σύμπαν, σε ένα μοτίβο ηδονοθηρικών και αποστερημένων ατόμων.

Διότι όσο ταιριάζει το οπτικοποιημένο κράμα των πλασμάτων “παπιοκάτσικου” & “ορνιθόσκυλου” ή η εφευρετικότητα της άμαξας με διακοσμητική κεφαλή αλόγου & μηχανική υποστήριξη, άλλο τόσο πράγματι κατορθώνει να συνταιριάξει αντιστοίχως η εξόχως πιστευτή επιστημονική ορολογία του Γκόντγουϊν Μπάξτερ, μαζί με τις αντικρουόμενες, μα απενοχοποιημένα συμπληρωματικές βωμολοχίες του ιδίου και των υπολοίπων προσώπων.

Η χορογραφία του ζεύγους Μπέλα-Ντάνκαν, μαζί με τη μαγνητικά αντιφατική, σεβάσμια/καρικατουρίστικη θέαση, δίνουν την εντύπωση ενός ολοζώντανου ονείρου, με αποδεκτές ανθρώπινες αδυναμίες! Παθιασμένο Σινεμά, με στιλάτες ψυχικές ουλές, μα αμείωτη κομψότητα! Τόσο ψυχογραφικό…Εύγε!

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή….

Το “Poor Things” (2023) του Γιώργου Λάνθιμου έχει λοιπόν κάνει ήδη την πολυαναμενόμενη εμφάνισή του στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας, τελικά στις αρχές Ιανουαρίου του έτους 2024…Θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά αυτή την κριτική…Πρώτα με μια υπενθύμιση σύνδεσης-μετάβασης λανθιμικών, κινηματογραφικά μεταμορφωμένων, εποχών…Σε αρκετά κοντινό αφιέρωμα του Σεπτεμβρίου, σχετικά με τη Δημιουργικότητα μέσα στη φιλμογραφία του Γιώργου Λάνθιμου (από το μακρινό ξεκίνημά του μέχρι και την προτελευταία ταινία του “The Favourite”), είχα γράψει, ότι παρουσιάζεται διάρκεια σε μια ενδιαφέρουσα προβληματική. Δηλαδή, στην αποδιοργανωμένη κοινωνική ένταξη και στην αντιμετώπισή της, μέσα από την ανθρώπινη σύγκρουση. Αυτή η ισχυρή προβληματική εμπεριέχεται σταθερά στις ταινίες του Λάνθιμου. Ομοίως και το γεγονός ότι παρίσταται αντιστοίχως η αποκάλυψη διάτρητων οικογενειακών δεσμών. Αυτά ισχύουν και στο παρόν έργο “Poor Things”, μα με την προσθήκη της εμφανούς αποκάλυψης διάτρητων, όχι μόνο οικογενειακών, αλλά και κοινωνιολογικών δεσμών…

Η βικτωριανή εποχή, ως κουκουλωμένη πατριαρχική νοοτροπία του Λονδίνου, εξαπλώθηκε στο ταξίδι της ηρωίδας Μπέλα σε ευρωπαϊκό και λίγο σε παγκόσμιο επίπεδο. Κατ’ επέκταση, αποτέλεσε ιδανικό όχημα για την εναρμονισμένη αντίληψη στο ταξίδι δημιουργού-θεατών-ηρωίδας, κατέχοντας ανιχνευτικό ρόλο διαλόγου με τα κατάλοιπα μιας αντίστοιχης κουκουλωμένης νοοτροπίας και του σήμερα. Εκεί ήρθαν προσδιοριστικά σαν εύστοχο ύφος στην ταινία η τεθλιμμένη αθωότητα, η αριστοκρατική διακωμώδηση και η ψυχοκοινωνική επίστρωση. Επιπροσθέτως, οι συγκρουόμενες ψυχοσυνθέσεις-περσόνες βρίσκονται και σε αυτή τη λανθιμική προσέγγιση στα όριά τους, με τη σημαντική διαφορά όμως ότι η κυρίαρχη ηρωίδα, Μπέλα Μπάξτερ, εξελίσσεται διαρκώς και άφοβα σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες…Γνωρίζει θαρραλέα τον κόσμο και τον εαυτό της. Η μεγάλη διαφορά ωστόσο εδώ βρίσκεται στο ότι η ηρωίδα Μπέλα ψάχνει διαρκώς με διεκδικηθείσα ανεξαρτησία ατομικής ψυχοσύνθεσης, κάποιον εναλλασσόμενο καθοδηγητή στο γεμάτο απορίες, ταξίδι της ζωής! Και όχι κάποια οικογενειακή διάσωση! Βεβαίως, εν κατακλείδι δημιουργεί και εκείνη μια αλλιώτικη οικογένεια.

Αλλά η ίδια πέρασε από πολλά στάδια προσωπικής ωρίμανσης, προκειμένου να επιλέξει, αυτό που ταιριάζει για εκείνη ως συμμαχική οικογένεια. Και μάλιστα, ώστε να το αφήσει να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς της, με άδολο τρόπο! Στο ίδιο αφιέρωμα του Σεπτεμβρίου είχα αναφέρει, ότι το “Poor Things” υποσχόταν να συνιστά την αφετηρία για τη μεταμόρφωση μιας ολόκληρης νέας κινηματογραφικής εποχής, στο ακόμη πιο αναβαθμισμένο Σινεμά του Λάνθιμου. Χαίρομαι, που αυτό πραγματικά αποδεικνύεται ότι συμβαίνει, όχι φυσικά επειδή ήταν έγκυρο αυτό που είχα πει τότε, μα διότι ο Λάνθιμος πράγματι ταξιδεύει ήδη με Ευφάνταστη Δημιουργικότητα και Ασύλληπτη Ταχύτητα στη νέα του αυτή κινηματογραφικά μεταμορφωμένη εποχή. Το εκπληκτικό με τη λανθιμική σφραγίδα στην τωρινή ταινία (η οποία αναμφισβήτητα προσυπέγραψε το ξεκίνημα μιας κινηματογραφικά υποσχόμενης νέας εποχής), είναι, πως υπάρχει αρμονία σε εξειδικευμένη μορφή φαντασίας, με εύστοχα ψυχοκοινωνική, λειτουργικά μυθοπλαστική και ωφέλιμα ρεαλιστική, δημιουργική προσέγγιση. Θα έλεγα, ότι ο Λάνθιμος κατόρθωσε κάτι μοναδικά υλοποιήσιμο και μαγευτικά κινηματογραφικό! Καθότι απέδωσε το απρόβλεπτο βίωμα ωρίμανσης της περσόνας Μπέλα, μέσα σε έναν φανταστικό και ρεαλιστικό κόσμο, σε ένα τραγικό και κωμικό σύμπαν, σε ένα μοτίβο ηδονοθηρικών και αποστερημένων ατόμων.

Γενικώς…

Σαφέστατα, η ταινία “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου είναι βασισμένη (και όχι εμπνευσμένη) στο ομώνυμο βιβλίο του Άλασνταιρ Γκρέϊ. Παρόλα αυτά, φαίνεται να υπάρχουν καθοριστικές διαφορές ανάμεσα σε βιβλίο και ταινία (από το πώς κλέφτηκε διαφοροποιημένα η Μπέλα Μπάξτερ με τον Ντάνκαν Γουέντερμπερν, από το πώς παρουσιάζονται μερικές παραλλαγμένες τοποθεσίες του ταξιδιού της Μπέλα, μέχρι και στην όλη αφήγηση-ανασκευή των γεγονότων από την ίδια στο βιβλίο ή στη μορφή μερικής εξιστόρησης από τον Δρα Γκόντγουϊν Μπάξτερ στην ταινία). Συνεπώς, αν και είναι βασισμένη η ταινία σε τούτο το βιβλίο, θα την αντιμετωπίσω καθαρά μόνο ως έργο που ανεξαρτητοποιήθηκε, κατέχοντας έγκυρη εμπιστοσύνη στις ασταμάτητα εξελισσόμενες δυνάμεις του Σινεμά. Πρόκειται επομένως για μια αποφασιστική εμπιστοσύνη (στην ίδια την 7η Τέχνη, μα και στις προσωπικές λανθιμικές ιδέες), η οποία δικαίωσε τον ταλαντούχο σκηνοθέτη, καλλιτεχνικά και κινηματογραφικά!

Διότι όσο ταιριάζει το οπτικοποιημένο κράμα των πλασμάτων “παπιοκάτσικου” και “ορνιθόσκυλου” (κάποια από τα πολλά πειράματα της ιδιόρρυθμης περσόνας-εφευρέτη, Γκόντγουϊν Μπάξτερ) ή η εφευρετικότητα της άμαξας με διακοσμητική κεφαλή αλόγου και μηχανική υποστήριξη, άλλο τόσο πράγματι κατορθώνει να συνταιριάξει αντιστοίχως η εξόχως πιστευτή επιστημονική ορολογία του Γκόντγουϊν Μπάξτερ, μαζί με τις αντικρουόμενες, μα απενοχοποιημένα συμπληρωματικές βωμολοχίες του ιδίου και των υπολοίπων προσώπων, καθώς και με την γοητευτικά πρώιμη έκφραση ή μετέπειτα ώριμη ευχέρεια λόγου της Μπέλα Μπάξτερ, στο ιδιαίτερο σύμπαν αυτής της ταινίας! Κάπως έτσι λοιπόν, ενώνεται και η τριπλή παρατήρηση δημιουργού-θεατή-κεντρικής ηρωίδας (& υπολοίπων ηρώων), μέσα από μια κοινά αποδεκτή χειραψία, μεταξύ φιλμικής και διαλεκτικής γλώσσας. Όλα έχουν την προσεγμένη μεθοδολογία τους, η οποία *κατά κύριο λόγο δεν παραλείπει να συνδέεται με έγκυρη νοηματική απόδοση.

Απλώς εδώ συνολικά η δημιουργική κομψότητα υπερτερεί, επικαλύπτοντας τα οργανικά κινηματογραφικά μέρη και ελευθερώνοντας μια επικοινωνιακή, απολαυστική ροή Ψυχαγωγίας για τον θεατή. Παράλληλα όμως, η κομψότητα αυτή συνυπάρχει, με τα όσα επιθυμεί ο Λάνθιμος να δούμε ως προσκεκλημένοι παρατηρητές από την κινηματογραφική του τεχνική. Η εστίαση και απομάκρυνση, τα ευρυγώνια πλάνα, το έγχρωμο πρελούδιο, η ασπρόμαυρη διαρκής εισαγωγή-σύσταση στους απεγκλωβισμένους προβληματισμούς βασικών ψυχοσυνθέσεων, η έγχρωμη επαναφερόμενη οντότητα με ορατότητα σε παρατήρηση μετεφηβικού σταδίου και ενηλικίωσης κεντρικής περσόνας, υπό παράλληλη αναγνώριση διπλής όψης του Κόσμου…Όλα αυτά, αφορούν την αρμονική συνύπαρξη τεχνικών χαρακτηριστικών και δημιουργικής κομψότητας. Κατά συνέπεια, κινηματογραφικής κομψότητας, σε μια παραστατική ζήση περσόνων. Συν το ότι η ταινία φέρει ως κεντρική ιδέα, πως ο καθωσπρεπισμός αποτελεί εχθρό της Ελεύθερης Ύπαρξης και όχι τρόπο επιβίωσης.

Κεντρική ηρωίδα και ρυθμίστρια, τόσο από τη μετάβαση του ασπρόμαυρου στο έγχρωμο φόντο, όσο και από την εξειδικευμένη παρατήρηση με θέαση μέσα από **προσομοιάζουσα μεγάλη κλειδαρότρυπα, φαίνεται να είναι η Μπέλα Μπάξτερ! Σαφώς λοιπόν είναι Φεμινιστικό το έργο, ως προς τα όσα αποκαλύπτει, ανακαλύπτει και διεκδικεί η Μπέλα. Όμως δεν θέλω να ακούω ανακρίβειες περί διασκευής με φεμινιστική προσέγγιση στο βιβλίο “Φρανκενστάϊν” (1818). Ας δούμε ορισμένες συγκρίσεις. Η συγγραφέας Μαίρυ Σέλλεϋ, έτσι και αλλιώς, είχε γράψει πραγματικά Φεμινιστικό έργο, μα με διακριτική προσέγγιση. Στο κινηματογραφικό “Poor Things” (2023) όμως έχουμε όντως να κάνουμε με τη μοναδικότητα της τρανής διεκδίκησης και της αγωνιστικής φύσης σε Φεμινιστικά θέματα, καθότι αποδεδειγμένα μία μόνο ανθρώπινη Μπέλα υπήρξε, ενώ το πείραμα Φελίσιτι συγκριτικά απέτυχε παταγωδώς, προσπαθώντας να την αντιγράψει.

Επιπλέον στο έργο της Σέλλεϋ, κυρίως η ατομικότητα-φύση-όψη του πλάσματος τρόμαζε ανθρώπους και Βίκτωρα Φρανκενστάϊν, μα αντιθέτως εδώ τους ανθρώπους και συγκεκριμένα τους άντρες τρόμαζε μονάχα η εγκεφαλική ανάπτυξη της Μπέλα. Ο δε εφευρέτης και διδάκτωρ Ιατρικής, Γκόντγουϊν Μπάξτερ, αγαπούσε εδώ τόσο πολύ το δημιούργημά του, που δεν ήθελε αυτό να φύγει μακριά του. Υπάρχει βεβαίως πάντα και η θεωρία, πως ο Δρ. Φρανκενστάϊν, χωρίς τη γυναίκα δίπλα του κοινωνικά (αδιευκρίνιστο, εάν εννοεί ερωτικά, γονεϊκά ή και τα δύο, ούτε και σε ποια βαθμίδα αλληλοσεβασμού), οδηγήθηκε αναπόφευκτα στη γέννηση του “τερατώδους” πλάσματός του. Ενώ εδώ στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου από το κινηματογραφικό σενάριο του Τόνυ ΜακΝαμάρα προκύπτει, ότι ξεκάθαρα χωρίς την απολύτως Ισότιμη ανάπτυξη των Γυναικείων Δικαιωμάτων, η Γυναίκα επιστρέφει αναπόφευκτα σε έναν φαύλο κύκλο θανάτου (σώματος-προσωπικότητας-ψυχής). Και την υπερασπίζονται (με βραχυκυκλωμένη κατανόηση) μόνο όσοι είναι ικανοί να αγαπούν εκείνη και τις ελευθερίες της.

Τώρα, για την κοινωνικοπολιτική αναφορά στη σύνδεση σοσιαλισμού και εκπόρνευσης γυναικών δεν έχω να πω κάτι, παρά μόνο ότι μοιάζει να είναι περισσότερο ένας λανθιμικός, απολαυστικός αστεϊσμός! Ένα κινηματογραφικά εκπολιτισμένο τρολάρισμα τύπου: “Και άσε, αγαπητέ, τους άλλους να ψάχνονται!” Ωστόσο, η εκπόρνευση γυναικών υπό μορφή κοινωνικής επιβίωσης, μέσα από συνθήκες φτώχειας, παραμένει ως ένα διαχρονικά ανθρώπινο θέμα! Στον αντίποδα, η εκπόρνευση γυναικών σαν άποψη ανεξαρτησίας ή διεκδίκησης δημιουργίας πλούτου σε μια ατομικότητα, λυπάμαι, μα κατά την άποψή μου, δεν διαθέτει απολύτως τίποτα το επαναστατικό, φεμινιστικό ή ανθρώπινο…Όμως στα θετικά σημεία, ο Λάνθιμος δίνει απόπειρα φιλοσοφικού λόγου (δεν έχει σημασία, εάν ευσταθεί η φιλοσοφία της ή όχι), περισσότερο κινηματογραφικό χώρο, μα και έκφραση ιδιωτικών, άσβεστων παθών στην ιδιοκτήτρια πορνείου, Μαντάμ Σουίνι.

Δηλαδή, στο συγκεκριμένο θέμα κάνει ένα βήμα παραπάνω από το “Η Ευνοούμενη” (2018), όπου εκεί η τότε ιδιοκτήτρια πορνείου, Μέϊ, είχε μεν λόγο, έλεγχο, αλλά και ουσία (φροντίζοντας τα τραύματα της λαίδης Σάρα), μα δεν διέθετε ανάπτυξη προσωπικότητας. Άρα, η Μαντάμ Σουίνι και το εσωτερικό σύμπαν του πορνείου της (που αυτή τη φορά είδαμε ως θεατές) απέναντι στην ταξικά απροστάτευτη και οικονομικά γυμνή Μπέλα, δεν συνιστούν τυχαία σημεία επανεξέτασης. Νομίζω δηλαδή, ότι το Σινεμά του Λάνθιμου θέλει να μας πει κάτι ενδιαφέρον, με διαμαρτυρόμενα ανθρώπινο τόνο, μέσα από την συνεχιζόμενη μυθοπλαστική παρατήρηση της ανταποκρινόμενης από την πραγματική ζωή, εκπόρνευσης γυναικών…Και καλό θα ήταν να αφουγκραστούμε, ποιες καθοριστικές προεκτάσεις ευαισθησίας αποκτά κινηματογραφικά, καλλιτεχνικά και κατά συνέπεια κοινωνιολογικά, μια τέτοια επανεξέταση αυτού του δυσεπίλυτου θέματος…

Εκφραστικές Συνέργειες

Το έργο όμως δίνει χωροχρόνο και σε άλλες προσωπικότητες, με επίσης ενδιαφέρουσες πτυχές. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου από νωρίς εικονοποιεί τη ***διασταύρωση των συμμάχων Γκόντγουϊν Μπάξτερ και Μαξ ΜακΚάντλς. Το μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη και η διεύθυνση φωτογραφίας του Ρόμπυ Ράϊαν φροντίζουν να κάνουν πονηρή, πικάντικη και απατηλά λυτρωτική τη γνωριμία των εραστών Μπέλα και Ντάνκαν. Το μακιγιάζ της ταινίας ταξιδεύει καλύτερα τον Σινεφίλ στη -θυσιασμένη για την Επιστήμη- μοναχική ζωή του Δρος Γκόντγουϊν Μπάξτερ (ανεκτίμητη, η ειρωνεία με τον χαραγμένο σταυρό στο γενικώς σημαδεμένο πρόσωπό του). Τα εκφραστικά κοστούμια της Χόλι Γουάντιγκτον μάς συστήνουν ιδανικά στην αναπόδραστη ενδυματολογική ακολουθία εποχής από τους Γκόντγουϊν και Μαξ, στην αμείωτη πολυτέλεια των Μάρθα και Χάρρυ, στην επιδεικτική κομψότητα του ερωτύλου Ντάνκαν, καθώς και στην αντιφατική (ριζοσπαστικής αθωότητας και αναβαθμισμένης πνευματικής καλλιέργειας), κοινωνικοποιημένη έκφραση της Μπέλα.

*Τα οπτικά και ειδικά εφέ σκιαγραφούν την συντομευμένη εντυπωσιακή παρέλαση (σαν εικαστικές τιτλοφορημένες παρουσιάσεις) των πέντε αλλιώτικων κεφαλαίων (Λισσαβόνα, Πλοίο, Αλεξάνδρεια, Παρίσι, Λονδίνο) στο περιπετειώδες ταξίδι (με επιστροφή) της Μπέλα. Όμως αυτή η σύντομη εικονοποίηση των πέντε κεφαλαίων, δεν μοιάζει να συνδέεται οπτικά και νοηματικά, ούτε με την περιγραφή του εκάστοτε κεφαλαίου, ούτε και με τη συσχέτιση όλων. Αυτό σε πρώτη φάση μοιάζει με μικρό μειονέκτημα…Μα εάν αναλογιστεί κανείς, ότι στο προηγηθέν έργο “Η Ευνοούμενη” τα τότε οχτώ κεφάλαια είχαν απόλυτο λόγο ύπαρξης (με στιχομυθίες που επαναλάμβαναν σε κομβικά σημεία τους τίτλους των κεφαλαίων, μέσα από τα χείλη κυρίαρχων ή αποκαλυπτικά σημαντικών γυναικείων περσόνων), τότε μπορεί εδώ να γίνει αυστηρός με την απροσδιοριστία εικαστικού αυθορμητισμού των κεφαλαίων του “Poor Things.”

Τέλος, η πρωτότυπη μουσική, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ταινία του Λάνθιμου, αφορά συνθέσεις του Τζέρσκιν Φέντριξ. Οι στιγμές του στιλάτου και απελευθερωμένου χορού των Μπέλα και Ντάνκαν, συνοδεύονται ιδανικά από το καλύτερο μουσικό κομμάτι της ταινίας! “Portuguese Dance II.” Δεν θυμάμαι, πόσο καιρό έχω να αιφνιδιαστώ τρανταχτά από εξωπραγματικά γοητευτικό, μουσικό-ηχητικό θέμα ταινίας!! Όμως όταν πρωτοακούς σαν ρυθμικό τομέα, βαθιά μεμβρανόφωνα κρουστά μαζί με κάτι απροσδιόριστο, που μοιάζει σαν μια επεξεργασμένα επιβλητική, πνευστή και πληκτροφόρα με πετάλι, μπάσα ανάσα “εξευγενισμένου δράκου”, έχοντας εξέλιξη άκακης ταλάντωσης…

Και τα κρουστά διανθίζονται ύστερα με ιδιόφωνη ανάλαφρη, σχεδόν γυάλινη, μορφή τριγώνου…Και η έκπληξή σου συνεχίζεται, με μελωδική συνοδεία ακορντεόν, με ορχηστρικά έγχορδα τα οποία προσθέτουν ήπια δραματικότητα και τελικά με την επακόλουθη ελευθερία του ακορντεόν να χορεύει πλέον χαρούμενα όπως οι ήρωες, αλλά και ανεξάρτητα…Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε συνιστούν Πραγματική Τέχνη, που απεγκλωβίστηκε από τη συμβατική εποχή της!! Η χορογραφία του ζεύγους, μαζί με τη μαγνητικά αντιφατική, σεβάσμια/καρικατουρίστικη θέαση, δίνουν την εντύπωση ενός ολοζώντανου ονείρου, με αποδεκτές ανθρώπινες αδυναμίες! Παθιασμένο Σινεμά, με στιλάτες ψυχικές ουλές, μα αμείωτη κομψότητα! Τόσο ψυχογραφικό…Εύγε!

Σκεπτικό…

Σκηνοθεσία με Νόημα

Γκόντγουϊν & Μαξ

Ενόσω καθηγητής και φοιτητής Ιατρικής πρωτογνωρίζονται και περπατούν προς το σπίτι του Γκόντγουϊν Μπάξτερ, ***διασταυρώνονται–ενώνονται τότε οπτικά με ευρυγώνιο πλάνο δύο δρόμοι του Λονδίνου…Σαν Προοικονομία της επερχόμενης φιλίας & συμμαχίας των δύο ηρώων.

Εστίαση & Απομάκρυνση

Το ωφέλιμο αυτό κινηματογραφικό στοιχείο είχε παρατηρηθεί ξανά στην ταινία “Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού” (2017), αναδεικνύοντας εκεί την σωματοποιημένη αγωνία και τον τρόμο, στην κάμερα, για τις απειλούμενες ζωές των οικογενειακών περσόνων…Όμως στο “Poor Things” (2023) διακρίνουμε μια αλλιώτικη επεξεργασία εστίασης και απομάκρυνσης (τόσο σε τεχνικό, όσο και σε νοηματικό κομμάτι), μέσα από την αγνή περιέργεια ή την ανάλαφρη κωμικότητα, αναδεικνύοντας εδώ πρόσωπα, τα συναισθήματά τους, αλλά και χώρους…

Κινηματογραφική Κλειδαρότρυπα

Αν και αναρωτιέσαι για αρκετή ώρα ως θεατής, που ακριβώς ανταποκρίνεται η συγκεκριμένη **εξαιρετικά ανιχνεύσιμη και συνάμα μυστηριώδης θέαση, η απάντηση έρχεται…Μόλις η Μπέλα βρίσκεται μέσα στο πλοίο και στιγμιαία η θέαση αυτή συμπίπτει με τη δική της ματιά. Μπορούμε συνειρμικά λοιπόν να φέρουμε δικαίως στο νου μας και άλλες στιγμές που θα ταίριαζαν (λόγου χάριν, πρωτύτερα την ίδια θέαση ενόσω τσακώνεται ο Ντάνκαν με τον τύπο που έκλεισε το μάτι στην Μπέλα). Άρα μοιάζει σαν η νόηση, σαν το αφυπνισμένο υποσυνείδητο της κεντρικής ηρωίδας Μπέλα, να καθρεπτίζεται μαζί με τη σκέψη του οργανωτικού σκηνοθέτη και του παρατηρητή θεατή, σε κάθε στιγμή που επαναπροστίθεται στα πλάνα, αυτή η οπτική κινηματογραφικής κλειδαρότρυπας.

Πιο Αναλυτικά…

Ερμηνείες

Έμμα Στόουν (Μπέλα Μπάξτερ/Βικτώρια Μπλέσινγκτον)

Η αρχική κινησιολογία στην ατσαλοσύνη της Μπέλα γοητεύει γρήγορα το φακό. Η πειστικότητα στην ενστικτώδη λεκτική επικοινωνία της Μπέλα με τον Ντάνκαν κάνει τον θεατή να αντιλαμβάνεται καλύτερα την τότε αναπτυσσόμενη εγκεφαλική διάσταση της ηρωίδας. Μεγάλη στιγμή υποκριτικής για την ηθοποιό αποτελεί η δραματική έκρηξη με ενσυναισθητική αφύπνιση του ρόλου, κατά την άνιση κατανομή πλούτου παγκοσμίως! Η ήπια αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση της περσόνας σε φεμινιστικά ζητήματα κερδίζει τις εντυπώσεις. Η απόδοση της περιέργειας για την εξερεύνηση της λαγνείας, επίσης. Προκαλεί ενδιαφέρον το γεγονός, ότι η ερμηνεύτρια μόλις με μια απλή, στιγμιαία έκφραση, καταδεικνύει την αλλιώτικη ψυχοσύνθεση της Βικτώρια, προτού γίνει Μπέλα. Θαυμάσια!

Μαρκ Ράφαλο (Ντάνκαν Γουέντερμπερν)

Σαφώς, ο ηθοποιός είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στην ταινία “Dark Waters” (2019) με πραγματικά ποιοτική, πρωταγωνιστική απόδοση στη διακύμανση ρεαλιστικών συναισθημάτων. Κατ’ εμέ, από αυτό το στάδιο και έπειτα, ο συγκεκριμένος ερμηνευτής αναβαθμίστηκε σε άλλο επίπεδο κινηματογραφικής πρωταγωνιστικής υποκριτικής! Με αποτέλεσμα, τώρα στο “Poor Things” (2023) σε απαιτητικά πολυσύνθετο, μυθοπλαστικό μοτίβο, να μας παρουσιάζει ιδανικά την απαρέγκλιτη κομψότητα, την ανεξέλεγκτη ζήλια, την κωμική αντανάκλαση ενός αποδιοργανωμένου κοσμοπολίτη κόκκορα-ερωτύλου, που αναζητά χορταστικές σαρκικές-συναισθηματικές περιπέτειες, μα με αχόρταγα για ζωή-ελευθερία, ανεξάρτητα πλάσματα, όπως η Μπέλα…Εντυπωσιακός!

Γουίλεμ Νταφόε (Δρ. Γκόντγουϊν Μπάξτερ)

Η πατρική πραότητα, η διαρκώς αντικρουόμενη στοργική υπερπροστατευτικότητα και κυρίως, η αβάσταχτη παραδοχή της συναισθηματικής αντρικής ευθραυστότητας, που ελευθερώνουν τρυφερότητα από τον Γκόντγουϊν για το παιδί-δημιούργημα Μπέλα, δίνουν μεγάλη αξία στην ερμηνεία αυτού του τόσο ταλαντούχου ηθοποιού! Ομοίως, η ερμηνευτική απόδοση της -υπομένουσας την πατρική κακοποίηση- θυσίας του ρόλου στο βωμό της Επιστήμης. Η παγκόσμια κλάση του ερμηνευτή, τα έκανε όλα αυτά να φαίνονται εύκολα, μα δεν ήταν καθόλου. Παραστατικότατος!

Μια διανομή της Feelgood Entertainment

Συντελεστές

Σενάριο: Tony McNamara, Alasdair Gray. Σκηνοθεσία: Yorgos Lanthimos. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Robbie Ryan. Μοντάζ: Yorgos Mavropsaridis. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Emma Stone, Willem Dafoe, Mark Ruffalo, Ramy Youssef, Jerrod Carmichael, Hanna Schygulla, Kathryn Hunter, Suzy Bemba, Vicki Pepperdine, Christopher Abbott κ.ά. Διανομή Ρόλων: Dixie Chassay. Μακιγιάζ: Josh Weston, Sebastian Lochmann, Mark Coulier, Molly J Bowen-Schofield κ.ά. Ειδικά Εφέ: Gábor Kiszelly, Balázs Hoffmann κ.ά. Οπτικά Εφέ: Simon Hughes, Albena Ivanova, Ihor Obukhovskyi, James Panting κ.ά. Διεύθυνση Σκηνογραφίας: Jonathan Houlding, Géza Kerti, James Lewis κ.ά. Εσωτερική Διακόσμηση: Zsuzsa Mihalek. Κοστούμια: Holly Waddington. Μουσική: Jerskin Fendrix. Ήχος: Johnnie Burn, Tristan Baylis κ.ά.